Στραβοπόδης Μηνάς

Ο επαναστάτης της αβύσσου: Μέσα στους δρόμους των Βρυξελλών, της Φλωρεντίας, της Βουδαπέστης, της Αθήνας και του Πειραιά και με φόντο μια πανδημία, την έξαρση της ακροδεξιάς βίας και ένα φλεγόμενο Δυτικό Πολιτισμό, η τραγική φιγούρα του πρωταγωνιστή αγωνίζεται διαρκώς να εκπληρώσει δύο αιτήματα: μια όμορφη, απλή και ευτυχισμένη καθημερινότητα και μια δίκαιη κοινωνία απαλλαγμένη από το μίσος για το διαφορετικό, τη μισαλλοδοξία και την αδικία. Πλησίασα λίγο πιο κοντά, η επιγραφή άρχισε να τρεμοπαίζει και τότε τη διάβασα γρήγορα από φόβο μη σβήσει και δεν προλάβω να τη δω:

Η Θεία Κωμωδία του Επαναστάτη της Αβύσσου

Η επιγραφή έσβησε, μαύρο σκοτάδι ξέπλυνε όλο το φως που είχε απομείνει. Μόνο το βαθύ μπλε φως από το βάθος της Αγίας Τράπεζας υπήρχε ακόμα, μα και αυτό ήταν πιο αδύναμο τώρα. «Η Θεία Κωμωδία του Επαναστάτη της Αβύσσου»… Τί σήμαινε αυτό; Ήταν μήνυμα για εμένα; Η σιωπή που υπήρχε στο χώρο της εκκλησίας ράγισε από έναν ψίθυρο. Δεν άκουγα τί έλεγε, απλά άκουγα τον ψίθυρο. Τότε, αποφάσισα πως έπρεπε να τον ακολουθήσω… Δείτε παρουσιάσεις βιβλίων εδώ.

Στραβοπόδης Μηνάς

Πρόλογος Το δωμάτιο μικρό, στενό, ξύλινο. Ένα τραπεζάκι κείτονταν καταμεσής του δωματίου και μια μικρή λάμπα πάνω στο τραπεζάκι να εκπέμπει όσο φως χρειάζεται. Ένας κύριος, μεσήλικας, γύρω στα 50, καθισμένος στην καρέκλα μπροστά από το τραπεζάκι, ιδρωμένος, γαλήνιος, παθιασμένος, έγραφε, έσκιζε σελίδες γεμάτες με μελάνι, κλάματα και αίματα. Αναμνήσεις, πρόσωπα, πράγματα, χώρες, εμπειρίες, στιγμές, συναισθήματα. Όλα μέσα ανακατωμένα στο νου του ανθρώπου αυτού και πάλευε, μοχθούσε να τα βάλει σε σειρά, να τα αποτυπώσει επιτέλους στο χαρτί, να πάρουν σχήμα, να μείνουν για πάντα εκεί αθάνατα, να μην τα πάρει μαζί του φεύγοντας, να τα μοιραστεί. Άνθρωποι να ταυτιστούν με κομμάτια της ζωής του, να μάθουν για αυτόν, πεθαίνοντας να μην πεθάνει. Ξαναέγραφε, ξαναέσκιζε, πέταγε τα τσαλακωμένα χαρτιά στο πάτωμα, κλάματα τον έπιαναν, απελπισία. «Δεν είμαι εγώ για αυτά, δεν θα τα καταφέρω» σκέφτηκε «δεν θα καταφέρω να αποτυπώσω στο χαρτί τον σκοπό της ύπαρξης μου». Ξαναέγραφε, ξαναέσκιζε.

Στραβοπόδης Μηνάς