Το όλον, το τραγικόν και η αγωγή

Έχω ξεφύγει· διότι καλλιεργώ ό,τι αποτελεί την αλήθεια. Εκ ποίου διδάχθηκες. Διότι όχι, βεβαίως, από την τέχνη σου. Από σε· γιατί με ανάγκασες, χωρίς να θέλω να μιλήσω. Ποία θεώρησιν. Λέγε το πάλι, ώστε να το μάθω καλύτερον. Μα πριν δεν το εννόησες. Ή δοκιμάζεις τα λόγια μου. Όχι τόσο, για να μπορώ να πω ότι το κατάλαβα· μα πες το πάλι. Λέω πως είσαι ο φονιάς του ανδρός, που ψάχνεις να βρεις τον δολοφόνο. Βεβαίως δεν θα χαίρεσαι, δύο φορές τις βρισιές σου ξεστομίζοντας. Καλύτερον να επαναλάβω, για να θυμώσεις περισσότερον. Όσες φορές σου αρέσει, διότι ματαίως θα τα πεις. Λέω, πως εν αγνοία σου, με συγγενείς σου έσμιξες, άνευ αισχύνης, και την κατάντια σου δεν βλέπεις. Μήπως ελπίζεις πως με χαρά, αυτά θα λες συνέχεια. Και βέβαια, εφόσον η αλήθεια έχει δύναμιν. Απολύτως έχει, εκτός από σένα. Για σε δεν ισχύει, επειδή είσαι τυφλός στα αυτιά, στον νου, στα μάτια. (ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ, Οιδίπους Τύραννος, στ. 356-371)