Η Τέλεια Αντιλόπη

Ο Δημήτρης Μουρούλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Από το 1978 ως το 1983 έζησε στον Καναδά, όπου πέρασε και τα πρώτα σχολικά του χρόνια, αποκτώντας εμπειρία από δύο διαφορετικές «πατρίδες». Σπούδασε φυσική στην Αθήνα και έκανε μεταπτυχιακό στον τομέα «Φυσικών Επιστημών, Τεχνολογίας και Περιβάλλοντος» του Π.Τ.Δ.Ε. όπου κατευθύνθηκε προς την επιστημολογία, κάνοντας διπλωματική εργασία στις ερμηνείες της κβαντομηχανικής. Για 15 χρόνια συντόνιζε μια άτυπη παρέα φίλων (methexi.gr) που πραγματοποιούσε, μεταξύ άλλων, συναντήσεις προβληματισμού και συζήτησης για θεολογικά και φιλοσοφικά θέματα και εξέδιδε κι ένα έντυπο δελτίο/περιοδικό με τίτλο «Στον Άγνωστο Θεό». Είναι παντρεμένος και εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας στον σχεδιασμό και την ανάπτυξη τεχνολογιών της πληροφορίας. Ο προσωπικός του ιστότοπος βρίσκεται στο mouroulis.gr.

Δείτε παρουσιάσεις βιβλίων εδώ.

Η γιαγιά μου γεννήθηκε το 1898 σε ένα χωριό της Σάμου. Τη θυμάμαι να μου λέει με παράπονο ότι στη δευτέρα δημοτικού ο πατέρας της την πήρε από το σχολείο γιατί δεν υπήρχε άλλος να βόσκει την κατσίκα της οικογένειας. Μάλιστα θυμόταν τον δάσκαλο να λέει στον μπαμπά της: «Κυρ Μανώλη, σε παρακαλώ, άσε την Αννούλα στο σχολείο. Τα αγαπάει τα γράμματα». Αλλά ο κυρ Μανώλης δεν πείστηκε. Έχω βαθιά ευγνωμοσύνη στη γιαγιά γιατί είναι από τους ανθρώπους που, στην κρίσιμη παιδική ηλικία, μού έμαθαν τι είναι ανεπιτήδευτη αγάπη· αλλά και τι είναι προσευχή. Όχι με κάποιο κήρυγμα που μου έκανε. Αλλά επειδή ζούσε μαζί μας και την έβλεπα κάθε βράδυ να παίρνει το προσευχητάρι και να λέει το απόδειπνο. Η θέα αυτής της γιαγιάς να προσεύχεται, σαν να μετέδιδε κάτι από μια χάρη που ελάμβανε. Η γιαγιά, με τα ελάχιστα γράμματα που ήξερε, είχε μια απλή πίστη. Πίστευε ότι η ιστορία της Γένεσης στην Παλαιά Διαθήκη ήταν κυριολεκτική αφήγηση της δημιουργίας του κόσμου. Πίστευε και στην ιστορία της Κιβωτού του Νώε, παρ’ ότι η Κιβωτός δεν θα έφτανε στον Νώε ούτε για να σώσει τις αράχνες από τον κατακλυσμό (αφού στις αράχνες υπάρχουν τουλάχιστον 35.000 είδη). Εγώ δεν θα μπορούσα να πιστεύω στην ιστορία της Κιβωτού. Όχι επειδή ήμουν πιο έξυπνος από τη γιαγιά – όση ευφυΐα έχω, από αυτήν την κληρονόμησα. Αλλά επειδή γεννήθηκα 75 χρόνια αργότερα και δεν πέρασα τα νιάτα μου βόσκοντας κατσίκες στα βουνά. Θυμάμαι να παρακολουθώ ντοκιμαντέρ και να μαθαίνω πως άνθρωποι γενετικά όμοιοι με εμάς υπάρχουν περίπου για τα 70.000 χρόνια από τα τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια που υπάρχει ζωή στη γη. (Από τον πρόλογο του βιβλίου)