Ενάντια στα μετασύγχρονα είδωλα
Pierangelo Sequeri
Μετάφραση – Επιμέλεια: Μελής Μελετιάδης
Στην ερημιά της εγκατάλειψής του, ο λαός περιορίζεται μοιρολατρικά στην κατασκευή χρυσών μόσχων. Υπάρχει πλέον εθισμός. Αλλά το είδωλο είναι πάντοτε θέμα του νου. Το είδωλο είναι ένα σύμβολο, ένας εξορκισμός: ακόμη και αληθινό πάθος που καταλήγει να είναι εμμονή για ένα ψεύτικο θεό. Και είναι γι’ αυτά τα είδωλα του «νου» που θέλω να μιλήσω. Ακολουθώ μια στρατηγική προτεραιότητα. Επιλέγω τέσσερις μορφές της μετανεωτερικής πολιτισμικής ειδωλολατρίας, η διεξάρτηση των οποίων δρα πολλαπλασιαστικά υπέρ ενός ευρύτατου φάσματος δεισιδαιμονίας: την προσκόλληση στην νεότητα, την εμμονή για την ανάπτυξη, τον ολοκληρωτισμό της επικοινωνίας, την αθρησκία της εκκοσμίκευσης.
Προφανώς, σε τούτες τις μορφές υπάρχουν όροι που ανακαλούν άμεσα αντικείμενα και γεγονότα που καθαυτά δεν έχουν τίποτε δαιμονικό ή ειδωλολατρικό. Και αυτή ακριβώς είναι η σοβαρότητα της παγίδας. Η επιτυχέστερη ειδωλολατρία προωθείται ακριβώς χάρη στην φαινομενική εξύψωση του οτιδήποτε υπόσχεται μια καλή πραγμάτωση της συλλογικής επιθυμίας. ―Π. Σεκουέρι
€ 12.00 € 9.60
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.247 kg |
|---|---|
| Dimensions | 14 x 21 cm |
| Συγγραφέας | Sequeri Pierangelo |
| Αριθμός σελίδων | 160 |
Be the first to review “Ενάντια στα μετασύγχρονα είδωλα”
You may also like…
Το θάρρος της δημιουργίας (2η Έκδοση)
Rollo May
– Κι αν η φαντασία και η τέχνη δεν είναι, όπως πιστεύουν πολλοί, το σιρόπι στο γλυκό της ζωής, αλλά η βασική πηγή της ανθρώπινης εμπειρίας;
– Κι αν όλη μας η λογική και η επιστήμη ανακύπτουν από μορφές της τέχνης κι όχι το αντίθετο;
Ο Ρόλλο Μέυ βοηθάει όλους μας να βρούμε και να απελευθερώσουμε εκείνες τις δημιουργικές παρορμήσεις που μας προσφέρουν τις δυνατότητες να πετύχουμε νέους στόχους.
Γνωστός και ως «πατέρας της υπαρξιακής ψυχολογίας» αντλεί από την εμπειρία του για να μας δείξει πως μπορούμε να σπάσουμε τις παλιές πολυχρησιμοποιημένες δομές στη ζωή μας.
Αυτό το εμπνευσμένο βιβλίο μας ανοίγει δρόμους για να ξεπεράσουμε τους φόβους μας και να φτάσουμε σ’ έναν ολοκληρωμένο εαυτό.
«Η δημιουργική υπόσταση της ζωής» του Στέφανου Ξένου (στο «Διαβάσαμε»).
Άγιος: ο άνθρωπος της αγάπης
Σταύρος Σ. Φωτίου
Αυτό το μικρό βιβλίο, συνιστά προσπάθεια ευσύνοπτης παρουσίασης των διαφόρων πτυχών της χριστιανικής αγιότητας. Η φιλανθρωπία του Θεού και η φιλοθεΐα του ανθρώπου· η διακονία του συνανθρώπου και η προστασία της φύσης· η θεία χάρη και η ανθρώπινη προσπάθεια· η ελευθερία που αγαπά και η αγάπη που ελευθερώνει· ο έμπρακτος λόγος και η έλλογη πράξη· ο έσωθεν φωτισμός και η κοινωνική μαρτυρία· η κατάφαση της ιστορίας και η δημιουργική ανάταση είναι μερικές όψεις της αγιότητας.
Η διαχείριση της αγάπης (19η Έκδοση)
π. Φιλόθεος Φάρος
Η πραγματική συμφορά που υφίσταται σήμερα η ελληνική κοινωνία δεν είναι η οικονομική δυσπραγία. Αυτή είναι μόνο μία και όχι η σοβαρότερη συνέπεια της ανυπολόγιστης καταστροφής. Συνίσταται δε στον ενταφιασμό ανεκτίμητων χαρισμάτων ολόκληρων γενεών με την υπόσχεση της εύκολης ζωής που εξαπατηθήκαμε να πιστεύουμε ότι είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση. […] Ασχολούμενοι διαρκώς και αποκλειστικά με το κακό που μας κάνουν οι άλλοι, κατασπαταλάμε όχι μόνο τις δυνατότητες και τα χαρίσματά μας, αφήνοντας αναξιοποίητες πολύτιμες ευκαιρίες, αλλά κατασπαταλάμε και αυτή την ίδια τη ζωή μας. Την ποιότητα της ζωής ενός ανθρώπου δεν την καθορίζει το κακό που του κάνουν οι άλλοι. Την ποιότητα της ζωής του την καθορίζει το κακό που κάνει εκείνος στους άλλους, γιατί το κακό που κάνει εκείνος στους άλλους διαφθείρει την ίδια του την υπόσταση. […] Η αγάπη και η διαχείριση της αγάπης μεταξύ άλλων είναι και μία τέχνη, που χρειάζεται να την διδαχθή ο άνθρωπος, όπως χρειάζεται να διδαχθή την τέχνη της ζωής γενικότερα.
best sellers.
Δικαιοσύνη και κάλλος
Zoja Luigi (Ζώγια Λουΐτζι)
Μετάφραση -Επιμέλεια: Μελής Μελετιάδης
Δικαιοσύνη και κάλλος. Για την σύγχρονη νοοτροπία, η απόσταση μεταξύ ηθικής και αισθητικής είναι σαφής. Η αισθητική μπορεί να παραμένει προσωπική και σχετική. Η ηθική έχει σκοπούς παγκόσμιους. Μπορούμε να αποφύγουμε την αισθητική, αλλά όχι την ηθική. Οι Έλληνες, στους οποίους οφείλουμε τις δύο έννοιες, θα είχαν αντιτεθεί σε τούτο τον διαχωρισμό. Δεν είχαν κωδικούς που όριζαν το κάλλος ή την εντιμότητα. Υπήρχε όμως γενική συναίνεση σε αμφότερες, και επίσης στο γεγονός ότι ήταν ενδόμυχα συνδεμένες. Ήταν δύο όψεις της ίδιας ποιότητας: της αρετής, του αρίστου.
Χριστιανικός Βίος και πολιτική εξουσία
Επιμέλεια: Παναγιώτης Αρ. Υφαντής
Ιστορικά ζητήματα και σύγχρονες προοπτικές στην Ανατολή και στη Δύση
Το 2013 συμπληρώθηκαν 1700 χρόνια από την έκδοση του λεγόμενου Διατάγματος των Μεδιολάνων. Ο εορτασμός αυτής της επετείου έδωσε αφορμή για μια σειρά εκδηλώσεων, επιστημονικών και εκκλησιαστικών, που επανεξέτασαν τόσο τις ακόμη ανοιχτές πτυχές της ιστορικότητας και της ιστορικής σημασίας του γεγονότος για την πορεία και την εξάπλωση του Χριστιανισμού στον χώρο και στον χρόνο, καθώς και των τότε κομβικών αλλά και διαχρονικών ζητημάτων που έθεσε γύρω από τη σχέση ανάμεσα στον «βασιλέα» και στον «ιερέα», ανάμεσα στο Κράτος και τη θεσμοποιημένη Εκκλησία, ανάμεσα στην κοσμική εξουσία και την εκκλησιαστική διακονία. Πτυχές αυτών των συνθετών -ιστορικών και σύχρονων εκκλησιαστικών και πολιτικών πνευματικών και κοινωνικών- προβλημάτων φωτίζουν τα κείμενα του παρόντος τόμου, επιτρέποντας στον αναγνώστη να διαπιστώσει την καίρια συμβολή ενός θεολογικού λόγου που υπερβαίνει τα στενά όρια μιας επιστημονικής ή ποιμαντικής χρησιμότητας και αγγίζει την ίδια την ταυτότητα και τον δυναμισμό της Εκκλησίας, η οποία καλείται ανα πάσα στιγμή να αυτοπραγματώνεται διαλεγόμενη με τα εκάστοτε ιστορικά συμφραζόμενα και υπερασπιζόμενη την ιερότητα του ανθρώπινου προσώπου.
Φυγή προς τα εμπρός
π. Βασίλειος Θερμός
Πώς μια ήττα μετατρέπεται σε νίκη;
Πώς θα γίνει σε μια Ελλάδα που φαίνεται να έχει χάσει την ενέργεια και το ηθικό της; Ο Σολζενίτσιν έγραψε κάποτε πως «οι νίκες χρειάζονται στις κυβερνήσεις, ενώ οι ήττες χρειάζονται στους λαούς… όπως τα βάσανα και οι συμφορές χρειάζονται στους μεμονωμένους ανθρώπους: σέ αναγκάζουν να εμβαθύνεις στην εσωτερική σου ζωή και να ανυψωθής πνευματικά».
Το βιβλίο αυτό περιέχει κείμενα – δημόσιες παρεμβάσεις των τελευταίων χρόνων, τα οποία διερευνούν διαστάσεις της ήττας μας ως λαού. Μιας ήττας χωρίς κανένα αντίπαλο παρά μόνο τον εαυτό μας. Τελικά σώζεται η Ελλάδα; Θα συνεχίσουμε να κρυβόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό; Θα συνεχίσουμε να εξαργυρώνουμε τα ελαττώματά μας για αρετές;Πώς θα αποβάλουμε την απέχθειά μας για τον θεσμό; Θα αποφασίσουμε να αλλάξουμε με γενναιότητα; Πώς θα μετατρέψουμε την ήττα σε νίκη;
Δείτε την παρουσίαση του βιβλίου εδώ
Άνθρωπος μόνος και μπερδεμένος ψάχνει
π. Βασίλειος Θερμός
Το αίνιγμα, ο πόνος και η ευλογία της σχέσης
Οι διαπροσωπικές σχέσεις μας σημαδεύουν, πλάθουν την προσωπικότητά μας, χαρτογραφούν τις περιπέτειες των συναισθημάτων μας, διαπλέκονται με τις επιθυμίες και τις προσδοκίες μας, συμβάλλουν στην ευτυχία μας ή τη δυστυχία μας. Ο τρόπος με τον οποίο σχετιζόμαστε ή μας αρρωσταίνει ή μας θεραπεύει. Και όταν λάβουμε υπ’ όψιν πως οι σχέσεις μας δεν είναι μόνο εξωτερικά άλλα και ενδοψυχικά γεγονότα, με πρόσωπα που δεν βρίσκονται πια στη ζωή, ή και με πρόσωπα που ζουν άλλα τα προσλαμβάνουμε διαστρεβλωτικά, τότε τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα.
Στάσου! Τί θες να πεις;
James E. Ryan
Και άλλες ερωτήσεις ζωτικής σημασίας
Είτε είμαστε στην αίθουσα συμβουλίων είτε στην τάξη, δαπανάμε πάρα πολύ χρόνο και ενέργεια ψάχνοντας για την σωστή απάντηση. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι οι ερωτήσεις είναι εξίσου σημαντικές με τις απαντήσεις, αν όχι περισσότερο. Για παράδειγμα, αν κάνεις την λάθος ερώτηση, εγγυημένα θα πάρεις την λάθος απάντηση. Μια καλή ερώτηση, αφετέρου, εμπνέει μια καλή απάντηση και, στην πορεία, προκαλεί βαθύτερη κατανόηση και ανθρώπινες σχέσεις με μεγαλύτερο νόημα. Για να θέσουμε ένα καλό ερώτημα, απαιτείται να πάμε παραπέρα από ότι νομίζουμε πως ξέρουμε για ένα θέμα ή ένα πρόσωπο εξερευνώντας το δύσκολο και το άγνωστο, το αμήχανο, ακόμη και το δυσάρεστο.
Στο βιβλίο του ο Jim Ryan υμνεί την τέχνη των καλών ερωτήσεων –και απαντήσεων. Πέντε ερωτήσεις συγκεκριμένα: Τί πράγμα; Αναρωτιέμαι… Θα μπορούσαμε τουλάχιστον; Πώς μπορώ να βοηθήσω; και Τί έχει πραγματικά σημασία; Χρησιμοποιώντας παραδείγματα από την πολιτική, την ιστορία, την δημόσια κουλτούρα και τα κοινωνικά κινήματα, και από την προσωπική του ζωή επίσης, ο Ryan δείχνει πως αυτές οι γενικές ερωτήσεις γεννούν την κατανόηση, αφυπνίζουν την περιέργεια, μυούν στην πρόοδο, δυναμώνουν τις σχέσεις και τραβούν την προσοχή μας στα σημαντικά της ζωής.
Η «μωρία» του Θεού και η «σοφία» του ανθρώπου
Καραλής Γεώργιος
Διαδρομές μεταξύ Θεολογίας και πνεύματος της εποχής
Πρόλογος: Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου
Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας καταπιάνεται με θέματα της σύγχρονης κοινωνίας, τη μαστιζόμενη από μια πολυδιάστατη κρίση, όχι μόνο οικονομική αλλά κυρίως κρίση αξιών, πίστεως και ταυτότητος. Το τρισυπόστατο του Θεού, η φύση και οι ενέργειές του, η πτώση του ανθρώπου και η φθαρτότητα της ανθρώπινης φύσης είναι κάποια από τα θέματα που βρίσκονται στο επίκεντρο της σκέψης του και τα οποία αντλεί από την Ορθόδοξη πατερική παράδοση. Θεολογία για το συγγραφέα δεν είναι μια ανθρώπινη αυτόνομη, διανοητική γνώση, αλλά μετοχή στην θεία Ζωή, δηλαδή γνώση που αντλείται από την Πηγή της Ζωής. Εν κατακλείδι καταλήγει ότι θα μπορούσε η Ορθόδοξη πνευματικότητα να αποτελεί την βάση για λύση ή διέξοδο σε απλά ή πολύπλοκα ερωτήματα του σύγχρονου ανθρώπου σε μία πορεία υπέρβασης των δυσκολιών και επαναπροσδιορισμού του ανθρώπου.
Αισθήσεις και ψευδαισθήσεις της προόδου
Μαριανός Δ. Καράσης
Μελέτες και δοκίμια
Πρόοδος είναι η αιτιοκρατικά προσδιορισμένη ευθύγραμμη, χωρίς παλινδρομήσεις, πορεία προς τα εμπρός. Αυτή είναι η έννοια της προόδου που αποτέλεσε την βάση του απελευθερωτικού προγράμματος του Διαφωτισμού. Η έννοια αυτή, παρά την κριτική που υπέστη, εξακολουθεί να είναι ιδέα συναρπαστική και σε πολλούς να φαντάζει ως αυτονόητη. Γι’ αυτό και το πρόβλημα της προόδου ξανατίθεται. Ξανατίθεται σήμερα με νέα μορφή: Ποιά είναι η έκταση της ισχύος της και ποιά είναι τα όριά της. Έως που φθάνει η «αίσθηση» και που αρχίζει η «ψευδαίσθηση» της προόδου.
Ο παρών τόμος προσπαθεί να προσεγγίσει το πολυδιάστατο αυτό πρόβλημα όχι μονογραφικά αλλά με μεμονωμένες Μελέτες και Δοκίμια. Με τις Μελέτες φωτίζεται πρώτα το βασικό γνωσιολογικό πρόβλημα σε τομείς της επιστημονικής γνώσεως και επιχειρείται κατόπιν η πρώτη οριοθέτηση από πεδία αισθητικής και υπαρξιακής εμπειρίας. Με τα Δοκίμια επισημαίνονται ή υπονοούνται τα όρια της προόδου σε θέματα εφαρμοσμένης ηθικής (βιοηθικά, κοινωνικοηθικά, δικαιοηθικά). Οι καταπληκτικές Συνομιλίες με φίλους αποτελούν τον επιβεβαιωτικό απόηχο των θέσεων αυτών.
Πλάθοντας ευτυχισμένα παιδιά (7η Έκδοση)
Ιάκωβος Θ. Μαρτίδης
Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται και αναλύει με έναν απλό και κατανοητό τρόπο εικοσιτέσσερα σημαντικά θέματα που αφορούν τις σχέσεις γονιών – παιδιών βασιζόμενο στην ελληνική πραγματικότητα.
Ενθαρρύνει τους γονείς να δουλέψουν για τη δημιουργία σχέσεων που θα βασίζονται στην αγάπη, την αλληλοκατανόηση και τον αλληλοσεβασμό. Συμβάλλει να διαχειρίζονται ποιοτικότερα και να αντιμετωπίζουν αποτελεσματικότερα τα προβλήματα που προκύπτουν. Είναι μοναδικό και πρωτότυπο στο είδος του.
Βοηθάει γονείς, παιδαγωγούς και εκπαιδευτικούς να δώσουν απαντήσεις ζωής σε πράγματα που τους απασχολούν και τους προβληματίζουν.Συνδυάζει την τεκμηριωμένη παιδαγωγική άποψη, την επιστημονική γνώση με την πρακτική της εφαρμογή με παραδείγματα, χωρίς θεωρητική ορολογία.
Ένας πρακτικός «οδηγός» για το πως κτίζεις μια υγιή σχέση με τα παιδιά σου και –γιατί όχι;– πως μπορείς να πλάσεις ευτυχισμένα παιδιά!
Η αμεσότητα του τρόπου γραφής φιλοδοξεί να γοητεύσει τον αναγνώστη.
ΣΤΑ ΑΚΡΑ 17 03 2017
Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι;
Χρυσόστομος Σταμούλης
Κείμενα για το διάλογο της Ορθοδοξίας με την πόλη, την πολιτική και τον πολιτισμό
O έρωτας βάζει δύσκολα στην Εκκλησία. Έβαζε στο παρελθόν, το κάνει και σήμερα. Παντού και πάντα εχθροί. Η συγκρότηση του εαυτού απαιτεί το γκρέμισμα του άλλου, του απέναντι, ο οποίος δεν είναι εγώ. Την εξαφάνιση της οποιασδήποτε ετερότητας. Αυτοί που θέλουν να καταλάβουν θα καταλάβουν, τους άλλους θα τους ξεπεράσει η εποχή. Και είναι αυτή η ζωή που δίνει νόημα στην ευστοχία, αλλά και δικαίωμα στην αστοχία. Η αληθινή Εκκλησία είναι εκείνος ο οίκος, που ως άλλη κιβωτός χωρά τα αχώρετα.
Related Products
Άμλετ και Δον Κιχώτης
Ivan Turgenev
Οι Δον Κιχώτες ανακαλύπτουν, οι Άμλετ επεξεργάζονται. Πώς, όμως, θα μας ρωτήσουν, μπορούν οι Άμλετ να επεξεργαστούν οτιδήποτε, όταν αμφιβάλλουν για τα πάντα και δεν πιστεύουν σε τίποτα. […] Με βάση το σοφό καταμερισμό της φύσης, απόλυτοι Άμλετ, όπως και απόλυτοι Δον Κιχώτες, δεν υπάρχουν: αυτοί είναι απλά ακραίες εκφράσεις δύο διαφορετικών κατευθύνσεων, σταθμοί που οριοθετούνται από τους ποιητές σε διαφορετικές ατραπούς […] Όπως η αρχή της ανάλυσης έφτασε στον Άμλετ στα όρια της τραγικότητας, έτσι και η αρχή του ενθουσιασμού έφτασε στον Δον Κιχώτη στα όρια του κωμικού, ενώ στην ζωή το απόλυτο κωμικό και το απόλυτο τραγικό απαντώνται σπανίως.
Η κοινωνία της ορθοπεταλιάς
Γιάννης Μ. Καλιόρης
Ο αναρχοδυναμικός καπιταλισμός της νεοφιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης -που επέφερε κρίσιμη απόκλιση συμφερόντων μεταξύ κοινωνίας και οικονομίας- ενθρόνισε την αγορά «αυτορυθμιζόμενο» ρυθμιστή των κοινωνικών ανταλλαγών, προάγοντας αποφασιστικά το εμπόρευμα σε καθολική εστία της συμβολικής παραγωγής και ολοκληρώνοντας την αποϊέρωση του κόσμου δια της μετατροπής των στοιχείων του σε αξίες αγοραίες. Παράλληλα εξεθείασε το άτομο ως υποκείμενο αυτοσυνείδητο και χειραφετημένο, αυτουργό της τύχης του και νομιμοποιητική αρχή των αποφάσεων, αλλά ταυτόχρονα το κατέστησε οντότητα ευχείρωτη και ετερόνομη, μαζοποιημένη πρώτη ύλη μιας Ιστορίας δυναμοποιημένης από τη σύγχρονη τεχνοεπιστήμη στο πλαίσιο ενός ασφυκτικού οικονομικού ορισμού της πραγματικότητος και στην υπηρεσία μιας αδήριτης αναγκαιότητος για αέναη ποσοτική μεγέθυνση. Κι αυτό φαντάζει σαν ένας ακόμη ανάβαθμος της «προμηθεϊκής εποποιΐας» του Ανθρώπου, συγκαλύπτοντας έτσι την οπτική των ατόμων ως θυμάτων της Ιστορίας, που αποσταθεροποιούνται και συνθλίβονται από τους μεγάλους διασκελισμούς της, και εν προκειμένω εκβιάζονται σε έπακρον ανταγωνιστικής υπερπροσπάθειας, συμπιεζόμενα από την αυτοδυναμική ενός ανεξέλεγκτου πλέον συστήματος, που έχοντας κίνητρο το κέρδος και κινητήρα τον καθολικό ανταγωνισμό, πλήττει μεταξύ άλλων και την ίδια την ουσία της εξατομίκευσης, αποσαθρώνοντας τις συναπτικές αξίες που θα τη στερέωναν στο αυθεντικό της νόημα. Τα σύγχρονα φανερώματα της καταγωγικής αυτής αντινομίας της καπιταλιστικής κοινωνίας να εγείρει στη συνείδηση των μελών της προσδοκίες και ιδεώδη που πρόκειται αναγκαία να διαστρέψει στην πράξη, επιχειρεί να εκθέσει και το ανά χείρας βιβλίο.
Ρωτούσαν για την ταυτότητα
Πολιτισμική κρίση και ψυχική απορία στην ελληνική πραγματικότητα
Το παρόν βιβλίο βασίζεται στις εισηγήσεις των συνομιλητών της διεπιστημονικής στρογγυλής τράπεζας, η οποία πραγματοποιήθηκε στη Στοά του βιβλίου (Αίθουσα Λόγου) στις 31 Μαΐου 2002 με θέμα: «Πολιτισμική κρίση και ψυχική απορία στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα», οργανωμένη από το Ελληνικό Κέντρο Ψυχικής Υγιεινής και Ερευνών. […] Περιέχονται τα κείμενα: – Γρηγόρης Μανιαδάκης, «Χαιρετισμός εκ μέρους της Εκπαιδευτικής Επιτροπής» – Ειρήνη Βλαχάκη, «Γιατί η απορία» – Δημήτρης Σταθάκος, «Βιολογική και πολιτισμική πορεία προς ακμή και παρακμή» – Χρήστος Γιανναράς, «Σχόλιο στο κεντρικό θέμα» – Δημήτρης Κυριαζής, «Όψεις του νεοελληνικού κοινωνικού φαντασιακού: Συμβουλή στην κατανόηση της νεοελληνικής ταυτότητας»
Για το ιερό και το δράμα
Ιωσήφ Βιβιλάκης
Θεατρολογικές προσεγγίσεις
Η έκδοση αυτή περιλαμβάνει μελετήματα που καλύπτουν ένα ευρύ χρονικό φάσμα, από την αρχαιότητα έως τον 20ό αιώνα. Θέμα των περισσότερων κειμένων είναι το ιερό με τις διάφορες εκφάνσεις του το οποίο αναζητείται στη συμπλοκή του με το δράμα και τη σκηνή στην πατερική γραμματεία, στην εκκλησιαστική λατρεία και σε θεατρικούς συγγραφείς (όπως ο Ο’ Νήλ, ό Ουίλλιαμς ή ο Τερζάκης), αν και παρουσιάζονται έργα στα οποία κύριος σκοπός είναι η καταγραφή και η ανάδειξή τους (όπως στην περίπτωση του Μ. Καραγάτση και του Παύλου Νιρβάνα). Άλλες στιγμές η ερευνητική ματιά εστιάζει στον μαρασμό των αρχαίων θεάτρων ή στην ιδιαιτερότητα ορισμένων δραμάτων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την επτανησιακή Ευγένα του Μοντσελέζε, μία μοναδική δραματοποίηση συναξαριού, που απηχεί το θρησκευτικό θέατρο της Δύσης στα καθ’ ημάς ή στον Αυξεντιανό μετανοημένο, μια ανελέητη διαλογική σάτιρα της Χριστοκαπηλείας, που γράφτηκε στα μισά του 18ου αιώνα. Αλλού η προσοχή πέφτει στο ανέβασμα θεατρικών παραστάσεων, όπως στη σκανδαλιστική πρώτη σκηνοθεσία του «Χριστού Πάσχοντος» από τον Αλέξη Σολομό, όταν για πρώτη φορά στη νεώτερη Ελλάδα «εμφανίσθηκε» εξαϋλωμένος ο Ιησούς επί σκηνής.
Νυν… αιωρούμαι
Κώστας Ζουράρις
Θουκυδίδης Αρχέτυπος
Ο Κώστας Ζουράρης έρχεται να καταδείξει πως η θουκυδίδεια ανάγνωση της ιστορίας όχι απλώς προϋποθέτει την τραγική ανάγνωση του κόσμου, αλλά, πολύ περισσότερο, πως αυτή είναι η μόνη δυνατή ιστορική και πολιτική επιστήμη.
Το αλφαβητάρι του φιλολόγου
Άγγελος Μαντάς
Βασική φιλολογική ορολογία
[…] To βιβλίο έχει τη μορφή λεξικού. Δεν είναι όμως λεξικό, καθώς σε τέτοια επιστημονικά πεδία η εξαντλητική παράθεση της ορολογίας είναι ανέφικτη. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια προσπάθεια αποθησαύρισης όρων. Και πράγματι, αυτό που κυρίως κομίζει το βιβλίο ετούτο είναι η κωδικοποιημένη καταγραφή πληροφοριών και θεωρητικών προβληματισμών, ερανισμένων από τη διάχυτη και ανοικονόμητη σύγχρονη βιβλιογραφία, ως απόκριση σε σχετικά ερεθίσματα. Ερεθίσματα από την προσωπική αναγνωστική εμπειρία, από τη διδακτική περιπέτεια και τέλος από την αναστροφή του συγγραφέα -υπό την ιδιότητά του ως σχολικού συμβούλου φιλολόγων- με τους δασκάλους της λογοτεχνίας. Είναι λοιπόν σαφές ότι δεν μπορεί κανείς να αναζητά πληρότητα στο συγκεκριμένο εγχείρημα, μπορεί όμως -πιστεύουμε- να βρει εγκυρότητα και χρηστικότητα. […] (από τον πρόλογο του συγγραφέα)
Από την αρχαία ελληνική πόλιν στη Βυζαντινή οικουμένην
Ζωή Αντωνοπούλου – Τρεχλή
Η φιλοσοφία της Νεωτερικότητας έχει σπάσει τους δεσμούς της με την ελληνική και τη μεσαιωνική Αρχαιότητα. Κομβικό σημείο αυτής της ξένωσης είναι η ανθρωποκεντρική και αντιτελεολογική τάση της νεώτερης φιλοσοφίας, πράγμα που σημαίνει ότι δεν γίνεται πια παραδεκτή η παραδοσιακή ιεραρχία των ουσιών. Η νεωτερική φιλοσοφία προβάλλεται ως αντι-μεταφυσική, αφού δεν νοείται μεταφυσική δίχως ορισμένη ιεράρχηση των επιπέδων του είναι. Από την άλλη, η απαλλαγή από τη μεταφυσική απαιτεί έναν άλλο μύθο στον οποίο να μπορεί να αποδοθεί η επιβολή της σημασίας. Η νεωτερική φιλοσοφία κατασκευάζει λοιπόν το μύθο της ratio, της λογικής που εδρεύει στην αυτονομημένη ατομική διάνοια. Η επινόηση της ratio σημαίνει το τέλος της «θεολογικής εικόνας για τον κόσμο και τον άνθρωπο», εφόσον η ratio στρεφόταν καταρχήν ενάντια σε κάθε ετερόνομο προσδιορισμό της σκέψης και της δράσης του ανθρώπου. Μια απόπειρα ανίχνευσης των προϋποθέσεων εκείνων που, στον πολύ ανθρώπινο χώρο της πολιτικής, κατέστησαν αναγκαία τη μεταφυσική «αυταπάτη» αποτελεί η παρούσα μελέτη. Από την Αρχαία Ελλάδα στη Νεωτερικότητα, με ενδιάμεσο σταθμό το παρεξηγημένο Βυζάντιο: αυτή είναι η πορεία.
Ρωγμές και αγγίγματα (10η Έκδοση)
Δημήτρης Καραγιάννης
Η αναζήτηση νοήματος στη ζωή δε μπορεί να αφορά μόνο κάποιους επαγγελματίες στοχαστές, αλλά αποτελεί φυσική στάση κάθε ανήσυχου πνεύματος που δεν βολεύεται στο κυνήγι της επιβίωσης. Η αναζήτηση της δυναμικής της πίστης δεν μπορεί να αφορά μόνο κάποιους επαγγελματίες θεολόγους, αλλά αποτελεί φυσική στάση κάθε ανθρώπου που δεν βολεύεται στην τήρηση μόνο κάποιων θρησκευτικών κανόνων. Η αναζήτηση της αλήθειας μέσω της αμφισβήτησης της ύπαρξης του Θεού δεν μπορεί να φορά μόνο κάποιους επαγγελματίες άθεους, αλλά αποτελεί φυσική στάση κάθε πιστού που δεν διστάζει να αναγνωρίζει την απιστία του. Η αναζήτηση του προσώπου του Θεού δεν αποτελεί μια μεταφυσική αναζήτηση, αλλά σχετίζεται με την αναζήτηση του ανθρώπινου προσώπου. Δεν είναι παραίτηση από την προσωπική ευθύνη, αλλά προσπάθεια κατανόησης της ανθρώπινης φύσης. Δεν είναι παραίτηση από την επιστημονική γνώση, αλλά αναγνώριση των ορίων της. Δεν μηδενίζει την παρούσα ζωή, αλλά αντίθετα αναζητά τη νοηματοδότησή της.
Η πολιτική σκέψη του Παπαδιαμάντη
Σαράντος Ι. Καργάκος
Ο Παπαδιαμάντης ως οξύτατος παρατηρητής και κριτής των κοινωνικών πραγμάτων ήταν αδύνατο να αγνοήσει την πολιτική. Δεν είναι αυτός πού εισέρχεται στην πολιτική άλλ’ η πολιτική είναι αυτή πού διεισδύει στο έργο του και αυτός ευθαρσώς τοποθετείται έναντι αυτής. Όσοι ταυτίζουν την πολιτική με κάποιες διακηρύξεις ή με κάποια μορφή ένταξης, ασφαλώς δυσκολεύονται να τοποθετήσουν τον Παπαδιαμάντη σε κάποιο ιδεολογικό ράφι. Ο Παπαδιαμάντης δεν πλησίασε το λαό, ήταν ο ίδιος λαός κι έμεινε ως το τέλος της ζωής του ένας απλός άνθρωπος του λαού, χωρίς να ντρέπεται για την ιδιότητα του αυτή.
There are no reviews yet.