Το εσωτερικό φως

1 κριτική για Το εσωτερικό φως

1. armosbooks– 26 Ιουλίου, 2017

   Αlexandros Lazarou
   Βιβλία που αξίζουν τον χρόνο ανάγνωσής τους Μίρτσεα Ελιάντε “ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΦΩΣ”- Μία ανασκόπηση της εμπειρίας του θεϊκού Φωτός στους αρχαϊκούς πολιτισμούς και τους μοντέρνους “Ο κόσμος κινείται ανάμεσα στο ιερό και το βέβηλο” διαπίστωση που θεμελιώνει την πνευματική θέση του Μίρτσεα Ελιάντε. Οι άνθρωποι έχουν ως κοινό στοιχείο “την άγνοια και τη λήθη” όπως ο ίδιος επισημαίνει και θεωρεί ότι η αποκάλυψη είναι ο μοναδικός τρόπος αφύπνισης, πρόσβασης στην αλήθεια. Τα γεγονότα δεν συμβαίνουν τυχαία, στην προέλευσή τους υπάρχει μία διατακτική δύναμη. Πίσω από τα μικρά και μεγάλα γεγονότα βρίσκονται τα αρχέτυπα που δεν έπαψαν να εκδηλώνονται. Ο θρησκευόμενος άνθρωπος εξακολουθεί να ζει μέσα στον σύγχρονο άνθρωπο που απομακρύνθηκε από κάθε θρησκεία• δεν απαρνήθηκε όμως την ουσία του και αυτό το γεγονός του δίνει τη δυνατότητα να λαμβάνει αμυδρά κάποια μηνύματα. Σύμφωνα με τον Ελιάντε ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να επανακτήσει τη σχέση με τον αρχαϊκό άνθρωπο, να επανασυνδεθεί με το Σύμπαν από το οποίο απομακρύνθηκε με απερίσκεπτο τρόπο. Το ιερό αντιπροσωπεύει “την εμπειρία μιας πραγματικότητας και την πηγή συνείδησης υπάρξεως στον κόσμο […], την αποκάλυψη του πραγματικού”.* Η εμπειρία του Φωτός σημαίνει την κορυφαία συνάντηση με την έσχατη πραγματικότητα: ανακαλύπτουμε δηλαδή το εσωτερικό Φως, όταν συνειδητοποιούμε τον Εαυτό, όταν εισδύουμε στην ίδια την ουσία της ζωής και των κοσμικών στοιχείων. Το να σκέφτεσαι θρησκευτικά σημαίνει να υπερβαίνεις το κοινωνικο-ιστορικό, να απεγκλωβιστείς από το διαλεκτικό πεδίο των συμφερόντων, να δεις τη φύση και τη σωτηριολογική λειτουργία της αλήθειας. “Δεν πιστεύω ότι κάποιες πρωταρχικές αποκαλύψεις έχουν εξαφανιστεί. Ακόμη και στην πιο αναπτυγμένη τεχνολογικά εποχή υπάρχει κάτι που δεν είναι δυνατόν να αλλάξει: η μέρα και η νύχτα, ο χειμώνας και το καλοκαίρι. Ακόμη και στη δίχως δέντρα πόλη εξακολουθεί να υπάρχει ο ουρανός με τα άστρα.”* Χωρίς να το θέλουμε είμαστε όλοι ενσωματωμένοι σ’ αυτόν τον κοσμικό ρυθμό. Ακόμη και ο πιο άθρησκος άνθρωπος συμμετέχει σ’ αυτόν τον κοσμικό ρυθμό: η καθημερινή του ζωή, ο ύπνος με τα όνειρα – υπάρχουν πάντα όνειρα. Ο Ελιάντε δεν προτρέπει τον σημερινό απελπισμένο άνθρωπο να επιστρέψει στα δάση και τις σπηλιές για να βρει τη λύτρωση του, όμως μέσω της παρούσας έκδοσης αποδεικνύει ότι το περιβάλλον του σφύζει από μύθους και η καθημερινή ζωή είναι ένας λαβύρινθος, μία Φωτεινή μυητική εμπειρία. Ο άνθρωπος που επανακτά τις αρχέτυπες πηγές θα προσεγγίσει την τελείωση. Η έκδοση έχει και ένα τρωτό σημείο που δυστυχώς δεν μπορούμε να το παραβλέψουμε. Στο σημείωμά της η επιμελήτρια Ντίνα Σαμοθράκη υποστηρίζει ότι ο Eliade είναι “απώτερης ελληνικής καταγωγής, όπως δηλώνει και το επώνυμό του (Ηλιάδης)”! Όμως ο ίδιος ο συγγραφέας, μας πληροφορεί σχετικά με την καταγωγή του: “Γεννήθηκα στο Βουκουρέστι, στις 9 Μαρτίου 1907 (25 Φεβρουαρίου με το παλιό). Ο αδερφός μου, Nicolae Remus, είχε γεννηθεί ένα χρόνο νωρίτερα και ύστερα από τέσσερα χρόνια ήρθε στον κόσμο η αδερφή μου Cornelia. Ο πατέρας μου ήταν Μολδαβός από την Tecuci και προτού αλλάξει το όνομά του σε Eliade (απ’ όσο φαίνεται ως ένδειξη θαυμασμού για τον μεγάλο συγγραφέα Ion Eliade Rădulescu) λεγόταν Ieremia. Το γάλλο-ρουμανικό λεξικό που χρησιμοποίησα κατά τη διάρκεια του λυκείου ήταν υπογεγραμμένο: Gheorghe Ieremia. Ο πατέρας μου ήταν ο πρωτότοκος, το δεύτερο αγόρι, ο Costică, ήταν και αυτός, όπως ο πατέρας μου, αξιωματικός…”.** * Mircea Eliade, L’Épreuve du Labyrinthe, Édition Pierre Belfond, 1978. ** Mircea Eliade, Mémoire I, 1907-1937, Édition Gallimard, 1980.