Καβάφης

Ο Μίμης Τσακωνιάτης σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Σπουδές στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κατόπιν φοίτησε στο Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας. Αρθρογράφησε επί μακρόν με κριτικά κείμενα και συνεντεύξεις για τον κινηματογράφο στα περιοδικά Nemecis και Professional Camera & Microphone και έχει γράψει δύο βιβλία για τους σκηνοθέτες Γιώργο Πανουσόπουλο και Νίκο Νικολαΐδη.

ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΝΥΧΤΑ ΚΥΡ’ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕ Υπάρχει σύγχρονη πρόταση που μπορεί να δώσει λύσεις στα πολλαπλά και ακανθώδη προβλήματα ταυτότητας του Νεοέλληνα; Είναι δυνατόν το έργο ενός εκ των κορυφαίων Ελλήνων συγγραφέων, όπως ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, να μεταφερθεί στον κινηματογράφο επάξια; Στο βιβλίο τούτο ο Μίμης Τσακωνιάτης αναδεικνύει με συναρπαστικό τρόπο το πως ο «βιογράφος του ελληνικού φωτός» Γιάννης Σμαραγδής επιχειρεί για πρώτη φορά στην ιστορία του κινηματογράφου μας, με όχημά του τον άγιο των ελληνικών γραμμάτων Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, να επανασυνδέσει το βλέμμα του Έλληνα «θεατή» με την υπέρτατη ιδέα της Ομορφιάς! Δείτε εδώ την παρουσίαση του βιβλίου!

kavafis

..Τoν Γιάννη Σμαραγδή τoν πρωτοσυνάντησα εκείνο τo καλοκαίρι του 2006. Ύστερα από μία ώρα πραγματικής μέθεξης έφυγα με τη σκέψη ότι είχα μόλις συναντήσει έναν πνευματικό συγγενή μου πρώτου βαθμού. Έναν αληθινό αδελφό. Έναν Έλληνα της περιφέρειας. Ένα μοναχικό άκριτα που κατάφερνε να προσεγγίζει το ελληνικό αίσθημα μέσα από ένα κρυστάλλινο, διαυγές, διαμαντένιο πρίσμα και να το αποτυπώνει αμόλυντο πάνω στο φιλμ. Ένα σπάνιο είδος βιογράφου-δημιουργού που ετοιμαζόταν να ανοίξει πανιά στο φιλμικό πέλαγος με προορισμό το Αδύνατο. Έχοντας ως έμπιστο οδηγό του το ελληνικό γλαυκό φως. Ένα γνήσιο, ελεύθερο Έλληνα στοχαστή, που μιλούσε δίχως ίχνος πνευματικού ραγιαδισμού για το μεγαλείο και τη διαχρονικότητα του Γκρέκο. Για τον ρόλο της τέχνης σε μία εποχή αντάρας και βαρβαρότητας. Και σε διαβεβαίωνε ότι τελικά υπάρχει ελληνική ιδεολογία που μπορεί να δώσει λύσεις στα πολλαπλά και ακανθώδη προβλήματα ταυτότητας του σύγχρονου Νεοέλληνα. Αυτά περίπου έγραψα στον πρόλογο της συνέντευξής μας που δημοσιεύτηκε ένα μήνα μετά. Χωρίς στην ουσία να έχω δει τίποτα από το φιλμικό του έργο. Δεκαπέντε μήνες αργότερα, τον Οκτώβρη του 2007 όταν αντίκρισα ολοκληρωμένο τον El Greco.  Ήμουν πια εσωτερικά έτοιμος να δεχτώ αυτή τη “γαλάζια αστραπή” που διαπέρασε την ψυχή μου. Εκεί, στην πρωτόγνωρη μυσταγωγία που λάμβανε χώρα στο σκοτάδι, ήταν που από τα χείλη του απαράμιλλου ζωγράφου ήρωά του, μπροστά στην απειλή του εωσφορικού ιεροεξεταστή ότι θα τον ρίξει στην πυρά αν δεν συμβιβαστεί, βγήκαν τα πιο ωραία λόγια που είχα ακούσει ποτέ σε φιλμ. Ότι «δε φοβάμαι, επειδή σ’ όλη μου τη ζωή καίγομαι μέσα στο Φως!» Λόγια που έγιναν κατόπιν και η σημαία της επόμενής του επικής ταινίας για τον μεγάλο Έλληνα ευεργέτη Ιωάννη Βαρβάκη Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι….

kavafis