Στα ίχνη του συλλογικού Ανθρώπου

sta ichni tou syllogikou anthropou

Ο Παναγιώτης Α. Μπούρδαλας γεννήθηκε στην κωμόπολη Κέρτεζη Καλαβρύτων τον Μάη του 1955 και μεγάλωσε εκεί. Πατέρας του ήταν ο κερτεζίτης (+2015) Αντώνιος Μπούρδαλας του Παναγιώτη και της Αικατερίνης. Μητέρα του υπήρξε η κερτεζίτισσα (+1975) Γαρουφαλιά Αλεξοπούλου του Σοφοκλή και της Αθανασίας. Σύζυγός του είναι η μουσικός και δασκάλα πιάνου Ιωάννα Δ. Σαμπαζιώτη. Απέκτησαν 4 παιδιά (Αντώνης, Δημήτρης, Γρηγόρης και Μυρτώ). Τις εγκύκλιες γνώσεις πήρε στο 3θέσιο Δημοτικό Σχολείο Κερτέζης, στο Γυμν. Καλαβρύτων (5 τάξεις) και αποφοίτησε από το 1ο Γυμν. Πάτρας. Τελείωσε το φυσικό τμ. της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Πάτρας και το θεολογικό τμ. της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Εργάζεται ως φυσικός σε σχολεία της Αχαΐας. Έχει δραστηριοποιηθεί κατά καιρούς σε πολιτισμικές δράσεις, σε τοπικά ζητήματα, σε προσπάθειες πρόληψης και σε ενοριακούς πυρήνες. Διατηρεί το ιστολόγιο «Το Μανιτάρι του Βουνού» (2007) και την ιστοσελίδα «Αποικία Ορεινών Μανιταριών» (2009). Ασχολήθηκε με το φοιτητικό, εκπαιδευτικό
και γονεϊκό κίνημα και από θέσεις ευθύνης. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του θεολογικού περιοδικού «Σύναξη», του πολιτικού «Σημάδια», του πατρινού θεολογικού/ πολιτισμικού α-περιοδικού «Ψωμί και Κρασί» και της εκπαιδευτικής εφημερίδας «Ρωγμές και Παρεμβάσεις» στην Πάτρα. Αρθρογραφεί συχνά. Πρώτο του βιβλίο από τις εκδόσεις «ΑΡΜΟΣ» (2018) είναι «Τα νερά των βουνών και η Κέρτεζη».

…Η σημερινή εποχή χαρακτηρίζεται πολιτικά από τον καλπασμό του κεφαλαιοκρατικού «ιππικού» σε παγκόσμιο επίπεδο. Ταυτόχρονα συνεπικουρείται κι από την τεχνική κυριαρχία του και στις τρεις διαστάσεις στη γη…
…Η κοινωνική και αλληλέγγυα – ευχαριστιακή και υπαρκτική όμως θεολογία κρατά πάντα τα νήματα του μέλλοντος και του παρελθόντος συνδεδεμένα στο ιστορικό παρόν, όταν βεβαίως πλέκεται διαλεκτικά με τις αμφισβητήσεις «καλής θέλησης» και με στόχο τον «τριαδικά» συλλογικό άνθρωπο…
… Οι Νεοέλληνες, θρησκευόμενοι ή «απελευθερωμένοι», φαίνεται ότι δεν έχουμε κατανοήσει βαθιά την προϋπόθεση οικείωσης του θεού Λόγου και του Φωτός: «όσοι δε έλαβον αυτόν, …οι ουκ εξ αιμάτων, …αλλά εκ Θεού εγεννήθησαν». Η οικείωση λοιπόν αυτή δεν αποτελεί βιολογικό, οικογενειακό, φυλετικό, πολιτισμικό, πολιτικό ή θρησκευτικό γεγονός. Αποτελεί εντέλει ένα θείο δώρο, μιαν απάντηση στο πολυποίκιλο άθλημα βίωσης της Μεγάλης εβδομάδας καθόλη τη διάρκεια του συνολικού ετήσιου κύκλου ζωής…

sta ichni tou syllogikou anthropou