Συμφωνημένα υπονοούμενα
Κώστας Ζουράρις
Εισαγωγή στην καθ’ ημάς πολιτειολογία του Γιώργου Σεφέρη
Η μελέτη μου στις πλείονες των Δοκιμών του Σεφέρη ξεκίνησε ως μια ολιγοσέλιδη ανακοίνωση σε συνέδριο και έφτασε όπως κατέληξε. Παρασύρθηκα στο δρόμο, διότι ο Σεφέρης με αιφνιδίασε και οι Δοκιμές του καταχωρούνται ανάμεσα στα μεγάλαθλα άθλα του ελληνορωμέηκου πολιτισμού. Δεν περίμενα ποτέ πως ένας «λογοτέχνης» του καιρού μας -μπολιασμένος μάλιστα με μπόλικο περί λογοτεχνίας δυτικό μόσχευμα- θα είχε ως μόνιμή του εγρήγορση το πολίτευμα, το πολιτεύειν του καθ’ ημάς Τρόπου· (αν και το προηγούμενο του Αισχύλου ή του Ακαθίστου Ύμνου θα έπρεπε να με είχε φρονηματίσει). Όντως, στις περισσότερες Δοκιμές του αναζητεί τον Τρόπο με τον οποίο καταστρώνουμε εμείς το πολίτευμα. Διττώς δε και μεγαλοφυώς: αφ’ ενός μεν δείχνει και αποδεικνύει την διαχρονική αργόσυρτη ενότητα του συνόλου ελληνικού τρόπου, προτυπωτικού-προχριστιανικού και χριστιανικού, αφ’ ετέρου δε ερανίζει τα πάντα σχεδόν, λόγια και λαϊκά στοιχεία τα οποία ορίζουν σε μας την Πολιτεία και τα ενσωματώνει με ανέκπτωτη επιστημοσύνη στην δική του αναδιατύπωση…
€ 15.21 € 12.17
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.55 kg |
|---|---|
| Dimensions | 14 x 21 cm |
| Συγγραφέας | Κώστας Ζουράρις |
| Σελίδες | 320 |
| isbn13 | 978-960-527-209-8 |
| isbn | 960-527-209-1 |
Be the first to review “Συμφωνημένα υπονοούμενα”
You may also like…
Εν αινίγματι πρόσωπα
Κώστας Ζουράρις
Μαρτυρίκια προσωποκεντρικής πολιτικής
… Επομένως ο Απόστολος Παύλος, εξίσου τραγικός κυνικός, διαπιστώνει ότι, για τα εδώ και τα τώρα των ανθρώπων, τα πάντα θα είναι πάντοτε ένα αίνιγμα μέσα από καθρέφτη, κι ότι όση πραγματική ζωή ζούμε βλέποντας στον καθρέφτη, άλλη τόση αληθινή γνώση αποκτούμε «εν αινίγματι», μέσα στο αεί ρευστόν της πολιτικής… Δήλον ότι, «άρτι», σ’ αυτό το Εδώ παντοτινό Τώρα, οι άνθρωποι-πολίτες, τα ατομικά μας «δικαιώματα», τα πεφυσιωμένα «συστήματα», οι φουσκωμένες «κατακτήσεις» του πολιτισμού, το σύνολο της απληστίας μας, ή και η ευθυδικία των ισρροπιών μας, άπασα η απανταχού δομική ανισορροπία της ες αεί εριστικής μας κοινωνίας, όλοι οι άνθρωποι – πολίτες – κοινωνοί, «άρτι», και ξανά άρτι, άχρι καιρού συντελείας του ακόσμου τούτου Κόσμου, «άρτι», βλέπουμε και παραμένουμε μέσα στο Αίνιγμα… Στο περίπου, στο πτωτικόν, στο φθοροποιόν και ες αεί εφθαρμένον… Τόσο βλέποντες, τόσο «ειδότες, επαΐοντες, επιστήμονες», όσο το αίνιγμα… Τόσο βέβαιοι για τα κοινωνικά μας συστήματα, όσο το αίνιγμα…
Ζουράρις Κώστας
Πολιτικός επιστήμονας και συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1940 και σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι. Από το 1969 δίδαξε πολιτικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο Vincennes-Paris στο Παρίσι, απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε το 2005.
Έρχομαι από μακριά
Κώστας Ζουράρις
Η αγορήνδε Ιλιαδορωμηοσύνη του Οδυσσέα Ελύτη
Όλες μου οι προσπάθειες είναι επί του στοχαστικού έργου του Ελύτη, στα Ανοιχτά Χαρτιά και στο Εν Λευκώ. Διότι είναι απαγορευτικό για μένα να μιλήσει κανείς περί ποιήσεως. Τι να πεις; Την ποίηση τη διαβάζεις, την ακούς, την τραγουδάς. Ακτινοβολεί τέτοιο κάλλος, που κάθε προσπάθεια να ξαναμιλήσεις γι’αυτήν σε οδηγεί σε αδιέξοδο. Την ασχημίζεις. Αυτό που θα κάνουμε, λοιπόν, είναι μια παράλληλη ανάγνωση του «λογογράφου» (κατά Θουκυδίδην) Ελύτη με το μεγάλο θησαύρισμα της ελληνικής πολιτειολογικής γραμματείας, ώστε να δούμε σ’ έναν ενιαίο κύκλιο χρόνο, όπου το πριν, το τώρα και το μετά είναι Εν, πως αποδίδονται τα στοιχεία που συγκροτούν την ελληνοτροπία του Ελύτη, είτε είναι παρμένα εν πλήρει συνειδήσει από πηγές που ο ίδιος γνωρίζει καλά, διότι είναι και ερικυδής λόγιος, είτε απαντώνται σε τεκμήρια που ενδεχομένως να μην είχε καν διαβάσει ή περιδιαβάσει.
Εισαγωγή στην απογείωση της πολιτικής
Κώστας Ζουράρις
Το σον πολίτευμα Ιορδάνου του νεομάρτυρος και Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά
Γιατί ως τίτλος «… απογείωση της πολιτικής»; Απλό: διότι ο άσημος Νεομάρτυς Ιορδάνης αλλά και ο διάσημος Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ξεπερνούν το γεώδες φρόνημα και το γεώδες πρακτόν, πράγμα και πεπραγμένον της πολιτικής. Ενώ ο κράτιστος Γνώμων της πολιτικής, ο Θουκυδίδης, βρίσκεται συνεχώς εντός του γεώδους της πολιτικής… Μόνον οι Άγιοι και οι Μάρτυρες, προσωρινώς, πετυχαίνουν αυτήν την υψοποιόν πολιτική απογείωση, στις «ξεχωριστές στιγμές» τους. Πώς. Με την άρνησή τους να επικρατήσουν ως Κράτος εναντίον του πλησίον τους· με την κενωτική τους θέληση να μοιραστούν τα όλα τους με τον πλησίον τους μακρυνό και ξένο· με το εθελόθυτόν τους, ως άρνηση της βίας κατά του πλησίον τους εχθρού, άρα κατ’ Εικόνα συντρόφου τους και αδελφού. Αυτές τις «ξεχωριστές στιγμές» της Εκκλησίας, της θριαμβευούσης, που δεν έγιναν ποτέ το πολίτευμα της κατά κόσμον Εκκλησίας του Δήμου, διότι εκεί εξακολουθεί, δυστυχώς, να θριαμβεύει ο Θουκυδίδης, αυτήν την «Εισαγωγή στην απογείωση της πολιτικής¨», προσπάθησα εδώ, με το ανά χείρας πόνημα, να χειροτεχνήσω…
Κι αν το πραγματικό δεν είναι αληθές;
Λάμπρος Χρ. Σιάσος
Κριτική αναστοιχείωση της αριστοτελικής προϋποθέσεως
(…) Το ερώτημα περί το αληθές στην αρχαιοελληνική φιλοσοφική του εκδοχή γνωρίζει ποικίλες προσεγγίσεις. Και ο τρόπος συγκρότησής του επηρεάζεται από την ειδική φιλοσοφική παράδοση. Φαντάζει υπερβολικό, αλλά και απέχει πολύ από τα πράγματα. Το γεγονός ότι στις πρώτες φιλοσοφικές σχολές δεν υπάρχουν ευδιάκριτες και αυτοτελείς προσεγγίσεις του σχετικού ερωτήματος. Και στις μεταγενέστερες – εξηγητικές κυρίως – παραδόσεις κοπιάζει κάποιος υπέρ το δέον για να εντοπίσει συγκεκριμένες αναλύσεις. Από τη σχετική μας αναδίφηση προέκυψε ότι, ανεξαρτήτως των τελικών απαντήσεων, η πληρέστερη και ακριβέστερη φιλοσοφική διατύπωση του ζητήματος εντοπίζεται μετά ευκολίας στο προοίμιο της μικρής λογικής πραγματείας του Αριστοτέλους, του Περί Ψυχής. Εις αυτό συγκροτείται ένα πανίσχυρο λογικό πολύπτυχο (των πραγμάτων, εννοιών – νοημάτων, φωνών – λέξεων και γραφομένων) επί του οποίου εγείρεται ως μονομελές και προβάλλεται ως δίδυμο το ερώτημα (και) περί του αληθούς και περί του ψεύδους. Ο Αριστοτέλης εν προκειμένω δεν παραδίδει μόνο τα ερευνητικά σύνεργα ενός μοναδικού φιλοσοφικού ερωτήματος· παρέχει εν αυτώ και τη φιλοσοφική του απάντηση: η αλήθεια (και το ψεύδος) αναζητείται και υπάρχει στα εν συνθέσει ή εν διαιρέσει τελούντα νοήματα, το ίδιο και στις λέξεις (…)
Νυν… αιωρούμαι
Κώστας Ζουράρις
Θουκυδίδης Αρχέτυπος
Ο Κώστας Ζουράρης έρχεται να καταδείξει πως η θουκυδίδεια ανάγνωση της ιστορίας όχι απλώς προϋποθέτει την τραγική ανάγνωση του κόσμου, αλλά, πολύ περισσότερο, πως αυτή είναι η μόνη δυνατή ιστορική και πολιτική επιστήμη.
Το συναμφότερον
Γράφουν οι:
Ηλίας Βαβούρας, Βασίλειος Κάλφας, Κωνσταντίνος Μποζίνης, Ιωάννης Γ. Κουρεμπελές, Ελένη Ελ. Οικονόμου, Δημήτριος Αβδελάς, Σωτήριος Μητραλέξης, Γεώργιος Παύλος, Θεόδωρος Ζιάκας, Λάμπρος Σιάσος, Γεώργιος Καλεάδης, Μανόλης Ξεξάκης, Μαρία – Αλεξάνδρα Ντόβα, Άγγελος Δεληβορριάς, Βασιλική Γ. Τζότζολα, Βούλα Πατουλίδου, Αθανάσιος Πολυχρονίδης.
Πνεύμα απελεύθερο από τους καταναγκασμούς και την ευνουχιστική ροπή του «δόγματος», έβαλε στη θέση του μία ευρύστερνη παράδοση. Η ίδια η ελληνική γλώσσα ώς απόθεμα λόγου, εγκαθιστά στη συνείδησή του μία νέα συνθήκη ανάλυσης και σκέψης (Το Συναμφότερον) και επιβάλλει στη σκέψη του προϋπάρχουσες σημασιολογικές αποχρώσεις έκτυπες στον έλληνα λόγο, δίνοντάς του εν συνεχεία τη δυνατότητα να συνεισφέρει εμπλουτιστικά στην κοινή περιοσία, δυνάμει ακριβώς αυτού του Κοινού (Ξυνού) Λόγου. Η έννοια του Συναμφότερου, που διαπερνά έγγλυφα ή υποδόρια όλο το έργο του Κώστα Ζουράρι, αποτελεί την ερμηνευτική κλείδα σχεδόν όλων των εισηγήσεων του τόμου.
Ελληνική Δημοκρατία (4η Έκδοση)
Κώστας Ζουράρις
Σπουδή στα σπουδαρχίδια της εδω κοπροκρατίας
Η δημοκρατία του λαού,
του τραπεζίτη, του ιδιοκτήτη, της Δεξιάς,
της Αριστεράς, της αστυνομίας,
του Αριστοφάνη, του Ελύτη, του Θουκυδίδη,
του αντάρτη, του νεομάρτυρα, του τοκογλύφου, της τηλεόρασης,
της Χούντας και της διαφθοράς,
της διαφάνειας, της ασυλίας και της κομματοσαπίλας,
της πείνας, της υποτέλειας και της κατοχής,
της Siemens της μίζας και του Δημοσίου,
του δικομματισμού, του Παπανδρέου και του Καραμανλή,
του αφελληνισμού, της φοροδιαφυγής, της ατιμωρισίας, η…
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Related Products
Το εσωτερικό φως
Mircea Eliade
Από τα πλατωνικά κείμενα και τα νεοπλατωνικά στα ινδικά, τα ιουδαϊκά, τα σουφικά, από το όραμα του Παύλου στις ησυχαστικές εμπειρίες της θέας του Θαβωρίου φωτός, στην πνευματική ζωή των ανθρώπων συναντούμε το φαινόμενο της εμπειρίας του θεϊκού φωτός, που με τη σειρά του πιστοποιεί την ενεργό παρουσία του φωτός στην ζωή του ανθρώπου και συγχρόνως δηλώνει το άνοιγμα του ανθρώπου από τον κόσμο του σκότους και της άγνοιας σε έναν κόσμο πνευματικό.
Από την αρχαία ελληνική πόλιν στη Βυζαντινή οικουμένην
Ζωή Αντωνοπούλου – Τρεχλή
Η φιλοσοφία της Νεωτερικότητας έχει σπάσει τους δεσμούς της με την ελληνική και τη μεσαιωνική Αρχαιότητα. Κομβικό σημείο αυτής της ξένωσης είναι η ανθρωποκεντρική και αντιτελεολογική τάση της νεώτερης φιλοσοφίας, πράγμα που σημαίνει ότι δεν γίνεται πια παραδεκτή η παραδοσιακή ιεραρχία των ουσιών. Η νεωτερική φιλοσοφία προβάλλεται ως αντι-μεταφυσική, αφού δεν νοείται μεταφυσική δίχως ορισμένη ιεράρχηση των επιπέδων του είναι. Από την άλλη, η απαλλαγή από τη μεταφυσική απαιτεί έναν άλλο μύθο στον οποίο να μπορεί να αποδοθεί η επιβολή της σημασίας. Η νεωτερική φιλοσοφία κατασκευάζει λοιπόν το μύθο της ratio, της λογικής που εδρεύει στην αυτονομημένη ατομική διάνοια. Η επινόηση της ratio σημαίνει το τέλος της «θεολογικής εικόνας για τον κόσμο και τον άνθρωπο», εφόσον η ratio στρεφόταν καταρχήν ενάντια σε κάθε ετερόνομο προσδιορισμό της σκέψης και της δράσης του ανθρώπου. Μια απόπειρα ανίχνευσης των προϋποθέσεων εκείνων που, στον πολύ ανθρώπινο χώρο της πολιτικής, κατέστησαν αναγκαία τη μεταφυσική «αυταπάτη» αποτελεί η παρούσα μελέτη. Από την Αρχαία Ελλάδα στη Νεωτερικότητα, με ενδιάμεσο σταθμό το παρεξηγημένο Βυζάντιο: αυτή είναι η πορεία.
Η πολιτική σκέψη του Παπαδιαμάντη
Σαράντος Ι. Καργάκος
Ο Παπαδιαμάντης ως οξύτατος παρατηρητής και κριτής των κοινωνικών πραγμάτων ήταν αδύνατο να αγνοήσει την πολιτική. Δεν είναι αυτός πού εισέρχεται στην πολιτική άλλ’ η πολιτική είναι αυτή πού διεισδύει στο έργο του και αυτός ευθαρσώς τοποθετείται έναντι αυτής. Όσοι ταυτίζουν την πολιτική με κάποιες διακηρύξεις ή με κάποια μορφή ένταξης, ασφαλώς δυσκολεύονται να τοποθετήσουν τον Παπαδιαμάντη σε κάποιο ιδεολογικό ράφι. Ο Παπαδιαμάντης δεν πλησίασε το λαό, ήταν ο ίδιος λαός κι έμεινε ως το τέλος της ζωής του ένας απλός άνθρωπος του λαού, χωρίς να ντρέπεται για την ιδιότητα του αυτή.
Γελάς ελλάς αποφράς
Κώστας Ζουράρις
Στοιχεία και στοιχειά στην ρωμέηκη αγχιβασίην
Ναι, πρώτο μας Πάθος η θέλησις, διότι είμαστε Αυτοκράτορες, εμείς οι της καθ’ημάς Ανατολής Λοξίες. Αυτοκράτορες της οικείας μας γνώμης και εν σαρκί περιπολούντες θεού. Ισόθεοι παρακατιανοί μεταξύ μας. Κοινωνία στήνεις μόνο με αυτοκράτορες συμπαίκτες.
Αν οι κύκλιοι χορευτές του κύκλου δεν είναι αυτεξούσιοι αυτοκράτορες, αν τους θεωρείς ότι δεν είναι «ώριμοι» για κοινωνία, κι άν η κοινωνία είναι μία ετεροβαρής καθοδήγηση των μεν από τους δε, τότε δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχει τυρρανία.
Και δεν υπάρχουν πολίτες, αλλά είλωτες, προοδευτικοί ή φιλελεύθεροι. Οι πολίτες ζούνε στο κλαρί και όχι στο κλουβί.
Φιλοκαλούμεν μετ’ ανταρσίας
Κώστας Ζουράρις
Προπονητική για το πολίτευμα της υπεραναρχίας
Τούτη τη στιγμή, όπως και για όλες τις μεθυστερο-πρωθύστερες, το αγιορείτικο πολίτευμα είναι το πιο πόστ μόντερν πιασάρικο στέκι, αν θες να πάψει η νεύρωσική σου ανθρωπαρέσκεια και να μάθεις, επιτέλους, πως είσαι μοναδικός, γιατί «ζης από την ανάσα κάποιου άλλου». Κι αυτός ο Άλλος «είν’ ευεργέτης μου μεγάλος»: ο Μοναχός της αγιορειτικής υπεραναρχίας.
Να την χέσω τέτοια λευτεριά, οπού θα κάμω εγώ εσένα πασιά!
Κώστας Ζουράρις
Ω μέγ’ αναιδές, κυνώπα, κερδαλεόφρον!
Δεν θα σας δείξω τον Μακρυγιάννη ως ιστορικό πρόσωπο, τον περίλαμπρο αγωνιστή της Επαναστάσεως, αλλά θα κάνω κάτι πιο στενό και λόγιο: θα αναδείξω την πολιτική επιστημολογία που υπάρχει στα «Απομνημονεύματα» του Μακρυγιάννη. Κατά την άποψή μου, πέραν της πανθομολογούμενης γενικής αναγνωρίσεως, ειδικά από την γενιά του ’30, και από το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, ότι πρόκειται για περίλαμπρο αγωνιστή και μνημείο της γραμματείας μας, ο Μακρυγιάννης και τα «Απομνημονεύματά» του αποτελούν ένα κορυφαίο επίτευγμα της πολιτικής σκέψης· και ειδικά των κατηγοριών της πολιτικής επιστημολογίας, δηλαδή των λογικών αλληλουχιών που κατασκευάζουν την πολιτική θεωρία.
Βέβηλα κίβδηλα σκύβαλα
Κώστας Ζουράρις
Άλλως η Νατοκεμαλική συμμωρία της «Ιστορίας» για την ΣΤ΄ δημοτικού
[…] Ο κύριος Κοσμάς ο Αιτωλός είναι μήπως executive manager των Macdonald’s. Ο Αδαμάντιος Κοραής από το Παρίσι καθ’ όλη την διάρκεια της Γαλλικής Επαναστάσεως με οδηγίες! Ενώ ο Άγιος Πατροκοσμάς ο Αιτωλός, να διατρέχει επί 18 χρόνια όλη την Δυτική Ελλάδα, επανεξελληνίζοντας τους Έλληνες που είχαν πέσει σε βαθειά αγραμματοσύνη και μιλούσαν τουρκοβενετσιανοαρβανίτικα, να τους λέει να κτίζουν σχολεία και όχι εκκλησίες, επειδή έχουν αρκετές, και στο τέλος οι Τούρκοι να τον κρεμούν από ένα δέντρο. Το ίδιο είναι για σας οι δύο περιπτώσεις. […] Τα επιστημονοβριθή σαΐνια σκέφτηκαν πώς να προωθήσουν το επιστημονικό τους δαιμόνιον στα απροστάτευτα παιδιά των 11-12 ετών… Και το πέτυχαν! Υπό τον συναρπαστικόν, για ανήλικα παιδιά, τίτλο «Εισαγωγές και εξαγωγές των σημαντικότερων σε αξία προϊόντων κατά το έτος 1858″… (προσοχή: όχι κατά το 1857, ούτε κατά το 1859 – κάποιο απ’ τα δύο πρέπει να έπεφτε δίσεχτο), ναι, παρουσιάζουν λοιπόν, τα σαΐνια «Ρεπούση κόμπανυ ανλίμιτεδ»…, παρουσιάζουν, λέγω, σε ανήλικα 11-12 ετών, τί. Τί. […] Πίνακα, με «εισαγωγές» για 9 (αριθμητικώς εννέα) προϊόντα και «εξαγωγές» για 14 (αριθμητικώς δέκα και τέτταρα) προϊόντα!!!
There are no reviews yet.