Το συναμφότερον
Γράφουν οι:
Ηλίας Βαβούρας, Βασίλειος Κάλφας, Κωνσταντίνος Μποζίνης, Ιωάννης Γ. Κουρεμπελές, Ελένη Ελ. Οικονόμου, Δημήτριος Αβδελάς, Σωτήριος Μητραλέξης, Γεώργιος Παύλος, Θεόδωρος Ζιάκας, Λάμπρος Σιάσος, Γεώργιος Καλεάδης, Μανόλης Ξεξάκης, Μαρία – Αλεξάνδρα Ντόβα, Άγγελος Δεληβορριάς, Βασιλική Γ. Τζότζολα, Βούλα Πατουλίδου, Αθανάσιος Πολυχρονίδης.
Πνεύμα απελεύθερο από τους καταναγκασμούς και την ευνουχιστική ροπή του «δόγματος», έβαλε στη θέση του μία ευρύστερνη παράδοση. Η ίδια η ελληνική γλώσσα ώς απόθεμα λόγου, εγκαθιστά στη συνείδησή του μία νέα συνθήκη ανάλυσης και σκέψης (Το Συναμφότερον) και επιβάλλει στη σκέψη του προϋπάρχουσες σημασιολογικές αποχρώσεις έκτυπες στον έλληνα λόγο, δίνοντάς του εν συνεχεία τη δυνατότητα να συνεισφέρει εμπλουτιστικά στην κοινή περιοσία, δυνάμει ακριβώς αυτού του Κοινού (Ξυνού) Λόγου. Η έννοια του Συναμφότερου, που διαπερνά έγγλυφα ή υποδόρια όλο το έργο του Κώστα Ζουράρι, αποτελεί την ερμηνευτική κλείδα σχεδόν όλων των εισηγήσεων του τόμου.
€ 18.00 € 14.40
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.45 kg |
|---|---|
| Dimensions | 14 x 21 cm |
| Συγγραφέας | Συλλογικό έργο |
| Σελίδες | 392 |
| isbn13 | 978-960-527-892-2 |
Be the first to review “Το συναμφότερον”
You may also like…
Συμφωνημένα υπονοούμενα
Κώστας Ζουράρις
Εισαγωγή στην καθ’ ημάς πολιτειολογία του Γιώργου Σεφέρη
Η μελέτη μου στις πλείονες των Δοκιμών του Σεφέρη ξεκίνησε ως μια ολιγοσέλιδη ανακοίνωση σε συνέδριο και έφτασε όπως κατέληξε. Παρασύρθηκα στο δρόμο, διότι ο Σεφέρης με αιφνιδίασε και οι Δοκιμές του καταχωρούνται ανάμεσα στα μεγάλαθλα άθλα του ελληνορωμέηκου πολιτισμού. Δεν περίμενα ποτέ πως ένας «λογοτέχνης» του καιρού μας -μπολιασμένος μάλιστα με μπόλικο περί λογοτεχνίας δυτικό μόσχευμα- θα είχε ως μόνιμή του εγρήγορση το πολίτευμα, το πολιτεύειν του καθ’ ημάς Τρόπου· (αν και το προηγούμενο του Αισχύλου ή του Ακαθίστου Ύμνου θα έπρεπε να με είχε φρονηματίσει). Όντως, στις περισσότερες Δοκιμές του αναζητεί τον Τρόπο με τον οποίο καταστρώνουμε εμείς το πολίτευμα. Διττώς δε και μεγαλοφυώς: αφ’ ενός μεν δείχνει και αποδεικνύει την διαχρονική αργόσυρτη ενότητα του συνόλου ελληνικού τρόπου, προτυπωτικού-προχριστιανικού και χριστιανικού, αφ’ ετέρου δε ερανίζει τα πάντα σχεδόν, λόγια και λαϊκά στοιχεία τα οποία ορίζουν σε μας την Πολιτεία και τα ενσωματώνει με ανέκπτωτη επιστημοσύνη στην δική του αναδιατύπωση…
Ζιάκας Ι. Θεόδωρος
Ο Θεόδωρος Ι. Ζιάκας κατάγεται από τα Κουρέντα Ιωαννίνων. Πήρε το πτυχίο του καθηγητή μαθηματικών από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε στον δημόσιο τομέα, ως πληροφορικός. Νέος είχε κάποια πολιτικο-ιδεολογική δραστηριότητα στον χώρο της Αριστεράς, τα αδιέξοδα της οποίας τον ανάγκασαν να ασχοληθεί συστηματικά με την κοινωνική θεωρία, στην οποία και αφιέρωσε τον ελεύθερο χρόνο του. Από το 1980 μελετά το εθνικό φαινόμενο σε συνδυασμό με την κοινωνική οντολογία του συλλογικού και του ατομικού υποκειμένου και επικεντρώνεται στα προβλήματα ταυτότητας, επεξεργαζόμενος με έναν διαφορετικό τρόπο την έννοια της «παράδοσης». Στο πλαίσιο αυτό διερεύνησε την παθολογία του κυρίαρχου ανθρωπολογικού τύπου και την σχέση της με την τρέχουσα κατάρρευση των συλλογικών αξιών.
Ζουράρις Κώστας
Πολιτικός επιστήμονας και συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1940 και σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι. Από το 1969 δίδαξε πολιτικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο Vincennes-Paris στο Παρίσι, απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε το 2005.
Εν αινίγματι πρόσωπα
Κώστας Ζουράρις
Μαρτυρίκια προσωποκεντρικής πολιτικής
… Επομένως ο Απόστολος Παύλος, εξίσου τραγικός κυνικός, διαπιστώνει ότι, για τα εδώ και τα τώρα των ανθρώπων, τα πάντα θα είναι πάντοτε ένα αίνιγμα μέσα από καθρέφτη, κι ότι όση πραγματική ζωή ζούμε βλέποντας στον καθρέφτη, άλλη τόση αληθινή γνώση αποκτούμε «εν αινίγματι», μέσα στο αεί ρευστόν της πολιτικής… Δήλον ότι, «άρτι», σ’ αυτό το Εδώ παντοτινό Τώρα, οι άνθρωποι-πολίτες, τα ατομικά μας «δικαιώματα», τα πεφυσιωμένα «συστήματα», οι φουσκωμένες «κατακτήσεις» του πολιτισμού, το σύνολο της απληστίας μας, ή και η ευθυδικία των ισρροπιών μας, άπασα η απανταχού δομική ανισορροπία της ες αεί εριστικής μας κοινωνίας, όλοι οι άνθρωποι – πολίτες – κοινωνοί, «άρτι», και ξανά άρτι, άχρι καιρού συντελείας του ακόσμου τούτου Κόσμου, «άρτι», βλέπουμε και παραμένουμε μέσα στο Αίνιγμα… Στο περίπου, στο πτωτικόν, στο φθοροποιόν και ες αεί εφθαρμένον… Τόσο βλέποντες, τόσο «ειδότες, επαΐοντες, επιστήμονες», όσο το αίνιγμα… Τόσο βέβαιοι για τα κοινωνικά μας συστήματα, όσο το αίνιγμα…
Κουρεμπελές Γ. Ιωάννης
Ο Ιωάννης Κουρεμπελές σπούδασε Θεολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στα Πανεπιστήμια των πόλεων Erlangen και Heidelberg (Γερμανία). Είναι αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα Θεολογίας Δογματική και Συμβολική Θεολογία. Βιβλία του: «Η Χριστολογία του Ρωμανού του Μελωδού και η σωτηριολογική σημασία της» (διδ. διατριβή, 1998), «Οικουμενικά παραδείγματα στην ιστορία της Εκκλησίας» (2002), «Ο Νεοχαλκηδονισμός: Δογματικό σημείο διαίρεσης;» (2003), «Η ομιλία του πατριάρχη Πρόκλου «Εις την Παναγίαν Θεοτόκου»», «Η απάντηση του Νεστορίου» (2004), κ.ά.
Σιάσος Λάμπρος (Siasos Labros)
Ο Λάμπρος Χρ. Σιάσος γεννήθηκε στο Κ. Κεράσοβο Μεσολογγίου το 1952 από γονείς γεωργούς. Μετά τις σπουδές του στη Θεολογική Θεσσαλονίκης πραγματοποίησε για πέντε χρόνια ειδικές σπουδές αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας στη Σορβόννη υπό τον καθηγητή P. Hadot. Το 1983 υποστήριξε στο Παρίσι τη φιλοσοφική διατριβή του για τη Στοιχείωσι θεολογική του Πρόκλου και το 1984 τη θεολογική του διατριβή στη Θεσσαλονίκη για τη συγκριτική γνωσιολογία Αεροπαγιτικών και Πρόκλου. Από το 1985 διδάσκει στο Τμήμα Θεολογίας του Α.Π.Θ. Ιστορία της Φιλοσοφίας και επιλεγόμενα μαθήματα Συγκριτικής θεολογίας και φιλοσοφίας.
Εισαγωγή στην απογείωση της πολιτικής
Κώστας Ζουράρις
Το σον πολίτευμα Ιορδάνου του νεομάρτυρος και Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά
Γιατί ως τίτλος «… απογείωση της πολιτικής»; Απλό: διότι ο άσημος Νεομάρτυς Ιορδάνης αλλά και ο διάσημος Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ξεπερνούν το γεώδες φρόνημα και το γεώδες πρακτόν, πράγμα και πεπραγμένον της πολιτικής. Ενώ ο κράτιστος Γνώμων της πολιτικής, ο Θουκυδίδης, βρίσκεται συνεχώς εντός του γεώδους της πολιτικής… Μόνον οι Άγιοι και οι Μάρτυρες, προσωρινώς, πετυχαίνουν αυτήν την υψοποιόν πολιτική απογείωση, στις «ξεχωριστές στιγμές» τους. Πώς. Με την άρνησή τους να επικρατήσουν ως Κράτος εναντίον του πλησίον τους· με την κενωτική τους θέληση να μοιραστούν τα όλα τους με τον πλησίον τους μακρυνό και ξένο· με το εθελόθυτόν τους, ως άρνηση της βίας κατά του πλησίον τους εχθρού, άρα κατ’ Εικόνα συντρόφου τους και αδελφού. Αυτές τις «ξεχωριστές στιγμές» της Εκκλησίας, της θριαμβευούσης, που δεν έγιναν ποτέ το πολίτευμα της κατά κόσμον Εκκλησίας του Δήμου, διότι εκεί εξακολουθεί, δυστυχώς, να θριαμβεύει ο Θουκυδίδης, αυτήν την «Εισαγωγή στην απογείωση της πολιτικής¨», προσπάθησα εδώ, με το ανά χείρας πόνημα, να χειροτεχνήσω…
Έρχομαι από μακριά
Κώστας Ζουράρις
Η αγορήνδε Ιλιαδορωμηοσύνη του Οδυσσέα Ελύτη
Όλες μου οι προσπάθειες είναι επί του στοχαστικού έργου του Ελύτη, στα Ανοιχτά Χαρτιά και στο Εν Λευκώ. Διότι είναι απαγορευτικό για μένα να μιλήσει κανείς περί ποιήσεως. Τι να πεις; Την ποίηση τη διαβάζεις, την ακούς, την τραγουδάς. Ακτινοβολεί τέτοιο κάλλος, που κάθε προσπάθεια να ξαναμιλήσεις γι’αυτήν σε οδηγεί σε αδιέξοδο. Την ασχημίζεις. Αυτό που θα κάνουμε, λοιπόν, είναι μια παράλληλη ανάγνωση του «λογογράφου» (κατά Θουκυδίδην) Ελύτη με το μεγάλο θησαύρισμα της ελληνικής πολιτειολογικής γραμματείας, ώστε να δούμε σ’ έναν ενιαίο κύκλιο χρόνο, όπου το πριν, το τώρα και το μετά είναι Εν, πως αποδίδονται τα στοιχεία που συγκροτούν την ελληνοτροπία του Ελύτη, είτε είναι παρμένα εν πλήρει συνειδήσει από πηγές που ο ίδιος γνωρίζει καλά, διότι είναι και ερικυδής λόγιος, είτε απαντώνται σε τεκμήρια που ενδεχομένως να μην είχε καν διαβάσει ή περιδιαβάσει.
Related Products
Η έκλειψη του υποκειμένου
Θεόδωρος Ι. Ζιάκας
Η κρίση της νεωτερικότητας και η ελληνική παράδοση
Η εποχή μας -η εποχή της Νεωτερικότητας- αφού ανέδειξε το εξατομικευμένο υποκείμενο σε θεμέλιο του ιδρυτικού της παραδείγματος (της κοσμοθεωρίας της), ανακαλύπτει περιδεής ότι στην πραγματικότητα το έχει οδηγήσει στην εξαφάνισή του. Ενώ π.χ. έχει κάνει σημαία της τα «ανθρώπινα δικαιώματα», εξαφάνισε το υποκείμενο που υποτίθεται ότι είναι φορέας αυτών των δικαιωμάτων. Και μάλιστα τόσο το ατομικό όσο και το συλλογικό υποκείμενο, τα οποία βλέπουμε να θρυμματίζονται και να απορροφώνται από τους απρόσωπους κοινωνικούς μηχανισμούς. Πρόκειται όμως για πραγματική και αμετάκλητη εξαφάνιση του υποκειμένου ή για «έκλειψη», δηλαδή για προσωρινή απουσία του, λόγω επικάλυψης από κάτι άλλο, που στέκεται εμπρός του. Ποιο είναι αυτό το «κάτι άλλο»; Και τι θα έχει απομείνει από το υποκείμενο αν και όταν η «έκλειψη» παρέλθει. […]
Ο σύγχρονος μηδενισμός
Θεόδωρος Ι. Ζιάκας
Μικρή αφήγηση για τη μοίρα της ελευθερίας
Το γενικό συμπέρασμα του βιβλίου είναι ότι ο μηδενισμός έχει διαπεράσει πλέον το επίπεδο των θεσμών και έχει εγκατασταθεί στον πυρήνα του υποκειμένου, όπου και διασπά εκ των έσω την εξατομικευμένη προσωπικότητα, μεταβάλλοντάς τη σε άμορφο χυλό. Στη θέση της άλλοτε πανίσχυρης «προμηθεϊκής» βούλησης για τη δύναμη, που χαρακτήριζε τον νεωτερικό άνθρωπο στην ανοδική πλευρά της εξελικτικής του καμπύλης, έχει μείνει η αγχώδης εσωτερική αναζήτηση νέων, όλο και πιο ηδονικών μορφών αυτοανάλωσης της επιθυμίας. Είναι ένας ηδονιστικός αυτομηδενισμός. «Στο ένα άκρο του πρόκειται για ένα είδος λαιμαργίας, μια ακόρεστη ζήτηση για περισσότερα, όλο και περισσότερα. Στο άλλο άκρο είναι ένα κράμα εγκατάλειψης, παραίτησης, δειλίας μπροστά στη δυστυχία και τον θάνατο». Ο μηδενισμός μεταβάλλεται έτσι σε πανδημική ψυχοπαθολογία στον σύγχρονο κόσμο. Είναι ασθένεια κοινωνική. Ασθένεια του πολιτισμού, η οποία δεν επιδέχεται θεσμική αντιμετώπιση, η θεραπεία της εξαρτάται πλέον από την αλλαγή των θεσμών αλλά από την αλλαγή των ψυχών: από μία μεταφυσική επανάσταση/μεταστροφή.
Βέβηλα κίβδηλα σκύβαλα
Κώστας Ζουράρις
Άλλως η Νατοκεμαλική συμμωρία της «Ιστορίας» για την ΣΤ΄ δημοτικού
[…] Ο κύριος Κοσμάς ο Αιτωλός είναι μήπως executive manager των Macdonald’s. Ο Αδαμάντιος Κοραής από το Παρίσι καθ’ όλη την διάρκεια της Γαλλικής Επαναστάσεως με οδηγίες! Ενώ ο Άγιος Πατροκοσμάς ο Αιτωλός, να διατρέχει επί 18 χρόνια όλη την Δυτική Ελλάδα, επανεξελληνίζοντας τους Έλληνες που είχαν πέσει σε βαθειά αγραμματοσύνη και μιλούσαν τουρκοβενετσιανοαρβανίτικα, να τους λέει να κτίζουν σχολεία και όχι εκκλησίες, επειδή έχουν αρκετές, και στο τέλος οι Τούρκοι να τον κρεμούν από ένα δέντρο. Το ίδιο είναι για σας οι δύο περιπτώσεις. […] Τα επιστημονοβριθή σαΐνια σκέφτηκαν πώς να προωθήσουν το επιστημονικό τους δαιμόνιον στα απροστάτευτα παιδιά των 11-12 ετών… Και το πέτυχαν! Υπό τον συναρπαστικόν, για ανήλικα παιδιά, τίτλο «Εισαγωγές και εξαγωγές των σημαντικότερων σε αξία προϊόντων κατά το έτος 1858″… (προσοχή: όχι κατά το 1857, ούτε κατά το 1859 – κάποιο απ’ τα δύο πρέπει να έπεφτε δίσεχτο), ναι, παρουσιάζουν λοιπόν, τα σαΐνια «Ρεπούση κόμπανυ ανλίμιτεδ»…, παρουσιάζουν, λέγω, σε ανήλικα 11-12 ετών, τί. Τί. […] Πίνακα, με «εισαγωγές» για 9 (αριθμητικώς εννέα) προϊόντα και «εξαγωγές» για 14 (αριθμητικώς δέκα και τέτταρα) προϊόντα!!!
Το γενναίον ψεύδος
Ζουράρις Κώστας
Μύηση στην Πολιτική Επιστήμη της ψευτιάς
Από τους ξεχασμένους καιρούς μέχρι τα σήμερα οι άνθρωποι, για να μη μοιάζουν με θηρία, στήνουν συνεχώς πολιτεύματα. Μια γενίκευση, όχι όμως αστήρικτης εμπειρίας, δίδει ως συνώνυμον της πολιτικής το όνομα του ψεύδους.
Ή, άλλως, ηπιώτερον, ότι λειτουργεί πάντοτε το συναμφότερον της πολιτικής και ψέματος, μέσα σε όλες τις κοινωνίες. Στις όλες! Το ψέμα κι η πολιτική απανταχού κι απανταχοί…
Γιατί άραγε στην κάθε δράση, νομοθέτηση, θέσπιση, καθιέρωση, σε κάθε που συγκλίνουν, συμπράττουν οι άνθρωποι, συν-βαίνει το ψέμα μαζί με την αλήθεια;
Γιατί στα παντοειδή δρώμενα της κοινωνίας μας, στο ιδιωτικὸν και στο πολιτικόν των θνητών, πάντοτε συμφύρονται τα ψεύδεα και τα αληθέα; Γιατί συνενώνονται σ’ ένα διηνεκώς αξεδιάλυτο Συναμφότερον;
Δείτε την παρουσίαση του βιβλίου εδώ:
Φιλοκαλούμεν μετ’ ανταρσίας
Κώστας Ζουράρις
Προπονητική για το πολίτευμα της υπεραναρχίας
Τούτη τη στιγμή, όπως και για όλες τις μεθυστερο-πρωθύστερες, το αγιορείτικο πολίτευμα είναι το πιο πόστ μόντερν πιασάρικο στέκι, αν θες να πάψει η νεύρωσική σου ανθρωπαρέσκεια και να μάθεις, επιτέλους, πως είσαι μοναδικός, γιατί «ζης από την ανάσα κάποιου άλλου». Κι αυτός ο Άλλος «είν’ ευεργέτης μου μεγάλος»: ο Μοναχός της αγιορειτικής υπεραναρχίας.
Ελληνική Δημοκρατία (4η Έκδοση)
Κώστας Ζουράρις
Σπουδή στα σπουδαρχίδια της εδω κοπροκρατίας
Η δημοκρατία του λαού,
του τραπεζίτη, του ιδιοκτήτη, της Δεξιάς,
της Αριστεράς, της αστυνομίας,
του Αριστοφάνη, του Ελύτη, του Θουκυδίδη,
του αντάρτη, του νεομάρτυρα, του τοκογλύφου, της τηλεόρασης,
της Χούντας και της διαφθοράς,
της διαφάνειας, της ασυλίας και της κομματοσαπίλας,
της πείνας, της υποτέλειας και της κατοχής,
της Siemens της μίζας και του Δημοσίου,
του δικομματισμού, του Παπανδρέου και του Καραμανλή,
του αφελληνισμού, της φοροδιαφυγής, της ατιμωρισίας, η…
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Το εσωτερικό φως
Mircea Eliade
Από τα πλατωνικά κείμενα και τα νεοπλατωνικά στα ινδικά, τα ιουδαϊκά, τα σουφικά, από το όραμα του Παύλου στις ησυχαστικές εμπειρίες της θέας του Θαβωρίου φωτός, στην πνευματική ζωή των ανθρώπων συναντούμε το φαινόμενο της εμπειρίας του θεϊκού φωτός, που με τη σειρά του πιστοποιεί την ενεργό παρουσία του φωτός στην ζωή του ανθρώπου και συγχρόνως δηλώνει το άνοιγμα του ανθρώπου από τον κόσμο του σκότους και της άγνοιας σε έναν κόσμο πνευματικό.
Χέσαιτο ει μαχέσαιτο
Κώστας Ζουράρις
Άλλως σκωπτικός
..μέσα από το σατιρίζειν τα πεπραγμένα του δημοσίου μας κοπρωνύμου ή και θεαρέστου βίου, αναβρύουν ως βρύα σεσηπότα και ρόδα μυρωδάτα ορισμένα ενδημούντα της καθ’ημάς πλάκας:ένα Συναμφότερον έριδος και νήψεως, νηφαλιότητας και είρωνος εκνευρισμού, αυτό το πάντοτε σύμμεικτον του επαμφοτερίζοντος συμπαγούς μας…
Κι αν το πραγματικό δεν είναι αληθές;
Λάμπρος Χρ. Σιάσος
Κριτική αναστοιχείωση της αριστοτελικής προϋποθέσεως
(…) Το ερώτημα περί το αληθές στην αρχαιοελληνική φιλοσοφική του εκδοχή γνωρίζει ποικίλες προσεγγίσεις. Και ο τρόπος συγκρότησής του επηρεάζεται από την ειδική φιλοσοφική παράδοση. Φαντάζει υπερβολικό, αλλά και απέχει πολύ από τα πράγματα. Το γεγονός ότι στις πρώτες φιλοσοφικές σχολές δεν υπάρχουν ευδιάκριτες και αυτοτελείς προσεγγίσεις του σχετικού ερωτήματος. Και στις μεταγενέστερες – εξηγητικές κυρίως – παραδόσεις κοπιάζει κάποιος υπέρ το δέον για να εντοπίσει συγκεκριμένες αναλύσεις. Από τη σχετική μας αναδίφηση προέκυψε ότι, ανεξαρτήτως των τελικών απαντήσεων, η πληρέστερη και ακριβέστερη φιλοσοφική διατύπωση του ζητήματος εντοπίζεται μετά ευκολίας στο προοίμιο της μικρής λογικής πραγματείας του Αριστοτέλους, του Περί Ψυχής. Εις αυτό συγκροτείται ένα πανίσχυρο λογικό πολύπτυχο (των πραγμάτων, εννοιών – νοημάτων, φωνών – λέξεων και γραφομένων) επί του οποίου εγείρεται ως μονομελές και προβάλλεται ως δίδυμο το ερώτημα (και) περί του αληθούς και περί του ψεύδους. Ο Αριστοτέλης εν προκειμένω δεν παραδίδει μόνο τα ερευνητικά σύνεργα ενός μοναδικού φιλοσοφικού ερωτήματος· παρέχει εν αυτώ και τη φιλοσοφική του απάντηση: η αλήθεια (και το ψεύδος) αναζητείται και υπάρχει στα εν συνθέσει ή εν διαιρέσει τελούντα νοήματα, το ίδιο και στις λέξεις (…)
There are no reviews yet.