Το συναμφότερον
Γράφουν οι:
Ηλίας Βαβούρας, Βασίλειος Κάλφας, Κωνσταντίνος Μποζίνης, Ιωάννης Γ. Κουρεμπελές, Ελένη Ελ. Οικονόμου, Δημήτριος Αβδελάς, Σωτήριος Μητραλέξης, Γεώργιος Παύλος, Θεόδωρος Ζιάκας, Λάμπρος Σιάσος, Γεώργιος Καλεάδης, Μανόλης Ξεξάκης, Μαρία – Αλεξάνδρα Ντόβα, Άγγελος Δεληβορριάς, Βασιλική Γ. Τζότζολα, Βούλα Πατουλίδου, Αθανάσιος Πολυχρονίδης.
Πνεύμα απελεύθερο από τους καταναγκασμούς και την ευνουχιστική ροπή του «δόγματος», έβαλε στη θέση του μία ευρύστερνη παράδοση. Η ίδια η ελληνική γλώσσα ώς απόθεμα λόγου, εγκαθιστά στη συνείδησή του μία νέα συνθήκη ανάλυσης και σκέψης (Το Συναμφότερον) και επιβάλλει στη σκέψη του προϋπάρχουσες σημασιολογικές αποχρώσεις έκτυπες στον έλληνα λόγο, δίνοντάς του εν συνεχεία τη δυνατότητα να συνεισφέρει εμπλουτιστικά στην κοινή περιοσία, δυνάμει ακριβώς αυτού του Κοινού (Ξυνού) Λόγου. Η έννοια του Συναμφότερου, που διαπερνά έγγλυφα ή υποδόρια όλο το έργο του Κώστα Ζουράρι, αποτελεί την ερμηνευτική κλείδα σχεδόν όλων των εισηγήσεων του τόμου.
€ 18.00 € 14.40
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.45 kg |
|---|---|
| Dimensions | 14 x 21 cm |
| Συγγραφέας | Συλλογικό έργο |
| Σελίδες | 392 |
| isbn13 | 978-960-527-892-2 |
Be the first to review “Το συναμφότερον”
You may also like…
Ζουράρις Κώστας
Πολιτικός επιστήμονας και συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1940 και σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι. Από το 1969 δίδαξε πολιτικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο Vincennes-Paris στο Παρίσι, απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε το 2005.
Εν αινίγματι πρόσωπα
Κώστας Ζουράρις
Μαρτυρίκια προσωποκεντρικής πολιτικής
… Επομένως ο Απόστολος Παύλος, εξίσου τραγικός κυνικός, διαπιστώνει ότι, για τα εδώ και τα τώρα των ανθρώπων, τα πάντα θα είναι πάντοτε ένα αίνιγμα μέσα από καθρέφτη, κι ότι όση πραγματική ζωή ζούμε βλέποντας στον καθρέφτη, άλλη τόση αληθινή γνώση αποκτούμε «εν αινίγματι», μέσα στο αεί ρευστόν της πολιτικής… Δήλον ότι, «άρτι», σ’ αυτό το Εδώ παντοτινό Τώρα, οι άνθρωποι-πολίτες, τα ατομικά μας «δικαιώματα», τα πεφυσιωμένα «συστήματα», οι φουσκωμένες «κατακτήσεις» του πολιτισμού, το σύνολο της απληστίας μας, ή και η ευθυδικία των ισρροπιών μας, άπασα η απανταχού δομική ανισορροπία της ες αεί εριστικής μας κοινωνίας, όλοι οι άνθρωποι – πολίτες – κοινωνοί, «άρτι», και ξανά άρτι, άχρι καιρού συντελείας του ακόσμου τούτου Κόσμου, «άρτι», βλέπουμε και παραμένουμε μέσα στο Αίνιγμα… Στο περίπου, στο πτωτικόν, στο φθοροποιόν και ες αεί εφθαρμένον… Τόσο βλέποντες, τόσο «ειδότες, επαΐοντες, επιστήμονες», όσο το αίνιγμα… Τόσο βέβαιοι για τα κοινωνικά μας συστήματα, όσο το αίνιγμα…
Ζιάκας Ι. Θεόδωρος
Ο Θεόδωρος Ι. Ζιάκας κατάγεται από τα Κουρέντα Ιωαννίνων. Πήρε το πτυχίο του καθηγητή μαθηματικών από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε στον δημόσιο τομέα, ως πληροφορικός. Νέος είχε κάποια πολιτικο-ιδεολογική δραστηριότητα στον χώρο της Αριστεράς, τα αδιέξοδα της οποίας τον ανάγκασαν να ασχοληθεί συστηματικά με την κοινωνική θεωρία, στην οποία και αφιέρωσε τον ελεύθερο χρόνο του. Από το 1980 μελετά το εθνικό φαινόμενο σε συνδυασμό με την κοινωνική οντολογία του συλλογικού και του ατομικού υποκειμένου και επικεντρώνεται στα προβλήματα ταυτότητας, επεξεργαζόμενος με έναν διαφορετικό τρόπο την έννοια της «παράδοσης». Στο πλαίσιο αυτό διερεύνησε την παθολογία του κυρίαρχου ανθρωπολογικού τύπου και την σχέση της με την τρέχουσα κατάρρευση των συλλογικών αξιών.
Συμφωνημένα υπονοούμενα
Κώστας Ζουράρις
Εισαγωγή στην καθ’ ημάς πολιτειολογία του Γιώργου Σεφέρη
Η μελέτη μου στις πλείονες των Δοκιμών του Σεφέρη ξεκίνησε ως μια ολιγοσέλιδη ανακοίνωση σε συνέδριο και έφτασε όπως κατέληξε. Παρασύρθηκα στο δρόμο, διότι ο Σεφέρης με αιφνιδίασε και οι Δοκιμές του καταχωρούνται ανάμεσα στα μεγάλαθλα άθλα του ελληνορωμέηκου πολιτισμού. Δεν περίμενα ποτέ πως ένας «λογοτέχνης» του καιρού μας -μπολιασμένος μάλιστα με μπόλικο περί λογοτεχνίας δυτικό μόσχευμα- θα είχε ως μόνιμή του εγρήγορση το πολίτευμα, το πολιτεύειν του καθ’ ημάς Τρόπου· (αν και το προηγούμενο του Αισχύλου ή του Ακαθίστου Ύμνου θα έπρεπε να με είχε φρονηματίσει). Όντως, στις περισσότερες Δοκιμές του αναζητεί τον Τρόπο με τον οποίο καταστρώνουμε εμείς το πολίτευμα. Διττώς δε και μεγαλοφυώς: αφ’ ενός μεν δείχνει και αποδεικνύει την διαχρονική αργόσυρτη ενότητα του συνόλου ελληνικού τρόπου, προτυπωτικού-προχριστιανικού και χριστιανικού, αφ’ ετέρου δε ερανίζει τα πάντα σχεδόν, λόγια και λαϊκά στοιχεία τα οποία ορίζουν σε μας την Πολιτεία και τα ενσωματώνει με ανέκπτωτη επιστημοσύνη στην δική του αναδιατύπωση…
Κουρεμπελές Γ. Ιωάννης
Ο Ιωάννης Κουρεμπελές σπούδασε Θεολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στα Πανεπιστήμια των πόλεων Erlangen και Heidelberg (Γερμανία). Είναι αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα Θεολογίας Δογματική και Συμβολική Θεολογία. Βιβλία του: «Η Χριστολογία του Ρωμανού του Μελωδού και η σωτηριολογική σημασία της» (διδ. διατριβή, 1998), «Οικουμενικά παραδείγματα στην ιστορία της Εκκλησίας» (2002), «Ο Νεοχαλκηδονισμός: Δογματικό σημείο διαίρεσης;» (2003), «Η ομιλία του πατριάρχη Πρόκλου «Εις την Παναγίαν Θεοτόκου»», «Η απάντηση του Νεστορίου» (2004), κ.ά.
Σιάσος Λάμπρος (Siasos Labros)
Ο Λάμπρος Χρ. Σιάσος γεννήθηκε στο Κ. Κεράσοβο Μεσολογγίου το 1952 από γονείς γεωργούς. Μετά τις σπουδές του στη Θεολογική Θεσσαλονίκης πραγματοποίησε για πέντε χρόνια ειδικές σπουδές αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας στη Σορβόννη υπό τον καθηγητή P. Hadot. Το 1983 υποστήριξε στο Παρίσι τη φιλοσοφική διατριβή του για τη Στοιχείωσι θεολογική του Πρόκλου και το 1984 τη θεολογική του διατριβή στη Θεσσαλονίκη για τη συγκριτική γνωσιολογία Αεροπαγιτικών και Πρόκλου. Από το 1985 διδάσκει στο Τμήμα Θεολογίας του Α.Π.Θ. Ιστορία της Φιλοσοφίας και επιλεγόμενα μαθήματα Συγκριτικής θεολογίας και φιλοσοφίας.
Έρχομαι από μακριά
Κώστας Ζουράρις
Η αγορήνδε Ιλιαδορωμηοσύνη του Οδυσσέα Ελύτη
Όλες μου οι προσπάθειες είναι επί του στοχαστικού έργου του Ελύτη, στα Ανοιχτά Χαρτιά και στο Εν Λευκώ. Διότι είναι απαγορευτικό για μένα να μιλήσει κανείς περί ποιήσεως. Τι να πεις; Την ποίηση τη διαβάζεις, την ακούς, την τραγουδάς. Ακτινοβολεί τέτοιο κάλλος, που κάθε προσπάθεια να ξαναμιλήσεις γι’αυτήν σε οδηγεί σε αδιέξοδο. Την ασχημίζεις. Αυτό που θα κάνουμε, λοιπόν, είναι μια παράλληλη ανάγνωση του «λογογράφου» (κατά Θουκυδίδην) Ελύτη με το μεγάλο θησαύρισμα της ελληνικής πολιτειολογικής γραμματείας, ώστε να δούμε σ’ έναν ενιαίο κύκλιο χρόνο, όπου το πριν, το τώρα και το μετά είναι Εν, πως αποδίδονται τα στοιχεία που συγκροτούν την ελληνοτροπία του Ελύτη, είτε είναι παρμένα εν πλήρει συνειδήσει από πηγές που ο ίδιος γνωρίζει καλά, διότι είναι και ερικυδής λόγιος, είτε απαντώνται σε τεκμήρια που ενδεχομένως να μην είχε καν διαβάσει ή περιδιαβάσει.
Εισαγωγή στην απογείωση της πολιτικής
Κώστας Ζουράρις
Το σον πολίτευμα Ιορδάνου του νεομάρτυρος και Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά
Γιατί ως τίτλος «… απογείωση της πολιτικής»; Απλό: διότι ο άσημος Νεομάρτυς Ιορδάνης αλλά και ο διάσημος Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ξεπερνούν το γεώδες φρόνημα και το γεώδες πρακτόν, πράγμα και πεπραγμένον της πολιτικής. Ενώ ο κράτιστος Γνώμων της πολιτικής, ο Θουκυδίδης, βρίσκεται συνεχώς εντός του γεώδους της πολιτικής… Μόνον οι Άγιοι και οι Μάρτυρες, προσωρινώς, πετυχαίνουν αυτήν την υψοποιόν πολιτική απογείωση, στις «ξεχωριστές στιγμές» τους. Πώς. Με την άρνησή τους να επικρατήσουν ως Κράτος εναντίον του πλησίον τους· με την κενωτική τους θέληση να μοιραστούν τα όλα τους με τον πλησίον τους μακρυνό και ξένο· με το εθελόθυτόν τους, ως άρνηση της βίας κατά του πλησίον τους εχθρού, άρα κατ’ Εικόνα συντρόφου τους και αδελφού. Αυτές τις «ξεχωριστές στιγμές» της Εκκλησίας, της θριαμβευούσης, που δεν έγιναν ποτέ το πολίτευμα της κατά κόσμον Εκκλησίας του Δήμου, διότι εκεί εξακολουθεί, δυστυχώς, να θριαμβεύει ο Θουκυδίδης, αυτήν την «Εισαγωγή στην απογείωση της πολιτικής¨», προσπάθησα εδώ, με το ανά χείρας πόνημα, να χειροτεχνήσω…
Related Products
Φιλοκαλούμεν μετ’ ανταρσίας
Κώστας Ζουράρις
Προπονητική για το πολίτευμα της υπεραναρχίας
Τούτη τη στιγμή, όπως και για όλες τις μεθυστερο-πρωθύστερες, το αγιορείτικο πολίτευμα είναι το πιο πόστ μόντερν πιασάρικο στέκι, αν θες να πάψει η νεύρωσική σου ανθρωπαρέσκεια και να μάθεις, επιτέλους, πως είσαι μοναδικός, γιατί «ζης από την ανάσα κάποιου άλλου». Κι αυτός ο Άλλος «είν’ ευεργέτης μου μεγάλος»: ο Μοναχός της αγιορειτικής υπεραναρχίας.
Πρόσωπον προς Πρόσωπον (Συλλογικό έργο)
Πρόταση εξόδου από την κρίση της Νεωτερικότητας
Επιμέλεια: ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΕΡΟΥΚΑΛΗΣ
ΓΡΑΦΟΥΝ: Δ. Γερούκαλης, Σ. Γουνελάς, Θ. Ζιάκας, Ι. Ζώης, Γ. Κοντογιώργης, π. Ν. Λουδοβίκος, Α. Μουστάκης
Τι εννοούμε όταν λέμε πρόσωπο. Βεβαίως το υποκείμενο των σκοπών, των επιθυμιών, τω αντιπαθειών κ.ο.κ. Και προφανώς ακόμα κάτι επιπλέον, αφού πολλά ζώα μπορούν να περιγραφούν παρομοίως, αλλά δεν τα θεωρούμε πρόσωπα… για να είναι κάποιος πρόσωπο με την πλήρη έννοια της λέξεως, πρέπει να είναι υποκείμενο με αίσθηση εαυτού ως υποκειμένου, ένα όν το οποίο ως εκ τούτου σχεδιάζει την ζωή του και πιστεύει σε αξίες ανάλογα με τις οποίες τα διαφορετικά σχέδιά του μοιάζουν χειρότερα ή καλύτερα, κάποιος ο οποίος μπορεί να διαλέγει ανάμεσά τους…
Μια σύγχρονη συζήτηση-κατάθεση στο περί προσώπου διαχρονικό μας πρόβλημα.
Γελάς ελλάς αποφράς
Κώστας Ζουράρις
Στοιχεία και στοιχειά στην ρωμέηκη αγχιβασίην
Ναι, πρώτο μας Πάθος η θέλησις, διότι είμαστε Αυτοκράτορες, εμείς οι της καθ’ημάς Ανατολής Λοξίες. Αυτοκράτορες της οικείας μας γνώμης και εν σαρκί περιπολούντες θεού. Ισόθεοι παρακατιανοί μεταξύ μας. Κοινωνία στήνεις μόνο με αυτοκράτορες συμπαίκτες.
Αν οι κύκλιοι χορευτές του κύκλου δεν είναι αυτεξούσιοι αυτοκράτορες, αν τους θεωρείς ότι δεν είναι «ώριμοι» για κοινωνία, κι άν η κοινωνία είναι μία ετεροβαρής καθοδήγηση των μεν από τους δε, τότε δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχει τυρρανία.
Και δεν υπάρχουν πολίτες, αλλά είλωτες, προοδευτικοί ή φιλελεύθεροι. Οι πολίτες ζούνε στο κλαρί και όχι στο κλουβί.
Μέσα στο σάμαλι η Αχειροποίητος
Κώστας Ζουράρις
Παραμύθι αντιδραστικό, όπως όλα τα παραμύθια, για τα παιδιά που δεν πρέπει να μεγαλώσουν και για τους μεγάλους που δεν ξέρουν πως να ξαναγίνουν παιδιά
Η έκλειψη του υποκειμένου
Θεόδωρος Ι. Ζιάκας
Η κρίση της νεωτερικότητας και η ελληνική παράδοση
Η εποχή μας -η εποχή της Νεωτερικότητας- αφού ανέδειξε το εξατομικευμένο υποκείμενο σε θεμέλιο του ιδρυτικού της παραδείγματος (της κοσμοθεωρίας της), ανακαλύπτει περιδεής ότι στην πραγματικότητα το έχει οδηγήσει στην εξαφάνισή του. Ενώ π.χ. έχει κάνει σημαία της τα «ανθρώπινα δικαιώματα», εξαφάνισε το υποκείμενο που υποτίθεται ότι είναι φορέας αυτών των δικαιωμάτων. Και μάλιστα τόσο το ατομικό όσο και το συλλογικό υποκείμενο, τα οποία βλέπουμε να θρυμματίζονται και να απορροφώνται από τους απρόσωπους κοινωνικούς μηχανισμούς. Πρόκειται όμως για πραγματική και αμετάκλητη εξαφάνιση του υποκειμένου ή για «έκλειψη», δηλαδή για προσωρινή απουσία του, λόγω επικάλυψης από κάτι άλλο, που στέκεται εμπρός του. Ποιο είναι αυτό το «κάτι άλλο»; Και τι θα έχει απομείνει από το υποκείμενο αν και όταν η «έκλειψη» παρέλθει. […]
Αυτοείδωλον εγενόμην…
Θεόδωρος Ι. Ζιάκας
Το αίνιγμα της ελληνικής ταυτότητας
Ειδική εισαγωγή
Το ελληνικό πρόβλημα σχετίζεται με ένα συγκεκριμένο ανθρωπολογικό φαινόμενο: Την αναπόφευκτη μηδενιστική αποσύνθεση του Ατόμου, όταν φτάσει στην ολοκλήρωσή του. Και τους δύο δρόμους που τότε ανοίγονται: τον ευρύχωρο της υποστροφής σε ένα νέο κολεκτιβισμό και τον στενό και τεθλιμμένο της μεταλλαγής του Ατόμου σε Πρόσωπο και της συναφούς διαφυγής της κοινότητας από την πόλωση ατομοκεντρισμού-κολεκτιβισμού. Ο νεωτερικός άνθρωπος, που τόσο εύκολη έχει την αλαζονική κριτική, ήδη καλείται να αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα και μάλιστα σε πλανητική κλίμακα. Είναι τώρα η σειρά του να δει πόσα απίδια παίρνει ο σάκος.
Μισγάγκεια απερινόητη
Κώστας Ζουράρις
Συμβολή στην πολιτική αυτογνωσία της Ελλάδας
Η ΜΙΣΓΑΓΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΤΕΛΗΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ της Ελλάδας. Γιατί όμως δίστασα και πήρα κι έβαλα δίπλα στην αυτογνωσία την ιεροφάντισσα, εκείνο το εξευτελισμένο επίθεμα. Γιατί η προσπάθειά μου αναζητάει την πολιτική αυτογνωσία της Ελλάδας. Σκέτη η αυτογνωσία δεν είναι ποιητική του άστεως. Ίσως να φταίνε τα επίκαιρα των καιρών. Ίσως όμως να με πήρε η μαγγανεία εκείνου του δια τράγου σαλού: Ποίται, χρη λέγεις τα καίρια.
Κι αν το πραγματικό δεν είναι αληθές;
Λάμπρος Χρ. Σιάσος
Κριτική αναστοιχείωση της αριστοτελικής προϋποθέσεως
(…) Το ερώτημα περί το αληθές στην αρχαιοελληνική φιλοσοφική του εκδοχή γνωρίζει ποικίλες προσεγγίσεις. Και ο τρόπος συγκρότησής του επηρεάζεται από την ειδική φιλοσοφική παράδοση. Φαντάζει υπερβολικό, αλλά και απέχει πολύ από τα πράγματα. Το γεγονός ότι στις πρώτες φιλοσοφικές σχολές δεν υπάρχουν ευδιάκριτες και αυτοτελείς προσεγγίσεις του σχετικού ερωτήματος. Και στις μεταγενέστερες – εξηγητικές κυρίως – παραδόσεις κοπιάζει κάποιος υπέρ το δέον για να εντοπίσει συγκεκριμένες αναλύσεις. Από τη σχετική μας αναδίφηση προέκυψε ότι, ανεξαρτήτως των τελικών απαντήσεων, η πληρέστερη και ακριβέστερη φιλοσοφική διατύπωση του ζητήματος εντοπίζεται μετά ευκολίας στο προοίμιο της μικρής λογικής πραγματείας του Αριστοτέλους, του Περί Ψυχής. Εις αυτό συγκροτείται ένα πανίσχυρο λογικό πολύπτυχο (των πραγμάτων, εννοιών – νοημάτων, φωνών – λέξεων και γραφομένων) επί του οποίου εγείρεται ως μονομελές και προβάλλεται ως δίδυμο το ερώτημα (και) περί του αληθούς και περί του ψεύδους. Ο Αριστοτέλης εν προκειμένω δεν παραδίδει μόνο τα ερευνητικά σύνεργα ενός μοναδικού φιλοσοφικού ερωτήματος· παρέχει εν αυτώ και τη φιλοσοφική του απάντηση: η αλήθεια (και το ψεύδος) αναζητείται και υπάρχει στα εν συνθέσει ή εν διαιρέσει τελούντα νοήματα, το ίδιο και στις λέξεις (…)
Πέρα από το άτομο
Θεόδωρος Ι. Ζιάκας
Το αίνιγμα της ελληνικής ταυτότητας
Γενική εισαγωγή
Ανασκοπώντας την ιστορική διαδρομή του Ελληνισμού διαπιστώνουμε ότι δεν είναι η εξατομίκευση που μας λείπει, αλλά το συλλογικό πνεύμα. Το τρένο της εξατομίκευσης το είχαν πάρει οι Έλληνες ήδη από την ομηρική εποχή και το εκτροχίασαν, εκεί κάπου στον τέταρτο π.Χ. αιώνα. Γνώρισαν πολύ καλά την εξατομίκευση μέχρι την έσχατη ολοκλήρωσή της: την αποσύνθεση του Ατόμου, το σοφιστικό και το σχετικιστικό πνεύμα, τον γραικυλισμό και τον μηδενισμό. Η ελληνιστική και η ρωμαϊκή εποχή χαρακτηρίζονται ακριβώς από την παρατεταμένη κρίση της ελληνικής εξατομίκευσης. Εφεξής το πρόβλημα των Ελλήνων δεν ήταν πώς θα «γίνουν άτομα», αφού ήταν ήδη, αλλά πώς θα ξεπεράσουν το δίπολο κολεκτιβισμού-ατομικισμού. Πώς θα αποφύγουν την υποστροφή στην κολεκτιβιστική βαρβαρότητα, στην οποία κινδυνεύει να καταποντιστεί η εξατομίκευση στη φάση της ολοκλήρωσής της. Ή αλλιώς: πώς θα αναπτύξουν συλλογικό πνεύμα, χωρίς να χάσουν την ατομικότητά τους. Η περιπέτεια της ελληνικής ταυτότητας είναι το διαχρονικό αυτό τάνυσμα του Ελληνισμού να υπερβεί την πόλωση ατομικισμού-κολεκτιβισμού. Κι αυτό ακριβώς προσπαθεί να συλλάβει τούτο το βιβλίο. Εξ ου και ο τίτλος του.
There are no reviews yet.