Το γενναίον ψεύδος
Ζουράρις Κώστας
Μύηση στην Πολιτική Επιστήμη της ψευτιάς
Από τους ξεχασμένους καιρούς μέχρι τα σήμερα οι άνθρωποι, για να μη μοιάζουν με θηρία, στήνουν συνεχώς πολιτεύματα. Μια γενίκευση, όχι όμως αστήρικτης εμπειρίας, δίδει ως συνώνυμον της πολιτικής το όνομα του ψεύδους.
Ή, άλλως, ηπιώτερον, ότι λειτουργεί πάντοτε το συναμφότερον της πολιτικής και ψέματος, μέσα σε όλες τις κοινωνίες. Στις όλες! Το ψέμα κι η πολιτική απανταχού κι απανταχοί…
Γιατί άραγε στην κάθε δράση, νομοθέτηση, θέσπιση, καθιέρωση, σε κάθε που συγκλίνουν, συμπράττουν οι άνθρωποι, συν-βαίνει το ψέμα μαζί με την αλήθεια;
Γιατί στα παντοειδή δρώμενα της κοινωνίας μας, στο ιδιωτικὸν και στο πολιτικόν των θνητών, πάντοτε συμφύρονται τα ψεύδεα και τα αληθέα; Γιατί συνενώνονται σ’ ένα διηνεκώς αξεδιάλυτο Συναμφότερον;
Δείτε την παρουσίαση του βιβλίου εδώ:
€ 15.00 € 12.00
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.300 kg |
|---|---|
| Dimensions | 14 x 21 cm |
| Συγγραφέας | Ζουράρις Κώστας |
| Αριθμός σελίδων | 288 |
Be the first to review “Το γενναίον ψεύδος”
You may also like…
Βέβηλα κίβδηλα σκύβαλα
Κώστας Ζουράρις
Άλλως η Νατοκεμαλική συμμωρία της «Ιστορίας» για την ΣΤ΄ δημοτικού
[…] Ο κύριος Κοσμάς ο Αιτωλός είναι μήπως executive manager των Macdonald’s. Ο Αδαμάντιος Κοραής από το Παρίσι καθ’ όλη την διάρκεια της Γαλλικής Επαναστάσεως με οδηγίες! Ενώ ο Άγιος Πατροκοσμάς ο Αιτωλός, να διατρέχει επί 18 χρόνια όλη την Δυτική Ελλάδα, επανεξελληνίζοντας τους Έλληνες που είχαν πέσει σε βαθειά αγραμματοσύνη και μιλούσαν τουρκοβενετσιανοαρβανίτικα, να τους λέει να κτίζουν σχολεία και όχι εκκλησίες, επειδή έχουν αρκετές, και στο τέλος οι Τούρκοι να τον κρεμούν από ένα δέντρο. Το ίδιο είναι για σας οι δύο περιπτώσεις. […] Τα επιστημονοβριθή σαΐνια σκέφτηκαν πώς να προωθήσουν το επιστημονικό τους δαιμόνιον στα απροστάτευτα παιδιά των 11-12 ετών… Και το πέτυχαν! Υπό τον συναρπαστικόν, για ανήλικα παιδιά, τίτλο «Εισαγωγές και εξαγωγές των σημαντικότερων σε αξία προϊόντων κατά το έτος 1858″… (προσοχή: όχι κατά το 1857, ούτε κατά το 1859 – κάποιο απ’ τα δύο πρέπει να έπεφτε δίσεχτο), ναι, παρουσιάζουν λοιπόν, τα σαΐνια «Ρεπούση κόμπανυ ανλίμιτεδ»…, παρουσιάζουν, λέγω, σε ανήλικα 11-12 ετών, τί. Τί. […] Πίνακα, με «εισαγωγές» για 9 (αριθμητικώς εννέα) προϊόντα και «εξαγωγές» για 14 (αριθμητικώς δέκα και τέτταρα) προϊόντα!!!
Νυν… αιωρούμαι
Κώστας Ζουράρις
Θουκυδίδης Αρχέτυπος
Ο Κώστας Ζουράρης έρχεται να καταδείξει πως η θουκυδίδεια ανάγνωση της ιστορίας όχι απλώς προϋποθέτει την τραγική ανάγνωση του κόσμου, αλλά, πολύ περισσότερο, πως αυτή είναι η μόνη δυνατή ιστορική και πολιτική επιστήμη.
Γελάς ελλάς αποφράς
Κώστας Ζουράρις
Στοιχεία και στοιχειά στην ρωμέηκη αγχιβασίην
Ναι, πρώτο μας Πάθος η θέλησις, διότι είμαστε Αυτοκράτορες, εμείς οι της καθ’ημάς Ανατολής Λοξίες. Αυτοκράτορες της οικείας μας γνώμης και εν σαρκί περιπολούντες θεού. Ισόθεοι παρακατιανοί μεταξύ μας. Κοινωνία στήνεις μόνο με αυτοκράτορες συμπαίκτες.
Αν οι κύκλιοι χορευτές του κύκλου δεν είναι αυτεξούσιοι αυτοκράτορες, αν τους θεωρείς ότι δεν είναι «ώριμοι» για κοινωνία, κι άν η κοινωνία είναι μία ετεροβαρής καθοδήγηση των μεν από τους δε, τότε δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχει τυρρανία.
Και δεν υπάρχουν πολίτες, αλλά είλωτες, προοδευτικοί ή φιλελεύθεροι. Οι πολίτες ζούνε στο κλαρί και όχι στο κλουβί.
Το συναμφότερον
Γράφουν οι:
Ηλίας Βαβούρας, Βασίλειος Κάλφας, Κωνσταντίνος Μποζίνης, Ιωάννης Γ. Κουρεμπελές, Ελένη Ελ. Οικονόμου, Δημήτριος Αβδελάς, Σωτήριος Μητραλέξης, Γεώργιος Παύλος, Θεόδωρος Ζιάκας, Λάμπρος Σιάσος, Γεώργιος Καλεάδης, Μανόλης Ξεξάκης, Μαρία – Αλεξάνδρα Ντόβα, Άγγελος Δεληβορριάς, Βασιλική Γ. Τζότζολα, Βούλα Πατουλίδου, Αθανάσιος Πολυχρονίδης.
Πνεύμα απελεύθερο από τους καταναγκασμούς και την ευνουχιστική ροπή του «δόγματος», έβαλε στη θέση του μία ευρύστερνη παράδοση. Η ίδια η ελληνική γλώσσα ώς απόθεμα λόγου, εγκαθιστά στη συνείδησή του μία νέα συνθήκη ανάλυσης και σκέψης (Το Συναμφότερον) και επιβάλλει στη σκέψη του προϋπάρχουσες σημασιολογικές αποχρώσεις έκτυπες στον έλληνα λόγο, δίνοντάς του εν συνεχεία τη δυνατότητα να συνεισφέρει εμπλουτιστικά στην κοινή περιοσία, δυνάμει ακριβώς αυτού του Κοινού (Ξυνού) Λόγου. Η έννοια του Συναμφότερου, που διαπερνά έγγλυφα ή υποδόρια όλο το έργο του Κώστα Ζουράρι, αποτελεί την ερμηνευτική κλείδα σχεδόν όλων των εισηγήσεων του τόμου.
Ελληνική Δημοκρατία (4η Έκδοση)
Κώστας Ζουράρις
Σπουδή στα σπουδαρχίδια της εδω κοπροκρατίας
Η δημοκρατία του λαού,
του τραπεζίτη, του ιδιοκτήτη, της Δεξιάς,
της Αριστεράς, της αστυνομίας,
του Αριστοφάνη, του Ελύτη, του Θουκυδίδη,
του αντάρτη, του νεομάρτυρα, του τοκογλύφου, της τηλεόρασης,
της Χούντας και της διαφθοράς,
της διαφάνειας, της ασυλίας και της κομματοσαπίλας,
της πείνας, της υποτέλειας και της κατοχής,
της Siemens της μίζας και του Δημοσίου,
του δικομματισμού, του Παπανδρέου και του Καραμανλή,
του αφελληνισμού, της φοροδιαφυγής, της ατιμωρισίας, η…
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Μισγάγκεια απερινόητη
Κώστας Ζουράρις
Συμβολή στην πολιτική αυτογνωσία της Ελλάδας
Η ΜΙΣΓΑΓΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΤΕΛΗΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ της Ελλάδας. Γιατί όμως δίστασα και πήρα κι έβαλα δίπλα στην αυτογνωσία την ιεροφάντισσα, εκείνο το εξευτελισμένο επίθεμα. Γιατί η προσπάθειά μου αναζητάει την πολιτική αυτογνωσία της Ελλάδας. Σκέτη η αυτογνωσία δεν είναι ποιητική του άστεως. Ίσως να φταίνε τα επίκαιρα των καιρών. Ίσως όμως να με πήρε η μαγγανεία εκείνου του δια τράγου σαλού: Ποίται, χρη λέγεις τα καίρια.
Εν αινίγματι πρόσωπα
Κώστας Ζουράρις
Μαρτυρίκια προσωποκεντρικής πολιτικής
… Επομένως ο Απόστολος Παύλος, εξίσου τραγικός κυνικός, διαπιστώνει ότι, για τα εδώ και τα τώρα των ανθρώπων, τα πάντα θα είναι πάντοτε ένα αίνιγμα μέσα από καθρέφτη, κι ότι όση πραγματική ζωή ζούμε βλέποντας στον καθρέφτη, άλλη τόση αληθινή γνώση αποκτούμε «εν αινίγματι», μέσα στο αεί ρευστόν της πολιτικής… Δήλον ότι, «άρτι», σ’ αυτό το Εδώ παντοτινό Τώρα, οι άνθρωποι-πολίτες, τα ατομικά μας «δικαιώματα», τα πεφυσιωμένα «συστήματα», οι φουσκωμένες «κατακτήσεις» του πολιτισμού, το σύνολο της απληστίας μας, ή και η ευθυδικία των ισρροπιών μας, άπασα η απανταχού δομική ανισορροπία της ες αεί εριστικής μας κοινωνίας, όλοι οι άνθρωποι – πολίτες – κοινωνοί, «άρτι», και ξανά άρτι, άχρι καιρού συντελείας του ακόσμου τούτου Κόσμου, «άρτι», βλέπουμε και παραμένουμε μέσα στο Αίνιγμα… Στο περίπου, στο πτωτικόν, στο φθοροποιόν και ες αεί εφθαρμένον… Τόσο βλέποντες, τόσο «ειδότες, επαΐοντες, επιστήμονες», όσο το αίνιγμα… Τόσο βέβαιοι για τα κοινωνικά μας συστήματα, όσο το αίνιγμα…
Χέσαιτο ει μαχέσαιτο
Κώστας Ζουράρις
Άλλως σκωπτικός
..μέσα από το σατιρίζειν τα πεπραγμένα του δημοσίου μας κοπρωνύμου ή και θεαρέστου βίου, αναβρύουν ως βρύα σεσηπότα και ρόδα μυρωδάτα ορισμένα ενδημούντα της καθ’ημάς πλάκας:ένα Συναμφότερον έριδος και νήψεως, νηφαλιότητας και είρωνος εκνευρισμού, αυτό το πάντοτε σύμμεικτον του επαμφοτερίζοντος συμπαγούς μας…
Έρχομαι από μακριά
Κώστας Ζουράρις
Η αγορήνδε Ιλιαδορωμηοσύνη του Οδυσσέα Ελύτη
Όλες μου οι προσπάθειες είναι επί του στοχαστικού έργου του Ελύτη, στα Ανοιχτά Χαρτιά και στο Εν Λευκώ. Διότι είναι απαγορευτικό για μένα να μιλήσει κανείς περί ποιήσεως. Τι να πεις; Την ποίηση τη διαβάζεις, την ακούς, την τραγουδάς. Ακτινοβολεί τέτοιο κάλλος, που κάθε προσπάθεια να ξαναμιλήσεις γι’αυτήν σε οδηγεί σε αδιέξοδο. Την ασχημίζεις. Αυτό που θα κάνουμε, λοιπόν, είναι μια παράλληλη ανάγνωση του «λογογράφου» (κατά Θουκυδίδην) Ελύτη με το μεγάλο θησαύρισμα της ελληνικής πολιτειολογικής γραμματείας, ώστε να δούμε σ’ έναν ενιαίο κύκλιο χρόνο, όπου το πριν, το τώρα και το μετά είναι Εν, πως αποδίδονται τα στοιχεία που συγκροτούν την ελληνοτροπία του Ελύτη, είτε είναι παρμένα εν πλήρει συνειδήσει από πηγές που ο ίδιος γνωρίζει καλά, διότι είναι και ερικυδής λόγιος, είτε απαντώνται σε τεκμήρια που ενδεχομένως να μην είχε καν διαβάσει ή περιδιαβάσει.
Ζουράρις Κώστας
Πολιτικός επιστήμονας και συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1940 και σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι. Από το 1969 δίδαξε πολιτικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο Vincennes-Paris στο Παρίσι, απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε το 2005.
Συμφωνημένα υπονοούμενα
Κώστας Ζουράρις
Εισαγωγή στην καθ’ ημάς πολιτειολογία του Γιώργου Σεφέρη
Η μελέτη μου στις πλείονες των Δοκιμών του Σεφέρη ξεκίνησε ως μια ολιγοσέλιδη ανακοίνωση σε συνέδριο και έφτασε όπως κατέληξε. Παρασύρθηκα στο δρόμο, διότι ο Σεφέρης με αιφνιδίασε και οι Δοκιμές του καταχωρούνται ανάμεσα στα μεγάλαθλα άθλα του ελληνορωμέηκου πολιτισμού. Δεν περίμενα ποτέ πως ένας «λογοτέχνης» του καιρού μας -μπολιασμένος μάλιστα με μπόλικο περί λογοτεχνίας δυτικό μόσχευμα- θα είχε ως μόνιμή του εγρήγορση το πολίτευμα, το πολιτεύειν του καθ’ ημάς Τρόπου· (αν και το προηγούμενο του Αισχύλου ή του Ακαθίστου Ύμνου θα έπρεπε να με είχε φρονηματίσει). Όντως, στις περισσότερες Δοκιμές του αναζητεί τον Τρόπο με τον οποίο καταστρώνουμε εμείς το πολίτευμα. Διττώς δε και μεγαλοφυώς: αφ’ ενός μεν δείχνει και αποδεικνύει την διαχρονική αργόσυρτη ενότητα του συνόλου ελληνικού τρόπου, προτυπωτικού-προχριστιανικού και χριστιανικού, αφ’ ετέρου δε ερανίζει τα πάντα σχεδόν, λόγια και λαϊκά στοιχεία τα οποία ορίζουν σε μας την Πολιτεία και τα ενσωματώνει με ανέκπτωτη επιστημοσύνη στην δική του αναδιατύπωση…
Φιλοκαλούμεν μετ’ ανταρσίας
Κώστας Ζουράρις
Προπονητική για το πολίτευμα της υπεραναρχίας
Τούτη τη στιγμή, όπως και για όλες τις μεθυστερο-πρωθύστερες, το αγιορείτικο πολίτευμα είναι το πιο πόστ μόντερν πιασάρικο στέκι, αν θες να πάψει η νεύρωσική σου ανθρωπαρέσκεια και να μάθεις, επιτέλους, πως είσαι μοναδικός, γιατί «ζης από την ανάσα κάποιου άλλου». Κι αυτός ο Άλλος «είν’ ευεργέτης μου μεγάλος»: ο Μοναχός της αγιορειτικής υπεραναρχίας.
Εισαγωγή στην απογείωση της πολιτικής
Κώστας Ζουράρις
Το σον πολίτευμα Ιορδάνου του νεομάρτυρος και Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά
Γιατί ως τίτλος «… απογείωση της πολιτικής»; Απλό: διότι ο άσημος Νεομάρτυς Ιορδάνης αλλά και ο διάσημος Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ξεπερνούν το γεώδες φρόνημα και το γεώδες πρακτόν, πράγμα και πεπραγμένον της πολιτικής. Ενώ ο κράτιστος Γνώμων της πολιτικής, ο Θουκυδίδης, βρίσκεται συνεχώς εντός του γεώδους της πολιτικής… Μόνον οι Άγιοι και οι Μάρτυρες, προσωρινώς, πετυχαίνουν αυτήν την υψοποιόν πολιτική απογείωση, στις «ξεχωριστές στιγμές» τους. Πώς. Με την άρνησή τους να επικρατήσουν ως Κράτος εναντίον του πλησίον τους· με την κενωτική τους θέληση να μοιραστούν τα όλα τους με τον πλησίον τους μακρυνό και ξένο· με το εθελόθυτόν τους, ως άρνηση της βίας κατά του πλησίον τους εχθρού, άρα κατ’ Εικόνα συντρόφου τους και αδελφού. Αυτές τις «ξεχωριστές στιγμές» της Εκκλησίας, της θριαμβευούσης, που δεν έγιναν ποτέ το πολίτευμα της κατά κόσμον Εκκλησίας του Δήμου, διότι εκεί εξακολουθεί, δυστυχώς, να θριαμβεύει ο Θουκυδίδης, αυτήν την «Εισαγωγή στην απογείωση της πολιτικής¨», προσπάθησα εδώ, με το ανά χείρας πόνημα, να χειροτεχνήσω…
Μέσα στο σάμαλι η Αχειροποίητος
Κώστας Ζουράρις
Παραμύθι αντιδραστικό, όπως όλα τα παραμύθια, για τα παιδιά που δεν πρέπει να μεγαλώσουν και για τους μεγάλους που δεν ξέρουν πως να ξαναγίνουν παιδιά
Να την χέσω τέτοια λευτεριά, οπού θα κάμω εγώ εσένα πασιά!
Κώστας Ζουράρις
Ω μέγ’ αναιδές, κυνώπα, κερδαλεόφρον!
Δεν θα σας δείξω τον Μακρυγιάννη ως ιστορικό πρόσωπο, τον περίλαμπρο αγωνιστή της Επαναστάσεως, αλλά θα κάνω κάτι πιο στενό και λόγιο: θα αναδείξω την πολιτική επιστημολογία που υπάρχει στα «Απομνημονεύματα» του Μακρυγιάννη. Κατά την άποψή μου, πέραν της πανθομολογούμενης γενικής αναγνωρίσεως, ειδικά από την γενιά του ’30, και από το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, ότι πρόκειται για περίλαμπρο αγωνιστή και μνημείο της γραμματείας μας, ο Μακρυγιάννης και τα «Απομνημονεύματά» του αποτελούν ένα κορυφαίο επίτευγμα της πολιτικής σκέψης· και ειδικά των κατηγοριών της πολιτικής επιστημολογίας, δηλαδή των λογικών αλληλουχιών που κατασκευάζουν την πολιτική θεωρία.
Related Products
Η θεωρία του πνευματικού σώματος στην δυτική παράδοση
G. R. S. Mead
Το βιβλίο του Μηντ περί του πνευματικού σώματος έχει μεγάλη αξία για τον ειδικό ερευνητή αλλά και για τον απλό φιλομαθή αναγνώστη, διότι συγκεντρώνει τα σπουδαιότερα αποσπάσματα που έχουν σωθεί και τα ερμηνεύει, πράγμα σπουδαιότατο για την ιστορία των ιδεών. Επί πλέον δείχνει πολύ καθαρά την εξέλιξη της χριστιανικής εννοίας της ψυχής, αλλά κυρίως της ιδέας του πνευματικού σώματος της Αναστάσεως, για το οποίο κάνει λόγο με τόση έμφαση ο Απόστολος Παύλος στην Α’ Προς Κορινθίους Επιστολή του.
Η πολιτική σκέψη του Παπαδιαμάντη
Σαράντος Ι. Καργάκος
Ο Παπαδιαμάντης ως οξύτατος παρατηρητής και κριτής των κοινωνικών πραγμάτων ήταν αδύνατο να αγνοήσει την πολιτική. Δεν είναι αυτός πού εισέρχεται στην πολιτική άλλ’ η πολιτική είναι αυτή πού διεισδύει στο έργο του και αυτός ευθαρσώς τοποθετείται έναντι αυτής. Όσοι ταυτίζουν την πολιτική με κάποιες διακηρύξεις ή με κάποια μορφή ένταξης, ασφαλώς δυσκολεύονται να τοποθετήσουν τον Παπαδιαμάντη σε κάποιο ιδεολογικό ράφι. Ο Παπαδιαμάντης δεν πλησίασε το λαό, ήταν ο ίδιος λαός κι έμεινε ως το τέλος της ζωής του ένας απλός άνθρωπος του λαού, χωρίς να ντρέπεται για την ιδιότητα του αυτή.
Η κοινωνία της ορθοπεταλιάς
Γιάννης Μ. Καλιόρης
Ο αναρχοδυναμικός καπιταλισμός της νεοφιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης -που επέφερε κρίσιμη απόκλιση συμφερόντων μεταξύ κοινωνίας και οικονομίας- ενθρόνισε την αγορά «αυτορυθμιζόμενο» ρυθμιστή των κοινωνικών ανταλλαγών, προάγοντας αποφασιστικά το εμπόρευμα σε καθολική εστία της συμβολικής παραγωγής και ολοκληρώνοντας την αποϊέρωση του κόσμου δια της μετατροπής των στοιχείων του σε αξίες αγοραίες. Παράλληλα εξεθείασε το άτομο ως υποκείμενο αυτοσυνείδητο και χειραφετημένο, αυτουργό της τύχης του και νομιμοποιητική αρχή των αποφάσεων, αλλά ταυτόχρονα το κατέστησε οντότητα ευχείρωτη και ετερόνομη, μαζοποιημένη πρώτη ύλη μιας Ιστορίας δυναμοποιημένης από τη σύγχρονη τεχνοεπιστήμη στο πλαίσιο ενός ασφυκτικού οικονομικού ορισμού της πραγματικότητος και στην υπηρεσία μιας αδήριτης αναγκαιότητος για αέναη ποσοτική μεγέθυνση. Κι αυτό φαντάζει σαν ένας ακόμη ανάβαθμος της «προμηθεϊκής εποποιΐας» του Ανθρώπου, συγκαλύπτοντας έτσι την οπτική των ατόμων ως θυμάτων της Ιστορίας, που αποσταθεροποιούνται και συνθλίβονται από τους μεγάλους διασκελισμούς της, και εν προκειμένω εκβιάζονται σε έπακρον ανταγωνιστικής υπερπροσπάθειας, συμπιεζόμενα από την αυτοδυναμική ενός ανεξέλεγκτου πλέον συστήματος, που έχοντας κίνητρο το κέρδος και κινητήρα τον καθολικό ανταγωνισμό, πλήττει μεταξύ άλλων και την ίδια την ουσία της εξατομίκευσης, αποσαθρώνοντας τις συναπτικές αξίες που θα τη στερέωναν στο αυθεντικό της νόημα. Τα σύγχρονα φανερώματα της καταγωγικής αυτής αντινομίας της καπιταλιστικής κοινωνίας να εγείρει στη συνείδηση των μελών της προσδοκίες και ιδεώδη που πρόκειται αναγκαία να διαστρέψει στην πράξη, επιχειρεί να εκθέσει και το ανά χείρας βιβλίο.
Πέρα από το άτομο
Θεόδωρος Ι. Ζιάκας
Το αίνιγμα της ελληνικής ταυτότητας
Γενική εισαγωγή
Ανασκοπώντας την ιστορική διαδρομή του Ελληνισμού διαπιστώνουμε ότι δεν είναι η εξατομίκευση που μας λείπει, αλλά το συλλογικό πνεύμα. Το τρένο της εξατομίκευσης το είχαν πάρει οι Έλληνες ήδη από την ομηρική εποχή και το εκτροχίασαν, εκεί κάπου στον τέταρτο π.Χ. αιώνα. Γνώρισαν πολύ καλά την εξατομίκευση μέχρι την έσχατη ολοκλήρωσή της: την αποσύνθεση του Ατόμου, το σοφιστικό και το σχετικιστικό πνεύμα, τον γραικυλισμό και τον μηδενισμό. Η ελληνιστική και η ρωμαϊκή εποχή χαρακτηρίζονται ακριβώς από την παρατεταμένη κρίση της ελληνικής εξατομίκευσης. Εφεξής το πρόβλημα των Ελλήνων δεν ήταν πώς θα «γίνουν άτομα», αφού ήταν ήδη, αλλά πώς θα ξεπεράσουν το δίπολο κολεκτιβισμού-ατομικισμού. Πώς θα αποφύγουν την υποστροφή στην κολεκτιβιστική βαρβαρότητα, στην οποία κινδυνεύει να καταποντιστεί η εξατομίκευση στη φάση της ολοκλήρωσής της. Ή αλλιώς: πώς θα αναπτύξουν συλλογικό πνεύμα, χωρίς να χάσουν την ατομικότητά τους. Η περιπέτεια της ελληνικής ταυτότητας είναι το διαχρονικό αυτό τάνυσμα του Ελληνισμού να υπερβεί την πόλωση ατομικισμού-κολεκτιβισμού. Κι αυτό ακριβώς προσπαθεί να συλλάβει τούτο το βιβλίο. Εξ ου και ο τίτλος του.
«Προς εκκλησιασμό» της λογοτεχνίας
Αναστάσιος Πολυχρονιάδης
Πολιτισμός λόγου γραπτού στο έργο του Ν. Γ. Πεντζίκη
Διαβάζοντας κανείς τα έργα του Ν. Γ. Πεντζίκη αντιλαμβάνεται αμέσως μια πληθώρα στοιχείων που περιέχονται σ’ αυτά, από αρχαία, βυζαντινά και νεότερα κείμενα. Τούτο το αχανές υλικό προσπαθούμε, κατά δύναμιν, να συμμαζέψουμε και να ομαδοποιήσουμε. Για να νιώσουμε τον τρόπο της γραφής του. Την πορεία της σκέψης του. Τη δύναμη της γραφίδας του. Την καταγραφή του βιώματος του. Εν ολίγοις, την επιθυμία του για την ενότητα του σύμπαντος κόσμου. Η εργασία μας δηλαδή, που αποτελεί μια ανανεωμένη μορφή της διδακτορικής μας διατριβής με τίτλο: «Πράγματα του νου ή πράγματα του φωτός: σπουδή στα κριτήρια πρόσληψης του θύραθεν και του εκκλησιαστικού υλικού στα λογοτεχνήματα του Ν. Γ. Πεντζίκη» (Τμήμα θεολογίας Α.Π.Θ.), προσπαθεί να ερευνήσει το ήθος του Πεντζίκη στην πρόσληψη δανείων από άλλους συγγραφείς, ή πιο απλά, το λόγο ένταξής τους στο δικό του έργο. […] (από τον πρόλογο του συγγραφέα)
Φρόυντ και Ντοστογιέφσκι
Μιχάλης Κ. Μακράκης
Από τον φόβο στην αγάπη
Το τρίτο αυτό βιβλίο της σειράς «Ψυχολογία της Θρησκείας» αποτελεί κριτική της θεωρίας του Φρόυντ, σύμφωνα με το οιδιπόδειο σύμπλεγμα», για την επιληψία του Ντοστογιέφσκι ως σύμπτωμα νεύρωσης (υστερική επιληψία) εξαιτίας της ενοχής που ένιωθε για τις πατροκτονικές του τάσεις. Την ίδια ενοχή που ένιωθε και ο ήρωάς του Ντιμίτρι στο τελευταίο του έργο Αφελφοί Καραμάζοφ. Το ζήτημα όμως είναι: Μπορεί να εξηγηθεί, με βάση το «οιδιπόδειο», η ενοχή του Ντοστογιέφσκι για το φόνο του πατέρα του. Κι ακόμα περισσότερο, η καταγωγή της θρησκείας. Η ενοχή δηλαδή που ένιωσε ο πρωτόγονος για το φόνο του αρχέγονου πατέρα και ο φόβος της τιμωρίας για την ενοχή του αυτή. Ένας φόβος που μετατράπηκε αργότερα από ανάγκη για εξιλέωση σε αγάπη προς τον πατέρα αυτό, με την εξύψωσή του σε Θεό. Είναι λοιπόν ο φόβος, ο ενοχικός φόβος, που ανάγκασε τον πρωτόγονο να επινοήσει το Θεό. Ή είναι η αγάπη, όχι όμως ως προβολή του πατέρα στο Θεό, όπως θέλει ο Φρόυντ, αλλά η αγάπη στην ταύτισή της με τον ίδιο το Θεό, όπως την αντιλαμβάνεται ο Ντοστογιέφσκι. Η αγάπη αυτή που προσέλκυσε τον άνθρωπο κοντά της, ως «primus amor», αποκαλύπτοντάς του ότι «ο Θεός αγάπη εστίν»; Η θρησκειοψυχολογική αυτή θεώρηση «από το φόβο στην αγάπη», όμοια με την πορεία που ακολούθησε, μαζί με τον κεντρικό ήρωά του, τον Αλιόσα, ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι στο τελευταίο του βιβλίο, είναι η πορεία έρευνας από τον Φρόυντ στον Ντοστογιέφσκι, από τον ενοχικό φόβο στη λυτρωτική αγάπη, που ακολουθεί και ο καθηγητής Μιχ. Μακράκης στο δικό του βιβλίο. Ένα βιβλίο που γι’ αυτό και θα μπορούσε να έχει ως προμετωπίδα: «Η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον».
Οδός Αιμίλιου Χουρμούζιου
Πίτσα Γαλάζη
Η «Οδός Αιμιλίου Χουρμουζίου» αποτελεί ένα οφειλόμενο χρέος στη μνήμη μιας μεγάλης μορφής του Ελληνισμού, του Αιμιλίου Χουρμούζιου, που φέτος συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννησή του (1904-2004) και που την χρονιά που μας πέρασε συμπληρώθηκαν τριάντα χρόνια από τον θάνατό του (1973-2003)… Το να ασχοληθεί όμως κανείς με την τεράστια προσωπικότητα του Αιμίλιου Χουρμούζιου όπως εκτείνεται από την λογοτεχνία στην δημοσιογραφία, το θέατρο και την κριτική, κι από το δοκίμιο στο φιλοσοφικό και τον πολιτικοκοινωνικό στοχασμό και τη μετάφραση, και που όλα τα υπηρετεί με θαυμαστή αρτιότητα κι από θέση μάχης -πράγμα που φαντάζει εξωπραγματικό κι απίστευτο για την εποχή μας- δεν είναι ούτε απλή ούτε εύκολη υπόθεση. Χρειάζονται κατά τη γνώμη μου ειδικοί σοβαροί μελετητές, για ν’ αξιολογήσουν και να τοποθετήσουν το τεράστιας σημασίας έργο του, δίνοντας τη θέση που του αξίζει σε κάθε τομέα και στην καθόλου ιστορία της πνευματικής Ελλάδας του 20ού αιώνα…
Σαν διφορούμενο άγγιγμα (Μούσες 27)
Στέλιος Ράμφος
Ο τίτλος του βιβλίου δηλώνει τον διφορούμενο και γι’ αυτό συχνά δραματικό χαρακτήρα ενός κόσμου ο οποίος ανασαίνει ελεύθερα και συγχρόνως ασφυκτιά στην ατμόσφαιρα των επιλογών του. Το ερώτημα είναι: πώς περνούμε από την τυραννική ανελαστικότητα των μονοσήμαντων αληθειών στην ωριμότητα της αποδοχής του πολυσήμαντου. Από τα περιεχόμενα τα πρώτα έξι κείμενα έχουν ήδη δημοσιευθεί, ενώ το επίμετρο για το ρεμπέτικο και την καθολικότητα του μοναδικού μαζί με τα τέσσερα τελευταία κείμενα είναι ανέκδοτα.
Για το ιερό και το δράμα
Ιωσήφ Βιβιλάκης
Θεατρολογικές προσεγγίσεις
Η έκδοση αυτή περιλαμβάνει μελετήματα που καλύπτουν ένα ευρύ χρονικό φάσμα, από την αρχαιότητα έως τον 20ό αιώνα. Θέμα των περισσότερων κειμένων είναι το ιερό με τις διάφορες εκφάνσεις του το οποίο αναζητείται στη συμπλοκή του με το δράμα και τη σκηνή στην πατερική γραμματεία, στην εκκλησιαστική λατρεία και σε θεατρικούς συγγραφείς (όπως ο Ο’ Νήλ, ό Ουίλλιαμς ή ο Τερζάκης), αν και παρουσιάζονται έργα στα οποία κύριος σκοπός είναι η καταγραφή και η ανάδειξή τους (όπως στην περίπτωση του Μ. Καραγάτση και του Παύλου Νιρβάνα). Άλλες στιγμές η ερευνητική ματιά εστιάζει στον μαρασμό των αρχαίων θεάτρων ή στην ιδιαιτερότητα ορισμένων δραμάτων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την επτανησιακή Ευγένα του Μοντσελέζε, μία μοναδική δραματοποίηση συναξαριού, που απηχεί το θρησκευτικό θέατρο της Δύσης στα καθ’ ημάς ή στον Αυξεντιανό μετανοημένο, μια ανελέητη διαλογική σάτιρα της Χριστοκαπηλείας, που γράφτηκε στα μισά του 18ου αιώνα. Αλλού η προσοχή πέφτει στο ανέβασμα θεατρικών παραστάσεων, όπως στη σκανδαλιστική πρώτη σκηνοθεσία του «Χριστού Πάσχοντος» από τον Αλέξη Σολομό, όταν για πρώτη φορά στη νεώτερη Ελλάδα «εμφανίσθηκε» εξαϋλωμένος ο Ιησούς επί σκηνής.
There are no reviews yet.