- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.50 kg |
|---|---|
| Dimensions | 14 x 21 cm |
| Συγγραφέας | Σωτήρης Γουνελάς |
| Σελίδες | 24 |
| isbn | 960-7102-62-2 |
Be the first to review “Το λαστιχένιο μηδέν ο πολιτισμός του θανάτου και η αγάπη”
You may also like…
Ο αντιχριστιανισμός
Σωτήρης Γουνελάς
Παρά τις συμπληγάδες του σύγχρονου κόσμου -το πνευματικό κενό από τη μία και την οικονομοκρατία από την άλλη- παρά τα αδιέξοδα που γεννά η προέλαση ενός μηχανοκρατούμενου πολιτισμού, παρά την κρίση που ξέσπασε τελευταία, οι άνθρωποι εξακολουθούν να αναζητούν ξέφωτα, φωτεινές όψεις της ζωής, να ελπίζουν σε αλλαγές που θα δώσουν ξανά ρυθμό και αλήθεια, νόημα και ελευθερία αποκαθιστώντας αυθεντικούς λόγους και πράξεις, επαναφέροντας στο προσκήνιο χαμένα οράματα και ευαισθησίες που αντιστέκονται στην ευτέλεια και τη μικροψυχία. Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται και αυτό το βιβλίο, εντοπίζοντας σημεία ενός αντιχριστιανικού και μηδενιστικού πνεύματος που απλώνει στην ανθρωπότητα ένα δίχτυ ναρκισσισμού, ηδονισμού και ατομικισμού. Ισοπεδώνοντας την ευαισθησία, την αναζήτηση και την έφεση των ανθρώπων για Αλήθεια, Ελευθερία, Ομορφιά και Αγάπη χάνει ο άνθρωπος το πρόσωπό του και κινδυνεύει να πάψει να το γνωρίζει και να το αναγνωρίζει.
Πρόταση Λόγου και Πολιτισμού
Σωτήρης Γουνελάς
Σπουδή, Κριτικές επισημάνσεις και Αναγνώσεις στους:
Σπύρο Κυριαζόπουλο, Κώστα Παπαϊωάννου, Κορνήλιο Καστοριάδη, Κώστα Αξελό, Ζήσιμο Λορεντζάτο, Χρήστο Γιανναρά, Στέλιο Ράμφο.
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου εδώ και χρόνια, αν όχι αιώνες, κυριαρχεί μια συστηματική αγνόηση ή απόρριψη κάθε μεταφυσικής, κάθε πίστης σε αλήθειες που δεν ανήκουν στον άνθρωπο, ούτε απορρέουν από αυτόν. Μία τέτοια κατάσταση μηδενίζει κάθε σημασία αυτού που λέγεται «υπέρβαση εαυτού», κάθε δυνατότητα πραγματική συνάντησης, γνωριμία και συνομιλίας με τον συνάνθρωπο, κάθε μέθεξης. Ο σύγχρονος άνθρωπος αδιαφορεί για το μυστήριο της ζωής, ενώ συνδυάζει τον γιγαντισμό του με αυτοκαταξίωση. Ποιό χώρο και ποιό χρόνο μπορεί να βρει αυτός ο άνθρωπος, εν μέσω εργασιομανίας και χρηματομανίας, απέραντης σπατάλης και καταναλωτισμού, μιας καταπληκτικής αγοραίας πλεκτάνης που παρασύρει όλο και περισσότερο, ειδικά τις νεώτερες γενιές, στο σκοτάδι και όπου ο άνθρωπος πολτοποιείται εν μέσω του κυκεώνα της λεγόμενης πραγματικότητας.
Γουνελάς Σωτήρης (Gounelas Sotiris)
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. Παρακολούθησε μαθήματα γαλλικής και ελληνικής φιλολογίας στο Παρίσι (1970 – 1976) αλλά γρήγορα προτίμησε να προσανατολιστεί στη μελέτη της φιλοσοφίας και τη συγγραφή. Τα πρώτα του βιβλία εκδίδονται στον «Κέδρο» και είναι ποιητική γραφή σε πεζό:Σαπφώ Ι, 1976, Σαπφώ ΙΙ, 1978. Η ενασχόλησή του με τον Πλάτωνα τον βοήθησε να ανακαλύψει την ορθόδοξη χριστιανική παραδοση. Η γνωριμία με τον Π. Νέλλα το 1982 τον φέρνει στη Σύναξη. Από το 1986-1997 έχει την ευθύνη της έκδοσης του περιοδικού. Μετέφρασε: Γκενόν, Βέιλ, Μπερντιάεφ, Φλωρένσκι, Ντεσέιγ. Επιμελείται τη σειρά «Γέφυρες» στον «Αρμό» Συνεργάζεται με τα περιοδικά Σύναξη, Νέα Εστία, Θεολογία, Νέα Ευθύνη και μέχρι πρόσφατα με τις εφημερίδες Καθημερινή και Ελευθεροτυπία.
Related Products
Μισοτελειωμένη αφήγηση
Ματθαίος Μουντές
Μαγνητοσκοπημένες συνομιλίες με το Σωτήρη Γουνελά: Διηγήματα και ποιήματα: Μια παλιότερη συνέντευξη
Ο λόγος του Ματθαίου Μουντέ καταγράφεται ως προφορικός λόγος. Θα ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό η μετατροπή του σε γραπτό λόγο. Και ως τέτοιος προφορικός, πρέπει να διαβαστεί. Τα δυο μικρά διηγήματα και τα ποιήματα που έπονται, μπαίνουν με δική μου πρωτοβουλία. [. . .] Στο τέλος, αναδημοσιεύεται παλαιότερη συζήτηση του ποιητή με την Ελένη Σμαραγδή.
Νυν… αιωρούμαι
Κώστας Ζουράρις
Θουκυδίδης Αρχέτυπος
Ο Κώστας Ζουράρης έρχεται να καταδείξει πως η θουκυδίδεια ανάγνωση της ιστορίας όχι απλώς προϋποθέτει την τραγική ανάγνωση του κόσμου, αλλά, πολύ περισσότερο, πως αυτή είναι η μόνη δυνατή ιστορική και πολιτική επιστήμη.
Άμλετ και Δον Κιχώτης
Ivan Turgenev
Οι Δον Κιχώτες ανακαλύπτουν, οι Άμλετ επεξεργάζονται. Πώς, όμως, θα μας ρωτήσουν, μπορούν οι Άμλετ να επεξεργαστούν οτιδήποτε, όταν αμφιβάλλουν για τα πάντα και δεν πιστεύουν σε τίποτα. […] Με βάση το σοφό καταμερισμό της φύσης, απόλυτοι Άμλετ, όπως και απόλυτοι Δον Κιχώτες, δεν υπάρχουν: αυτοί είναι απλά ακραίες εκφράσεις δύο διαφορετικών κατευθύνσεων, σταθμοί που οριοθετούνται από τους ποιητές σε διαφορετικές ατραπούς […] Όπως η αρχή της ανάλυσης έφτασε στον Άμλετ στα όρια της τραγικότητας, έτσι και η αρχή του ενθουσιασμού έφτασε στον Δον Κιχώτη στα όρια του κωμικού, ενώ στην ζωή το απόλυτο κωμικό και το απόλυτο τραγικό απαντώνται σπανίως.
Η πολιτική σκέψη του Παπαδιαμάντη
Σαράντος Ι. Καργάκος
Ο Παπαδιαμάντης ως οξύτατος παρατηρητής και κριτής των κοινωνικών πραγμάτων ήταν αδύνατο να αγνοήσει την πολιτική. Δεν είναι αυτός πού εισέρχεται στην πολιτική άλλ’ η πολιτική είναι αυτή πού διεισδύει στο έργο του και αυτός ευθαρσώς τοποθετείται έναντι αυτής. Όσοι ταυτίζουν την πολιτική με κάποιες διακηρύξεις ή με κάποια μορφή ένταξης, ασφαλώς δυσκολεύονται να τοποθετήσουν τον Παπαδιαμάντη σε κάποιο ιδεολογικό ράφι. Ο Παπαδιαμάντης δεν πλησίασε το λαό, ήταν ο ίδιος λαός κι έμεινε ως το τέλος της ζωής του ένας απλός άνθρωπος του λαού, χωρίς να ντρέπεται για την ιδιότητα του αυτή.
Πέρα από το άτομο
Θεόδωρος Ι. Ζιάκας
Το αίνιγμα της ελληνικής ταυτότητας
Γενική εισαγωγή
Ανασκοπώντας την ιστορική διαδρομή του Ελληνισμού διαπιστώνουμε ότι δεν είναι η εξατομίκευση που μας λείπει, αλλά το συλλογικό πνεύμα. Το τρένο της εξατομίκευσης το είχαν πάρει οι Έλληνες ήδη από την ομηρική εποχή και το εκτροχίασαν, εκεί κάπου στον τέταρτο π.Χ. αιώνα. Γνώρισαν πολύ καλά την εξατομίκευση μέχρι την έσχατη ολοκλήρωσή της: την αποσύνθεση του Ατόμου, το σοφιστικό και το σχετικιστικό πνεύμα, τον γραικυλισμό και τον μηδενισμό. Η ελληνιστική και η ρωμαϊκή εποχή χαρακτηρίζονται ακριβώς από την παρατεταμένη κρίση της ελληνικής εξατομίκευσης. Εφεξής το πρόβλημα των Ελλήνων δεν ήταν πώς θα «γίνουν άτομα», αφού ήταν ήδη, αλλά πώς θα ξεπεράσουν το δίπολο κολεκτιβισμού-ατομικισμού. Πώς θα αποφύγουν την υποστροφή στην κολεκτιβιστική βαρβαρότητα, στην οποία κινδυνεύει να καταποντιστεί η εξατομίκευση στη φάση της ολοκλήρωσής της. Ή αλλιώς: πώς θα αναπτύξουν συλλογικό πνεύμα, χωρίς να χάσουν την ατομικότητά τους. Η περιπέτεια της ελληνικής ταυτότητας είναι το διαχρονικό αυτό τάνυσμα του Ελληνισμού να υπερβεί την πόλωση ατομικισμού-κολεκτιβισμού. Κι αυτό ακριβώς προσπαθεί να συλλάβει τούτο το βιβλίο. Εξ ου και ο τίτλος του.
Η θεωρία του πνευματικού σώματος στην δυτική παράδοση
G. R. S. Mead
Το βιβλίο του Μηντ περί του πνευματικού σώματος έχει μεγάλη αξία για τον ειδικό ερευνητή αλλά και για τον απλό φιλομαθή αναγνώστη, διότι συγκεντρώνει τα σπουδαιότερα αποσπάσματα που έχουν σωθεί και τα ερμηνεύει, πράγμα σπουδαιότατο για την ιστορία των ιδεών. Επί πλέον δείχνει πολύ καθαρά την εξέλιξη της χριστιανικής εννοίας της ψυχής, αλλά κυρίως της ιδέας του πνευματικού σώματος της Αναστάσεως, για το οποίο κάνει λόγο με τόση έμφαση ο Απόστολος Παύλος στην Α’ Προς Κορινθίους Επιστολή του.
Για την κατάργηση των κομμάτων
Simone Veil
Με σχόλιο του ΑΝΤΡΕ ΜΠΡΕΤΟΝ και επίμετρο του φιλοσόφου ΑΛΑΙΝ
Όταν υπάρχουν κόμματα σε μία χώρα, προκύπτει αργά ή γρήγορα μια τέτοια κατάσταση πραγμάτων, ώστε είναι αδύνατο να παρέμβουμε αποτελεσματικά στα δημόσια δρώμενα χωρίς να ενταχθούμε σε κόμμα και να παίξουμε το παιχνίδι. Οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται για τα κοινά, επιθυμεί να ενδιαφερθεί αποτελεσματικά. Έτσι αυτοί που έχουν ιδιαίτερη μέριμνα για το δημόσιο αγαθό, είτε παύουν να το σκέφτονται και στρέφονται σε κάτι άλλο, είτε περνούν από τη δοκιμασία των κομμάτων. Αλλά και σε τούτη την περίπτωση οι έγνοιες που παρουσιάζονται αποκλείουν τη μέριμνα για το δημόσιο αγαθό.
Τα κόμματα είναι ένας θεσπέσιος μηχανισμός, χάρη στον οποίο, σε ολόκληρη την επικράτεια μιας χώρας, δεν βρίσκεις ούτε έναν που να συγκεντρώνει την προσοχή του για να διακρίνει εν μέσω των δημόσιων πραγμάτων το αγαθό, τη δικαιοσύνη, την αλήθεια.
There are no reviews yet.