Το νομίζειν της Ιοκάστης

Η τετράτομη συλλογή με τίτλο «Εργίνα.Θέσφατα.Δύσβατα» έλκει το τριμερές του ονόματός της από τα κάτωθι: Εργίνα. Ως έρωτας για τα γήινα, το όνομα ανιχνεύεται στη μινωική Κρήτη και την κυκλαδική Αμοργό. Θέσφατα. Τα υπό το φως (φαίνειν) δήλια νομιζόμενα που προΐστανται στα  ιεροκοσμικά θέσπια.θέσμια. Δύσβατα. Τα καθ’ οδόν (βαίνειν) δυσκόλως επιγνώσιμα που  προΐστανται των όρων της ζητούμενης αλήθειας. Σε προχωρημένη ηλικία, καθήμενη στο κατώφλι του σπιτιού της κάθε μέρα μέχρι και τη δύση του ήλιου, η Παναγιανή Εργίνα έλεγε στην εγγονή της Ειρήνη, που τη ρωτούσε τι κάνει τόσες ώρες ακίνητη, ότι «γροικά τον κόσμο».

Ο Ιάννης Διττός (Γιάννης Δίτσας) γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Απόφοιτος της Σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ, εργάσθηκε σε έργα κτιριακά. Εχοντας, ωστόσο, από παιδί εξοικειωθεί με λογοτεχνικά, ιστορικά και φιλοσοφικά κείμενα. Θέλησε σε ώριμη ηλικία να στραφεί στη σπουδή της τραγωδίας. Την τελευταία εικοσαετία μελέτησε δύο θεματικούς κύκλους της τραγικής αντίληψης, ο δεύτερος των οποίων συγκεφαλαιώθηκε σε μια συλλογή υπό το γενικό τίτλο «Εργίνα.Θέσφατα.Δύσβατα», που περιλαμβάνει τα παρακάτω τέσσερα κατά σειρά βιβλία: 1. Nietzsche και Τραγωδία, 2. Η Εντροπία του Δύνασθαι, 3. Το Νομίζειν της Ιοκάστης.

Η τετράπτυχη συλλογή των σπουδών με τον τίτλο «εργίνα. θέσφατα.δύσβατα» συνιστά προσπάθεια αναδιαπραγμάτευσης όρων προσέγγισης σημαντικών τόπων της αθηναϊκής επιτραγικής παρουσίωσης, κατά τον τρόπο που αυτή λαμβάνει ως αφετηρία τη «γέννηση της τραγωδίας» του nietzsche και αρθρώνεται βάσει των εξηγήσεων των ιώνων στοχαστών, αναξίμανδρου και ηράκλειτου, και των αθηναίων τραγικών, αισχύλου και σοφοκλή. Η τρίτη σπουδή, «το νομίζειν της ιοκάστης» ανατέμνει το ζήτημα της συμπαραδηλωτικής ιδιοσυστασίας ενός αρχαίου απαρέμφατου, κατά την πολυπαραμετρικότητα της συνάφειάς του με το σκέπτεσθαι, το βούλεσθαι και το δύνασθαι, στο διακύβευμα της ποιητικο.πολιτικής ουσίωσης που επιχειρεί η αισχύλεια και σοφόκλεια εξήγηση, με τη συναφή αρμογή του ηρακλείτειου λόγου, στον μύθο των λαβδακιδών. Όσο το δοξάζειν προσιδιάζει στον οιδίποδα, άλλο τόσο το νομίζειν αρμόζει στην ιοκάστη. όμως, όπως και αν έχει το ζήτημα των έμμυθων επισυνάψεων, η σύντηξη νόμου και δόξας μοιάζει ανυπέρθετα να είναι το αναγκαίο και ικανό έναυσμα δυναμοποίησης του διακυβεύματος της δημιουργίας. δημοκρατίας, στην αρμογή του οποίου ο σοφοκλής αφιερώνει τις τρεις από τις σημαντικότερες τραγωδίες του. Το «νομίζεις», που ο οιδίποδας καταλογίζει στην ιοκάστη, απηχεί ισόνομα την ανδρική και γυναικεία εύθυνη ενοχή στο δεινό πολιτικο.ποιητικό εγχείρημα της πολιτειακής ουσίωσης, κατά τον τρόπο που αυτό εναλλάσσει τα δύο φύλα στην παλίνδρομα νομισμένη ιεραρχία του άρχειν.τελείν η οποία ορίζει μια θεμελιώδη όψη της κοσμοδικίας. γιατί το νομίζειν ανήκει αδιάκριτα σε όλους όσους τολμούν και το επωμίζονται.

to nomizein tis iokastis