Ζωή δίχως συνταγές
Οι αληθινές σχέσεις ανατρέπονται. Παίζονται κάθε μέρα κορώνα-γράμματα.
Μάθε να γράφεις και να σβήνεις συνεχώς την ιστορία της ζωής σου, δίχως να φοβάσαι τις μουντζούρες και τα λάθη. zoi dichos syntages.
Να έχει ο άλλος την ανάγκη να γείρει πάνω σου γιατί σε αγάπησε και όχι γιατί ψάχνει κάπου να στηριχτεί.
Είναι στιγμές που δεν σου φτάνει το οξυγόνο. Δεν αρκούν οι δυνάμεις σου. Θέλεις ένα φιλί ζωής. Τότε κάπου αρχίζει η σχέση με τον Θεό. zoi dichos syntages.
konstaim–
Ο πατήρ Χαράλαμπος μέσα από τις ημερολογιακές του καταγραφές αποδεικνύει πως μονάχα οι πονεμένοι έχουν τελικά κάτι σημαντικό να πουν. Έχοντας καταδυθεί ο ίδιος στη μυστήριο του πόνου, και Χάριτι Θεού αναδυθεί εν ετέρα πλέον μορφή, μας καλεί να απεκδυθούμε το ψέμα και τα προσωπεία στη ζωή μας, να έρθουμε σε επαφή με την αλήθεια του εαυτού μας και με υπαρξιακή τιμιότητα να ασκηθούμε στη σχέση με τους αδελφούς μας και το Θεό όπου μπορούμε να γευθούμε την όντως Χαρά .
Μας υπενθυμίζει τα σημαντικά κι αληθινά του βίου και των σχέσεων που έχουν πέσει σε επικίνδυνη λήθη όπως για παράδειγμα πως όποιος δεν είναι βαθιά και ουσιαστικά ανθρώπινος, Χριστιανός δεν μπορεί να γίνει ή πως εκείνο που μοιράζεται πληθαίνει, η φύση των χαρισμάτων είναι κοινωνική.
Αποκαλύπτει τον Χριστό ως Πρόσωπο σχέσης, ένα άθλημα στο οποίο δεν έχουν θέση βεβαιότητες κι απαιτήσεις, ενώ η συνάντηση μαζί Του δεν απαιτεί αναζήτηση σε μακρινούς προορισμούς αλλά είσοδο στο πατρικό μας σπίτι, την ανθρώπινη καρδιά, φτάνει ν’αδειάσουμε από κάθε τι δικό μας, αδακρυτί να «σκοτώσουμε» ό,τι μας «στολίζει» και «γυμνοί ν’ανηφορίσουμε του ουρανού τα σκαλοπάτια».
Μας μαρτυρεί ακόμη πως η άπειρη Αγάπη του Θεού είναι το μέτρο της ανθρώπινης αξίας μας αλλά και η μοναδική αρετή μας, μια Αγάπη στην οποία πρέπει ν’ ασκηθούμε να αφηνόμαστε ενώ μας υπενθυμίζει πως το μοναδικό ποθούμενο είναι ο ίδιος ο Χριστός, και η σωτηρία μας, δηλαδή η εν Χριστώ ολοκλήρωσή μας, είναι αποτέλεσμα της σχέσεως μαζί Του και όχι ο σκοπός της. Οι αστοχίες και τα πάθη είναι απλώς υποκατάστατα χαράς, κάλυψης αναγκών της ψυχής και συχνά προσπάθειες ευρέσεως νοήματος ζωής, μια αλήθεια, άκρως παρηγορητική κι ενθαρρυντική για τη μετάνοια και την πνευματική μας πορεία όπως και το ότι μονάχα η Ζωή νικάει το θάνατο κι ο παράδεισος γεννιέται μες στην κόλαση.”όσο κι αν αργεί, θα ξημερώσει”…
Παρουσιάζει τη θλίψη ως διαδικασία μεταμόρφωσης, μας προτρέπει αντί να αρνούμαστε τον πόνο, να τον αγκαλιάσουμε ως ένα από τα βασικότερα στοιχεία της υπαρξιακής μας εξέλιξης και μας καλεί να αγωνιστούμε για την εν Χριστώ μεταμόρφωση της ματιάς μας, ώστε να διακρίνουμε και να ζούμε τα πάντα στο αρχαίο τους κάλλος. Ζούμε στο βαθμό που αγαπούμε.
Κωνσταντίνος Μάρκου