Η αιωνιότητα και ο χρόνος (2η Έκδοση)

aioniotita kai chronos

Ὁ Στέλιος ῾Ράμφος γεννήθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ 1939. Σπούδασε στὴν Νομικὴ Ἀθηνῶν καὶ ἀπὸ τὸ 1965 Φιλοσοφία στὸ Παρίσι, ὅπου καὶ δίδαξε (Βενσὲν 1969-1974). Ἐπέστρεψε καὶ ἐγκαταστάθηκε ὁριστικὰ στὴν Ἑλλάδα τὸ 1974. Ἡ ἐργασία του ἐπικεντρώνεται στὴν ἑρμηνευτικὴ τοῦ ἑλληνισμοῦ. Mὲ ἰδιαίτερη ἔμφασι στὴν κατανόησι τῶν πνευματικῶν χαρακτηριστικῶν ποὺ κληροδότησε τὸ Βυζάντιο στὴν Νεώτερη Ἑλλάδα. H ἄγνοια τῶν ὁποίων ἐμποδίζει τὴν αὐτοσυνειδησία μας. Ἐρευνᾷ κυρίως τὶς συνέπειες ποὺ εἶχε ἡ ματαίωσι τῆς βυζαντινῆς Ἀναγεννήσεως γιὰ τὴν διάπλασι τοῦ νεοελληνικοῦ ψυχισμοῦ, ὁ ὁποῖος παραμένει ἔκτοτε ἐλλειμματικὸς καὶ ἀστάθμητος, ἕρμαιο τῶν συγκυριῶν τῆς ἱστορικότητος. Στὴν Ἀθήνα δίδαξε κατὰ τὸ παρελθόν, μεταξὺ ἄλλων, στὸ Ἵδρυμα Γουλανδρῆ-Χόρν, ἐνῷ τώρα διδάσκει στὸ Ἵδρυμα Βασίλη καὶ Μαρίνας Θεοχαράκη. Περισσότερες πληροφορίες για τον συγγραφέα καθώς και το σύνολο των βιβλίων του που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Αρμός. Δείτε εδώ

Δείτε περισσότερα και στο ιστολόγιο steliosramfosgr.wordpress.com εδώ.

Ἡ ἀνάγνωσι τοῦ Περὶ αἰῶνος καὶ χρόνου ποὺ ἀκολουθεῖ ἔχει ἑρμηνευτικὸ χαρακτῆρα. Οἱ ὅποιες ἀναφορὲς στὴν ἀρχαία γραμματεία καὶ στὴν νεώτερη ἱστοριογραφικὴ ἔρευνα γιὰ τὸν Πλωτῖνο εἶναι ἐπικουρικές. Μὲ ἐνδιαφέρει νὰ παρακολουθήσω τὴν ἐσωτερικὴ ἀνάπτυξι τοῦ ἐπιχειρήματος καὶ τὴν θέσι ποὺ καταλαμβάνουν ὡς πνευματικὸ πρόβλημα ἡ αἰωνιότης καὶ ὁ χρόνος στὴν «λογικὴ» τῆς φιλοσοφίας του καὶ στὴν «λογική» μας.

Ἡ πραγματεία Περὶ αἰῶνος καὶ χρόνου τοῦ Πλωτίνου εἶναι ἕβδομη στὴν κατάταξι τῆς τρίτης Ἐννεάδος καὶ τεσσαρακοστὴ πέμπτη κατὰ χρονολογικὴ σειρὰ τῆς συγγραφῆς. Ἔχει δεκατρία κεφάλαια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὸ πρῶτο ἀποτελεῖ γενικὴ εἰσαγωγὴ μὲ ἔκθεσι τῶν προβλημάτων πρὸς ἐπίλυσιν καὶ τῶν μεθοδολογικῶν ἐπιλογῶν. Τὰ ἑπόμενα δώδεκα κεφάλαια διαιροῦνται σὲ δύο μέρη: Τὸ πρῶτο μέρος (κφ. 2-6) πραγματεύεται τὸ θέμα τῆς αἰωνιότητος· τὸ δεύτερο μέρος (κφ. 7-13) πραγματεύεται τὸ θέμα τοῦ χρόνου.

Ἁνεζήτησα στὴν πραγματεία τοῦ Πλωτίνου στοιχεῖα τὰ ὁποῖα θὰ ἐπέτρεπαν μία καλύτερη ἀνθρωπολογικὴ κατανόησι τοῦ μεσαιωνικοῦ χρόνου. Kυρίως στὴν ἀνατολική του ἐκδοχή. Κάτι τέτοιο θὰ βοηθοῦσε ἴσως νὰ φωτισθῇ περισσότερο. Eστω πλάγια, ἡ κρίσιμη μετάβασι ἀπὸ τὸν χρόνο τῆς ἀρχικῆς χριστιανικῆς κοινότητος στὸν χρόνο τῶν ἐκκλησιαστικῶν πατέρων. Kαὶ περαιτέρω νὰ ἀνιχνευθοῦν στὴν ὀρθόδοξη παράδοσι ἱδρυτικὰ κατάλοιπα. Tὰ ὁποῖα τὴν ἐμποδίζουν ἕως σήμερα νὰ συμφιλιωθῇ μὲ τὴν νεώτερη χρονικότητα καὶ τὸ αἴσθημα ζωῆς ποὺ ὑποβάλλει στὸν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας.

aioniotita kai chronos