Η νίκη σαν παρηγοριά (8η Έκδοση)
Στέλιος Ράμφος
Μόνο σε ένα τόπο με λόγο υπάρξεως την ενότητα στην αλήθεια μπορούμε να μιλουμε για μέλλον.
Με διχασμένη την κοινωνία στην απληστία μας για εξουσία, ματαίως θα υψώνουμε τα λάβαρα της ανθρωπιάς και της δικαιοσύνης: Οι δρόμοι όλοι βγάζουν στο άγνωστο όσο η όρεξη του μέλλοντος επενδύει στην μερικότητα και την ιδιοτέλεια.
Αν αφαιρέσουμε την αλήθεια και το μέτρο από την ζωή μας, καταδικάζουμε σε ασφυξία την δικαιοσύνη.
Η αλήθεια ανοίγει το μέλλον, αυτή έχει την δύναμη της ανατροπής.
Χωρίς αλήθεια το μέλλον είναι η κόλαση.
€ 17.91 € 14.33
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (1)
| Weight | 0.40 kg |
|---|---|
| Dimensions | 14 x 21 cm |
| Συγγραφέας | Στέλιος Ράμφος |
| Σελίδες | 344 |
| isbn13 | 978-960-527-893-9 |
1 review for Η νίκη σαν παρηγοριά (8η Έκδοση);
Add a review
You may also like…
Νίτσε για καλό γούστο
Στέλιος Ράμφος
Αφορμές πνευματικού αναπροσανατολισμού
Διάλογος του συγγραφέα με τα πολύ κρίσιμα έργα του Νίτσε: «Πέρα του καλού και του κακού» & «Γενεαλογία της ηθικής». Με τα έργα του αυτά ο Γερμανός φιλόσοφος επιχειρεί να δείξει ότι οι ηθικές αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού διέβρωσαν τα θεμέλια της επιστήμης και συνέβαλαν αποφασιστικά στην εξασθένηση του ανθρώπου της Δύσης. Στις θέσεις αυτές του Νίτσε, ο Στέλιος Ράμφος κάνει τις δικές του υπογραμμίσεις, εγείρει τις ενστάσεις του και θέτει τα δικά του ερωτηματικά. Σκοπός του είναι να προτείνει ένα κείμενο εργασίας και όχι απλά ανάγνωσης. Αντιμετωπίζει τη λογική του όπως ξετυλίγεται στην ακολουθία των αφορισμών, λογική της ζωής ως πολιτισμού. Επιλέγει τα δύο βιβλία του Νίτσε «Πέρα του καλού και του κακού» &. «Γενεαλογία της ηθικής», ως πιο μεστά, πιο προκλητικά και πιο δύσκολα από όλα τα έργα του. Όπως αναφέρει στον πρόλογό του, ο συγγραφέας, «…φθάνουμε να αναρωτιόμαστε αν όντως μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αλήθεια και ηθική, αν πρέπει να αρνηθούμε συνολικά αυτές τις θεμέλιες αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού για να τον σώσουμε… Παρακολουθώ, σχολιάζω και σκέπτομαι. Δεν επιδοκιμάζω ούτε αποδοκιμάζω αλλά συζητώ τόσο αυτό που λέει ο Νίτσε όσο και αυτό που τον τυραννεί. Το «καλό γούστο» όπως και ίδιος θα έλεγε, απαιτεί να μην διακρίνεις. Οι σημειώσεις είναι στην πραγματικότητα υπογραμμίσεις και ερωτηματικά από την νιτσεϊκή κατανόηση της αλήθειας με όρους θελήσεως, της ηθικής με όρους ενοχικής συνειδήσεως και πιο πίσω για την ανελέητη κριτική που ασκεί και τα των δημοκρατιών της ισότητος και των δικαιωμάτων εν ονόματι μιας ιεραρχικής κοινωνίας και ενός ιεραρχικού πολιτισμού. Δεν γράφω ως κάτοχος της αλήθειας, αλλά μόνο με την προϋπόθεση της αλήθειας μπορώ να ανοίξω διάλογο με την νιτσεϊκή αλήθεια ως απόρριψη κάθε αλήθειας στο όνομα της ερμηνείας της…»
Time Out. Η ελληνική αίσθηση του χρόνου (13η Έκδοση)
Ράμφος Στέλιος
Η ελληνική αίσθηση του χρόνου
Πολιτικές ηγεσίες και πολίτες δεν μπορεί να παίζουν με τη φωτιά,
γιατί, ως γνωστόν, υπάρχουν φωτιές που σβήνουν με νερό,
υπάρχουν όμως και φωτιές που σβήνουνε με αίμα!
Στάσου! Τί θες να πεις;
James E. Ryan
Και άλλες ερωτήσεις ζωτικής σημασίας
Είτε είμαστε στην αίθουσα συμβουλίων είτε στην τάξη, δαπανάμε πάρα πολύ χρόνο και ενέργεια ψάχνοντας για την σωστή απάντηση. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι οι ερωτήσεις είναι εξίσου σημαντικές με τις απαντήσεις, αν όχι περισσότερο. Για παράδειγμα, αν κάνεις την λάθος ερώτηση, εγγυημένα θα πάρεις την λάθος απάντηση. Μια καλή ερώτηση, αφετέρου, εμπνέει μια καλή απάντηση και, στην πορεία, προκαλεί βαθύτερη κατανόηση και ανθρώπινες σχέσεις με μεγαλύτερο νόημα. Για να θέσουμε ένα καλό ερώτημα, απαιτείται να πάμε παραπέρα από ότι νομίζουμε πως ξέρουμε για ένα θέμα ή ένα πρόσωπο εξερευνώντας το δύσκολο και το άγνωστο, το αμήχανο, ακόμη και το δυσάρεστο.
Στο βιβλίο του ο Jim Ryan υμνεί την τέχνη των καλών ερωτήσεων –και απαντήσεων. Πέντε ερωτήσεις συγκεκριμένα: Τί πράγμα; Αναρωτιέμαι… Θα μπορούσαμε τουλάχιστον; Πώς μπορώ να βοηθήσω; και Τί έχει πραγματικά σημασία; Χρησιμοποιώντας παραδείγματα από την πολιτική, την ιστορία, την δημόσια κουλτούρα και τα κοινωνικά κινήματα, και από την προσωπική του ζωή επίσης, ο Ryan δείχνει πως αυτές οι γενικές ερωτήσεις γεννούν την κατανόηση, αφυπνίζουν την περιέργεια, μυούν στην πρόοδο, δυναμώνουν τις σχέσεις και τραβούν την προσοχή μας στα σημαντικά της ζωής.
Η λογική της παράνοιας (26η Έκδοση)
Στέλιος Ράμφος
Ασ’ τους άλλους. Εσύ ο ίδιος, που ευθύνεσαι; Τί προσάπτεις στον εαυτό σου;
Από εκεί θα βρεθούν τα υπόλοιπα. Όσο αυτό δεν γίνεται, η κρίση θα παρατείνεται,
το σάπισμα θα βαθαίνει και τα φαινόμενα της ανομίας θα γίνονται πιο άγρια.
Ψυχή έχουμε· δεν έχουμε κατανόηση του εαυτού μας.
Άλλο να είσαι έξυπνος και άλλο να κατανοείς. Η κατανόηση είναι ένας βαθμός πάνω
από την εξυπνάδα και την γνώση· είναι μια ευαισθησία βαθύτερη,
η οποία έχει να κάνει με το κατά πόσο βγαίνουμε από τον εαυτό μας.
Παριστάνουμε ή νομίζουμε ότι είμαστε πολύ κοινωνικοί, ενώ στο βάθος
έχουμε ένα συναισθηματικό εγωκεντρισμό που μας οδηγεί σε ναυάγια και καταθλίψεις.
Ενδιαφέρει αυτή την ώρα της κρίσεως να κοιταχθούμε απ’ έξω.
Τι σημαίνει «απ’ έξω»; Σημαίνει αντί να παίρνουμε θέσεις, να κατανοούμε.
Έτσι και στον εαυτό μας θα μένουμε και θα ισορροπούμε.
Αντίθετα εμείς καθρεφτιζόμαστε στις επιθυμίες μας, δηλαδή δεν κοιταζόμαστε πουθενά.
Υπάρχει περίπτωση να βρεθούμε;
Ο άλλος του καθρέφτη (7η Έκδοση)
Στέλιος Ράμφος
Ψυχογραφία της αγωνίας μας
Οι παιδιάστικες συμπεριφορές προκαλούν διλήμματα και αμφιβολίες που απλώνονται σαν αχόρταγη δυσπιστία προς άλλους, όπως και ανασφάλειες που γυρνούν πολύ εύκολα σε τυραννία. Με τέτοια ψυχολογία μόνο σαν προστατευόμενη ύπαρξη βρίσκουμε τον εαυτό μας. Αλλιώς για να διατηρούμε την ισορροπία μας ζητούμε εναγώνια την πατρική σκιά και πετυχαίνουμε ψυχική ανάπαυση όταν «μας κρατούν από το χεράκι».
Φιλόσοφος και θείος έρως
Στέλιος Ράμφος
Από το Συμπόσιον του Πλάτωνος στους Ύμνους θείων ερώτων του αγίου Συμεών, το επίκλην Νέου θεολόγου
Η επιμέλεια εαυτού στην εικονιστική κοινωνία (2η Έκδοση)
Τάσης Θεοφάνης
Η επιμέλεια εαυτού στην εικονιστική κοινωνία
H ζωή είναι χαρακτηριστικό όλων των φυσικών οργανισμών, αλλά μόνο στον άνθρωπο μπορεί να μεταμορφωθεί σε βίο, κάτι που για να επιτευχθεί απαιτεί μια τέχνη του βίου, μια «επιμέλεια εαυτού», η οποία και αποτελεί ένα από τα κεντρικά θέματα του βιβλίου αυτού. Στον δεύτερο τόμο της τριλογίας του για τις Πολιτικές του Βίου, ο Θεοφάνης Τάσης εξετάζει τον χώρο, μεταξύ του καθαρά προσωπικού και του αποκλειστικά δημοσίου, μεταξύ του ηθικού και του πολιτικού όπου μπορεί να εξασκηθεί η τέχνη αυτή. Βασικό του ερώτημα είναι η επίδραση της «εικονιστικής» κοινωνίας, όπου ο εαυτός εξαϋλώνεται βαθμιαία σε εικόνα, στην άσκηση μιας αναστοχαστικής τέχνης του βίου, δηλαδή, στην προσπάθεια του ατόμου να δημιουργήσει ένα δικό του, ιδιαίτερο τρόπο ζωής και, παράλληλα, να παραμείνει ενεργό μέλος του κόσμου στον οποίο ανήκει. Στο σημαντικό αυτό έργο, ο Τάσης, γνώστης και της φιλοσοφικής παράδοσης και της τεχνικής εξέλιξης, συνδέει πρωτότυπα τα θέματα της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας με τη σημερινή κοινωνία. Yπερασπίζεται την Σωκρατική αρχή, «ὁ ἀνεξέταστος βίος οὐ βιωτὸς ἀνθρώπῳ», αλλά θέτει την εξέταση αυτή σ’ ένα απαραίτητο πολιτικό πλαίσιο.
Αλέξανδρος Νεχαμάς, Καθηγητής Φιλοσοφίας στο Princeton University
Δείτε την παρουσίαση του βιβλίου εδώ.
Θεοφάνης Τάσης: «Το διαρκές φαίνεσθαι γεννά ένα διαρκές άγχος»
Γενάρχες πεπρωμένων (Μούσες 30)
Στέλιος Ράμφος
Το αίσθημα της «μορφής» στον Σολωμό και της «συνέχειας» στον Παπαρρηγόπουλο
Μυθολογία της εποχής μας αποτελεί η ελευθερία του ατόμου ως δυνατότης επικοινωνίας καθολικής, που παύει να βιώνεται σαν ομφαλοσκοπική νοσταλγία του εαυτού, για να περιχωρήση τον πλησίον και το μέλλον, να συνδέση την δημιουργικότητα με την εσωτερική άνοιξι και την ευθύνη. […] Αν ο Παπαρρηγόπουλος εισηγήθηκε τον μύθο της ελληνικής αθανασίας, ο Διονύσιος Σολωμός διεκδίκησε το θαύμα της αναστάσεως, όχι ως φυσικό βεβαίως γεγονός αλλά ως εσωτερική αναγέννησι στον θρίαμβο της εκπλήξεως.
Έλληνες και Ταλιμπάν (Μούσες 18)
Στέλιος Ράμφος
Όσο οι Έλληνες θα κυνηγούμε απαντήσεις, θα αναζητούμε γεωγραφική ταυτότητα και θα προβληματιζώμαστε αν ανήκουμε στην Ανατολή ή στην Δύσι· όταν μάθουμε να ρωτάμε, θα ανακαλύψουμε ότι το όλο ζήτημα ήταν περί όνου σκιάς. Ψάχνουμε σε σημεία του ορίζοντος, ενώ ζούμε σε λάθος χρόνο. Όθεν η αντιφατικότης μας, η σύγχυσι αξιών, η ασχήμια των έργων μας. Το πουθενά του χρόνου μας πληρώνουμε ως έλλειψι κριτηρίων. Δεν μας λείπει η Ανατολή· μας λείπει όμως ο προσ-ανατολισμός, ένα γερό πάτημα που να σπρώχνη τις ψυχές προς τον καινούργιο χρόνο της δικής τους Ανατολής και αλήθειας. Μας λείπει η εντός Ανατολή, που είναι και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Ο πειρασμός του λαϊκισμού & οι περιπέτειες του λόγου
ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΣ: Ιωάννης Βαρτζόπουλος
ΓΡΑΦΟΥΝ:
Ιωάννης Βαρτζόπουλος
Θάνος Βερέμης
Βασιλική Γεωργιάδου
Νίκος Δεμερτζής
Νίκος Δήμου
Ανδρέας Πανταζόπουλος
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος
Στέλιος Ράμφος
Στέλιος Στυλιανίδης
Σώτη Τριανταφύλλου
Ο λαϊκισμός ως ενδημικό φαινόμενο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής παροξύνεται σε περιόδους κρίσης και επηρεάζει τις εξελίξεις. Αφορά το άτομο, την κοινωνία και τη σχέση τους με έναν τρόπο που αναδεικνύει τη φύση και το περιεχόμενο των δεσμών του ατόμου με τις συλλογικές του εκφράσεις. Τα όρια και οι δυνατότητες αντιμετώπισης των διαβρωτικών επιδράσεων το λαϊκισμού είναι αντικείμενο συζήτησης στο βιβλίο αυτό.
Η ψυχανάλυση ως μία κατεξοχήν ανθρωποκεντρική επιστήμη συναντά εκπροσώπους των κοινωνικών και πολιτικών επιστημών, της φιλοσοφίας, της τέχνης και της εκκλησίας. Έχοντας ως οδηγό την ψυχαναλυτική έννοια της σαγήνης, αναζητείται η σύγκλιση με τις άλλες κατευθύνσεις για την κατανόηση του λαϊκισμού.
Ελευθερία και γλώσσα
Ράμφος Στέλιος
Η γλώσσα και η παράδοση
Στάσιμα και έξοδος
Ο χρόνος στην Ελλάδα είναι θαλασσινός: κυματίζει στην επιφάνεια, ενώ στον βυθό το πάντα μένουν στάσιμα και ίδια. Στις σελίδες του βιβλίου μπορεί κάποιος να ξαναζήσει ή να μάθει από αντιρρητική πλευρά τόσο τα γλωσσοεκπαιδευτικά δρώμενα της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου όσο και να εντοπίσει λόγους οι οποίοι μας οδήγησαν εκεί που βρισκόμαστε σήμερα!
Καλλίπολις Ψυχή (Μικρό Μέγεθος)
Στέλιος Ράμφος
Ανάγνωση της Πολιτείας του Πλάτωνος
Η παιδεία δεν είναι συσσώρευση γνώσεων και πληροφοριών που με το φορτίο τους καταντούν παθητικό τον άνθρωπο. Είναι μόρφωση, ικανότης δημιουργικής ενέργειας και συνθετικής σκέψεως. Πεπαιδευμένος, ο άνθρωπος ξέρει τι να επιθυμεί. Απαίδευτος, αφήνεται στην απληστία, την φιλαρχία, την επιθετικότητα. Στόχος της παιδείας είναι η αύξηση του πολιτισμού, δεν είναι οι αλλοπρόσαλλες αυτοβεβαιώσεις. Είναι η ανάπτυξη των προϋποθέσεων του ευ ζην και όχι η εξασφάλιση ζωώδους επιβιώσεως. Αυτό το «ευ» έχει καθοριστική σημασία για όποιον το διεκδικεί συνειδητά: Η ύπαρξη του πλουταίνει με έναν πλατύτερο εαυτό, ενώ χρεωκοπεί κυριολεκτικά σ’ εκείνον του ιδιοτελούς συμφέροντος. Η πραγματική ζήτηση του αρίστου θέλει αρίστους για να επιτύχουν την σύνθεση του πολλαπλού και διαφορετικού με κριτήριο το καλύτερο δυνατό για όλους.
Υπάρχεις σαν μοίρα
Στέλιος Ράμφος
Διαλέξεις για το Είναι και χρόνος του Χάιντεγγερ
Με το βιβλίο αυτό και με την δημοσίευσή του θέλησα να συμμετάσχω, κατά δύναμιν, στην γεμάτη ενδιαφέρον υποδοχή που επιφυλλάσουν οι νεώτερες γενιές των διανοουμένων μας σε ό,τι φέρνει την σφραγίδα της σκέψεως του Γερμανού φιλοσόφου και σε ότι πρωτοτύπως την εκφράζει. Από την δική μου βεβαίως σκοπιά: Θεωρώ πως το έργο του Χάιντεγγερ είναι ανάγκη να το προσλάβουμε, πέρα από την σαγήνη του, στην ενεργό του διάσταση, συνυφασμένη όχι μόνο με την μεσοπολεμική αγωνία της Ευρώπης, που εξέθρεψε τους εφιάλτες του εθνικοσοσιαλισμού και του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού, αλλά και με τον μεταπολεμικό μεταμοντερνισμό, το οποίου το ιστορικό τέλος φαίνεται να υπογράφει η σημερινή «οικονομική» κρίση με τα συμπαρομαρτούντα της.
Η ανθρώπινη φύση (2η Έκδοση)
Donald Woods Winnicott
Πρόλογος: Σωτήρης Μανωλόπουλος
Μετάφραση: Γιώργος Καλομοίρης
Οι ιδέες του Winnicott είναι κατάσπαρτες σε πολυάριθμες κλινικές μελέτες και δημοφιλείς δημοσιεύσεις. Έκανε μία μόνο προσπάθεια να γράψει μια επισκόπηση των ιδεών του, κι αυτή είναι ακριβώς αυτό το βιβλίο. Όπως λέει στην εισαγωγή: «σκοπεύω να κάνω μια δήλωση για την ανθρώπινη φύση που να συγκεντρώνει τα διάφορα είδη εμπειριών που απέκτησα».
Το βιβλίο αυτό συνιστά μια συνολική τοποθέτηση για την ανθρώπινη φύση και την θέση της ψυχανάλυσης σε αυτή. Η ανθρώπινη φύση περιλαμβάνει τις σημειώσεις του Winnicott από διαλέξεις σε θέματα ανάπτυξης του ανθρώπου, που έκανε σε δασκάλους και φοιτητές κοινωνικούς λειτουργούς, επί 18 χρόνια. Ο Winnicott αντικατοπτρίζει το τεράστιο θέμα της ανθρώπινης φύσης από τη δική του εμπειρία, επιστρέφοντας σε ορισμένα θέματα συνεχούς ενδιαφέροντος γι ‘αυτόν, συμπεριλαμβανομένου της υγείας και της κακής υγείας, του σώματος και της ψυχολογικής διαταραχής, της ψυχοσωματικής και της συναισθηματικής ανάπτυξης, της υγείας και των ενστίκτων, της καταθλιπτικής θέσης, του εσωτερικού κόσμου, της ψευδαίσθησης, της απόσυρσης και της παλινδρόμησης. Για τον Winnicott δεν είμαστε απλά ένας κρίκος της βιολογικής εξέλιξης, δεν έχουμε σώμα και επίσης ψυχική ζωή κι έναν περιβάλλοντα πολιτισμό που μας διαμορφώνει: Είμαστε ο καθένας μια μοναδική, ανθρώπινη φύση.
Η παρουσίαση του βιβλίου στις Εκδόσεις Αρμός
Το θάρρος της δημιουργίας (2η Έκδοση)
Rollo May
– Κι αν η φαντασία και η τέχνη δεν είναι, όπως πιστεύουν πολλοί, το σιρόπι στο γλυκό της ζωής, αλλά η βασική πηγή της ανθρώπινης εμπειρίας;
– Κι αν όλη μας η λογική και η επιστήμη ανακύπτουν από μορφές της τέχνης κι όχι το αντίθετο;
Ο Ρόλλο Μέυ βοηθάει όλους μας να βρούμε και να απελευθερώσουμε εκείνες τις δημιουργικές παρορμήσεις που μας προσφέρουν τις δυνατότητες να πετύχουμε νέους στόχους.
Γνωστός και ως «πατέρας της υπαρξιακής ψυχολογίας» αντλεί από την εμπειρία του για να μας δείξει πως μπορούμε να σπάσουμε τις παλιές πολυχρησιμοποιημένες δομές στη ζωή μας.
Αυτό το εμπνευσμένο βιβλίο μας ανοίγει δρόμους για να ξεπεράσουμε τους φόβους μας και να φτάσουμε σ’ έναν ολοκληρωμένο εαυτό.
«Η δημιουργική υπόσταση της ζωής» του Στέφανου Ξένου (στο «Διαβάσαμε»).
Χημεία της μνήμης και του μέλλοντος
Στέλιος Ράμφος
Μία καλοκαιρινή ευτυχία τρίζει, Ιστορία στην κόψη του χρόνου, Έλληνες και Ταλιμπάν, Φθόνος Τρόμος Πόλεμος, Διάφορα
Στην Χημεία της μνήμης και του μέλλοντος ο Στέλιος Ράμφος συγκεντρώνει άρθρα με μελέτες και συνεντεύξεις που δημοσιεύθηκαν μεταξύ 1995 και 2003. Με τα κείμενα αυτά, ο συγγραφέας σχολιάζει γεγονότα και πράγματα που βοηθούν να καταλάβουμε καλύτερα πως προέκυψε η σημερινή κατάσταση. Γιατί το διακύβευμα της περιόδου εκείνης ήταν, εν πολλοίς, η πορεία της χώρας προς τον εκσυγχρονισμό ή την παρακμή.
Ο αναγνώστης του βιβλίου θα έχει την ευκαιρία να σκεφθεί τις σημερινές δραματικές εξελίξεις ως προϊόν εσωτερικής ρήξεως μιας κοινωνίας η οποία έχασε την ευκαιρία μιας θετικής εξέλιξης επειδή ακριβώς ο λαϊκισμός την εμπόδισε να δώσει στην κίνησή της ιστορική δυναμική.
Related Products
Ο καημός του ενός (πανόδετο)
Στέλιος Ράμφος
Κεφάλαια της ψυχικής ιστορίας των Ελλήνων
Στο σκεπτικό μου προϋποθέτω σιωπηρώς ότι η κοινωνία μας διέρχεται οξεία κρίση ταυτότητος. Ο κοινός αυτός τόπος σημαίνει περαιτέρω ότι τα μέλη της δεν έχουν δική τους απάντηση στο ερώτημα «ποιος είμαι» ούτε στο ερώτημα τι είναι τούτο το ποιος», εις τρόπον ώστε να νιώθουν συχνά ξένοι στον ίδιο τον τόπο τους. Θεωρώ κρίσιμο για την κατανόηση του φαινομένου ότι στερούνται απαντήσεως ελλείψει ανεπτυγμένης εσωτερικότητος και τρόπου αυτογνωσίας. Ο Έλλην έχει ανάγκη από στερεότυπα για να καθρεφτίζεται εκεί ο εαυτός του και να λαμβάνει εξ αντανακλάσεως την εικόνα του. Αναζητεί, επομένως, στο είδωλο της ταυτότητος ένα μέσον αποκλεισμού του διαφορετικού. Με τη λογική των τυπικών δεδομένων της ταυτότητος, η ετερότης θέτει υπό αμφισβήτηση την εικόνα περί μοναδικότητος του εθνικού μας εαυτού και γίνεται έτσι επίφοβη.
Ο καημός του ενός (6η Έκδοση)
Στέλιος Ράμφος
Κεφάλαια της ψυχικής ιστορίας των Ελλήνων
Στο σκεπτικό μου προϋποθέτω σιωπηρώς ότι η κοινωνία μας διέρχεται οξεία κρίση ταυτότητος. Ο κοινός αυτός τόπος σημαίνει περαιτέρω ότι τα μέλη της δεν έχουν δική τους απάντηση στο ερώτημα «ποιος είμαι» ούτε στο ερώτημα τι είναι τούτο το ποιος», εις τρόπον ώστε να νιώθουν συχνά ξένοι στον ίδιο τον τόπο τους. Θεωρώ κρίσιμο για την κατανόηση του φαινομένου ότι στερούνται απαντήσεως ελλείψει ανεπτυγμένης εσωτερικότητος και τρόπου αυτογνωσίας. Ο Έλλην έχει ανάγκη από στερεότυπα για να καθρεφτίζεται εκεί ο εαυτός του και να λαμβάνει εξ αντανακλάσεως την εικόνα του. Αναζητεί, επομένως, στο είδωλο της ταυτότητος ένα μέσον αποκλεισμού του διαφορετικού. Με τη λογική των τυπικών δεδομένων της ταυτότητος, η ετερότης θέτει υπό αμφισβήτηση την εικόνα περί μοναδικότητος του εθνικού μας εαυτού και γίνεται έτσι επίφοβη.
Μια καλοκαιρινή ευτυχία τρίζει (Μούσες 11)
Στέλιος Ράμφος
Η σύνθεσι του ελληνικού με τον σύγχρονο πολιτισμό γίνεται όταν υπερβούμε την ψυχική μας ανωριμότητα, η οποία δεν αποτελεί εγγενή όρο της εθνικής μας υπάρξεως αλλά μακροχρόνια ιστορικήν αγκύλωσι. Τότε και μόνον τότε ζωηφόρα στοιχεία της πνευματικής μας παραδόσεως, όπως η μυθική αντίληψις ή ο αποφατισμός, θα ελευθερώσουν τις δυνάμεις που αιώνες τώρα υπνώττουν μέσα τους και θα συμβάλουν ώστε να αναπτυχθή αυτοσυνείδητη εσωτερικότης και να επιτευχθή η ζητούμενη ενότης της ψυχής με τον εαυτό. Τίποτε σ’ αυτή την ενότητα δεν προμηνύει ένα άτομο κλειστό· πλείστα αντιθέτως προαναγγέλλουν έναν άνθρωπο σταθερά ανοικτό και εγρήγορο στην αγωνία του συνανθρώπου. Περιεχόμενα: – Σημείωσι – Οδεύουμε προς ακμή – Πρόσωπο, άτομο, μύθος και ιστορία – Επιστολή προς τον Πρωθυπουργό – Το νόημα και το ανόμημα – Μαρασμός «δωρεάν», ανθοφορία με τίμημα – Η υπόθεσι Οτσαλάν εις την υπόθεσι Ελλάς – Η βία των πυραύλων και η βία του Σταυρού – Απελευθέρωσι αδυναμιών ή απελευθέρωσι δυνάμεων – Το θέατρο του παρελθόντος – Τι μας επιφυλάσσει η ελπίδα. – Θερμότης και ψυχρότητα στον λόγο – Παπαδιαμάντης και Ντοστογιέφσκυ
Υπάρχεις σαν μοίρα (πανόδετο)
Στέλιος Ράμφος
Διαλέξεις για το Είναι και χρόνος του Χάιντεγγερ.
Με το βιβλίο αυτό και με την δημοσίευσή του θέλησα να συμμετάσχω, κατά δύναμιν, στην γεμάτη ενδιαφέρον υποδοχή που επιφυλλάσουν οι νεώτερες γενιές των διανοουμένων μας σε ό,τι φέρνει την σφραγίδα της σκέψεως του Γερμανού φιλοσόφου και σε ότι πρωτοτύπως την εκφράζει. Από την δική μου βεβαίως σκοπιά: Θεωρώ πως το έργο του Χάιντεγγερ είναι ανάγκη να το προσλάβουμε, πέρα από την σαγήνη του, στην ενεργό του διάσταση, συνυφασμένη όχι μόνο με την μεσοπολεμική αγωνία της Ευρώπης, που εξέθρεψε τους εφιάλτες του εθνικοσοσιαλισμού και του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού, αλλά και με τον μεταπολεμικό μεταμοντερνισμό, το οποίου το ιστορικό τέλος φαίνεται να υπογράφει η σημερινή «οικονομική» κρίση με τα συμπαρομαρτούντα της.
Μεταφυσική του κάλλους Τόμος Α΄
Στέλιος Ράμφος
Αφήγησι της ελληνικής πτήσεως από τον Φαίδρο του Πλάτωνος στις πραγματείες του Πλωτίνου περί ωραίου.
Σκοπός αυτού του εγχειρήματος είναι να αναδειχθή η εκτίναξι του ελληνικού πολιτισμού προς την ζωή του πνεύματος, εκτίναξι η οποία συνεπάγεται μεγαλύτερη εσωτερικότητα, υψηλότερο αίσθημα ευθύνης προς τον κόσμο και τον γνωστό ή άγνωστο συνάνθρωπο. Η ανοικτότης αυτή ως αποδέσμευσι από την εγωτική και λοιπή βαρύτητα έχει κάτι παρθενικό, μία διαθεσιμότητα προς γονιμοποίησι από κάθε τι υπεροχικό. Το ποιοτικών ανώτερο εδώ είναι πνευματικό, αλλά πνευματικό δεν σημαίνει εξαυλωμένο, σημαίνει αποφασιστικά πιο σύνθετο, πραγματικότητα υπερτέρα του αθροίσματος των στοιχείων και των μερών της. Αίφνης η συνείδησι υπερβαίνει το σύνολο των εγκεφαλικών κέντρων και η ακτινοβολία ενός προσώπου το σύνολο των χαρακτηριστικών. Στην κατηγορία τούτης της ανωτερότητος ανήκει η ομορφιά, που αυξάνει κατά την καθαρότητα των έργων μας, την τιμιότητα των σκοπών μας και κατά την ψυχική μας ειρήνη. Έτσι πραγματικότης μου δεν είναι η υλικότης μου αλλά η μοναδικότης μου – ο ενεργός προσωπικός μου τρόπος να υπάρχω. Η δίψα του ωραίου θέτει ευθέως επί τάπητος την σχέσι μας με τον Θεό, σχέσι συνυφασμένη με τον έρωτα ως βαθύτατη επιθυμία της πραγματώσεως του ανθρώπου.
Χρονικό ενός καινούργιου χρόνου (πανόδετο)
Στέλιος Ράμφος
Αφορμές πνευματικού αναπροσανατολισμού
Το βιβλίο αυτό δεν το περίμενα: γράφτηκε σαν παρένθεση κατά παραγγελίαν. Τον Νοέμβριο 1994 καθημερινή εφημερίδα μου ζήτησε επίμονα μακράς πνοής κυριακάτικη ολοσέλιδη συνεργασία με θέματα δικής μου επιλογής. Συμφώνησα υπό τον όρο τα άρθρα να εκτυπωθούν στα ελληνικά -δηλαδή με το πολυτονικό σύστημα-, πράγμα το οποίον η διεύθυνση απεδέχθη, οπότε άρχισα να γράφω και να παραδίδω κείμενα. Η έναρξη των δημοσιεύσεων είχε ορισθεί για την Πρωτοχρονιά 1995. Όταν όμως έφθασε η ώρα, η δημοσίευση ανεβλήθη και συνέχισε να αναβάλλεται, ενώ εξακολουθούσα να παραδίδω υλικό, μέχρις ότου ζητώντας προς τα μέσα του Μαΐου να σαφηνισθεί επιτέλους η κατάσταση μου διεμηνύθη, χωρίς περισσότερες εξηγήσεις, ότι η συνεργασία με την εφημερίδα ματαιώνεται. Εν τω μεταξύ η σειρά των άρθρων, πλην του τελευταίου, ήταν έτοιμη και δεν μου έκανε καρδιά να μην τη συμπληρώσω. Αλλά τώρα δεν με απασχολούσε πια το ευρύ κοινό της εφημερίδας και το άρθρο μετεβλήθη σε αρκετά απαιτητικό και εκτενές μελέτημα: βρήκα την ευκαιρία να εξηγηθώ εν τινι μέτρω για τον χαρακτήρα της εξατομικεύσεως. Η «ευκαιρία» τούτη ίσως κράτησε περισσότερο απ’ ό,τι λογάριαζα, πάντως η σειρά των άρθρων για τη σημερινή Ελλάδα ως πνευματικό ζήτημα, έστω άνισα, ολοκληρώθηκε. Σ’ αυτά πρόσθεσα τρία σημειώματα περί ζωγραφικής (το πρώτο του 1983, και δύο επόμενα του 1995), μια διάλεξη περί παιδείας στο Κολλέγιο Αθηνών (1991), δημοσιευμένη αργότερα στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» (Νοέμβριος 1992), και παρέδωσα το βιβλίο, με μικρές προσθήκες και διορθώσεις, προς εκτύπωσιν.
Το αδιανόητο τίποτα (πανόδετο)
Στέλιος Ράμφος
Φιλοκαλικά ριζώματα του νεοελληνικού μηδενισμού.
Δοκίμιο φιλοσοφικής ανθρωπολογίας.
«Φιλοκαλία των ιερών νηπτικών» είναι η φημισμένη ανθολογία ασκητικών κειμένων, που οργώνει αμέσως ή εμμέσως της συνειδήσεως των ορθοδόξων χριστιανών τους τελευταίους δύο και πλέον αιώνες. Δεν είναι έργο με αναφορά το παρελθόν. Μέσα από τις σελίδες της ενάγει ο δρόμος για να κατανοήσουμε δυσνόητα χαρακτηριστικά του συλλογικού μας προσώπου μαζί με καθοριστικές ιδέες και αξίες μας. Μας δίνει την δυνατότητα να θεμελιώσουμε επιστημονικά μια νεοελληνική ανθρωπολογία, που οδυνηρά μας λείπει, δημιουργώντας μόνιμη κρίση πολιτισμού. Μέσα από «Το Αδιανόητο Τίποτα» ο Στέλιος Ράμφος ερμηνεύει τα αντιπροσωπευτικότερα κείμενα της Φιλοκαλίας και τα συνδέει με μεγάλα προβλήματα του σύγχρονου πολιτισμού.
Ονομάτων Επίσκεψις
Στέλιος Ράμφος
Παιδεία Ελληνική, Κυριακοδρόμιο
«Υφίσταται ωστόσο η παιδεία στο ύψος του ονόματός της, εάν δεν τοποθετηθή πάνω από το συμφέρον του εγώ το ήθος της ανιδιοτέλειας;»
Περιοδικό Ψυχής Δρόμοι 6ο τεύχος
Σε αυτό το τεύχος:
-Συζήτηση π. Βασιλείου Θερμού με τον Στέλιο Ράμφο
– Ενοχή και θρησκευτικότητα
-Ο πνευματικός εαυτός
-Ταυτότητα του εφήβου και θρησκευτική σκέψη
-Ποιμαντική και μετανεωτερικότητα
Μίμησις εναντίον μορφής
Στέλιος Ράμφος
Εξήγησις στο περί Ποιητικής του Αριστοτέλους.
Η σπουδή της Ποιητικής αποτελεί πια έναν ιδιαίτερο κλάδο επιστήμης με τους ειδικευμένους εργάτες του. Οι μεν αριστοτελισταί δεν ασχολούνται ενδελεχώς με αυτό το σύγγραμμα, οι δε μελετηταί του ακολουθούσαν, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, την ερμηνευτική παράδοσι της Αναγεννήσεως, η οποία ζητούσε μέσω της «Ποιητικής» -και δευτερευόντως της «Ρητορικής»- απαντήσεις σε θέματα της τέχνης και της λογοτεχνίας, θέτοντας το αριστοτελικό έργο εις την υπηρεσία της, αντί να φωτίζη την εσωτερική της σχέσι μ’ αυτό. Η «Ποιητική» συγκροτεί έργο ξεχωριστό, άλλα δεν παύει να συνδέεται οργανικά με τα υπόλοιπα, ως προϊόν του αυτού νου και από το ίδιο το αντικείμενό της, την «βιολογία» της μιμητικής τέχνης ως ποιητικής. Η βιβλιογραφία των χιλιάδων ήδη τίτλων, που διογκώνεται με επιταχυνόμενο ρυθμό, δημιουργεί νέα ζητήματα και απαιτεί από τον σημερινό ερευνητή πολυετή ενασχόλησι, η οποία δεν ενθαρρύνει διεύρυνσι των οριζόντων του. Περιττό να τονίσω ότι, ως συνήθως, μικρός αριθμός δημοσιευμάτων είναι άξιος λόγου και ότι μετρούνται κυριολεκτικώς στα δάκτυλα οι ανά την υφήλιο δυνάμενοι να μιλήσουν εξ ίδιων για τον αριστοτελικό τούτον γρίφο. Εάν στις δυσκολίες αυτές πρόσθεση κανείς την προβληματική έως απελπιστική κατάστασι της χειρογράφου παραδόσεως του κειμένου και τον τηλεγραφικό του χαρακτήρα, θα έχη επαρκή μεν, αλλ’ όχι πλήρη την εικόνα του αγωνίσματος που λέγεται «Ποιητική». Θα την συμπλήρωση εφ’ όσον δεν λησμονεί ότι, από το 1498 που πρωτοεκδόθηκε στην Δύσι, το έργο τούτο επιστρατεύεται μονίμως για να υποστυλώνη αμέσως ή εμμέσως, σχεδόν κάθε αισθητική θεωρία, ως θεωρία της μορφής.
Την μελέτη για την αριστοτελικήν «Ποιητικήν» δεν υπαγόρευσε η φιλοδοξία να περιληφθώ στην τιμητική φρουρά των διακεκριμένων υπομνηματιστών της, αλλά ο στρατηγικός σκοπός σύνολης της εργασίας μου: να προσπελάσω πολυδιαβασμένα και αποφασιστικά για την πνευματική ιστορία της Δύσεως αρχαιοελληνικά κείμενα και ν’ αναζητήσω που η ανάγνωσι υπήρξε παραπλανητική, ακόμη και στην γονιμότητά της, ώστε να εντοπίσω αφανείς, πλην ακαθαίρετους οργανικούς δεσμούς του προχριστιανικού με τον χριστιανικό ελληνισμό, οι οποίοι θα επιτρέψουν να προσεγγίσωμε τους κλασικούς δια της συντομωτέρας -ευθείας- οδού της μεσαιωνικής και νεωτέρας πνευματικής μας παραδόσεως, στο μέτρο που αντλεί και αυτή από τις αναβαπτισμένες στο ευαγγέλιο της καινής εν Χριστώ ζωής αστείρευτες πηγές των. θεωρώ αναγκαίον όρο κατανοήσεως της «Ποιητικής» την χειραφέτησι του ερμηνευτού από τις δίκην αυτονοήτων επικαθήμενες προκαταλήψεις των Νέων χρόνων. Ο τίτλος «Μίμησις» εναντίον μορφής σε τούτο το αίτημα ανταποκρίνεται, δοθέντος ότι η περιπέτεια της «Ποιητικής» εν τέλει οφείλεται σε συστηματική προβολή της αριστοτελικής μιμήσεως στην αισθητική της μορφής, αισθητική θα έλεγα κυρίαρχη, αν μη αποκλειστική, στον σύγχρονο δυτικό κόσμο. Έτσι μόνο νομιμοποιείται το επιλογικό κεφάλαιο του βιβλίου – «Από την τραγική μίμησι στην Θεία Λειτουργία». Δεν προσπαθώ να πάρω από τα χέρια των ξένων μελετητών τους Αρχαίους μας -οι κλασικοί ανήκουν σ’ όσους τους αγαπούν και τους σπουδάζουν-, προσπαθώ να τους διαβάσω στο ελληνικό τους φως, που αιώνες τώρα πνίγεται μέσα σ’ εσπέρια σύννεφα. Η σοφή και κοπιώδης σπουδή των κειμένων είναι κτήμα πολύτιμο, αλλά δεν μπορεί μόνη να μεταμορφώση ένα πνεύμα ζωής τόσο διαφορετικό από εκείνο που γέννησε κι ανέθρεφε τα έργα των Αρχαίων.
armosbooks –
ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
ΧΩΡΙΣ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΛΑΣΗ… Αυτό σε έξη λέξεις είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο σύγχρονος φιλόσοφος μας και εκλεκτός συγγραφέας ΣΤΕΛΙΟΣ ΡΑΜΦΟΣ, σε μια απόλυτα εοιτυχημένη απόπειρα του, να αναλύσει το ΣΗΜΕΡΑ χωρίς να το συγκεκριμενοποιεί. Απαντά προσγειωμένα και πειστικά σε όλα τα θέματα που μας απασχολούν, διδάσκοντας μας και μεταξύ πολλών άλλων, ότι δεν αποτελεί διέξοδο το να ψάχνουμε συνεχώς για λύσεις βαφτίζοντας άλλους \»καλούς\» και \»κακούς\».