Γυναίκες της προσμονής και του καημού
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Διηγήματα
(. . .) Ο Γιώργος Κόρδης μας βοηθάει να δούμε το αληθινό σχήμα, να εικάσουμε το πραγματικό χρώμα. Το τάλαντό του δεν είναι ατομική του υπόθεση. Ως πρόσωπο εκκλησιαστικό, διαλέγεται με την εκκλησιαστική κοινότητα μέσω της ζωγραφικής του. Η ελευθερία του καλλιτεχνικού του προσώπου τελειούται στην αναφορικότητα της κοινοτικής ματιάς. Και μας ευεργετεί πολλαπλά. Γιατί, πέρα από την τέχνη της ζωγραφικής, κατέχει πολύ καλά και την τέχνη της παραμυθίας. Έτσι όπως την ξέρει και ο Παπαδιαμάντης. Η δουλειά του δεν είναι απλώς μια ερμηνευτική διαμεσολάβηση, είναι πράξη ξενισμού μας με δώρα πλούσια μέσα στη λιτότητά τους. «Δόσις ολίγη τε φίλη τε». Σαν το κέρασμα στο αρχονταρίκι του μοναστηριού. Σαν την πανηγυρική ακολουθία της μονοφωνικής υμνωδίας και σαν τη μελωδία που αναδίδει το νέο, το γλυκύ, το πράο, μέσα από τη βαθιά σήραγγα της παράδοσης.
€ 20.49 € 16.39
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.65 kg |
|---|---|
| Dimensions | 17 x 24 cm |
| Συγγραφέας | Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης |
| Σελίδες | 188 |
| isbn13 | 978-960-527-203-6 |
| isbn | 960-527-203-2 |
Be the first to review “Γυναίκες της προσμονής και του καημού”
You may also like…
Η εύρεσις της γυναικός του Λωτ
Alfred Clark
Μετάφρασις: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Μυθιστόρημα
«Πολλάκις ενωρίς την νύκτα είδον το μυστηριώδες ηλεκτρικόν φως, το οποίον όλη η συνοδία είχε θεωρήσει με τόσον ενδιαφέρον και ανησυχίαν την παρελθούσαν νύκτα. Μίαν φοράν ήλθεν όπισθεν, και έφλεγε περί αυτούς τόσον λαμπρόν, ώστε παν αντικείμενον ήτο ορατόν ως εν μεσημβρία. Αι καρδίαι των εστάθησαν ακίνητοι, καθώς το αλλόκοτον λευκόν φως έλαμπε πλησίον, αλλά δεν ησθάνθησαν κλονισμόν, και δεν υπέφερον από το έκπαγλον θέαμα.»
Στην Εύρεσιν της γυναικός του Λωτ ο Αλφρ. Κλαρκ αφηγείται τις παράξενες περιπέτειες μιας ομάδας Αγγλοαμερικανών στην έρημο της Νεκράς Θαλάσσης, με κέντρο του μυθιστορήματος τη σχεδόν απόκρυφη ορθόδοξη Μονή του Αγίου Λωτ. Η προηγούμενη παράγραφος, που το «μυστηριώδες φως» της ανακαλεί στη μνήμη το «Άνθος του γιαλού», φανερώνει ότι ο μεταφραστής Παπαδιαμάντης επιχέει στα ξένα κείμενα πολλή από τη δική του γλωσσική χάρη.
Διηγήματα των Χριστουγέννων (Συλλογικό έργο)
Συγγραφείς: Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος, Καρκαβίτσας Ανδρέας, Κόντογλου Φώτης, Μωραϊτίδης Αλέξανδρος
Εικονογράφος: Κόρδης Γεώργιος
Διηγήματα της αγάπης
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
«Τριανταδύο χρόνων, χωρισμένη, ρίχνει μια ματιά κατανόησης στον κόκκινο δίσκο που χάνεται, προσπερνάει μια μικρή εκκλησία που στέκει ξεκάρφωτη στην άκρη του γκρεμού μ’ ένα λευκό πανί ν’ ανεμίζει στην πόρτα της. Κάνει δυο βήματα, στέκεται, γυρίζει και βλέπει στα μάτια τη μικρή ξεκάρφωτη εκκλησία, της έρχεται να κάνει το σταυρό της και δεν τον κάνει γιατί ντρέπεται, χιλιάδες φίλοι μέσα της της λένε να μην το κάνει, τι νόημα έχει αυτό που κάνει, το κάνει χωρίς να το εννοεί, δεν είναι του επιπέδου της να κάνει το σταυρό της, αυτό το κάνουν άνθρωποι που δεν σκέφτονται τι νόημα έχει αυτό που κάνουν. Χιλιάδες φίλοι ψιθυρίζουν μέσα της ότι είναι μεγάλο ατόπημα να κάνεις το σταυρό σου, είναι υποκρισία, είναι αμαρτία, είναι κακό σημάδι, είναι αίσχος, είναι μαλακία, είναι ανοησία, είναι γελοίο, είναι ηλίθιο, είναι τρέλα, είναι μεγάλη υποχώρηση, μην το κάνεις αυτό το πράγμα, Ρέα Φραντζή, το κάνεις χωρίς να το εννοείς. Αυτή την εκκλησία την έβαλαν εδώ, στην άκρη του γκρεμού, χωρίς να το εννοούν. Το λευκό πανί ανεμίζει στην πόρτα της χωρίς να το εννοεί […].»
Το απόσπασμα, με το οποίο αρχίζει, μάλλον ανορθόδοξα, ο μικρός αυτός πρόλογος, είναι η αρχή του αριστουργηματικού κεφαλαίου «Δύση» του πολυτρόπως εκπληκτικού μυθιστορήματος «Η γραμμή του ορίζοντος». Το έγραψε ο Χρήστος Βακαλόπουλος, που πέθανε στις 29 Ιανουαρίου 1993, τριανταεφτάχρονος. Το παρέθεσα κινημένος από πολλαπλή φιλολογική οπισθοβουλία, συνάμα όμως και από την επιθυμία να παρακινήσω τους αναγνώστες του τόμου αυτού να διαβάσουν τη Γραμμή του ορίζοντος, αφού μάλιστα έχω τη βεβαιότητα πώς ο Παπαδιαμάντης θα τη συνυπέγραφε με αίσθημα πατρικής χαράς. Όσο για την οπισθοβουλία μου, ούτε λόγος ότι καθόλου δεν είναι απαλλαγμένη από εμπάθεια. Πώς να μην σκιρτώ και να μην χειροκροτώ, νοερά και κυριολεκτικά, όταν η Ρέα Φραντζή, παρά την αρνησίσταυρη αδολεσχία χιλιάδων ψύχραιμων και σωφρόνων φίλων, «στέκεται ακίνητη, μαγνητισμένη, μελαχρινή, χωρισμένη και κάνει ντροπαλά το σταυρό της δέκα βήματα από την άκρη του γκρεμού»; […]
Τσ’ αγάπης το καμίνι
Ο Ερωτόκριτος του Βιτσέντζου Κορνάρου
Εικαστική αισθητοποίηση από τον Γιώργο Κόρδη
Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος (Papadiamantis Al.)
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στη Σκιάθο στις 3 Μαρτίου του 1851 και ήταν γιος του ιερέα Αδαμάντιου Εμμανουήλ και της Αγγελικής κόρης Αλεξ. Μωραϊτίδη. Τελείωσε το δημοτικό και τις δύο πρώτες τάξεις του ελληνικού σχολείου στη Σκιάθο. Φοίτησε σε σχολείο της Σκοπέλου, του Πειραιά και τελικά πήρε απολυτήριο Γυμνασίου από το Βαρβάκειο το 1874. Το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου, γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου όμως ποτέ δεν αποφοίτησε, ενώ γράφει το πρώτο λυρικό του ποίημα για τη μητέρα του. Έμαθε αγγλικά και γαλλικά μόνος του. Για να ζήσει έκανε ιδιαίτερα μαθήματα και δημοσίευε κείμενα και μεταφράσεις στις εφημερίδες. Τον Ιούλιο του 1872 ακολούθησε το μοναχό Νήφωνα στο Άγιο Όρος, όπου έμεινε μερικούς μήνες, αλλά διαπίστωσε ότι δεν του ταίριαζε το μοναχικό σχήμα. Ωστόσο δεν έλειπε ποτέ από τον κυριακάτικο εκκλησιασμό στον Άγιο Ελισσαίο στο Μοναστηράκι, όπου έψελνε ως δεξιός ψάλτης. Το 1879 δημοσιεύει το μυθιστόρημα η «Μετανάστις» στην εφημερίδα «Νεόλογος». Το 1882 άρχισε να δημοσιεύει το μυθιστόρημά του «Οι έμποροι των Εθνών» στην εφημερίδα «Μη χάνεσαι». Το 1884 άρχισε να δημοσιεύει στην «Ακρόπολη» το μυθιστόρημά του «Γυφτοπούλα», όπου από το 1892 ως το 1897 εργάζεται ως τακτικός συνεργάτης. Από το 1902 ως το 1904 μένει στη Σκιάθο απ’ όπου δημοσιεύει τη «Φόνισσα». Το έργο του περιλαμβάνει περίπου 180 διηγήματα και νουβέλες που αναφέρονται στις φτωχές τάξεις της Αθήνας και της Σκιάθου και ελάχιστα ποιήματα θρησκευτικού περιεχομένου. Στις 13 Μαρτίου 1908 γιορτάζεται στον «Παρνασσό» η 25ετηρίδα του στα ελληνικά γράμματα, υπό την προστασία της πριγκίπισσας Μαρίας Βοναπάρτη. Αμέσως μετά επιστρέφει στην πατρίδα του όπου και μένει ως το τέλος της ζωής του. Πεθαίνει το ξημέρωμα της 3ης Ιανουαρίου του 1911 από πνευμονία.
Διηγήματα της θάλασσας (Συλλογικό έργο)
Ο Πατέρας μου -μύρο το κύμα που τον τύλιξε- δεν είχε σκοπό να με κάμη ναυτικό. – Μακριά, έλεγε, μακριά, παιδί μου, απ’ τ’ άτιμο στοιχειό! Δεν έχει πίστη, δεν έχει έλεος. Λάτρεψέ την όσο θες, δόξασέ την· εκείνη το σκοπό της. Μη κοιτάς που χαμογελά, που σου τάζει θησαυρούς. Αργά-γρήγορα θα σου σκάψη το λάκκο ή θα σε ρίξη πετσί και κόκκαλο, άχρηστο στον κόσμο. Είπες θάλασσα, είπες γυναίκα, το ίδιο κάνει. […]
Κόρδης Γιώργος (Kordis Giorgos)
Ο Γιώργος Κόρδης γεννήθηκε στη Μακρυρράχη Φθιώτιδας το 1956. Σπούδασε θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1975-1979), ενώ παράλληλα έκανε ελεύθερες σπουδές ζωγραφικής και βυζαντινής εικονογραφίας. Μελέτησε συστηματικά την ιστορία και αισθητική της βυζαντινής ζωγραφικής και από το 2003 είναι λέκτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (εικονογραφία: θεωρία και πράξη). Συνέχισε τις σπουδές του στις Καλές Τέχνες στη Βοστόνη των ΗΠΑ (School of the Museum of Fine Arts of Boston, 1987-1989). Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, μαθήτευσε κοντά στο μεγάλο Έλληνα χαράκτη Φώτη Μαστιχιάδη, που τον μύησε στον κόσμο της χαρακτικής τέχνης και κυρίως της χαλκογραφίας. Από το 1993 ως το 1997 προσέγγισε εικονογραφικά τα λογοτεχνικά κείμενα του Αλ. Παπαδιαμάντη και άλλων Ελλήνων λογοτεχνών (Κόντογλου, Καρκαβίτσα, Μωραϊτίδη), καθώς και λαϊκά παραμύθια της Κύπρου. Παράλληλα ασχολήθηκε με την έκδοση συλλεκτικών βιβλίων. Από το 1990 ασχολείται συστηματικά με τη διδασκαλία της βυζαντινής ζωγραφικής οργανώνοντας σειρές μαθημάτων και καλοκαιρινά σεμινάρια.
Πασχαλινά διηγήματα (Συλλογικό έργο)
Το βαθύτερο θεμέλιο της ελπίδας και της χαράς που χαρακτηρίζει την Ορθοδοξία και διαπερνά όλη της τη λατρεία είναι η ανάσταση. Το Πάσχα, το κέντρο της ορθόδοξης λατρείας, είναι μια έκρηξη χαράς, της ίδιας χαράς που ένιωσαν οι μαθητές όταν είδαν τον αναστημένο Σωτήρα. Είναι η έκρηξη της κοσμικής χαράς για το θρίαμβο της ζωής μετά την αφόρητη θλίψη για το θάνατο… Αυτή, την βιωμένη χαρά της Αναστάσεως, αντικατοπτρίζουν ποικιλοτρόπως τα «Πασχαλινά διηγήματα» που συγκεντρώθηκαν στον ανά χείρας τόμο. Τα διηγήματα αυτά, αν και επέλεξε ασφαλώς με εικαστικά κριτήρια ο Γ. Κόρδης, ωστόσο είναι -εξ απόψεως λογοτεχνικών αρετών- κορυφαία πασχαλινά διηγήματα της νεοελληνικής γραμματείας.
Η νέα ουτοπία, και άλλα ευθυμογραφήματα
Jerome K. Jerome
Μετάφρασις: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Το μεταφραστικό έργο του Παπαδιαμάντη είναι τεράστιο, αλλά κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς την έκτασή του. Το μεγαλύτερο μέρος του έχει δημοσιευτεί σε έντυπα (εφημερίδες, περιοδικά και βιβλία) κατά κανόνα δυσπρόσιτα ή απρόσιτα και δυσεύρετα. Ένα μεγάλο και ιδιαίτερα σημαντικό τμήμα του παραμένει ανέκδοτο.
Τα τελευταία χρόνια καταβάλλονται σύντονες προσπάθειες προκειμένου να επανεκδοθούν οι παπαδιαμαντικές μεταφράσεις σε φροντισμένες εκδόσεις. Η ανάγνωσή τους, εκτός από την απόλαυση μιας γλώσσας που διατηρεί σε μέγαλο βαθμό τη γοητεία της γραφής του Παπαδιαμάντη, μας παρέχει και τη σχεδόν μαθηματική απόδειξη των λόγων του Θεοτοκά: «Αλλά στα βιβλία αυτά [ενν. του Μερλιέ και του Κατσίμπαλη] ανακαλύπτουμε ένα γνήσιο καλλιτέχνη με απέραντη ευρωπαϊκή μόρφωση, πρωτοπόρο της εποχής του (μετάφραζε το «Έγκλημα και τιμωρία» στα 1889, τον καιρό που ο Ντοστογιεύσκι είταν σχεδόν άγνωστος στη Δύση) […]».
Ο ξεπεσμένος δερβίσης
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Εικονογράφηση: Γιώργος Κόρδης
Δύο, τρεις, πέντε, δέκα σταλαγμοί. Όμοιοι με το μονότονον βήμα του άγρυπνου ναύτου φρουρού εις την κουβέρταν. (…) Οι πετεινοί δεν είχαν λαλήσει το τρίτον λάλημα. Ίσως είχαν τρομάξει από την βαθείαν, θρηνώδη φωνήν του σαλεπτσή, όστις είχεν αρχίσει το φθινόπωρον, νύκτα βαθιά, να κράζη. Ήτο ως κρωγμός αγνώστου ορνέου, το οποίον είχε χάσει τον αέρα του, και είχεν ενσκήψει μέσα εις την πόλιν, κ’ εζήτει αρπάγματα να σπαράξη. […]
Διηγήματα των Χριστουγέννων
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Η ξυλοδεσιά έτριζε και το διήγημα έτρεμε γραμμή τη γραμμή. Πως γελάστηκε ο Τραυλαντώνης, άνθρωπος μυαλωμένος και συγγραφέας προσεχτικός, και το τιτλοφόρησε «Τα Χριστούγεννα του Αμερικάνου»; Για να δηλώσει άραγε πως μαθήτευσε παρά τους πόδας Γαμαλιήλ; Δεν αποκλείεται· αλλά καθώς το διάβαζα αισθανόμουν να με πιάνει το σφίξιμο εκείνο, που μου έφερε παλιότερα η ανάγνωση ενός διηγήματος του Νιρβάνα με ηρωίδα τη Σκοπελίτισσα Λιαλιώ.
Είχα αναρωτηθεί και τότε πώς γινόταν να μην προβλέψει ο τόσο καλός γνώστης και φίλος του Παπαδιαμάντη ότι ήταν εξαιρετικά παρακινδυνευμένο να δανεισθεί το όνομα της «Νοσταλγού», μυθικό πια και απαραβίαστο. Επιχειρούσε ίσως έτσι την οριστική παλιννόστηση από τη Σκιάθο στη Σκόπελο, Σκοπελίτης ο ίδιος, του λεπτοφυούς κοριτσιού, που παρακαλούσε να δει τα βουνά του νησιού της για να της διαβούν οι πόνοι. Αλλά το όνομα ήταν ασήκωτο και το διήγημα είχε καταρρεύσει. […]
Related Products
Η Μεγάλη Εβδομάδα (Νέα Έκδοση)
[…] Είναι γνωστό ότι η αρχαία ελληνική όχι μόνο σώζεται ολοζώντανη μέσα στην Εκκλησία, αλλά ντύθηκε ρούχο αφθαρσίας και διασχίζει τους αιώνες παρά το λυσσαλέο πόλεμο που γίνεται όχι μόνο από έξω αλλά και μέσα από τα ίδια τα σπλάχνα της. Όμως η πίστη είναι προσωπική εμπειρία, η Εκκλησία αποτελείται -ως προς την ανθρώπινη πλευρά της- από θνητούς, τα μέλη της, όσο είναι φορείς χάριτος, άλλο τόσο είναι και φορείς λήθης, αποτυχιών, ψυχικής αδράνειας, ματαιοδοξίας, έπαρσης, πτώσης, στρέβλωσης. Μέσα στις αδυναμίες τους οι άνθρωποι -πιστοί και άπιστοι- παρουσιάζονται αποξενωμένοι από αυτόν τον φωτεινό λόγο των ψαλμών και των ύμνων, από αυτή την πνευματική ανάσα που χαρισματικοί μελωδοί ζύμωσαν σε λόγο συνθέτοντας την κορυφαία έκφραση Ζωής μέσα από μουσική, ποίηση, πράξη. Και εδώ παρουσιάζεται η ανάγκη της απόδοσης σε κοντινότερη στον σημερινό Έλληνα γλώσσα, γλώσσα που να μεταδίδει έστω το μήνυμα στερημένο από το ιερό του κάλυμμα, το ενδοεκκλησιαστικό, από το σκίρτημα το σφραγισμένο από Άλλη Πνοή. […] (από τον πρόλογο του βιβλίου)
Ο ακάθιστος ύμνος (Γιώργος Κόρδης)
Οι Χαιρετισμοί στην Παναγία, την Μητέρα μας…
Οι Εκδόσεις “Πορφύρα” μας παρουσιάζουν μια νέα έκδοση του κειμένου του Ακάθιστου Ύμνου χωρίς περικοπές, με μεγάλα, ευανάγνωστα στοιχεία και με νεοελληνική επεξήγηση των ξεχασμένων λέξεων της γλώσσας μας. Τον εθνικό ύμνο της εκκλησίας μας, το αγαπημένο ποίημα των ορθοδόξων, κοσμεί και πλουτίζει με την αφηγηματικότητά της η πρωτότυπη εικονογράφηση του ζωγράφου Γιώργου Κόρδη. Η έκδοση συνοδεύεται από μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. κ. Ιερωνύμου και από ιστορικό σημείωμα του επιμελητή της, Γιάννη Σούκη.
“Οἱ σαράντα ἡμέρες τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς εἶναι μέρες ποὺ μᾶς ἔχουν δοθεῖ γιὰ νὰ καθαρίσουμε τὴν καρδιά μας καὶ νὰ τὴν προετοιμάσουμε νὰ δεχθεῖ τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Τὸ μήνυμα τῆς ἀπελευθέρωσης τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ λάθους του. Μέσα σὲ αὐτὲς τὶς μέρες, οἱ εὐκαιρίες ποὺ ἔχουμε γιὰ νὰ προσευχηθοῦμε καὶ νὰ πράξουμε, νὰ συγχωρήσουμε καὶ νὰ συγχωρεθοῦμε εἶναι πολλές. Κάθε Παρασκευὴ τῆς Σαρακοστῆς ἡ Ἐκκλησία μᾶς μαζεύει στὴν ἀγκαλιά της γιὰ νὰ ὑμνήσουμε ὅλοι μαζὶ τὴν Θεοτόκο, τὴν Μητέρα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἁγιότερη ὅλων. Ὁ λαμπρὸς ὕμνος τῶν Χαιρετισμῶν ποὺ ψάλλουμε πρὸς τιμήν Της ἔχει συντροφεύσει γενεὲς Χριστιανῶν πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς, γιὰ αἰῶνες. Ἔχει γίνει τὸ Σύμβολο τῆς Προστασίας ποὺ ἡ Παναγία μᾶς προσφέρει, σὰν πραγματικὴ Μητέρα ποὺ ποτὲ δὲν βγάζει τὸ παιδί της ἀπὸ τὴ σκέψη της.”
Τα κατά Ματθαίον Πάθη
Γιώργος Κόρδης
Το μικρό αυτό portfolio επιχειρεί να καταγράψει τα Πάθη του Θεανθρώπου σε μικρογραφική κλίμακα εικόνων, δημιουργώντας έτσι μία Βίβλο εικαστική, ένα βιβλίο τρόπον τινά που ζητά την προσεκτική και κοντινή ανάγνωση, μια συγκεντρωμένη κατάδυση στον μυστικό κόσμο των Παθών. Με αυτόν τον τρόπο, πιστέψαμε ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα αυτό που ζητούσαμε. Μια εικαστική πρόταση η οποία, ανεξάρτητα από την παρουσίαση των εικονιζομένων γεγονότων της Θείας Οικονομίας θα είχε και ζωγραφικές ζητήσεις και δεν θα εξαντλείτο στην δημιουργία μιας απλής προσκυνηματικής εικόνας, η οποία δυστυχώς στις μέρες μας δεν επιδιώκει καθόλου το μερίδιό της στον χρήσιμο και αναγκαίο εικαστικό θησαυρό.
Καρυωτάκης Γ. Κώστας
Γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1896 στην Τρίπολη. Ο πατέρας του ήταν νομομηχανικός κι έτσι στα παιδικά του χρόνια, αναγκάστηκε να αλλάζει συνέχεια τόπο διαμονής. Πέρασε από το Αργοστόλι, τη Λευκάδα, τη Λάρισα, την Καλαμάτα, την Αθήνα, μέχρι και από τα Χανιά. Από το 1912 δημοσιεύει ποιήματα σε διάφορα παιδικά περιοδικά. Αφού πήρε το δίπλωμα της Νομικής Σχολής των Αθηνών, διορίστηκε υπάλληλος στη Νομαρχία Θεσσαλονίκης. Η ελεύθερη φύση του δεν μπορούσε να δεχθεί την γραφειοκρατία της κρατικής μηχανής, την οποία και καυτηριάζει όποτε μπορεί (χαρακτηριστικό το πεζό: Κάθαρσις). Γι’ αυτό και μετατέθηκε πολλές φορές διωκόμενος από ανωτέρους του. Στη διάρκεια αυτών των μεταθέσεων γνωρίζει την ανία και τη μιζέρια της επαρχίας, πράγμα που τον στιγματίζει. To Φεβρουάριο του 1919 εκδίδει την πρώτη του συλλογή: «Ο πόνος των ανθρώπων και των πραγμάτων», η οποία τυγχάνει αδιάφορης ή υποτιμιτικής κριτικής. Τον ίδιο χρόνο εκδίδει μαζί με τον φίλο του Άγη Λεβέντη (με τα ψευδώνυμα Μίμης Χλαπάτσας και Νίκος Τσαπατσούλιας, αντίστοιχα) το σατιρικό περιοδικο «Η Γάμπα», που παρά την επιτυχία του κυκλοφόρησε μόνο σε έξι τεύχη γιατί η αστυνομία απαγόρευσε την έκδοσή του. Το 1921 κυκλοφορεί τη δεύτερη συλλογή του τα «Νηπενθή». Εκείνο τον καιρό συνδέεται με την ποιήτρια Μ. Πολυδούρη, συνάδελφό του στη Νομαρχία Αττικής. Πολλοί ισχυρίζονται ότι οι σχέσεις τους ήταν ερωτικές. Το 1924 ταξιδεύει στο εξωτερικό, στην Ιταλία και τη Γερμανία. Το Δεκέμβριο του 1927 κυκλοφορεί η τελευταία του συλλογή, «Ελεγεία και Σάτιρες». Το Φεβρουάριο του 1928 ο Καρυωτάκης αποσπάται στην Πάτρα και τον Ιούνιο στην Πρέβεζα. Από εκεί στέλνει απελπισμένα γράμματα σε συγγενείς και φίλους, περιγράφοντας την αθλιότητα που κυριαρχεί σ’ αυτήν την πόλη (χαρακτηριστικό το ποίημα Πρέβεζα). Στις 21 Ιουλίου θέτει τέρμα στη ζωή του.
Όλοι οι μήνες είν’ καλοί – Ημερολόγιο 2008
Λαϊκά παραμύθια για τους δώδεκα μήνες
[…] Τα παραμύθια μας θέλγουν γιατί μας ταξιδεύουν αλλού. Σ’ έναν άλλο τόπο, μακρινό, σ’ έναν άλλο χρόνο, στο «μια φορά κι έναν καιρό». Ο τόπος είναι απροσδιόριστος, ονειρικός, κι ο καθένας μας μπορεί να μεταφερθεί εκεί, έτσι ή αλλιώς. Ο χρόνος είναι άχρονος και είναι όλος δικός μας. Ο χρόνος στα παραμύθια δεν περνά. Οι ήρωες, όσο κι αν κρατήσει το ταξίδι τους, όσο κι αν ταλαιπωρηθούν, επιστρέφουν αγέραστοι, όμορφοι, ακμαίοι, κι έτοιμοι πάντα για μια νέα αρχή. Αυτός ο απέραντος, ακίνητος και πάντα νέος χρόνος του κόσμου των παραμυθιών, ας υπονομεύσει δημιουργικά το μικρό, ασταθή, στενάχωρο χρόνο του δικού μας κόσμου. Τα δώδεκα παραμύθια που ακολουθούν, ειπωμένα με τη θαλερή, την εύφορη, την έμψυχη γλώσσα της ελληνικής λαϊκής παράδοσης, είναι η πρόταση μας για το 2008. Το λοιπόν, φτου κι αρχίζουμε! Ε. Γ. – Χ. Φ.
Νηπενθή
Ο κόσμος του Κώστα Καρυωτάκη είναι ένας κόσμος ποιητικός που καταγράφει την αγωνία και τη δίψα για ζωή, για αυθεντική ζωή χωρίς συμβιβασμούς και ανώφελα προσκυνήματα. Και είναι αληθινή πρόκληση για το εικαστικό που καλείται να συναντήσει την ποιητική αυτή ζωή και να συνομιλήσει μαζί της, να βρει τρόπους να τρυπώσει μέσα της· να δει, να διακρίνει, να καταγράψει και να παρουσιάσει, να μαρτυρήσει ύστερα στα μάτια των θεατών αγαθών για όσα είδε και όσα είδε και όσα γεύτηκε εκεί, στον άβατο χώρο όπου μόνον οι ερωτευμένοι και λοξίες κατοικούν. Μια έκδοση αφιέρωμα στα 80 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου ποιητή, με εικονογράφηση του Γιώργου Κόρδη.
Ο χαρακτήρας και ο λόγος των αφαιρετικών τάσεων της βυζαντινής ζωγραφικής
Γιώργος Κόρδης
[…] Αν ως αφηρημένη τέχνη ορίσουμε την τέχνη που δεν απεικονίζει αναγνωρίσιμες σκηνές και αντικείμενα, αλλά δημιουργεί φόρμες και χρώματα που υπάρχουν εξαιτίας της δικής τους εκφραστικής δύναμης, τότε θα πρέπει να αναγνωρίσουμε αφαιρετικές τάσεις σε πολλά είδη τέχνης και σε κάθε τεχνοτροπία. Η αφαίρεση όμως ως συνειδητή προσπάθεια απομάκρυνσης από τη φυσική μορφή, που αποτελεί και το σημείο εκκίνησης, καθώς και η απόπειρα δημιουργίας αυτόνομης και ανεξάρτητης αισθητικής ενότητας είναι τάση που εμφανίστηκε στην ευρωπαϊκή ζωγραφική τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αι. και συνεχίστηκε με διάφορες μορφές σε όλη τη διάρκειά του, χαρακτηρίζοντας όλη την τέχνη του αιώνα των μεγάλων εικαστικών επαναστάσεων. Τρεις κυρίως τάσεις είναι δυνατόν να ενταχθούν στην εικαστική αυτή φιλοσοφία. Η πρώτη δημιουργεί εκκινώντας από μία φυσική μορφή του εξωτερικού κόσμου και μειώνει την ομοιότητα με τα εξωτερικά «φυσικά» χαρακτηριστικά του εξεικονιζομένου με την απλοποίηση ή την αλλοίωση της φόρμας. Η δεύτερη τάση δημιουργεί έργα τέχνης από βασικές μη παραστατικές φόρμες -συχνά γεωμετρικές μορφές και η τρίτη δημιουργεί, με βάση την αυθόρμητη και ελεύθερη έκφραση των καλλιτεχνών, συμπλοκές-συνθέσεις σχημάτων και χρωμάτων πού δεν αντιστοιχούν στον κόσμο των φυσικών μορφών αλλά ούτε και στον κόσμο των βασικών γεωμετρικών σχημάτων. […] (από την εισαγωγή του βιβλίου)
Πρόσωπα ολόφωτα (Εικοσιπέντε μικρογραφίες)
Γιώργος Κόρδης
Εικονογραφική αναφορά στους πατέρες της Φιλοκαλίας: Εικοσιπέντε μικρογραφίες
(. . .) Οι πατέρες της φιλοκαλίας έζησαν τη ζωή, γιατί -δοχεία αυτοί της Θείας Ενέργειας- τη δέχτηκαν ολόκληρη και την αγάπησαν χωρίς όρια και περιορισμούς. Κι ύστερα όλη ετούτη την εμπειρία του Θεού και της ζωής, όλη ετούτη τη χαρά, την κατέγραψαν για χάρη των άλλων που ζητούν να ακολουθήσουν το δρόμο το δύσκολο της ζωής. Για όλα ετούτα πλησίασα τον κόσμο των νηπτικών πατέρων και επιχείρησα να εικονογραφήσω τις μορφές, τις αγιασμένες και καθαρές. Έτσι βγήκε η σειρά των μικρογραφιών του φακέλου αυτού. Ακολούθησα σε πολλά την αντίστοιχη εικονογραφία του Ράλλη Κοψίδη, αλλά δανείσθηκα στοιχεία και από άλλες πηγές, εμπλουτίζοντας τη σύνθεση με διάφορες λεπτομέρειες αφηγηματικού χαρακτήρα, που ταυτόχρονα νοηματοδοτούν, ομορφαίνουν και πλουμίζουν την εικόνα. (. . . )
Φώτης Κόντογλου: Σημείον αντιλεγόμενον
Για τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του και τα τριάντα χρόνια από την κοίμηση του
There are no reviews yet.