Τα Φραγκοστάφυλα

1 κριτική για Τα Φραγκοστάφυλα

1. armosbooks– 25 Ιουλίου, 2017

   ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΑΛΕΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
   Λένε «Ποτέ μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του». Έχοντας όμως κρυμμένη μέσα μου την ιδιότητα του Γραφίστα (με σπουδές, κ.α.) τολμώ να πω πως η εμφάνιση του βιβλίου δεν με γοήτευσε καθόλου. Να υπογραμμίσω βέβαια πως το πλήθος των Εκδόσεων του Αρμού κυκλοφορεί εξαιρετικά, σύγχρονα, μοντέρνα και ωραία εξώφυλλα (και φυσικά βιβλία). Παρ\’ όλα αυτά, ήθελα να διαβάσω Τσέχοφ την περίοδο αυτή και τελικά άρπαξα την ευκαιρία και το αγόρασα.

   Πρόκειται για ένα μικρό βιβλίο σε όγκο σελίδων αλλά μεγάλο σε μέγεθος, σε περιεχόμενο και νοήματα• κατά τη γνώμη μου. Ο τίτλος που φέρει, στην αστική αυτή ζωή που ζω εγώ και οι περισσότεροι, δεν μου είπε κυριολεκτικά τίποτα! Τί σχέση έχω εγώ με φραγκοστάφυλα; Μόνο σε φωτογραφίες τα βλέπω που και που. Κι αυτό το λέω για να μην θεωρηθώ πως κατακρίνω τους συνανθρώπους μου και πως είμαι καλύτερος από αυτούς. Παρ\’ όλα αυτά, κάτι μέσα μου με οδήγησε να βρεθώ στις γραμμές αυτές, γραφόμενος, για να καταθέσω την εμπειρία μου, ύστερα από την ανάγνωσή του.

   Ένα χρόνο ακριβώς μετά τα λεγόμενα «Capital Controls» στην Ελλάδα κι ενώ οι περισσότεροι πολίτες επιμένουν να στρογγυλοκάθονται στον καναπέ, chatάροντας με εξωσυζυγικές συνομιλίες και παραγγέλνοντας διαδικτυακές θερμίδες από τις οθόνες των «έξυπνων συσκευών» τους, αγνοώντας πως τόσο οι ίδιοι όσο και τα παιδιά τους αδυνατούν να τραφούν με γνώση και περισυλλογή για όσα συμβαίνουν (έξω από τις οθόνες τους), σε μια τέτοια περίοδο λοιπόν «έρχεται» ο Άντον Τσέχοφ με το έργο του «Τα Φραγκοστάφυλα» για να τοποθετήσει…τον άνθρωπο με το σφυρί, πίσω από τις πόρτες των σπιτιών μας και να μας αφυπνίσει, όσο ακόμα είμαστε ζωντανοί και ο νους μας δεν έχει υποδουλωθεί (τελείως).

   Η καθημερινότητα μιας άλλης εποχής που ο διάσημος συγγραφέας μάς εξιστορεί, δεν ήξερα αρχικά αν θα με κέρδιζε ή αν θα με άφηνε αμέτοχο. «Άραγε πόσα να έχουν αλλάξει από τότε;» σκέφτηκα, και δειλά-δειλά άρχισα να αφουγκράζομαι το αεράκι της πολύ ωραίας μετάφρασης του Χρύσανθου Χρυσάνθου, που μιλούσε μέσα από τις λέξεις χωρίς να με δυσκολέψει ή να με κάνει να νιώσω άβολα. Οι ήρωες αληθινοί, απλοί και διαχρονικοί, απομάκρυναν κάθε αμφιβολία και με πίστη με οδήγησαν στο σταυροδρόμι της Αλήθειας, όπου έπρεπε να επιλέξω• αν θα ακολουθήσω την Ίδια ή το σκοτάδι της, που φαίνεται να μας ικανοποιεί περισσότερο. Ο εγωισμός (ή ego-is-most όπως προτιμώ να λέω) ξεκινάει πριν από τη Δημιουργία του Κόσμου, με τον Εωσφόρο, δεν γνωρίζει κανένα όριο, παρά μόνο εκείνο που στο τέλος τελικά του επιβάλλεται• και αναφέρομαι στον θάνατο-ταπείνωση. Πριν από αυτό-ν, ο εαυτός (μας) πανηγυρίζει καθημερινά την αυτο-ικανοποίησή του, την αυτο-εξυπηρέτησή του, και τόσα άλλα που κρατούν μακριά την μοναδική, προσωπική και χρήσιμη σύνθετη λέξη και έννοια• την ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ.

   Αν δεν κατάφερα να ερεθίσω έστω τον υποψήφιο αγοραστή-αναγνώστη, ζητώ ευγενικά να παραθέσω ένα μόνο απόσπασμα που σημείωσα και στην αρχή της κριτικής αυτής. Τον άνθρωπο με το σφυρί, που θεωρώ πολύ πετυχημένο, αφού ο Ζωντανός, Πανάγαθος και Ελεήμων Θεός φαίνεται να μη συγκινεί πια (και φαίνεται ποτέ) τον άπληστο άνθρωπο, με την Ευσπλαχνία και την Απέραντη αγάπη Του…

   «Πρέπει πίσω από την πόρτα κάθε ευχαριστημένου, ευτυχισμένου ανθρώπου να στέκεται κάποιος μ\’ ένα σφυρί και συνεχώς να υπενθυμίζει μ\’ ένα κτύπημα, ότι υπάρχει δυστυχία, ότι όσο και να είναι ευτυχισμένος, η ζωή αργά ή γρήγορα θα του δείξει τα νύχια της, θα έρθει συμφορά -αρρώστια, φτώχεια, απώλειες- και κανένας δεν θα τον δει και δεν θα τον ακούσει, όπως τώρα ο ίδιος δεν βλέπει και δεν ακούει τους άλλους.»

   Πλούσιοι λοιπόν υπάρχουν πολλοί• Λάζαρος όμως ένας…

   *Να προσθέσω πως το επίμετρο του Σταύρου Σ. Φωτίου είναι αρκετά καλό, με πλούσιο (αλλά υπερβολικό για το μέγεθος του βιβλίου) υλικό από τα έργα του Τσέχοφ, που παραδέχομαι πως με οδήγησε να ασχοληθώ κι άλλο με τον διάσημο συγγραφέα.

   Σας ευχαριστώ,
   [ΣΕΡΑΦΕΙΜ]