- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.20 kg |
|---|---|
| Dimensions | 13 x 20 cm |
| Συγγραφέας | Αμύντας Παπαβασιλείου |
| Σελίδες | 144 |
Be the first to review “Ντοστογιέφσκυ, το ύφος του ιλίγγου”
You may also like…
Related Products
Στοιχειά του τόπου μου
Πάνος Δ. Κοσμόπουλος
Παραμύθια και θρύλοι από το χωριό Κοντογόνι (Παπαφλέσσας) Πυλίας
Ο Γενάρχης της ρωμιοσύνης
Π. Μ. Σωτήρχος
Μέγας Κωνσταντίνος ο ισαπόστολος
Οι αντρειωμένοι
Μιχαήλ Κοκκινάρης
ΚΟΡΚΟΔΕΙΛΟΣ ΚΛΑΔΑΣ
Το έπος του νεώτερου ελληνισμού μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης
Ιστορικό Μυθιστόρημα 2η Έκδοση
Οι Αντρειωμένοι είναι επικό ιστορικό αφήγημα που αναδεικνύει το μεγαλείο του Μεσαιωνικού Ελληνισμού με τη δράση κυρίως των strattioti της Δημοκρατίας του Αγίου Μάρκου. Αυτοί οι Έλληνες μισθοφόροι της Βενετίας, σκληροτράχηλοι πολεμιστές, που ουδέποτε ταυτίστηκαν με τις επιλογές του βενετσιάνου επικυρίαρχου, ήταν ο πολεμικός βραχίονας της Γαληνοτάτης στη σύγκρουση της με τους Τούρκους κατά τον 15ο και 16ο. αι. Κορυφαίος strattioti υπήρξε ο Κροκόδειλος Κλαδάς, που η ζωή και η δράση του σίγουρα δεν οριοθετούνται ούτε από τη γοητεία του μύθου. Αρκεί να σημειωθεί ότι μετά από τις πολυετείς συγκρούσεις του Α’ Τουρκοβενετικού πολέμου, ο Κλαδάς θα αρνηθεί να δεχθεί την ενσωμάτωση της Μάνης στα εδάφη του Τούρκου επικυρίαρχου και θα στραφεί εναντίον τόσο των Τούρκων όσο και των Βενετσιάνων. Στην πορεία η δράση του θα συνεχιστεί στον Υδρούντα της Νότιας Ιταλίας και στις ακτές της Αλβανίας. Το τέλος του ηρωικό, όπως και η ζωή του, για να μας υπενθυμίζει ότι «τα έθνη επιβιώνουν μοναχά όταν έχουν οράματα. Και το όραμα της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης είναι το μεγαλύτερο. . .»
Βαλτέτσι 1944
Κωνσταντίνος Σαραντόπουλος
Μαρτυρία
Ίσως οι νεώτεροι να διαφωνούν με την αναμόχλευση παλαιών παθών και να μη θέλουν να έρχονται στην επιφάνεια. Για τα πάθη συμφωνούμε και εμείς. Τα γεγονότα όμως είναι ιερά και η ιστορία δεν μπορεί να διαγραφεί και να ταφεί. Είναι μια πραγματικότητα που απαιτεί σεβασμό. Είναι βέβαια τυχεροί όσοι δεν έζησαν τη φρίκη των ιδεολογικών και πολιτικών συγκρούσεων στην Κατοχή και στον ανταρτοπόλεμο. Αυτό όμως δεν τους απαλλάσσει από το χρέος να μελετήσουν την Ιστορία και τη συμπεριφορά των Ελλήνων κομμουνιστών της περιόδου εκείνης και να διδαχθούν. Γιατί θα ισχύει πάντοτε η σοφή ρήση: «Οι λαοί που δεν διδάχθηκαν από την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν».
Υποκριτική και κριτική
Αντώνης Μοσχοβάκης
Θεατρικές κριτικές 1975 – 1982
Ο Μοσχοβάκης γίνεται μάρτυρας της καταπληκτικής ανθοφορίας του νεοελληνικού έργου με τη νέα γενιά, των θεατρικών συγγραφέων, που εμφανίζεται στις αρχές της δεκαετίας του ’70, δημιουργώντας μια δραματουργία γύρω από την ταυτότητα του νεοέλληνα, όπως αυτή διαγράφεται μέσα από την οικεία καθημερινότητα. Μας εξοικειώνει με τη νέα θεατρική παραγωγή των δραματουργών, οι οποίοι συνεχίζουν στον θεατρικό στίβο της μεταπολίτευσης […] μας γνωρίζει τα νέα θεατρικά σχήματα για τα οποία οι ιδρυτές τους συνήθως επιλέγουν χώρους σε γειτονιές μακριά από το αθηναϊκό κέντρο, […] προσφέρει μικρά μαθήματα δραματολογίας […] παροτρύνει τους σκηνοθέτες να εντρυφήσουν στην ουσία, στον μηχανισμό κατασκευής της πολιτικής κατάστασης, υπερασπίζοντας τα δραματικά πρόσωπα των τυράννων από τον εξευτελισμό και τη γελοιοποίηση, που υφίστανται από σκηνοθέτες οι οποίοι μάχονται τους ήρωες αντί να αποκαλύπτουν τις λογικές που οδηγούν στα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Το ανθρώπινο βλέμμα του Μοσχοβάκη προφυλάσσει την κριτική του να μη γίνει διανοουμενίστικη. […] […] μια συμβολή στην κατανόηση της ιστορίας του ελληνικού θεάτρου, αλλά και μια προσφορά στην ιστορία του νεοελληνικού πολιτισμού.
Οδός Αιμίλιου Χουρμούζιου
Πίτσα Γαλάζη
Η «Οδός Αιμιλίου Χουρμουζίου» αποτελεί ένα οφειλόμενο χρέος στη μνήμη μιας μεγάλης μορφής του Ελληνισμού, του Αιμιλίου Χουρμούζιου, που φέτος συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννησή του (1904-2004) και που την χρονιά που μας πέρασε συμπληρώθηκαν τριάντα χρόνια από τον θάνατό του (1973-2003)… Το να ασχοληθεί όμως κανείς με την τεράστια προσωπικότητα του Αιμίλιου Χουρμούζιου όπως εκτείνεται από την λογοτεχνία στην δημοσιογραφία, το θέατρο και την κριτική, κι από το δοκίμιο στο φιλοσοφικό και τον πολιτικοκοινωνικό στοχασμό και τη μετάφραση, και που όλα τα υπηρετεί με θαυμαστή αρτιότητα κι από θέση μάχης -πράγμα που φαντάζει εξωπραγματικό κι απίστευτο για την εποχή μας- δεν είναι ούτε απλή ούτε εύκολη υπόθεση. Χρειάζονται κατά τη γνώμη μου ειδικοί σοβαροί μελετητές, για ν’ αξιολογήσουν και να τοποθετήσουν το τεράστιας σημασίας έργο του, δίνοντας τη θέση που του αξίζει σε κάθε τομέα και στην καθόλου ιστορία της πνευματικής Ελλάδας του 20ού αιώνα…
Λόγος σιωπής
Ζωή μοναχικής πολιτείας
… Μέχρι τώρα θεωρούσα πως ελευθερία είναι να κάνεις ό,τι θέλεις, να πηγαίνεις όπου θέλεις, να ζεις και να συμπεριφέρεσαι όπως θέλεις, ακόμη και να συναναστρέφεσαι με όποιους ανθρώπους θέλεις… Ποτέ δε θα μπορούσα να φανταστώ ότι η ελευθερία ξεκινά από έναν περιορισμό… «… Όσο θα υπάρχουν ψυχές με τέτοια βιώματα, όπως της συγγραφέως, όσο θα σημαίνουν τα τάλαντα και τα σήμαντρα των μοναστηριών μας, όσο θα κτυπά στον κόσμο η καρδιά της Ορθόδοξης μαρτυρίας, να είμαστε βέβαιοι ότι θα υπάρχει ακόμα ελπίδα, ότι θα μπορούμε να ατενίζουμε μπροστά και πέρα από την καταιγίδα των καιρών μας το μέλλον του κόσμου με πίστη και αισιοδοξία». Ο Δημητριάδος Ιγνάτιος
Τρυφερή ενδοχώρα
Αλέκα Ρίτσου
Μυθιστόρημα
Ένα συναξάρι. Αφήγηση μιας ζωής. Το ξεδίπλωμα των εκφάνσεων στη βιοτή μιας ξεχωριστής προσωπικότητας. Ένας μακρινός βίος, που φώτισε βυζαντινές ημέρες, αλλά και αυτές που ακολούθησαν .
Η πολιτεία, ο χρόνος, οι πράξεις, τα λόγια, οι λογισμοί, τα βήματα ενός Αναχωρητή. Μιά διαφορετική εκδοχή της ιστορίας, με απόλυτο σεβασμό στα στοιχεία που τη συγκρότησαν. Η ποιητική εκδοχή. Η μυθιστορηματική βιογραφία. Ο Λουκάς από το Στείρι.
Άμλετ και Δον Κιχώτης
Ivan Turgenev
Οι Δον Κιχώτες ανακαλύπτουν, οι Άμλετ επεξεργάζονται. Πώς, όμως, θα μας ρωτήσουν, μπορούν οι Άμλετ να επεξεργαστούν οτιδήποτε, όταν αμφιβάλλουν για τα πάντα και δεν πιστεύουν σε τίποτα. […] Με βάση το σοφό καταμερισμό της φύσης, απόλυτοι Άμλετ, όπως και απόλυτοι Δον Κιχώτες, δεν υπάρχουν: αυτοί είναι απλά ακραίες εκφράσεις δύο διαφορετικών κατευθύνσεων, σταθμοί που οριοθετούνται από τους ποιητές σε διαφορετικές ατραπούς […] Όπως η αρχή της ανάλυσης έφτασε στον Άμλετ στα όρια της τραγικότητας, έτσι και η αρχή του ενθουσιασμού έφτασε στον Δον Κιχώτη στα όρια του κωμικού, ενώ στην ζωή το απόλυτο κωμικό και το απόλυτο τραγικό απαντώνται σπανίως.
There are no reviews yet.