- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.20 kg |
|---|---|
| Dimensions | 13 x 20 cm |
| Συγγραφέας | Αμύντας Παπαβασιλείου |
| Σελίδες | 144 |
Be the first to review “Ντοστογιέφσκυ, το ύφος του ιλίγγου”
You may also like…
Related Products
Τρυφερή ενδοχώρα
Αλέκα Ρίτσου
Μυθιστόρημα
Ένα συναξάρι. Αφήγηση μιας ζωής. Το ξεδίπλωμα των εκφάνσεων στη βιοτή μιας ξεχωριστής προσωπικότητας. Ένας μακρινός βίος, που φώτισε βυζαντινές ημέρες, αλλά και αυτές που ακολούθησαν .
Η πολιτεία, ο χρόνος, οι πράξεις, τα λόγια, οι λογισμοί, τα βήματα ενός Αναχωρητή. Μιά διαφορετική εκδοχή της ιστορίας, με απόλυτο σεβασμό στα στοιχεία που τη συγκρότησαν. Η ποιητική εκδοχή. Η μυθιστορηματική βιογραφία. Ο Λουκάς από το Στείρι.
Η πάνω μεριά του κόσμου
Καδιώ Κολύμβα
Μυθιστόρημα
Η μυθιστορηματική βιογραφία ενός ανθρώπου κι ενός τόπου, βασισμένη στο ημερολόγιο μιας καπετάνισσας. Μια ζωή γεμάτη τρικυμίες και μπουνάτσες στη Σαντορίνη και στον Πειραιά, στο χτες και στο σήμερα. Μια ζωή απόλυτα δεμένη με τη θάλασσα, τη ναυτιλία και τη ναυτοσύνη. Από τα πανιά της σκούνας, μέχρι τα λίμπερτυ των αποζημιώσεων του πολέμου κι από τις βεγγέρες του νησιού μέχρι τα ταξίδια στην Ευρώπη.
Ο Διγενής Ακρίτης escorial και το Ποντιακό Δημοτικό Τραγούδι
Γεώργιος Ι. Θανόπουλος
Κοινά τυπικά, μορφολογικά και τεχνοτροπικά στοιχεία της ποιητικής τους
Η συγκριτική αυτή μελέτη επιχειρεί να συμβάλει στην αναζήτηση της κατασκευής και του ποιητικού χαρακτήρα τόσο του μεσαιωνικού ελληνικού έπους του «Διγενή Ακρίτη» – διασκευή escorial – όσο και των ποντιακών δημοτικών τραγουδιών και κυρίως των ηρωικών. Επίσης, στη διαφώτιση ζητημάτων του έπους, όπως της βαθύτερης σχέσης των συστημάτων έκφρασης του κειμένου του «Διγενή Ακρίτη» Escorial με την προφορική λαϊκή ποιητική παράδοση του τόπου σύνθεσης του έπους, της αρχικής γλωσσικής μορφής του και της σημασίας των λογοτύπων που απαντούν τόσο στο κείμενο του χειρογράφου του Escorial όσο και σε ποντιακά δημοτικά τραγούδια τα οποία, αν και είναι καταγραφές του 19ου και 20ου αιώνα, διατηρούν, σε εξελιγμένη βέβαια μορφή, κοινές λογοτυπικές εκφράσεις με τον «Διγενή Ακρίτη» του Escorial. Παραπέρα, γίνονται κατανοητοί οι κανόνες, οι τεχνικές και οι τρόποι με τους οποίους ο ποιητής πλάθει, φιλτράρει και αναδημιουργεί το υλικό του και το υλικό της προϋπάρχουσας ποιητικής λαϊκής παράδοσης. Έτσι, γίνεται αντιληπτή η σύγκλιση και η οργανική σχέση του «Διγενή Ακρίτη» Escorial με τη λαϊκή προφορική ποίηση των (μεσο)βυζαντινών χρόνων και ειδικότερα με τα ηρωικά (ακριτικά) τραγούδια της προφορικής παράδοσης του Πόντου.
Οι αντρειωμένοι
Μιχαήλ Κοκκινάρης
ΚΟΡΚΟΔΕΙΛΟΣ ΚΛΑΔΑΣ
Το έπος του νεώτερου ελληνισμού μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης
Ιστορικό Μυθιστόρημα 2η Έκδοση
Οι Αντρειωμένοι είναι επικό ιστορικό αφήγημα που αναδεικνύει το μεγαλείο του Μεσαιωνικού Ελληνισμού με τη δράση κυρίως των strattioti της Δημοκρατίας του Αγίου Μάρκου. Αυτοί οι Έλληνες μισθοφόροι της Βενετίας, σκληροτράχηλοι πολεμιστές, που ουδέποτε ταυτίστηκαν με τις επιλογές του βενετσιάνου επικυρίαρχου, ήταν ο πολεμικός βραχίονας της Γαληνοτάτης στη σύγκρουση της με τους Τούρκους κατά τον 15ο και 16ο. αι. Κορυφαίος strattioti υπήρξε ο Κροκόδειλος Κλαδάς, που η ζωή και η δράση του σίγουρα δεν οριοθετούνται ούτε από τη γοητεία του μύθου. Αρκεί να σημειωθεί ότι μετά από τις πολυετείς συγκρούσεις του Α’ Τουρκοβενετικού πολέμου, ο Κλαδάς θα αρνηθεί να δεχθεί την ενσωμάτωση της Μάνης στα εδάφη του Τούρκου επικυρίαρχου και θα στραφεί εναντίον τόσο των Τούρκων όσο και των Βενετσιάνων. Στην πορεία η δράση του θα συνεχιστεί στον Υδρούντα της Νότιας Ιταλίας και στις ακτές της Αλβανίας. Το τέλος του ηρωικό, όπως και η ζωή του, για να μας υπενθυμίζει ότι «τα έθνη επιβιώνουν μοναχά όταν έχουν οράματα. Και το όραμα της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης είναι το μεγαλύτερο. . .»
Συγκυρίες και επιλογές, Αυτοβιογραφία (6η Έκδοση)
π. Φιλόθεος Φάρος
Ο τρόπος που συχνά αξιολογούμε τα πράγματα και τους ανθρώπους είναι συνήθως ανακριβής και απλοϊκός. Μας εξυπηρετεί να ζούμε σε μία εικονική πραγματικότητα και φαίνεται να πιστεύουμε ότι αυτό είναι απαραίτητο για να αποφευχθεί κάποιος υποτιθέμενος όλεθρος. Μας βολεύει να πιστεύουμε ότι τα πράγματα είναι μαύρα ή άσπρα. Να διαχωρίζουμε τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για κληρικούς, μας αρέσει και εξυπηρετεί κάποιες ανάγκες της ανωριμότητός μας να ειδωλοποιούμε και να αποθεώνουμε κάποιους απ’ αυτούς και κάποιους να τους θεωρούμε βδελύγματα. Όμως στην ειδωλοποίηση ακολουθεί αναπότρεπτα, αργά ή γρήγορα, η δαιμονοποίηση.
Για το ιερό και το δράμα
Ιωσήφ Βιβιλάκης
Θεατρολογικές προσεγγίσεις
Η έκδοση αυτή περιλαμβάνει μελετήματα που καλύπτουν ένα ευρύ χρονικό φάσμα, από την αρχαιότητα έως τον 20ό αιώνα. Θέμα των περισσότερων κειμένων είναι το ιερό με τις διάφορες εκφάνσεις του το οποίο αναζητείται στη συμπλοκή του με το δράμα και τη σκηνή στην πατερική γραμματεία, στην εκκλησιαστική λατρεία και σε θεατρικούς συγγραφείς (όπως ο Ο’ Νήλ, ό Ουίλλιαμς ή ο Τερζάκης), αν και παρουσιάζονται έργα στα οποία κύριος σκοπός είναι η καταγραφή και η ανάδειξή τους (όπως στην περίπτωση του Μ. Καραγάτση και του Παύλου Νιρβάνα). Άλλες στιγμές η ερευνητική ματιά εστιάζει στον μαρασμό των αρχαίων θεάτρων ή στην ιδιαιτερότητα ορισμένων δραμάτων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την επτανησιακή Ευγένα του Μοντσελέζε, μία μοναδική δραματοποίηση συναξαριού, που απηχεί το θρησκευτικό θέατρο της Δύσης στα καθ’ ημάς ή στον Αυξεντιανό μετανοημένο, μια ανελέητη διαλογική σάτιρα της Χριστοκαπηλείας, που γράφτηκε στα μισά του 18ου αιώνα. Αλλού η προσοχή πέφτει στο ανέβασμα θεατρικών παραστάσεων, όπως στη σκανδαλιστική πρώτη σκηνοθεσία του «Χριστού Πάσχοντος» από τον Αλέξη Σολομό, όταν για πρώτη φορά στη νεώτερη Ελλάδα «εμφανίσθηκε» εξαϋλωμένος ο Ιησούς επί σκηνής.
Οι κατεργαριές του Σκαπέν
Molière
Ο συγγραφέας και ζωγράφος Φώτης Κόντογλου (1895-1965), ο οποίος προσδιορίζεται ιδεολογικά ως καθοριστικός παράγοντας διαμόρφωσης της γενιάς του ’30 -ουσιαστικά ανένταχτος σε σχολές και ρεύματα- έβλεπε με δυσπιστία τη θεατρική σκηνή, μολονότι όταν χρειάστηκε υπηρέτησε το θέατρο με την καρδιά του. Αφοσιωμένος στην τέχνη του ο Μικρασιάτης Φώτιος -κοσμοπολίτης και άπατρις- δημιουργούσε με βασικό άξονα στο όραμά του τη στοιχειοθέτηση της ελληνικής ταυτότητας με κριτήριο την ορθόδοξη πνευματικότητα. Η είδηση, λοιπόν, της ενασχόλησης ενός «Βυζαντινού» του 20ού αιώνα με τον Μολιέρο στο έργο «Οι κατεργαριές του Σκαπέν» οδηγεί σε μια νέα προσέγγιση της φυσιογνωμίας του Κόντογλου. Η μετάφραση του έργου παρουσιάστηκε το 1938 σε παράσταση του Βασιλικού Θεάτρου, που γνώρισε θερμή υποδοχή, και με συντελεστές ένα εκλεκτό επιτελείο ηθοποιών σε σκηνοθεσία Δ. Ματσούκη. Πρόσωπο κλειδί για την ανάθεση της μετάφρασης υπήρξε ο φίλος του Φωτίου Κωστής Μπαστιάς -ο δυναμικός γενικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου το 1938. Με την έκδοση του αφανούς αυτόγραφου κειμένου οι αναγνώστες και μελετητές του Κόντογλου ανακαλύπτουν μία ακόμη πτυχή της καλλιτεχνικής του δραστηριότητας, που τον διαφοροποιεί από το γνωστό λογοτεχνικό και εικαστικό του έργο, ενώ ταυτόχρονα, προστίθεται μία επιπλέον ψηφίδα στην ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου.
Η καρυδιά με τους νουμάδες…
Γιώργος Τόλης
20 χρόνια με τον φακό της μνήμης
Πέρασα τα πρώτα είκοσι χρόνια της ζωής μου (1935-1955) στην Ελληνική ενδοχώρα, σ’ ένα χωριό της Πίνδου, και σε μια πόλη του Θεσσαλικού κάμπου. Στο χωριό όπου γεννήθηκα, στο Μαλακάσι Καλαμπάκας, έζησα τον Πόλεμο του ’40, την Κατοχή και τον Εμφύλιο Σπαραγμό που ακολούθησε. Τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια τα πέρασα στα Τρίκαλα. Με εξαίρεση τα δύο τελευταία χρόνια του Γυμνασίου, μεγάλωσα παίζοντας με τον πόλεμο και με τα συντρίμμια που άφησε. Σ’ αυτό το βιβλίο περιγράφω τη ζωή σ’ αυτές τις περιοχές του βουνού και του κάμπου της πατρίδας μας, κατά την ταραγμένη εκείνη εικοσαετία. Δεν καταγράφω ιστορίες που άκουσα από άλλους. Αφηγούμαι την προσωπική μου ζωή και τη ζωή της οικογένειάς μου, όπως τις θυμάμαι ακόμα. Παρόμοια με τη δική μου ήταν και η ζωή των συμπατριωτών μου. Καθώς η απόσταση, από το τέλος των είκοσι εκείνων χρόνων, πλησιάζει την πεντηκονταετία, πιστεύω ότι με αντικειμενικότητα παραθέτω τα γεγονότα, σκιαγραφώ τους ανθρώπους και περιγράφω τα τοπία δράσεών των. Όλα είναι ακόμα πολύ ζωντανά στη μνήμη μου. Είμαι αιχμάλωτός της.
Μικρός οδηγός ζωής
Πάνος Τσεπενέκας
Η διαθήκη ενός συνηθισμένου ανθρώπου
Σήμερα δεν χρειαζόμαστε μορφωμένους, χρειαζόμαστε Μύστες! Σήμερα δεν χρειαζόμαστε φιλοσόφους, χρειαζόμαστε Σοφούς! Σήμερα δεν χρειαζόμαστε θεολόγους, χρειαζόμαστε Αγίους! Μα πριν απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα χρειαζόμαστε Ανθρώπους!
Με στοχασμό και μ’ όνειρο ο παλιός μου συμμαθητής υφαίνει αυτόν τον πολύτιμο Μικρό Οδηγό, που συν-κινεί την ψυχή μας να επιστρέψει γυμνή και ανάλαφρη στο πρώτο της σταυροδρόμι. Μέσα από το διάλογο που ανοίγει μεταξύ του αναγνώστη και του εαυτού του, μας ενεργοποιεί, μας κάνει να σκεφτόμαστε τρόπους που δικαιώνουν την Ύπαρξη, μας εμψυχώνει να διώξουμε από μέσα μας τη λάσπη του σύγχρονου τρόπου ζωής, διαμορφώνοντας έτσι μια νέα στάση απέναντι στον εαυτό μας και τους άλλους. Είμαι σίγουρος ότι αυτό το ταξίδι στο οποίο ο φίλος μου μας έκανε συνοδοιπόρους, δεν τελειώνει εδώ, αφού το μυστήριο και η έκσταση της συνάντησης με το φως θα συνεχίζει να μας έλκει όλους…
Χρήστος Πλατανίτης
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΕΛΟΣ; Μουσική σύνθεση: Αποστόλης Ακριβός Στίχοι: ΜΙΚΡΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΖΩΗΣ (Πάνος Τσεπενέκας)
There are no reviews yet.