Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι
Leonid P. Grossman
Μία βιογραφία. Μία διεισδυτική ματιά στη ζωή στο έργο και τα πάθη του μεγάλου Αμαρτωλού, ο οποίος με το έργο του σημάδεψε όχι μόνο τη λογοτεχνία της ιδιαίτερης πατρίδας του, μα και του κόσμου ολάκερου. Το σώμα των χρόνων της ζωής του μεγάλου συγγραφέα ξετυλίγεται μέσα από τις σελίδες της αφήγησης του Λεονίντ Γρόσσμαν, του ανθρώπου που γνώρισε από κοντά όλους όσους ήταν στο περιβάλλον του Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι. Από τη μία σελίδα στην άλλη, ο συγγραφέας, και μαζί με αυτόν ο αναγνώστης, ακολουθεί τη διαδρομή του ανθρώπου που συνομίλησε με τον Μεγάλο Ιεροεξεταστή, που συναναστράφηκε με το Θείο Βρέφος, που έπαιξε στη ρουλέτα εξαντλώντας το καταραμένο απόθεμα ζωής, που βυθίστηκε σε πάθη ανθρώπινα και που με χειρουργική ακρίβεια κατέγραψε την υποβόσκουσα εκρηκτικότητα της ανθρώπινης ψυχής, εκεί στο σπίτι των πεθαμένων. Μία βιογραφία, μια πορεία μέσα στην ιλιγγιώδη σιωπή και τις εκκωφαντικές κραυγές του Ντοστογιέφσκι, του ανθρώπου που με το έργο του άλλαξε για πάντα το ρου της λογοτεχνίας.
€ 30.15 € 24.12
- Περιγραφή
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
fiodor-dostoyevski
Περισσότερες πληροφορίες για τον συγγραφέα καθώς και το σύνολο των βιβλίων του που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Αρμός. Δείτε εδώ
Δείτε την παρουσίαση του βιβλίου στον Αρμό εδώ (VIDEO)
Ο Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσικι γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου του 1821 στη Μόσχα. Ο πατέρας του, Μιχαήλ Αντρέγεβιτς, ήταν στρατιωτικός γιατρός, Το 1838 γίνεται δεκτός στη Στρατιωτική Ακαδημία Μηχανικών της Πετρούπολης, στην οποία έδωσε εξετάσεις διότι αυτό απαιτούσε ο πατέρας του, και χωρίζεται από τον αδελφό του. Ο Μιχαήλ Αντρέγεβιτς δολοφονείται το 1839 στο κτήμα της οικογένειας, στην επαρχία της Τούλα. Η δολοφονία του πατέρα Ντοστογέφσκι συνταράσσει τον Φιοντόρ. Υπηρέτησε στο στρατό για ένα μικρό χρονικό διάστημα αλλά τον εγκατέλειψε γρήγορα για να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία. Μελέτησε την κοινωνία και τον κόσμο όχι θεωρητικά αλλά στην πράξη. Θέμα των έργων του, η ίδια η ζωή. Είδε από κοντά τις υποβαθμισμένες συνοικίες, γνώρισε τη φτώχεια, τον πόνο, την εξαθλίωση των ταπεινών ανθρώπων και στη συνέχεια μετέφερε τις εικόνες αυτές στα μυθιστορήματα του. Ασχολήθηκε με τον άνθρωπο και την κοινωνία και υπήρξε αγωνιστής και επαναστάτης. Εναντιώθηκε στην πολιτική του Τσάρου Νικολάου του Α΄. Αυτή του η στάση είχε αποτέλεσμα να κατηγορηθεί για συνωμοσία και να καταδικαστεί σε τετραετή φυλάκιση. Τα χρόνια του εγκλεισμού του στις φυλακές του Όμσκ υπέφερε τρομερά βασανιστήρια και εξευτελισμούς. Το 1857 νυμφεύεται τη Μαρία Ντμιτρίεβνα Ισάεβα, και το 1859, μαζί με τη σύζυγό του, λαμβάνουν την άδεια που τους επιτρέπει να εγκατασταθούν στην Ευρωπαϊκή Ρωσία.Το 1859 εκδίδει στην Πετρούπολη μαζί με τον αδελφό του δύο περιοδικά τα οποία ,όμως, δεν σημείωσαν επιτυχία με αποτέλεσμα ο Ντοστογιέφσκι να βρεθεί καταχρεωμένος. Ο μόνος τρόπος για να συγκεντρώσει χρήματα και να ξεπληρώσει τα χρέη του ήταν η συγγραφή. Άρχισε λοιπόν να γράφει συνέχεια και ακούραστα με αποτέλεσμα να καταφέρει να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του σχετικά άνετα. Σ’ αυτό το διάστημα έγραψε τα καλύτερα του έργα: «Ο παίχτης», «Οι αδερφοί Καραμαζώφ», «Έγκλημα και Τιμωρία», «Ο Ηλίθιος», «Οι δαιμονισμένοι». Όταν κατάφερε πλέον να ανασάνει από το βάρος των χρεών ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού «Πολίτης» και λίγα χρόνια αργότερα εξέδωσε το δικό του περιοδικό, «Το Ημερολόγιο ενός συγγραφέα», που σε αντίθεση με τις προηγούμενες εκδοτικές εμπειρίες σημείωσε τεράστια επιτυχία. Στις 9 Φεβρουαρίου του 1881, ο Φιοντόρ Μιχαΐλοβιτς Ντοστογέφσκι υπέκυπτε σε αγνώστου αιτίας πνευμονική αιμορραγία. Ετάφη στο κοιμητήριο της μονής Αλεξάντερ Νιέφσκι, στην Πετρούπολη. Άλλα έργα του είναι τα μυθιστορήματα: «Ο φτωχόκοσμος», «Λευκές νύχτες», «Ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι», «Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων», «Το υπόγειο». Υπήρξε μέλος της Ακαδημίας Επιστημών και η προσφορά του στην παγκόσμια λογοτεχνία είναι διεθνώς αναγνωρισμένη. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους μυθιστοριογράφους όλων των εποχών και τα έργα του έχουν μεταφραστεί σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.
fiodor-dostoyevski
| Weight | 1.05 kg |
|---|---|
| Dimensions | 17 x 24 cm |
| Συγγραφέας | Leonid P. Grossman |
| Σελίδες | 642 |
| isbn13 | 978-960-527-600-3 |
Be the first to review “Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι”
You may also like…
Σημειώσεις από το υπόγειο
Fiódor M. Dostoyevski
Πάνω σε μια αντιστροφή της Δελφικής προστακτικής «γνώθι σαυτόν», στηρίχτηκε το διανοητικό οικοδόμημα ενός ανθρώπου μυστικόπαθου και ταλαιπωρημένου, του οποίου ολόκληρη η ζωή σπαταλήθηκε στους χώρους του πνευματικού του «υπογείου». Πρόκειται για τον υποχθόνιο, ανώνυμο ντοστογιεφσκικό ήρωα, ο οποίος ορύεται από τα βάθη της συνείδησής του: όχι, δεν είναι καλό να γνωρίζει ο άνθρωπος τον εαυτό του.
Ο άνθρωπος αυτός φαίνεται πως ενστερνίσθηκε το αρχαιοελληνικό ρητό, το πραγματοποίησε και τελικώς αποδεικνύοντας το λάθος του το απέρριψε…
Grossman P. Leonid (Λεονίντ Γκρόσμαν)
Ο Λεονίντ Πετρόβιτς Γκρόσμαν (1888-1965) ήταν ένας από τους κορυφαίους Ρώσους κριτικούς και ιστορικούς της ρωσικής λογοτεχνίας. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Οδησσού, όπου και ολοκλήρωσε τις σπουδές του το 1911. Η λογοτεχνική του όμως δραστηριότητα άρχισε πολύ νωρίτερα αφού τα πρώτα του έργα δημοσιεύτηκαν ήδη το 1903. Ακολούθησε ακαδημαϊκή σταδιοδρομία και έγινε καθηγητής του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου της Μόσχας «Β. Π . Ποτιόμκιν». Μεγάλο μέρος του δημιουργικού του έργου είναι αφιερωμένο στον Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι, καθώς και άλλων μεγάλων Ρώσων ποιητών και συγγραφέων του 19ου αιώνα. Έχει συγγράψει πλήθος έργων που αφορούν ζητήματα της αισθητικής, των σχέσεων που είχαν οι Ρώσοι λογοτέχνες με την κοινωνική σκέψη της εποχής τους και τη δυτικοευρωπαϊκή λογοτεχνία, τη δραματουργία και το θέατρο. Μερικά από τα έργα του είναι: «Οι σημειώσεις του Ντι Αρσιάκ» (1930), «Ρουλέτενμπουργκ» (1932), «Ο βελούδινος δικτάτορας» (1933), «Η ζωή και τα έργα του Φ. Μ. Ντοστογιέφσι» (1935), «Ο Μπαλζάκ στην Ρωσία» (1937), «Η. Σ. Λεσκόφ» (1945). «Πούσκιν» (1960), «Ντοστογιέφσκι» (1965).
Το έργο του «Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι, Βιογραφία», άρχισε να το γράφει στα μέσα της δεκαετίας του 1920 αλλά κατόρθωσε να το εκδώσει μόλις το 1964, ένα χρόνο πριν από το θάνατό του, στη σειρά βιογραφιών «Η ζωή των θαυμαστών ανθρώπων» που είχε ιδρύσει ο Μαξίμ Γκόρκι στα μέσα της δεκαετίας του 1930.
Ο Ντοστογιέφσκι διαβάζει Χέγκελ στην Σιβηρία και κλαίει!…
Laszlo Foldeny
Είμαι ευχαριστημένος από την ζωή μου… Ήταν μεγάλη ευτυχία για μένα η Σιβηρία, το κάτεργο! Λένε ότι είναι φρίκη, ντροπή, κάνουν λόγο για δικαιολογημένη αντίδραση… ένα κάρο βλακείες! Μόνο εκεί άρχισα να κάνω μια σωστή, ευτυχισμένη ζωή, εκεί κατάλαβα τον εαυτό μου… εκεί ένιωσα τον Χριστό… Τότε μου ήρθαν οι καλύτερες σκέψεις, τώρα ξανάρχονται αλλά δεν είναι τόσο καθαρές! Ω, αν κατορθώνατε και σεις να σας στείλουν στο κάτεργο! Φιοντόρ Μ. Ντοστογιέφσκι
Φρόυντ και Ντοστογιέφσκι
Μιχάλης Κ. Μακράκης
Από τον φόβο στην αγάπη
Το τρίτο αυτό βιβλίο της σειράς «Ψυχολογία της Θρησκείας» αποτελεί κριτική της θεωρίας του Φρόυντ, σύμφωνα με το οιδιπόδειο σύμπλεγμα», για την επιληψία του Ντοστογιέφσκι ως σύμπτωμα νεύρωσης (υστερική επιληψία) εξαιτίας της ενοχής που ένιωθε για τις πατροκτονικές του τάσεις. Την ίδια ενοχή που ένιωθε και ο ήρωάς του Ντιμίτρι στο τελευταίο του έργο Αφελφοί Καραμάζοφ. Το ζήτημα όμως είναι: Μπορεί να εξηγηθεί, με βάση το «οιδιπόδειο», η ενοχή του Ντοστογιέφσκι για το φόνο του πατέρα του. Κι ακόμα περισσότερο, η καταγωγή της θρησκείας. Η ενοχή δηλαδή που ένιωσε ο πρωτόγονος για το φόνο του αρχέγονου πατέρα και ο φόβος της τιμωρίας για την ενοχή του αυτή. Ένας φόβος που μετατράπηκε αργότερα από ανάγκη για εξιλέωση σε αγάπη προς τον πατέρα αυτό, με την εξύψωσή του σε Θεό. Είναι λοιπόν ο φόβος, ο ενοχικός φόβος, που ανάγκασε τον πρωτόγονο να επινοήσει το Θεό. Ή είναι η αγάπη, όχι όμως ως προβολή του πατέρα στο Θεό, όπως θέλει ο Φρόυντ, αλλά η αγάπη στην ταύτισή της με τον ίδιο το Θεό, όπως την αντιλαμβάνεται ο Ντοστογιέφσκι. Η αγάπη αυτή που προσέλκυσε τον άνθρωπο κοντά της, ως «primus amor», αποκαλύπτοντάς του ότι «ο Θεός αγάπη εστίν»; Η θρησκειοψυχολογική αυτή θεώρηση «από το φόβο στην αγάπη», όμοια με την πορεία που ακολούθησε, μαζί με τον κεντρικό ήρωά του, τον Αλιόσα, ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι στο τελευταίο του βιβλίο, είναι η πορεία έρευνας από τον Φρόυντ στον Ντοστογιέφσκι, από τον ενοχικό φόβο στη λυτρωτική αγάπη, που ακολουθεί και ο καθηγητής Μιχ. Μακράκης στο δικό του βιβλίο. Ένα βιβλίο που γι’ αυτό και θα μπορούσε να έχει ως προμετωπίδα: «Η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον».
Το ημερολόγιο του συγγραφέα
Fiódor M. Dostoyevski
Α΄ μέρος – Β΄ μέρος
1873 – 1876
Ευρύτατα γνωστός στο παγκόσμιο κοινό από τα μεγάλα του έργα ο Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι έχει και μία άλλη, λιγότερο γνωστή, πλευρά, εκείνη του επιφυλλιδογράφου και του σχολιαστή της σύγχρονης με αυτόν περιρρέουσας πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτισμικής πραγματικότητας. Η πλευρά αυτή του δημιουργικού του έργου φωτίζεται μέσα από τα άρθρα, τα σχόλια, τις επιφυλλίδες και τα δοκίμια που κατά καιρούς δημοσίευσε, τόσο στον ημερήσιο όσο και στον περιοδικό Τύπο της Ρωσίας κατά την διάρκεια της πολυετούς του παρουσίας στα γράμματα και τις τέχνες της μεγάλης αυτής χώρας του Βορρά. Από το πλήθος των χιλιάδων σελίδων που δημοσιεύτηκαν με την υπογραφή του σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής του, ξεχωριστή θέση κατέχουν τα κείμενα που περιλήφθηκαν στο γνωστό, εδώ και χρόνια, στους αναγνώστες και άλλων χωρών πλην της Ρωσίας «Ημερολόγιο του Συγγραφέα». Πρόκειται για κείμενα που, αρχικά, δημοσιεύτηκαν ως ξεχωριστά κεφάλαια στο περιοδικό «Πολίτης», κάτι σαν «παράρτημα», αν θα θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία της εποχής μας, ή κάτι σαν «περιοδικό μέσα στο περιοδικό», σύμφωνα με την ορολογία της εποχής του συγγραφέα. […] (από τον πρόλογο του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη)
Dostoyevski M. Fiódor (Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογέφσκι)
Γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου του 1821 στη Μόσχα. Ο πατέρας του, Μιχαήλ Αντρέγεβιτς, ήταν στρατιωτικός γιατρός, Το 1838 γίνεται δεκτός στη Στρατιωτική Ακαδημία Μηχανικών της Πετρούπολης, στην οποία έδωσε εξετάσεις διότι αυτό απαιτούσε ο πατέρας του, και χωρίζεται από τον αδελφό του. Ο Μιχαήλ Αντρέγεβιτς δολοφονείται το 1839 στο κτήμα της οικογένειας, στην επαρχία της Τούλα. Η δολοφονία του πατέρα Ντοστογέφσκι συνταράσσει τον Φιοντόρ. Υπηρέτησε στο στρατό για ένα μικρό χρονικό διάστημα αλλά τον εγκατέλειψε γρήγορα για να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία. Μελέτησε την κοινωνία και τον κόσμο όχι θεωρητικά αλλά στην πράξη. Θέμα των έργων του, η ίδια η ζωή. Είδε από κοντά τις υποβαθμισμένες συνοικίες, γνώρισε τη φτώχεια, τον πόνο, την εξαθλίωση των ταπεινών ανθρώπων και στη συνέχεια μετέφερε τις εικόνες αυτές στα μυθιστορήματα του. Ασχολήθηκε με τον άνθρωπο και την κοινωνία και υπήρξε αγωνιστής και επαναστάτης. Εναντιώθηκε στην πολιτική του Τσάρου Νικολάου του Α΄. Αυτή του η στάση είχε αποτέλεσμα να κατηγορηθεί για συνωμοσία και να καταδικαστεί σε τετραετή φυλάκιση. Τα χρόνια του εγκλεισμού του στις φυλακές του Όμσκ υπέφερε τρομερά βασανιστήρια και εξευτελισμούς. Το 1857 νυμφεύεται τη Μαρία Ντμιτρίεβνα Ισάεβα, και το 1859, μαζί με τη σύζυγό του, λαμβάνουν την άδεια που τους επιτρέπει να εγκατασταθούν στην Ευρωπαϊκή Ρωσία.Το 1859 εκδίδει στην Πετρούπολη μαζί με τον αδελφό του δύο περιοδικά τα οποία ,όμως, δεν σημείωσαν επιτυχία με αποτέλεσμα ο Ντοστογιέφσκι να βρεθεί καταχρεωμένος. Ο μόνος τρόπος για να συγκεντρώσει χρήματα και να ξεπληρώσει τα χρέη του ήταν η συγγραφή. Άρχισε λοιπόν να γράφει συνέχεια και ακούραστα με αποτέλεσμα να καταφέρει να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του σχετικά άνετα. Σ’ αυτό το διάστημα έγραψε τα καλύτερα του έργα: «Ο παίχτης», «Οι αδερφοί Καραμαζώφ», «Έγκλημα και Τιμωρία», «Ο Ηλίθιος», «Οι δαιμονισμένοι». Όταν κατάφερε πλέον να ανασάνει από το βάρος των χρεών ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού «Πολίτης» και λίγα χρόνια αργότερα εξέδωσε το δικό του περιοδικό, «Το Ημερολόγιο ενός συγγραφέα», που σε αντίθεση με τις προηγούμενες εκδοτικές εμπειρίες σημείωσε τεράστια επιτυχία. Στις 9 Φεβρουαρίου του 1881, ο Φιοντόρ Μιχαΐλοβιτς Ντοστογέφσκι υπέκυπτε σε αγνώστου αιτίας πνευμονική αιμορραγία. Ετάφη στο κοιμητήριο της μονής Αλεξάντερ Νιέφσκι, στην Πετρούπολη. Άλλα έργα του είναι τα μυθιστορήματα: «Ο φτωχόκοσμος», «Λευκές νύχτες», «Ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι», «Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων», «Το υπόγειο». Υπήρξε μέλος της Ακαδημίας Επιστημών και η προσφορά του στην παγκόσμια λογοτεχνία είναι διεθνώς αναγνωρισμένη. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους μυθιστοριογράφους όλων των εποχών και τα έργα του έχουν μεταφραστεί σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.
Το όνειρο ενός γελοίου
Fiódor M. Dostoyevski
Ἕνας ἄνθρωπος πλήρως απογοητευμένος ἀπὸ τὸν ἑαυτό του καὶ την ζωή, τὸν ὁποίο ὁ Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι μετατρέπει ὄχι ἁπλώς σὲ αἰσιόδοξο, ἀλλὰ καὶ ἕτοιμο νὰ ἀλλάξει τον κόσμο. Ἔξοχη μετάφραση ἀπὸ τὸν Σωτήρη Γουνελᾶ.
Related Products
Μικρός οδηγός ζωής
Πάνος Τσεπενέκας
Η διαθήκη ενός συνηθισμένου ανθρώπου
Σήμερα δεν χρειαζόμαστε μορφωμένους, χρειαζόμαστε Μύστες! Σήμερα δεν χρειαζόμαστε φιλοσόφους, χρειαζόμαστε Σοφούς! Σήμερα δεν χρειαζόμαστε θεολόγους, χρειαζόμαστε Αγίους! Μα πριν απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα χρειαζόμαστε Ανθρώπους!
Με στοχασμό και μ’ όνειρο ο παλιός μου συμμαθητής υφαίνει αυτόν τον πολύτιμο Μικρό Οδηγό, που συν-κινεί την ψυχή μας να επιστρέψει γυμνή και ανάλαφρη στο πρώτο της σταυροδρόμι. Μέσα από το διάλογο που ανοίγει μεταξύ του αναγνώστη και του εαυτού του, μας ενεργοποιεί, μας κάνει να σκεφτόμαστε τρόπους που δικαιώνουν την Ύπαρξη, μας εμψυχώνει να διώξουμε από μέσα μας τη λάσπη του σύγχρονου τρόπου ζωής, διαμορφώνοντας έτσι μια νέα στάση απέναντι στον εαυτό μας και τους άλλους. Είμαι σίγουρος ότι αυτό το ταξίδι στο οποίο ο φίλος μου μας έκανε συνοδοιπόρους, δεν τελειώνει εδώ, αφού το μυστήριο και η έκσταση της συνάντησης με το φως θα συνεχίζει να μας έλκει όλους…
Χρήστος Πλατανίτης
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΕΛΟΣ; Μουσική σύνθεση: Αποστόλης Ακριβός Στίχοι: ΜΙΚΡΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΖΩΗΣ (Πάνος Τσεπενέκας)
Μειλίχια
Fiódor M. Dostoyevski
Μειλίχια, μια νουβέλα. Μειλίχια ένας μονόλογος, κατάδυση στην άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής. Μειλίχια, ένα κείμενο-καταγγελία στα ερείπια μιας ζωής που αχνίζουν πάνω από το νεκρό κορμί μιας αθώας, μειλίχιας κοπέλας. Μειλίχια, μια διεισδυτική ματιά του Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι στον ζοφερό κόσμο· σύναξη σκιών, ανθρώπων που πούλησαν την ψυχή τους στην αλαζονεία, θυσιάζοντας την ανθρωπιά τους. Με πλούσια θητεία στην παρατήρηση, καταγραφή και απεικόνιση της σύγχρονης πραγματικότητας, ο Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι παραδίδει στον αναγνώστη την Μειλίχια όχι μόνο ως δείγμα της υψηλής συγγραφικής του δεινότητας, αλλά και ως υπόδειγμα κοινωνικού σχολιασμού μιας κοινωνίας όπου τα άφατα αισθήματα κακοφορμίζουν καταλήγοντας στις πνευματικές μαρμαρυγές, στον διάλογο με την τρέλα.
Οι κατεργαριές του Σκαπέν
Molière
Ο συγγραφέας και ζωγράφος Φώτης Κόντογλου (1895-1965), ο οποίος προσδιορίζεται ιδεολογικά ως καθοριστικός παράγοντας διαμόρφωσης της γενιάς του ’30 -ουσιαστικά ανένταχτος σε σχολές και ρεύματα- έβλεπε με δυσπιστία τη θεατρική σκηνή, μολονότι όταν χρειάστηκε υπηρέτησε το θέατρο με την καρδιά του. Αφοσιωμένος στην τέχνη του ο Μικρασιάτης Φώτιος -κοσμοπολίτης και άπατρις- δημιουργούσε με βασικό άξονα στο όραμά του τη στοιχειοθέτηση της ελληνικής ταυτότητας με κριτήριο την ορθόδοξη πνευματικότητα. Η είδηση, λοιπόν, της ενασχόλησης ενός «Βυζαντινού» του 20ού αιώνα με τον Μολιέρο στο έργο «Οι κατεργαριές του Σκαπέν» οδηγεί σε μια νέα προσέγγιση της φυσιογνωμίας του Κόντογλου. Η μετάφραση του έργου παρουσιάστηκε το 1938 σε παράσταση του Βασιλικού Θεάτρου, που γνώρισε θερμή υποδοχή, και με συντελεστές ένα εκλεκτό επιτελείο ηθοποιών σε σκηνοθεσία Δ. Ματσούκη. Πρόσωπο κλειδί για την ανάθεση της μετάφρασης υπήρξε ο φίλος του Φωτίου Κωστής Μπαστιάς -ο δυναμικός γενικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου το 1938. Με την έκδοση του αφανούς αυτόγραφου κειμένου οι αναγνώστες και μελετητές του Κόντογλου ανακαλύπτουν μία ακόμη πτυχή της καλλιτεχνικής του δραστηριότητας, που τον διαφοροποιεί από το γνωστό λογοτεχνικό και εικαστικό του έργο, ενώ ταυτόχρονα, προστίθεται μία επιπλέον ψηφίδα στην ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου.
Βαλτέτσι 1944
Κωνσταντίνος Σαραντόπουλος
Μαρτυρία
Ίσως οι νεώτεροι να διαφωνούν με την αναμόχλευση παλαιών παθών και να μη θέλουν να έρχονται στην επιφάνεια. Για τα πάθη συμφωνούμε και εμείς. Τα γεγονότα όμως είναι ιερά και η ιστορία δεν μπορεί να διαγραφεί και να ταφεί. Είναι μια πραγματικότητα που απαιτεί σεβασμό. Είναι βέβαια τυχεροί όσοι δεν έζησαν τη φρίκη των ιδεολογικών και πολιτικών συγκρούσεων στην Κατοχή και στον ανταρτοπόλεμο. Αυτό όμως δεν τους απαλλάσσει από το χρέος να μελετήσουν την Ιστορία και τη συμπεριφορά των Ελλήνων κομμουνιστών της περιόδου εκείνης και να διδαχθούν. Γιατί θα ισχύει πάντοτε η σοφή ρήση: «Οι λαοί που δεν διδάχθηκαν από την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν».
Το ημερολόγιο του συγγραφέα
Fiódor M. Dostoyevski
Γ΄ μέρος – 1876
Καθ’ όλη τη διάρκεια του 1876 ο Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι με θαυμαστή επιμέλεια συνεχίζει να γράφει και να εκδίδει μόνος του το «Ημερολόγιο του συγγραφέα». Η επιτυχία που γνώρισε ανάμεσα στο κοινό, οι κριτικές που δημοσίευαν άλλα περιοδικά άλλα και η πολεμική του συγγραφέα για ορισμένα φλέγοντα ζητήματα της επικαιρότητας του έδιναν κουράγιο να συνεχίζει. Στα τεύχη του περιοδικού που περιλαμβάνονται στον παρόντα, δεύτερο τόμο της ελληνικής μετάφρασης, ο Έλληνας αναγνώστης θα παρακολουθήσει την σκέψη του συγγραφέα για ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και κυρίως για το περίφημο «Ανατολικό ζήτημα», αλλά και για υποθέσεις αστυνομικού και δικαστικού ενδιαφέροντος, όπου ο Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι αποκαλύπτει τον εσωτερικό του κόσμο και τις βαθύτερες ηθικές του αρχές, υποστηρίζοντας απόψεις οι οποίες σε αρκετές περιπτώσεις έρχονταν σε αντίθεση με την κοινή γνώμη. […] (από την εισαγωγή του βιβλίου)
Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη, Αθήνα (1870-1908)
Βιργινία Δ. Χαμουδοπούλου – Κωνσταντινίδου
Μηνάς Δ. Χαμουδόπουλος (1843-1908): Μέγας ρήτωρ της μεγάλης Χριστού Εκκλησίας, δημοσιογράφος, ιστορικός, γεωγράφος, πολιτικός, φορέας της ελληνορθοδόξου παραδόσεως
Στα ελληνικά σχολεία δεν διδάσκεται ο τιτάνειος πνευματικός αγώνας των αλύτρωτων Ρωμηών του β΄ ημ. του 19ου αιώνος, απογόνων των «αυτηκόων» και «αυτοπτών» μαρτύρων του ανατολικού ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Οι Έλληνες αυτοί ζούσαν την πολυεθνική οθωμανική πραγματικότητα, διατηρώντας την εθνική τους ταυτότητα, χωρίς κραυγές και εθνικιστικές εξάρσεις, γιατί στόχευαν στην ενότητα και ισομοιρία όλων των λαών της Ανατολής. Για τους Έλληνες Μικρασιάτες Μεγάλη Ιδέα ήταν η αποκάλυψη της ιστορικής αληθείας και η ως εκ τούτου πρωτοκαθεδρία (όχι κυριαρχία) της αμιγούς Ελληνορθοδόξου Παραδόσεως, που κράτησε, επί αιώνες, το Γένος-Έθνος ζωντανό. Το 1922 ακύρωσε το όραμα της πολιτικής ενώσεως όλων των Ελλήνων υπό το Ελλαδικό Κράτος, δεν μπόρεσε όμως να ακυρώσει τη «Ρωμαίικη Ιδέα», που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα με πίστη, παιδεία και αγάπη στη λαϊκή μας Παράδοση. Οφείλουμε τιμή και δόξα σ’ εκείνους που έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία μας. Αφαιρώντας όμως από τη μεσαιωνική και νεώτερη ελληνική ιστορία την πανανθρώπινη δύναμη της Ορθοδοξίας, παραποιούμε την ελληνική πραγματικότητα, αφήνοντας τα Ελληνόπουλα χωρίς προσανατολισμό και χωρίς τη ζωογόνο επαφή με τις ιστορικές τους ρίζες.
Για το ιερό και το δράμα
Ιωσήφ Βιβιλάκης
Θεατρολογικές προσεγγίσεις
Η έκδοση αυτή περιλαμβάνει μελετήματα που καλύπτουν ένα ευρύ χρονικό φάσμα, από την αρχαιότητα έως τον 20ό αιώνα. Θέμα των περισσότερων κειμένων είναι το ιερό με τις διάφορες εκφάνσεις του το οποίο αναζητείται στη συμπλοκή του με το δράμα και τη σκηνή στην πατερική γραμματεία, στην εκκλησιαστική λατρεία και σε θεατρικούς συγγραφείς (όπως ο Ο’ Νήλ, ό Ουίλλιαμς ή ο Τερζάκης), αν και παρουσιάζονται έργα στα οποία κύριος σκοπός είναι η καταγραφή και η ανάδειξή τους (όπως στην περίπτωση του Μ. Καραγάτση και του Παύλου Νιρβάνα). Άλλες στιγμές η ερευνητική ματιά εστιάζει στον μαρασμό των αρχαίων θεάτρων ή στην ιδιαιτερότητα ορισμένων δραμάτων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την επτανησιακή Ευγένα του Μοντσελέζε, μία μοναδική δραματοποίηση συναξαριού, που απηχεί το θρησκευτικό θέατρο της Δύσης στα καθ’ ημάς ή στον Αυξεντιανό μετανοημένο, μια ανελέητη διαλογική σάτιρα της Χριστοκαπηλείας, που γράφτηκε στα μισά του 18ου αιώνα. Αλλού η προσοχή πέφτει στο ανέβασμα θεατρικών παραστάσεων, όπως στη σκανδαλιστική πρώτη σκηνοθεσία του «Χριστού Πάσχοντος» από τον Αλέξη Σολομό, όταν για πρώτη φορά στη νεώτερη Ελλάδα «εμφανίσθηκε» εξαϋλωμένος ο Ιησούς επί σκηνής.
Συγκυρίες και επιλογές, Αυτοβιογραφία (6η Έκδοση)
π. Φιλόθεος Φάρος
Ο τρόπος που συχνά αξιολογούμε τα πράγματα και τους ανθρώπους είναι συνήθως ανακριβής και απλοϊκός. Μας εξυπηρετεί να ζούμε σε μία εικονική πραγματικότητα και φαίνεται να πιστεύουμε ότι αυτό είναι απαραίτητο για να αποφευχθεί κάποιος υποτιθέμενος όλεθρος. Μας βολεύει να πιστεύουμε ότι τα πράγματα είναι μαύρα ή άσπρα. Να διαχωρίζουμε τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για κληρικούς, μας αρέσει και εξυπηρετεί κάποιες ανάγκες της ανωριμότητός μας να ειδωλοποιούμε και να αποθεώνουμε κάποιους απ’ αυτούς και κάποιους να τους θεωρούμε βδελύγματα. Όμως στην ειδωλοποίηση ακολουθεί αναπότρεπτα, αργά ή γρήγορα, η δαιμονοποίηση.
Ο Διγενής Ακρίτης escorial και το Ποντιακό Δημοτικό Τραγούδι
Γεώργιος Ι. Θανόπουλος
Κοινά τυπικά, μορφολογικά και τεχνοτροπικά στοιχεία της ποιητικής τους
Η συγκριτική αυτή μελέτη επιχειρεί να συμβάλει στην αναζήτηση της κατασκευής και του ποιητικού χαρακτήρα τόσο του μεσαιωνικού ελληνικού έπους του «Διγενή Ακρίτη» – διασκευή escorial – όσο και των ποντιακών δημοτικών τραγουδιών και κυρίως των ηρωικών. Επίσης, στη διαφώτιση ζητημάτων του έπους, όπως της βαθύτερης σχέσης των συστημάτων έκφρασης του κειμένου του «Διγενή Ακρίτη» Escorial με την προφορική λαϊκή ποιητική παράδοση του τόπου σύνθεσης του έπους, της αρχικής γλωσσικής μορφής του και της σημασίας των λογοτύπων που απαντούν τόσο στο κείμενο του χειρογράφου του Escorial όσο και σε ποντιακά δημοτικά τραγούδια τα οποία, αν και είναι καταγραφές του 19ου και 20ου αιώνα, διατηρούν, σε εξελιγμένη βέβαια μορφή, κοινές λογοτυπικές εκφράσεις με τον «Διγενή Ακρίτη» του Escorial. Παραπέρα, γίνονται κατανοητοί οι κανόνες, οι τεχνικές και οι τρόποι με τους οποίους ο ποιητής πλάθει, φιλτράρει και αναδημιουργεί το υλικό του και το υλικό της προϋπάρχουσας ποιητικής λαϊκής παράδοσης. Έτσι, γίνεται αντιληπτή η σύγκλιση και η οργανική σχέση του «Διγενή Ακρίτη» Escorial με τη λαϊκή προφορική ποίηση των (μεσο)βυζαντινών χρόνων και ειδικότερα με τα ηρωικά (ακριτικά) τραγούδια της προφορικής παράδοσης του Πόντου.
Η πάνω μεριά του κόσμου
Καδιώ Κολύμβα
Μυθιστόρημα
Η μυθιστορηματική βιογραφία ενός ανθρώπου κι ενός τόπου, βασισμένη στο ημερολόγιο μιας καπετάνισσας. Μια ζωή γεμάτη τρικυμίες και μπουνάτσες στη Σαντορίνη και στον Πειραιά, στο χτες και στο σήμερα. Μια ζωή απόλυτα δεμένη με τη θάλασσα, τη ναυτιλία και τη ναυτοσύνη. Από τα πανιά της σκούνας, μέχρι τα λίμπερτυ των αποζημιώσεων του πολέμου κι από τις βεγγέρες του νησιού μέχρι τα ταξίδια στην Ευρώπη.
There are no reviews yet.