Βαλτέτσι 1944
Κωνσταντίνος Σαραντόπουλος
Μαρτυρία
Ίσως οι νεώτεροι να διαφωνούν με την αναμόχλευση παλαιών παθών και να μη θέλουν να έρχονται στην επιφάνεια. Για τα πάθη συμφωνούμε και εμείς. Τα γεγονότα όμως είναι ιερά και η ιστορία δεν μπορεί να διαγραφεί και να ταφεί. Είναι μια πραγματικότητα που απαιτεί σεβασμό. Είναι βέβαια τυχεροί όσοι δεν έζησαν τη φρίκη των ιδεολογικών και πολιτικών συγκρούσεων στην Κατοχή και στον ανταρτοπόλεμο. Αυτό όμως δεν τους απαλλάσσει από το χρέος να μελετήσουν την Ιστορία και τη συμπεριφορά των Ελλήνων κομμουνιστών της περιόδου εκείνης και να διδαχθούν. Γιατί θα ισχύει πάντοτε η σοφή ρήση: «Οι λαοί που δεν διδάχθηκαν από την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν».
€ 16.23 € 12.98
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
Weight | 0.65 kg |
---|---|
Dimensions | 14 x 21 cm |
Συγγραφέας | Κώστας Αθ. Σαραντόπουλος |
Σελίδες | 408 |
isbn13 | 978-960-527-272-2 |
isbn | 960-527-272-5 |
Be the first to review “Βαλτέτσι 1944” Ακύρωση απάντησης
You may also like…

Σαραντόπουλος Αθ. Κωνσταντίνος
Ο Κώστας Αθ. Σαραντόπουλος γεννήθηκε το 1931 στο Βαλτέτσι, όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια και έλαβε τη στοιχειώδη εκπαίδευση στο εκεί Δημοτικό Σχολείο. Ακολούθησαν τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής και του αδελφοκτόνου διχασμού, που σημάδεψαν καθοριστικά τη ζωή του, αφήνοντάς του τραυματικές εμπειρίες, τις οποίες όμως κατόρθωσε να εξυψώσει σε δημιουργική και λυτρωτική δύναμη, όπως διαπιστώνει ο αναγνώστης του βιβλίου. Στην Τρίπολη παρακολούθησε τα μαθήματα Μέσης Εκπαιδεύσεως στο 1ο Γυμνάσιο (σημερινό Λύκειο). Μετά το πέρας των γυμνασιακών σπουδών ενεγράφη στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ύστερα από εξαετείς σπουδές έλαβε το πτυχίο του ιατρού. Στον Ελληνικό Στρατό υπηρέτησε επί διετία ως έφεδρος ανθυπίατρος. Ακολούθως μετέβη για μετεκπαίδευση στις ΗΠΑ και ειδικεύτηκε στη Χειρουργική Ορθοπεδική (Clevelan Ofio, Sheton Hall του New Jersey, Albert Einstein της Φιλαδέλφειας και Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης). Είναι διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών και καθηγητής της Ορθοπεδικής στην Ιατρική Σχολή του North Eastern Ohio College of Medicine. Κατόπιν τούτων εγκαταστάθηκε μονίμως στις ΗΠΑ. Είναι έγγαμος και πατέρας τεσσάρων τέκνων. Επισκέπτεται κάθε χρόνο την Ελλάδα και το Βαλτέτσι το οποίο υπεραγαπά. Το ίδιο και όλα τα μέλη της οικογένειάς του. Το ενδιαφέρον του για τα εθνικά μας θέματα είναι συνεχές και αμείωτο, όπως και η ανάμειξή του στα ζητήματα του ελληνισμού και της Ορθόδοξης Εκκλησίας παραμένει ενεργός. Διετέλεσε Πρόεδρος της Παναρκαδικής Ομοσπονδίας Αμερικής και της Ελληνικής Κοινότητας του Youngstown Ohio και είναι μέλος της «Ηγεσίας των 100» (Leadership One Hundred). Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, σε αναγνώριση των υπηρεσιών του αυτών και της προσφοράς του προς την Ορθόδοξη Εκκλησία, του έχει απονείμει τον τίτλο του Άρχοντος Ακτουαρίου.
Related Products

Υποκριτική και κριτική
Αντώνης Μοσχοβάκης
Θεατρικές κριτικές 1975 – 1982
Ο Μοσχοβάκης γίνεται μάρτυρας της καταπληκτικής ανθοφορίας του νεοελληνικού έργου με τη νέα γενιά, των θεατρικών συγγραφέων, που εμφανίζεται στις αρχές της δεκαετίας του ’70, δημιουργώντας μια δραματουργία γύρω από την ταυτότητα του νεοέλληνα, όπως αυτή διαγράφεται μέσα από την οικεία καθημερινότητα. Μας εξοικειώνει με τη νέα θεατρική παραγωγή των δραματουργών, οι οποίοι συνεχίζουν στον θεατρικό στίβο της μεταπολίτευσης […] μας γνωρίζει τα νέα θεατρικά σχήματα για τα οποία οι ιδρυτές τους συνήθως επιλέγουν χώρους σε γειτονιές μακριά από το αθηναϊκό κέντρο, […] προσφέρει μικρά μαθήματα δραματολογίας […] παροτρύνει τους σκηνοθέτες να εντρυφήσουν στην ουσία, στον μηχανισμό κατασκευής της πολιτικής κατάστασης, υπερασπίζοντας τα δραματικά πρόσωπα των τυράννων από τον εξευτελισμό και τη γελοιοποίηση, που υφίστανται από σκηνοθέτες οι οποίοι μάχονται τους ήρωες αντί να αποκαλύπτουν τις λογικές που οδηγούν στα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Το ανθρώπινο βλέμμα του Μοσχοβάκη προφυλάσσει την κριτική του να μη γίνει διανοουμενίστικη. […] […] μια συμβολή στην κατανόηση της ιστορίας του ελληνικού θεάτρου, αλλά και μια προσφορά στην ιστορία του νεοελληνικού πολιτισμού.


Άμλετ και Δον Κιχώτης
Ivan Turgenev
Οι Δον Κιχώτες ανακαλύπτουν, οι Άμλετ επεξεργάζονται. Πώς, όμως, θα μας ρωτήσουν, μπορούν οι Άμλετ να επεξεργαστούν οτιδήποτε, όταν αμφιβάλλουν για τα πάντα και δεν πιστεύουν σε τίποτα. […] Με βάση το σοφό καταμερισμό της φύσης, απόλυτοι Άμλετ, όπως και απόλυτοι Δον Κιχώτες, δεν υπάρχουν: αυτοί είναι απλά ακραίες εκφράσεις δύο διαφορετικών κατευθύνσεων, σταθμοί που οριοθετούνται από τους ποιητές σε διαφορετικές ατραπούς […] Όπως η αρχή της ανάλυσης έφτασε στον Άμλετ στα όρια της τραγικότητας, έτσι και η αρχή του ενθουσιασμού έφτασε στον Δον Κιχώτη στα όρια του κωμικού, ενώ στην ζωή το απόλυτο κωμικό και το απόλυτο τραγικό απαντώνται σπανίως.

Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι
Leonid P. Grossman
Μία βιογραφία. Μία διεισδυτική ματιά στη ζωή στο έργο και τα πάθη του μεγάλου Αμαρτωλού, ο οποίος με το έργο του σημάδεψε όχι μόνο τη λογοτεχνία της ιδιαίτερης πατρίδας του, μα και του κόσμου ολάκερου. Το σώμα των χρόνων της ζωής του μεγάλου συγγραφέα ξετυλίγεται μέσα από τις σελίδες της αφήγησης του Λεονίντ Γρόσσμαν, του ανθρώπου που γνώρισε από κοντά όλους όσους ήταν στο περιβάλλον του Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι. Από τη μία σελίδα στην άλλη, ο συγγραφέας, και μαζί με αυτόν ο αναγνώστης, ακολουθεί τη διαδρομή του ανθρώπου που συνομίλησε με τον Μεγάλο Ιεροεξεταστή, που συναναστράφηκε με το Θείο Βρέφος, που έπαιξε στη ρουλέτα εξαντλώντας το καταραμένο απόθεμα ζωής, που βυθίστηκε σε πάθη ανθρώπινα και που με χειρουργική ακρίβεια κατέγραψε την υποβόσκουσα εκρηκτικότητα της ανθρώπινης ψυχής, εκεί στο σπίτι των πεθαμένων. Μία βιογραφία, μια πορεία μέσα στην ιλιγγιώδη σιωπή και τις εκκωφαντικές κραυγές του Ντοστογιέφσκι, του ανθρώπου που με το έργο του άλλαξε για πάντα το ρου της λογοτεχνίας.

Οι κατεργαριές του Σκαπέν
Molière
Ο συγγραφέας και ζωγράφος Φώτης Κόντογλου (1895-1965), ο οποίος προσδιορίζεται ιδεολογικά ως καθοριστικός παράγοντας διαμόρφωσης της γενιάς του ’30 -ουσιαστικά ανένταχτος σε σχολές και ρεύματα- έβλεπε με δυσπιστία τη θεατρική σκηνή, μολονότι όταν χρειάστηκε υπηρέτησε το θέατρο με την καρδιά του. Αφοσιωμένος στην τέχνη του ο Μικρασιάτης Φώτιος -κοσμοπολίτης και άπατρις- δημιουργούσε με βασικό άξονα στο όραμά του τη στοιχειοθέτηση της ελληνικής ταυτότητας με κριτήριο την ορθόδοξη πνευματικότητα. Η είδηση, λοιπόν, της ενασχόλησης ενός «Βυζαντινού» του 20ού αιώνα με τον Μολιέρο στο έργο «Οι κατεργαριές του Σκαπέν» οδηγεί σε μια νέα προσέγγιση της φυσιογνωμίας του Κόντογλου. Η μετάφραση του έργου παρουσιάστηκε το 1938 σε παράσταση του Βασιλικού Θεάτρου, που γνώρισε θερμή υποδοχή, και με συντελεστές ένα εκλεκτό επιτελείο ηθοποιών σε σκηνοθεσία Δ. Ματσούκη. Πρόσωπο κλειδί για την ανάθεση της μετάφρασης υπήρξε ο φίλος του Φωτίου Κωστής Μπαστιάς -ο δυναμικός γενικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου το 1938. Με την έκδοση του αφανούς αυτόγραφου κειμένου οι αναγνώστες και μελετητές του Κόντογλου ανακαλύπτουν μία ακόμη πτυχή της καλλιτεχνικής του δραστηριότητας, που τον διαφοροποιεί από το γνωστό λογοτεχνικό και εικαστικό του έργο, ενώ ταυτόχρονα, προστίθεται μία επιπλέον ψηφίδα στην ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου.

Ο Διγενής Ακρίτης escorial και το Ποντιακό Δημοτικό Τραγούδι
Γεώργιος Ι. Θανόπουλος
Κοινά τυπικά, μορφολογικά και τεχνοτροπικά στοιχεία της ποιητικής τους
Η συγκριτική αυτή μελέτη επιχειρεί να συμβάλει στην αναζήτηση της κατασκευής και του ποιητικού χαρακτήρα τόσο του μεσαιωνικού ελληνικού έπους του «Διγενή Ακρίτη» – διασκευή escorial – όσο και των ποντιακών δημοτικών τραγουδιών και κυρίως των ηρωικών. Επίσης, στη διαφώτιση ζητημάτων του έπους, όπως της βαθύτερης σχέσης των συστημάτων έκφρασης του κειμένου του «Διγενή Ακρίτη» Escorial με την προφορική λαϊκή ποιητική παράδοση του τόπου σύνθεσης του έπους, της αρχικής γλωσσικής μορφής του και της σημασίας των λογοτύπων που απαντούν τόσο στο κείμενο του χειρογράφου του Escorial όσο και σε ποντιακά δημοτικά τραγούδια τα οποία, αν και είναι καταγραφές του 19ου και 20ου αιώνα, διατηρούν, σε εξελιγμένη βέβαια μορφή, κοινές λογοτυπικές εκφράσεις με τον «Διγενή Ακρίτη» του Escorial. Παραπέρα, γίνονται κατανοητοί οι κανόνες, οι τεχνικές και οι τρόποι με τους οποίους ο ποιητής πλάθει, φιλτράρει και αναδημιουργεί το υλικό του και το υλικό της προϋπάρχουσας ποιητικής λαϊκής παράδοσης. Έτσι, γίνεται αντιληπτή η σύγκλιση και η οργανική σχέση του «Διγενή Ακρίτη» Escorial με τη λαϊκή προφορική ποίηση των (μεσο)βυζαντινών χρόνων και ειδικότερα με τα ηρωικά (ακριτικά) τραγούδια της προφορικής παράδοσης του Πόντου.


Μικρός οδηγός ζωής
Πάνος Τσεπενέκας
Η διαθήκη ενός συνηθισμένου ανθρώπου
Σήμερα δεν χρειαζόμαστε μορφωμένους, χρειαζόμαστε Μύστες! Σήμερα δεν χρειαζόμαστε φιλοσόφους, χρειαζόμαστε Σοφούς! Σήμερα δεν χρειαζόμαστε θεολόγους, χρειαζόμαστε Αγίους! Μα πριν απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα χρειαζόμαστε Ανθρώπους!
Με στοχασμό και μ’ όνειρο ο παλιός μου συμμαθητής υφαίνει αυτόν τον πολύτιμο Μικρό Οδηγό, που συν-κινεί την ψυχή μας να επιστρέψει γυμνή και ανάλαφρη στο πρώτο της σταυροδρόμι. Μέσα από το διάλογο που ανοίγει μεταξύ του αναγνώστη και του εαυτού του, μας ενεργοποιεί, μας κάνει να σκεφτόμαστε τρόπους που δικαιώνουν την Ύπαρξη, μας εμψυχώνει να διώξουμε από μέσα μας τη λάσπη του σύγχρονου τρόπου ζωής, διαμορφώνοντας έτσι μια νέα στάση απέναντι στον εαυτό μας και τους άλλους. Είμαι σίγουρος ότι αυτό το ταξίδι στο οποίο ο φίλος μου μας έκανε συνοδοιπόρους, δεν τελειώνει εδώ, αφού το μυστήριο και η έκσταση της συνάντησης με το φως θα συνεχίζει να μας έλκει όλους…
Χρήστος Πλατανίτης
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΕΛΟΣ; Μουσική σύνθεση: Αποστόλης Ακριβός Στίχοι: ΜΙΚΡΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΖΩΗΣ (Πάνος Τσεπενέκας)

Ο Γενάρχης της ρωμιοσύνης
Π. Μ. Σωτήρχος
Μέγας Κωνσταντίνος ο ισαπόστολος

Για το ιερό και το δράμα
Ιωσήφ Βιβιλάκης
Θεατρολογικές προσεγγίσεις
Η έκδοση αυτή περιλαμβάνει μελετήματα που καλύπτουν ένα ευρύ χρονικό φάσμα, από την αρχαιότητα έως τον 20ό αιώνα. Θέμα των περισσότερων κειμένων είναι το ιερό με τις διάφορες εκφάνσεις του το οποίο αναζητείται στη συμπλοκή του με το δράμα και τη σκηνή στην πατερική γραμματεία, στην εκκλησιαστική λατρεία και σε θεατρικούς συγγραφείς (όπως ο Ο’ Νήλ, ό Ουίλλιαμς ή ο Τερζάκης), αν και παρουσιάζονται έργα στα οποία κύριος σκοπός είναι η καταγραφή και η ανάδειξή τους (όπως στην περίπτωση του Μ. Καραγάτση και του Παύλου Νιρβάνα). Άλλες στιγμές η ερευνητική ματιά εστιάζει στον μαρασμό των αρχαίων θεάτρων ή στην ιδιαιτερότητα ορισμένων δραμάτων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την επτανησιακή Ευγένα του Μοντσελέζε, μία μοναδική δραματοποίηση συναξαριού, που απηχεί το θρησκευτικό θέατρο της Δύσης στα καθ’ ημάς ή στον Αυξεντιανό μετανοημένο, μια ανελέητη διαλογική σάτιρα της Χριστοκαπηλείας, που γράφτηκε στα μισά του 18ου αιώνα. Αλλού η προσοχή πέφτει στο ανέβασμα θεατρικών παραστάσεων, όπως στη σκανδαλιστική πρώτη σκηνοθεσία του «Χριστού Πάσχοντος» από τον Αλέξη Σολομό, όταν για πρώτη φορά στη νεώτερη Ελλάδα «εμφανίσθηκε» εξαϋλωμένος ο Ιησούς επί σκηνής.

Συγκυρίες και επιλογές, Αυτοβιογραφία (6η Έκδοση)
π. Φιλόθεος Φάρος
Ο τρόπος που συχνά αξιολογούμε τα πράγματα και τους ανθρώπους είναι συνήθως ανακριβής και απλοϊκός. Μας εξυπηρετεί να ζούμε σε μία εικονική πραγματικότητα και φαίνεται να πιστεύουμε ότι αυτό είναι απαραίτητο για να αποφευχθεί κάποιος υποτιθέμενος όλεθρος. Μας βολεύει να πιστεύουμε ότι τα πράγματα είναι μαύρα ή άσπρα. Να διαχωρίζουμε τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για κληρικούς, μας αρέσει και εξυπηρετεί κάποιες ανάγκες της ανωριμότητός μας να ειδωλοποιούμε και να αποθεώνουμε κάποιους απ’ αυτούς και κάποιους να τους θεωρούμε βδελύγματα. Όμως στην ειδωλοποίηση ακολουθεί αναπότρεπτα, αργά ή γρήγορα, η δαιμονοποίηση.
There are no reviews yet.