Αν φανεί η γοργόνα

Στάθης Καρράς

Μυθιστόρημα

Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων ξένων περιπλανιέται στο χώρο της Αρχαίας Ολυμπίας. Εγγλέζος εκείνος, Γερμανίδα εκείνη. Έχουν και οι δυο διαβάσει για την ιστορία του τόπου που επισκέπτονται. Για το συνταίριασμα του αθλητικού πνεύματος με την ειρήνη. Για τον πρωτόφαντο θεσμό της «ιερής εκεχειρίας», που ‘χε στον τόπο αυτό γεννηθεί. Είδαν οι δυο ξένοι, αποθαύμασαν, στοχάστηκαν. Σωπαίνουν τώρα. Ακουμπισμένοι στα κατάλοιπα αρχαίας κολόνας. Ξάφνου εκείνη, στο σύντροφό της: «Μου φαίνεται κάπου να ταξιδεύεις». – «Ταξιδεύω», είναι η απάντηση. – «Που.» – «Αρμένισμα στο χρόνο. Μετά το ταξίδι στον αρχαίο κόσμο, ώρα και για το δικό μας. Ο πατέρας μου, ο πατέρας σου… Ύστερα εμείς οι δυο…» Ζωές που λες κι αναπηδούν πότε μέσ’ από παραμύθι απίθανο και πότε μέσ’ απ’ όνειρο εφιαλτικό. Είναι εδώ η Ιστορία που γίνεται μυθιστόρημα. Είναι το μυθιστόρημα που γίνεται Ιστορία. Ακριβώς για να ξαναδώσει σ’ αυτήν ανθρώπινο πρόσωπο. Και ήρωες κάποιοι από ‘κείνους πάνω στους οποίους, άσχετα από στρατόπεδα, ξέσπασαν οι λαίλαπες δύο τρομερών παγκόσμιων πολέμων. Αυτών που σημάδεψαν ανεξίτηλα τον Εικοστό Αιώνα. Από τις σελίδες του βιβλίου περνούν περιστατικά άγνωστα στους πολλούς. Ή ξεχασμένα πια. Κι ωστόσο πολλά απ’ αυτά έχουν και στις μέρες μας το νόημά τους. Και πέρ’ από το συγκινησιακό στοιχείο, ξανοίγουν ευρύ πεδίο για διαχρονικό στοχασμό…

Αγαθή Ποτουρίδου Τσιάμη

Μυθιστόρημα

Τι είναι αυτό που μετατρέπει τις απλές συμμαθήτριες σε αχώριστες φίλες. Πόσο μπορεί η φιλία να αλλάξει τη ζωή κάθε παιδιού. Μέσα από απρόσμενα γεγονότα, αγωνίες αλλά και ευχάριστες στιγμές, η Ιωάννα και η παρέα της ανεβαίνουν ένα-ένα τα σκαλοπάτια της εμπειρίας και της γνώσης. Γεμάτες δυναμισμό, κέφι και χιούμορ καταφέρνουν να ξεπεράσουν τα δύσκολα της ζωής και να ανακαλύψουν πολλά από τα μυστικά της. Κυρίως όμως γνωρίζουν καλύτερα τον ίδιο τον εαυτό τους και κάνουν ένα βήμα προς την ωριμότητα. Διαπιστώνουν με όλα αυτά πως η αληθινή φιλία δεν έχει όρια.

Τιτίνα Δανέλλη

Μυθιστόρημα

Ο Λέων είναι ένα μεγαλειώδες ανθρωπάκι. Είναι γοητευτικός και συγχρόνως αποκρουστικός. Έτσι τουλάχιστον τον αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του. Ποια είναι όμως η 4η γυναίκα του. Ποιο μυστικό κρύβεται στη σχέση τους, ώστε μπροστά της να ωχριούν και το έγκλημα που έγινε αλλά και οι μορφές του στρατηγού της ΕΛΑΣ Άγγελου Βλάχου και της δημοσιογράφου Ευγενίας Ευγενικού, οι οποίοι ανέλαβαν την εξιχνίασή του. «Ήμουν τότε ένα υπάκουο κατοικίδιο ζωάκι που πλάι του περπατούσε ένα μεγαλοπρεπές, ένα πανέμορφο και ακατανίκητο λιοντάρι. Ο βασιλιάς της ζούγκλας… με πράσινα μάτια. Όπως ήταν φυσικό η Τζίνι προτίμησε τον Λέοντα… Ήταν πολύ μικρή, κοριτσάκι με σοσονάκια και αλογοουρίτσα. Οι γονείς της ποτέ δε θα έδιναν τη συγκατάθεσή τους γι’ αυτόν τον γάμο, τουλάχιστον για τα επόμενα δέκα χρόνια. Ο Λέων έκανε σαν τρελός, ήθελε να τη νυμφευτεί αμέσως, να τη δεσμεύσει… Του ήταν ανυπόφορη η αναμονή. Τότε ακόμη δεν γνώριζε τον εαυτό του. Βιαζόταν να παντρευτεί, για να γιατρευτεί από τον έρωτά του. Για να χωρίσει… όπως συνεχώς κάνει. Έτσι ώστε να είναι ψυχικά ελεύθερος για να ερωτεύεται! Να παντρεύεται, να λυτρώνεται… Ο Λέων είναι παιδί της ζωής. Και η ζωή είναι και ερωτική. Είναι και επιπόλαια, είναι και εγωιστική και αντιφατική. Και σκληρή και τρυφερή και θλιβερή και χαμογελαστή. Κυρίως όμως είναι αγενής.»

Αλέκα Ρίτσου

Μυθιστόρημα

Μια γυναίκα και η ιστορία της. Θα την ακολουθήσουμε στο οδοιπορικό που ανέτρεψε τα δεδομένα της ζωής της. Θα μας ξαφνιάσει με την τόλμη των επιλογών της. Μακριά από μεγάλες προσδοκίες, βαδίζοντας στο δρόμο του εφικτού, αφήνοντας πίσω υπαινιγμούς εγκόσμιου μεγαλείου, απορρίπτοντας το φθαρτό και το ψιμύθιο, θα την ακούσουμε να μας λέει με όρους πειστικούς πως είναι προτιμότερο να κατασκευάσεις τον κόσμο σου από την αρχή, παρά να πεθάνεις μέσα στα παλιά του σχήματα. Μέσα από έναν αγώνα εσωτερικό και όχι μόνον, θα οδηγηθεί στην κάθαρση και θα κερδίσει την ίδια της τη ζωή. Ανάγκη πάσα να βρεθεί το όνειρο και το προσωπικό μας νησί. Όπου ως νησί ορίζεται όχι το σημείο στο χάρτη, όχι μόνο ο τόπος, αλλά ο τρόπος και το όραμα. Η Φωτεινή θα μας βεβαιώσει ότι μπορεί να γίνει…

Δημήτρης Φερούσης

Ένα αληθινό αφήγημα ζωής ως μυθιστόρημα

Επί 377 ολόκληρα χρόνια (1456-1833), πέντε φορές τη μέρα ο μουεζίνης (λειτουργός θρησκευτικός του Ισλάμ) καλούσε τους πιστούς μουσουλμάνους της Αθήνας σε προσευχή πάνω από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Εκεί, με τρόπο προκλητικό, κυμάτιζε μόνιμα και το μπαϊράκι των Τούρκων με τη μισοφέγγαρη. Αλλά και οι Ρωμιοί ραγιάδες της Αθήνας ανενόχλητοι προσεύχονταν στα σπίτια και στις πάμπολλες εκκλησίες τους, απευθύνοντας στον Ένα και Μοναδικό Θεό τις προσευχές και τις ικεσίες τους. Μάλιστα, δια μέσου της θρησκείας τους, κατακτητές και κατακτημένοι δημιουργούσαν σχέσεις φιλικές. Συμβίωναν Ρωμιοί και Τούρκοι δημιουργικά. Και αντιμετώπιζαν κοινούς εχθρούς και φυσικά φαινόμενα υπεύθυνα και μονιασμένα. Κι ακόμα, σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές, έκαναν ανθρωπιστικές υπερβάσεις πέρα από φυλετικές διακρίσεις, μίση και διαφορετικές αντιλήψεις, φθάνοντας μέχρι και την αυτοθυσία! Αυτό που έκανε ο Τελευταίος Καδής της Αθήνας Χατζή Χαλήλ Εφένδης υπέρ των Ρωμιών Χριστιανών, δικαιώνοντας ιστορικά την πνευματική ελευθερία και την ηρωική προσφορά που πρέπει να έχει ο άνθρωπος προς οποιονδήποτε άνθρωπο. Αφού, τελικά, κατά τον ποιητή Γιουνούς Εμρέ: «Σοφοί και ανίδεοι, αντάρτες και υπάκουοι είναι όλοι δούλοι του Θεού».