Αιχμάλωτη Ευτυχία

Γκότσης Ηλίας

Ήταν αναπόφευκτο να τη συναντήσω – η ερημιά και η μοναξιά πάντα ευνοούν τέτοιες συναντήσεις· το βλέμμα μου ήταν καταδικασμένο να την εντοπίσει: μια μικρή άγνωστη λύπη, αμίλητη και φοβισμένη, σφιχτά γαντζωμένη στο ρείθρο του πεζοδρομίου, μουσκεμένη από τη βροχή…

Ήταν μικρούλα − στο μέγεθος μιας παλάμης; Ίσως για τον οποιονδήποτε να ήταν δύσκολο να τη δει, αλλά εγώ ήμουν εκπαιδευμένος να τις ξεχωρίζω όταν ξεφύτρωναν εδώ και κει, αδέσποτες, χωρίς προορισμό, αλλά πάντοτε διεκδικώντας ένα κορμί να κατοικήσουν…

Έσκυψα αμίλητος και την ακούμπησα. Ήταν ακόμη μαλακιά σαν ζυμαράκι, μπορούσες να της δώσεις όποιο σχήμα, όποια μορφή επιθυμούσες. Το μόνο που έκανα ήταν να τη βάλω τρυφερά στην τσέπη μου.

«Το βιβλίο είναι ένα βιωματικό μυθιστόρημα που μιλά για την σχέση μας με την απώλεια, τα συναισθήματα, τις αφηγήσεις για τον εαυτό μας και τη ζωή μας. Μιλά ακόμα για την μνήμη και τους ανθρώπους που κουβαλάμε μέσα μας, για την συμφιλίωση και την συγχώρεση. 

Ξεκίνησε να γράφεται τον Αύγουστο του 2012, μέσα σε μια περίοδο έντονης εσωτερικής αναζήτησης και αλλαγών. Εκείνη την περίοδο με απασχολούσε το  ερώτημα σχετικά με το ποιος είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής στις ιστορίες  που αφηγούμαστε σε κάθε στιγμή της ζωής μας; Αυτό είναι ένα ερώτημα που μπαίνει συχνά στην κουβέντα με τους ανθρώπους σε μια ψυχοθεραπεία και συνδέεται με το πως τελικά λαμβάνουμε τις αποφάσεις για τις ζωές μας. Τα λόγια που εκφέρουμε είναι δικά μας ή είναι οι φωνές των ανθρώπων που κουβαλάμε μέσα μας; Πόσες φωνές από τον Πολυφωνικό μας εαυτό αναγνωρίζουμε; Ξεκίνησα έτσι αρχικά να γράφω ένα βιβλίο για να διαπραγματευτώ τα δικά μου ερωτήματα για την απώλεια αλλά και για την ήττα, με στόχο να μιλήσω τρυφερά για μια κοινωνία που βυθιζόταν σε μια ολένα και μεγαλύτερη συλλογική ήττα και να απαντήσω σε ένα προσωπικό επίπεδο για την θέση μου μέσα στην ιστορία μου.

Στο βιβλίο πολλά από όσα γράφω είναι λόγια των ανθρώπων που έχω δουλέψει  μαζί τους εδώ και 22 χρόνια, άλλα είναι λόγια ποιητών και συγγραφέων που εισχώρησαν βαθιά μέσα μου και τώρα πια δεν μπορώ να ξεχωρίσω σε ποιόν ανήκουν».  Ηλίας Γκότσης

Δείτε την παρουσίαση του βιβλίου εδώ:

Κι ένα Βίντεο-Βιβλιοκριτική του βιβλίου ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΑΓΝΩΣΤΗ ΛΥΠΗ. Δημιουργήθηκε για την παρουσίαση του βιβλίου που έγινε στην Θεσσαλονίκη, ενώ στην συνέχεια παρουσιάστηκε από την δημιουργό του, την κα Φανή Τριανταφύλλου στο Συστημικό περιοδικό για την Ψυχοθεραπεία, ΜΕΤΑΛΟΓΟΣ, που εκδίδει η Συστημική εταιρεία Βορείου Ελλάδος.

Διαβάστε εδώ το κείμενο της προφορικής παρουσίασης που έκανε η κ. Φωτεινή Τσαλίκογλου για το βιβλίο στον «ΑΡΜΟ» στις 29 Μαρτίου 2018.

Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη στον Κώστα Στοφόρο και τον «Δρόμο της Αριστεράς».

Ένας «θεραπευτικός» διάλογος στις διαδρομές που χαράζουν οι αφηγήσεις του βιβλίου «Μια μικρή άγνωστη λύπη»

recently published

Περινού Ελένη

Η Αλήθεια είναι πάνω από τη λογική. Δε χωράει στη λογική, όπως δε χωράει η θάλασσα σ’ ένα μπουκάλι. Η απόφαση να αδράξουμε τη μέρα, να ρισκάρουμε, να τολμήσουμε, να κάνουμε λάθη και να προχωρήσουμε, είναι δική μας. Κι αν σήμερα σκόνταψα κι έπεσα; Κι αν δεν πέτυχα όπως οι άλλοι; Κι αν δεν είμαι όπως με θέλεις; Κι αν με προδώσεις; Κι αν γερνάω; Κι αν γκρεμιστεί η «τέλεια» εικόνα μου; Ε, και;

Ο Άρης θεραπευτής και η Άννα θεραπευόμενή του. Ανάμεσα τους γεννιέται ένας έρωτας, τουλάχιστον αντιδεοντολογικός. Τα δεν και τα πρέπει εμφανίζονται άμεσα με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, απομακρύνοντας τις καρδιές των ανθρώπων, στερώντας τους τη χαρά της ζωής. Παράξενα παιχνίδια της μοίρας χαράζουν την πορεία της ψυχής, ζητώντας της να ανταποκριθεί, να επιλέξει η ίδια ποιόν δρόμο θα ακολουθήσει μέχρι να ανακαλύψει τη δική της αλήθεια.

Μια λεπτουργηματική καταγραφή ψυχικών κινήσεων και διαθέσεων που βασίζεται σε αληθινά περιστατικά! Ένα αριστούργημα πραγματικής ζωής σημερινών ανθρώπων, που συγκινεί, διεγείρει και καθηλώνει.

Δείτε την παρουσίαση του βιβλίου εδώ:

Διαβάστε εδώ την κριτική του Δημήτρη Μουζάρα στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών.

Διαβάστε τη συνέντευξη της Ελένης Περινού στους  Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών

Λαδιά Ελένη

Από ένα ψυχοπνευματικόν μυθιστόρημα

Μέσα από ψυχικές καταδύσεις, ανεξάρτητες από εμπειρικά γεγονότα, από σκέψεις, μελετήματα και ιδέες, η Ελένη Λαδιά ανακαλύπτει σταδιακώς τον δρόμο, όπου ο νους τελικώς μπορεί να θεραπεύσει έναν ευάλωτο ψυχισμό και να συμφιλιώσει το άτομο με τις αντιφάσεις του.

Είχα μία ξυλόγλυπτη εικόνα του Χριστού στην παιδική του ηλικία, ντυμένου με λευκό ένδυμα και στεφάνι στο κεφάλι. Ήταν η άλως! Αυτός ο συνομήλικος Χριστός κρατούσε στα χέρια του την βασανισμένη εσωτερική μου ζωή, απαλύνοντάς την. Έβαζα την εικόνα του κάτω από το μαξιλάρι μου, προσευχόμουν κι αντιμετώπιζα καλύτερα τις έμμονες ιδέες και την ταραχή μου. Ακόμη και σήμερα στα αρχόμενα γηρατειά μου, πέρα από τις πνευματικές συζητήσεις για την ύπαρξη ή όχι του Θεού και τα φιλοσοφικά συγγράμματα, διατηρώ με ευγνωμοσύνη και τρυφερότητα την παιδική μου αγάπη, τον μικρό Χριστό, πού μέσα στον χρόνο έγινα η γιαγιά του.

Θανάσης Λάμπρου

Από τα κατάλοιπα του Άγγελου Ξένου

Τα λόγια που ψελλίζουμε, τα λόγια που τραυλίζουμε δεν είναι για περισπασμό, διασκέδαση και διασκεδασμό αλλά για ν᾿ ανθίσει η ζωή. Ένα φως λάμπει μέσα μου και μ᾿ οδηγεί. Σαν να ᾿πεσα σε σκοτεινή πηγή.  Που θα είμαι όταν έρθει ο χειμώνας, όταν έρθει η άνοιξη; Ένας ίππος λευκός θα με φέρει στα βάθη της κρυστάλλινης θάλασσας. Τίποτα δεν ειπώθηκε ακόμα. Είναι μακρύς, πολύ μακρύς ο δρόμος μέχρι τα λόγια να είναι λόγια αληθινά και ανεξάντλητα, να είναι το άλας της ζωής. Όσο ζω θα ζητώ ολοένα το φως το αληθινό, όσο ζω θα πασχίζω να δώσω φωνή στα πράγματα, να κάνω ετούτη τη μοναδική γλώσσα να λαλήσει και πάλι, να βρει και πάλι τον δρόμο που έχασε ετούτος ο λαός, να υψωθεί και πάλι στο φως και να λάμψει σαν ελληνικός ναός ετούτος ο παραμυθένιος τόπος.

Βατανίδου Έφη

Πάσχα του 1896.

Ο Τηλέμαχος Καραμάνος, νεαρός υπαξιωματικός στην Ευελπίδων, θα καταφέρει το ακατόρθωτο. Στους Α΄ Ολυμπιακούς Αγώνες που θα γίνουν στην Αθήνα, Θα στεφθεί αργυρός Ολυμπιονίκης στην σπαθασκία, με τον Κουμπερτέν και τον Γεώργιο Α΄να τον χειροκροτούν.

Μια παράφορη αγάπη όμως θα αναστατώσει την ευζωία του και θα προκαλέσει τις ηθικές νόρμες της εποχής του. Η αλήθεια της, γερά γαντζωμένη στο οικογενειακό DNA, θα επιβιώσει τελικά μέσα από δυο γενιές νιάτα. Πρώτα η Ίριδα και στη συνέχεια η κόρη της θα τον φέρουν μέχρι την δεκαετία του ’70, στη Θεσσαλονίκη.

Τίποτα δεν θα πάει χαμένο!

Η Θωμαή, μέσα στην ορφάνια της, θα καταφέρει να κουρσέψει την ζωή και να δρέψει αληθινά διαμάντια, που θα στρώσουν τον δρόμο
της μέχρι την μακρινή Αστόρια.

Βαλκανικοί και Παγκόσμιοι Πόλεμοι αφήνουν το αποτύπωμά τους.
Οι κραυγές απ’ το Άουσβιτς θα αναστατώνουν τον Τηλέμαχο.
Η ελληνική ιστορία βάλθηκε να τρέχει και ’κείνος στοίχειωσε εκεί…, άλλοτε σαν πρωταγωνιστής κι άλλοτε σαν θλιβερός κομπάρσος.

 Μαρίκα μου, αιώνια συντρόφισσά μου, σκοτείνιασε στο διάβα του χρόνου, σβήσαν τα φώτα. Όμως εμείς οι δυο, εστεμμένα αρχέτυπα, δεν θα παραδοθούμε στη φθορά.  Το μοναδικό μας ταξίδι, το απαράμιλλο ταξίδι, θα ξαναρχίζει όσο οι άνθρωποι θύτες και θύματα, θα καίγονται και θα αναγεννώνται από τις στάχτες τους, στο όνομα μιας καλυτερης ζωής.