Τρεις μοναξιές και μια ληστεία
Λίτσα Καραμπίνη
Μυθιστόρημα
Θα μπορούσες να πεις πως ήτανε μια ασήμαντη ληστεία, αν η γριά δεν έπαιρνε μαζί της όμηρο το ληστή και τη λεία του μαζί. Κι υστέρα, κανείς ποτέ δεν έμαθε τι έγινε. Γιατί η ληστεία ήτανε μόνο το άλλοθι των ληστών. Γιατί οι ληστές υπήρξαν πάντα όμηροι των ονείρων τους. Γιατί οι όμηροι λήστεψαν τα λάφυρα της ζωής των ληστών. Και γιατί η μοναξιά θα στήνει πάντοτε ενέδρες και θα κατασπαράζει λάφυρα, ομήρους και ληστές. Η μοναξιά… Μια σήψη υγρή, βαριά και γλοιώδης που κατακάθεται μέσα σου αργά, αφήνοντας χάσματα πίσω της, μικρά και μεγάλα, απ’ όπου μπαινοβγαίνουν του κόσμου όλου οι άγγελοι και οι δαίμονες μαζί.
€ 15.21 € 12.17
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.60 kg |
|---|---|
| Dimensions | 14 x 21 cm |
| Συγγραφέας | Λίτσα Καραμπίνη |
| Σελίδες | 400 |
| isbn13 | 978-960-527-391-0 |
Be the first to review “Τρεις μοναξιές και μια ληστεία”
You may also like…
Από πού πάνε για τον Παράδεισο;
Λίτσα Καραμπίνη
Μυθιστόρημα
Μετά τη σφοδρή σύγκρουση του αυτοκινήτου της με την νταλίκα, η Άννα βρίσκεται να αιωρείται στο κενό. Κάτω η θέα του ατυχήματος. Δίπλα της, η Αννούλα, την καυτηριάζει, την κατηγορεί, την καταγγέλλει.
Να κι ο Παναγιώτης, ο ουράνιος οδηγός της. Νέος, ωραίος… και άγγελος.
Τρεις διαφορετικές οντότητες σ’ ένα αναπόφευκτο συναπάντημα πλανώνται πάνω από τη γη κάνοντας αδιάκριτες καταδύσεις στα σκοτεινά μονοπάτια της ζωής της. Προορισμός της Άννας ο παράδεισος… Αλλά ο Παναγιώτης θέτει έναν όρο απαράβατο για να την οδηγήσει εκεί. Κι εκείνη αναγκάζεται για τις επόμενες σαράντα ημέρες να περιφέρεται στη γη, ακολουθώντας μία πορεία οδυνηρή μέσα από χρόνια ξεχασμένα, αρρωστημένες μνήμες και κλειδωμένα μυστικά.
Αν όλα πάνε καλά, το έπαθλο θα είναι ο χαμένος παράδεισος. Και η Άννα αδημονεί…
Αλήθεια, από πού πάνε για τον Παράδεισο.
Ποιος σκότωσε τον θεό του έρωτα;
Δημήτρης Τζουβάλης & Αρσινόη Σερμιντζέλη
Μυθιστόρημα
Ξέρεις τι θα πει άντρας. Από τον πατέρα σου ανακάλυψαν τη λέξη. Τρεις μυρουδιές αναστατώνουν τον άντρα. Η μυρουδιά της γυναίκας, η μυρουδιά της ψημένης σάρκας και η μυρουδιά του χρήματος. Και μια τέταρτη που περικλείει και τις τρεις πρώτες. Η μυρουδιά της εξουσίας. Τον Μάρκο τον λένε θεό του έρωτα, ή χάριν συντομίας απλά Θεό. Θεός του έρωτα, γιατί καμιά γυναίκα δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στη γοητεία του. Θεός, γιατί οι άντρες τον βρίζουν, όπως κάθε θεό και άγιο που δεν τα φέρνει καταπώς επιθυμούνε. Θεός γιατί έχει το προνόμιο ν’ αποφασίζει ποια γυναίκα θα ζήσει πρόσκαιρα στον παράδεισο κοντά του, ή στην κόλαση χωρίς να πάρει γεύση ευτυχίας στην αγκαλιά του, ή ακόμα χειρότερα θα εκδιωχτεί από τον κήπο, αφού δοκίμασε και εθίστηκε στα πανύγλυκα φρούτα του.
«Ποιος σκότωσε τον Θεό του έρωτα;» Κριτική φιλαναγνωσίας.
Η Γυναίκα με τα λευκά
Wilkie Collins
Μυθιστόρημα
Μετάφραση: Αλέξανδρος Κοσματόπουλος
Ένα από τα πρώτα έργα του «ντετέκτιβ» μυθιστοριογραφίας με μια αφήγηση υφασμένη από πολλούς χαρακτήρες. Ο Wilkie Collins στο περίφημο μυθιστόρημά του βασίστηκε εν μέρει σε ένα πραγματικό περιστατικό απαγωγής και παράνομου εγκλεισμού τον δέκατο έκτο αιώνα. Το 1860, η ιστορία προκάλεσε αίσθηση στους αναγνώστες της, τραβώντας την προσοχή τους με τη φανταστική πρώτη σκηνή όπου η μυστηριώδης «Γυναίκα με τα Λευκά» Anne Catherick συναντά τον Walter Hartright.
Η Γυναίκα με τα Λευκά συνδυάζει επιτυχώς μυστήριο, ρομαντισμό, αγωνία και γοτθικά στοιχεία, ενώ εξισορροπεί μια σφιχτή και έντονη πλοκή με δυνατούς χαρακτήρες και δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι παρέμεινε τόσο δημοφιλής μέχρι σήμερα.
Βαδίζοντας αργά στον μοναχικό δημόσιο δρόμο, σε μια στιγμή, πάγωσε το αίμα μου από το ξαφνικό ελαφρύ άγγιγμα ενός χεριού στον ώμο μου από πίσω. Γύρισα ακαριαία με τα δάχτυλά μου να σφίγγονται στη λαβή του μπαστουνιού μου. Εκεί, στη μέση της φαρδειάς φωτεινής δημοσιας –εκεί, σαν να είχε εκείνη τη στιγμή ξεφυτρώσει από τη γη ή να έπεσε από τον ουρανό– στεκόταν η μοναχική μορφή μιας Γυναίκας, ντυμένης από πάνω μέχρι κάτω στα λευκά. Το πρόσωπό της έγερνε προς το μέρος μου και με παρατηρούσε σοβαρό, ενώ το απλωμένο χέρι της έδειχνε προς το σκοτεινό σύννεφο πάνω απ’ το Λονδίνο.
Είχα μείνει άναυδος απ’ την έξαφνη παρουσία μέσα στη νύχτα, σ’ εκείνο το έρημο μέρος, αυτής της αλλόκοτης μορφής που στεκόταν μπροστά μου, για να μπορέσω να ρωτήσω τί ήθελε. Η παράξενη γυναίκα μίλησε πρώτη. «Αυτός είναι ο δρόμος για το Λονδίνο;» Τί λογής γυναίκα ήταν και πως είχε βρεθεί έτσι ολομόναχη στον δημόσιο δρόμο για το Λονδίνο μία ώρα μετά τα μεσάνυκτα, ήταν αδύνατο να εξηγήσω. Το μόνο πράγμα που ήμουν σίγουρος ήταν πως και ο χυδαιότερος άνθρωπος, ακόμη και σε τούτη την ύποπτα προχωρημένη ώρα και σε έναν δρόμο τόσο ερημικό, δεν θα μπορούσε να την παρεξηγήσει αν την άκουγε να μιλάει…
Κορίτσια με καλή ανατροφή
Λίτσα Καραμπίνη
Μυθιστόρημα
– Τέτοια ανατροφή σού έδωσα. Να σε δω να φιλιέσαι μ’ έναν μαντράχαλο στον δρόμο. Οι πουτάνες γυρίζουν στους δρόμους με αγαπητικούς. Ρεζίλι θα γίνουμε. Έτσι η Γιώτα παντρεύτηκε τον Σπύρο και η μαμά της δεν έγινε ρεζίλι.[…] Η Γιώτα αισιοδοξούσε ότι δεν θα ήταν μακριά η μέρα που θα κατάφερνε να περάσει τον έρωτά της μέσα απ’ το στομάχι του άντρα της χωρίς να τον τραυματίσει ανεπανόρθωτα. Βουτηγμένη σ’ έναν κυκεώνα από πιέσεις, ένιωθε να περιορίζεται ασφυκτικά και η διαθέσιμη ενέργεια που είχε, να κατεβαίνει σε όλο και χαμηλότερα επίπεδα. Στο πέρασμα του χρόνου πόσες πορείες άλλαξε, πόσες απόψεις, πόσους στόχους! Τι αστείο που ακούγεται πια. Κάποτε νόμιζε πως για να την αγαπούν έπρεπε και να την εγκρίνουν.
Καραμπίνη Λίτσα
Γεννηθήκαμε στο Κυριάκι το 1951, εγώ κι ο δίδυμος αδελφός μου, τη στιγμή που η μάνα μας άφησε την τελευταία της πνοή. Φιλοξενηθήκαμε στον θάλαμο 10 του Δημοτικού Βρεφοκομείου Αθηνών. Υιοθετήθηκα στην Αθήνα από τους καινούργιους μου γονείς και δεν αντάμωσα ποτέ ξανά τον δίδυμο αδελφό μου. Στα σαράντα πέντε μου χρόνια, με τρεις ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεως, μία θανάτου και βαφτισμένη δύο φορές, ακολουθώντας την αντίστροφη πορεία, βρήκα τις ρίζες μου, τ’ αδέλφια μου, τους τάφους των γονιών μου.
Αυτό που δεν είμαι εγώ
Λίτσα Καραμπίνη
Μυθιστόρημα
Τα δίδυμα κοριτσάκια ήταν ολόιδια. Μα όχι ακριβώς. Το ένα ήσυχο και γελαστό, το άλλο είπαν πως ήταν γρουσούζικο γιατί έφερνε την καταστροφή απ’ τη στιγμή της γέννησής του. Πριν τα χωρίσουν για πάντα τα βάφτισαν. Τη μία Άννα, την άλλη Κατίνα. Αλλά τα μπέρδεψαν. Κι έτσι έδωσαν το όνομα Κατιάννα και στα δύο. Η Κατιάννα μεγάλωσε μ’ ένα «αυτό» κολλημένο στα σπλάχνα, αντιμέτωπη πάντα μαζί του, παρόλο που δεν έπαψε εκείνο ποτέ να κατοικεί εντός της. Για τη μάνα της, ήταν η αντανάκλαση του αόρατου. Για τη γιαγιά, το γρουσούζικο παιδί που ποτέ δεν ξεφορτώθηκε. Ώσπου η Μοίρα αποφάσισε να αλλάξει το τροπάρι της. Μια κρυστάλλινη φοντανιέρα που την έλεγαν Σταθία, ένα τροχαίο ατύχημα, ένα φάκελος γεμάτος λεφτά, μια ζωή που έγινε μπάχαλο κι ένας έρωτας γεμάτος πληγές της άνοιξαν δρόμους μέσα από ένα πλήθος σκιές. Και ο Ιάκωβος επέμενε: «Να είσαι ο εαυτός σου…» Μα ποιον ακριβώς Εαυτό απ’ όλους εννοούσε.
Αγαπητέ μου κύριε Ψ
Γιάννης Βαϊτσαράς
Ψυχολογικό Μυθιστόρημα
Ο νεαρός ήρωας του Αγαπητέ μου κύριε Ψ
αποφασίζει να γράψει ένα μυθιστόρημα για την προσωπική και ερωτική ζωή του ψυχαναλυτή του,
για την οποία όμως δεν διαθέτει παρά ελάχιστα στοιχεία.
Επηρεάζεται άραγε η φαντασία του από τη δική του προσωπική ιστορία
Πόσα από τα πρόσωπα του δικού του παρελθόντος, το καθένα με τις ξεχωριστές του ιδιαιτερότητες και
συνήθειες,θα ζωντανέψουν, θα συνυφαίνονται και θα συναναστρέφονται με τους ήρωες του έργου του.
Παλινδρομώντας συνεχώς ανάμεσα σε μυθοπλασία και πραγματικότητα, γράφει τελικά
μια «μυθιστορηματική επιστολή» προς τον ψυχαναλυτή του.
Στη συναρπαστική αυτή διαδρομή αποκαλύπτονται μυστήρια και μυστικά
που σφράγισαν ανεξίτηλα και γοητευτικά την ύπαρξη του νεαρού ήρωα.
Η εύγλωττη αφήγηση επιτρέπει στον υποψιασμένο αναγνώστη να διακρίνει
την ψυχαναλυτική σκέψη και πρακτική,
αλλά και τη μοναχικότητα αυτού του επαγγέλματος…
Γεννημένη ξανά
Λίτσα Καραμπίνη
Μυθιστόρημα
Η Όλγα που είναι σήμερα μια τριανταπεντάχρονη δασκάλα, στα δέκα τρία της χρόνια έμαθε πως είναι υιοθετημένη. Από τότε, στην προσπάθειά της να συνθέσει την προσωπική της ταυτότητα, κατέφευγε συχνά στον κόσμο της φαντασίας της, όπου εκεί έμαθε να εφευρίσκει την ευτυχία της μέσα από την πλασματική αποτίμηση του αυθεντικού. Όμως ένα Σαββατοκύριακο στην Άνδρο, ανατρέπεται ξαφνικά ο ονειρικός, σακάτης κόσμος της. Γνωρίζει τον Φραγκίσκο που φλερτάρει, ονειροπολεί και κάνει έρωτα με πάθος… Στο σπίτι της θείας της όλη η οικογένεια ήταν εκεί. Η θεία Φλώρα, που θέλει να τη συμπεριλάβει στη διαθήκη της, αλλά υπό έναν απαράβατο όρο… Η Ασπασία που της τσιτώνει επικίνδυνα τα νεύρα… Τα πιτσιρίκια που την αντιπαθούν… Ο Μένιος που χαλβαδιάζει… Ο Ιορδάνης, εύθραυστος, μειλίχιος και μονίμως στον κόσμο του… Κι εκείνη πνίγεται, εγκλωβισμένη σε μια ιδιότυπη ομηρία, μέχρι που επεμβαίνει η μοίρα για να ανασύρει ψιθύρους και κραυγές, μέσα από παλιές ξεχασμένες σιωπές.
Related Products
Σ’ αναμμένα κάρβουνα
Αγγελική Κουτλή
Μυθιστόρημα
Άραγε έχει δίκιο ο δικηγόρος Μιχάλης Κανάκης όταν εκτοξεύει υπαινιγμούς στη Ράνια Κορώνη πως κάνει χρήση των «υποκριτικών ικανοτήτων» της και στην προσωπική της ζωή. Το γεγονός ότι παίρνει πίσω τα λόγια του όταν εκείνη διαμαρτύρεται έντονα δεν σημαίνει ότι τον πείθουν πάντα ισχυρισμοί της, όσο… η γοητεία που ασκεί επάνω του. Όμως δεν είναι μονάχα η ερωτική έλξη το απόλυτο ζητούμενο μεταξύ δύο ανθρώπων, όταν συγχρόνως στοχεύουν σε καριέρες ή καλούνται να ικανοποιήσουν ακόμη αμέτρητα συναισθήματα και ιδανικά. Ο χρόνος στο πέρασμά του ξεκαθαρίζει πολλά, μα η διαπίστωση είναι πως δεν χωράνε τα πάντα μέσα στα όρια που μας διαθέτει.
Καθρέφτες στο χώμα
Νίκος Διακογιάννης
Μυθιστόρημα
Η συναρπαστική ιστορία μιας οικογένειας στα χρόνια του Μεσοπολέμου, της Κατοχής και του Εμφυλίου, με φόντο την ορεινή Αρκαδία. Αφήγηση δυνατή που κερδίζει απ’ τις πρώτες γραμμές τον απαιτητικό αναγνώστη. … Μου δίνεις την αίσθηση πως τούτο το βιβλίο-σιντριβάνι το έγραψες νύχτες, τότε που η ησυχία σου επέτρεπε να ακούς τα πιο ψιθυριστά, τα πιο μυστικά και απόμακρα των ανθρώπων, της φύσης και του ανεξιχνίαστου… … Αν το «Τέρα Άμου» ήταν μια μπαλάντα θαλασσινή, εδώ έχουμε μια μπαλάντα ορέων, μέσα σε βροχές, ομίχλες και δάση, που κι αυτά συμβολίζουν την ψυχή, ακόμα πιο δύσκολα και περίπλοκα απ’ όσο οι ανοιχτές θάλασσες… Μάρω Βαμβουνάκη
Ο τελευταίος Καδής της Αθήνας
Δημήτρης Φερούσης
Ένα αληθινό αφήγημα ζωής ως μυθιστόρημα
Επί 377 ολόκληρα χρόνια (1456-1833), πέντε φορές τη μέρα ο μουεζίνης (λειτουργός θρησκευτικός του Ισλάμ) καλούσε τους πιστούς μουσουλμάνους της Αθήνας σε προσευχή πάνω από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Εκεί, με τρόπο προκλητικό, κυμάτιζε μόνιμα και το μπαϊράκι των Τούρκων με τη μισοφέγγαρη. Αλλά και οι Ρωμιοί ραγιάδες της Αθήνας ανενόχλητοι προσεύχονταν στα σπίτια και στις πάμπολλες εκκλησίες τους, απευθύνοντας στον Ένα και Μοναδικό Θεό τις προσευχές και τις ικεσίες τους. Μάλιστα, δια μέσου της θρησκείας τους, κατακτητές και κατακτημένοι δημιουργούσαν σχέσεις φιλικές. Συμβίωναν Ρωμιοί και Τούρκοι δημιουργικά. Και αντιμετώπιζαν κοινούς εχθρούς και φυσικά φαινόμενα υπεύθυνα και μονιασμένα. Κι ακόμα, σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές, έκαναν ανθρωπιστικές υπερβάσεις πέρα από φυλετικές διακρίσεις, μίση και διαφορετικές αντιλήψεις, φθάνοντας μέχρι και την αυτοθυσία! Αυτό που έκανε ο Τελευταίος Καδής της Αθήνας Χατζή Χαλήλ Εφένδης υπέρ των Ρωμιών Χριστιανών, δικαιώνοντας ιστορικά την πνευματική ελευθερία και την ηρωική προσφορά που πρέπει να έχει ο άνθρωπος προς οποιονδήποτε άνθρωπο. Αφού, τελικά, κατά τον ποιητή Γιουνούς Εμρέ: «Σοφοί και ανίδεοι, αντάρτες και υπάκουοι είναι όλοι δούλοι του Θεού».
Ρότα περ Όστρια
Καδιώ Κολύμβα
Μυθιστόρημα
Η αυγή του 16ου αιώνα βρίσκει τη Βενετία να κυριαρχεί ακόμα στις Κυκλάδες και τους πειρατές να λυμαίνονται το Αιγαίο. Τα νησιά υποφέρουν. Η Αγία Έδρα στέλνει τον εκπρόσωπό της στη Σαντορίνη, διεκδικώντας για λογαριασμό της τον μοναδικό βυζαντινό ναό του νησιού. Ο δομινικανός μοναχός Άνσελμος, ελληνομαθής και ειδικός σε ζητήματα δογματικά, βρίσκεται αντιμέτωπος με τη σκληρότητα των διεφθαρμένων αρχόντων, αλλά και με την εξαθλίωση των υποτελών. Οι διεκδικήσεις, τα ψεύτικα οράματα και οι παράλογες απαιτήσεις των Ενετών, αλλά και τα δεινά των ντόπιων, φέρνουν τον Άνσελμο αντιμέτωπο με μια διαφορετική πραγματικότητα και τον οδηγούν σε αμφισβητήσεις και εσωτερικές συγκρούσεις.
Τα μοιραία αυγά
Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ
Μια αλληγορία, μια παραβολή, ένα αδυσώπητο χτύπημα στον φαύλο κύκλο της ανθρώπινης σκληρότητας και του ζόφου που σκεπάζει έναν ολόκληρο λαό. Το αντεστραμμένο είδωλο του καθεστώτος στο κάτοπτρο της σάτιρας. Μέσα από μεγεθυμένες λεπτομέρειες, ο ποιητής καταθέτει το χερουβικό του χρησμό, ότι το κενό της εξουσίας που υπάρχει στους ουρανούς δεν μπορεί να γεμίσει με την απερίγραπτα τραγική βία ενός καθεστώτος που στηρίζεται στην άγνοια και στα μισθωμένα χαμόγελα των υποτακτικών του. Τα «Μοιραία αυγά» είναι ένα έργο προφητικό, ένα σφιχταγκάλιασμα με το επερχόμενο μέλλον, μια κλεφτή ματιά στην αειθαλή πραγματικότητα των αντινομιών ενός καθεστώτος που συνέθλιψε τον άνθρωπο και κατακρεούργησε τα οράματά του. «Μοιραία αυγά», μια κολάσιμη πρόθεση και πράξη ενός δημιουργού, μια απελπισμένη ικεσία, μια ταπεινή παράκληση για να αποφευχθεί η βλάσφημη απώλεια του ανθρώπου. «Μοιραία αυγά», η κατακλυσμική απομυθοποίηση ενός ολόκληρου καθεστώτος.
Τέρα Άμου
Νίκος Διακογιάννης
Μυθιστόρημα
Η Μαρία ονειρεύεται μια ζωή έξω απ’ τα στενά όρια του ακριτικού νησιού. Ο Αλέξης την ερωτεύεται και θα την πάρει να ζήσουν στην πρωτεύουσα. Ο καρπός του έρωτά τους, ή Σοφία, στην ηλικία των επτά χρόνων, θα κληθεί από τις περιστάσεις να επιστρέψει εκεί όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε η μητέρα της. Για τη γιαγιά Ανθούλα όλα μοιάζουν τώρα σαν να επιστρέφουν αλλιώς, σαν άτσαλο πισωγύρισμα του χρόνου. Στον ίδιο τόπο βρίσκουν καταφύγιο και έμπνευση δύο ξένοι, ένας δάσκαλος κι ένας καταξιωμένος ζωγράφος. Όμως πώς συνομιλεί κανείς με το απρόσμενο, το αναπάντεχο, όταν οι ισορροπίες παύουν να υφίστανται. Και πώς μοιάζει άραγε ένας κόσμος όπου μόνος κάτοικός του είναι η Τέρα Άμου. Οι σχέσεις δοκιμάζονται, ανθίζουν και ωριμάζουν στον κήπο που οριοθετείται λίγα μέτρα από τη θάλασσα και ακούει στο όνομα Εδέμ… «Αλίμονο σε όποιον δεν προνόησε να κρύψει μικρούς ήλιους ή φεγγάρια πανσέληνα. Οι δαγκωματιές των ανθρώπων, που μπαίνουν ξεδιάντροπα στων άλλων τις ζωές, προχωρούν στο σώμα, φτάνουν μέχρι τα παγωμένα ημερονύχτια της μοναξιάς. Μη μένεις αδρανής. Αν πιστεύεις στη μοναδικότητα κάθε ανθρώπου, μη μένεις αδρανής. Άναψε ένα φεγγάρι και ξεγέλασέ τους. Κρύψου πίσω άπ’ τον ήλιο και θάμπωσε την περιέργεια τους. Και να θυμάσαι τούτο: η άρνηση είναι πάντα πιο εύκολη απ’ την αποδοχή. Είναι δύσκολη έως ακατόρθωτη η εξιχνίαση της ψυχής του Αγαπημένου. Του οποιουδήποτε αγαπημένου…»
Η τέταρτη γυναίκα
Τιτίνα Δανέλλη
Μυθιστόρημα
Ο Λέων είναι ένα μεγαλειώδες ανθρωπάκι. Είναι γοητευτικός και συγχρόνως αποκρουστικός. Έτσι τουλάχιστον τον αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του. Ποια είναι όμως η 4η γυναίκα του. Ποιο μυστικό κρύβεται στη σχέση τους, ώστε μπροστά της να ωχριούν και το έγκλημα που έγινε αλλά και οι μορφές του στρατηγού της ΕΛΑΣ Άγγελου Βλάχου και της δημοσιογράφου Ευγενίας Ευγενικού, οι οποίοι ανέλαβαν την εξιχνίασή του. «Ήμουν τότε ένα υπάκουο κατοικίδιο ζωάκι που πλάι του περπατούσε ένα μεγαλοπρεπές, ένα πανέμορφο και ακατανίκητο λιοντάρι. Ο βασιλιάς της ζούγκλας… με πράσινα μάτια. Όπως ήταν φυσικό η Τζίνι προτίμησε τον Λέοντα… Ήταν πολύ μικρή, κοριτσάκι με σοσονάκια και αλογοουρίτσα. Οι γονείς της ποτέ δε θα έδιναν τη συγκατάθεσή τους γι’ αυτόν τον γάμο, τουλάχιστον για τα επόμενα δέκα χρόνια. Ο Λέων έκανε σαν τρελός, ήθελε να τη νυμφευτεί αμέσως, να τη δεσμεύσει… Του ήταν ανυπόφορη η αναμονή. Τότε ακόμη δεν γνώριζε τον εαυτό του. Βιαζόταν να παντρευτεί, για να γιατρευτεί από τον έρωτά του. Για να χωρίσει… όπως συνεχώς κάνει. Έτσι ώστε να είναι ψυχικά ελεύθερος για να ερωτεύεται! Να παντρεύεται, να λυτρώνεται… Ο Λέων είναι παιδί της ζωής. Και η ζωή είναι και ερωτική. Είναι και επιπόλαια, είναι και εγωιστική και αντιφατική. Και σκληρή και τρυφερή και θλιβερή και χαμογελαστή. Κυρίως όμως είναι αγενής.»
Φιλία χωρίς όρια
Αγαθή Ποτουρίδου Τσιάμη
Μυθιστόρημα
Τι είναι αυτό που μετατρέπει τις απλές συμμαθήτριες σε αχώριστες φίλες. Πόσο μπορεί η φιλία να αλλάξει τη ζωή κάθε παιδιού. Μέσα από απρόσμενα γεγονότα, αγωνίες αλλά και ευχάριστες στιγμές, η Ιωάννα και η παρέα της ανεβαίνουν ένα-ένα τα σκαλοπάτια της εμπειρίας και της γνώσης. Γεμάτες δυναμισμό, κέφι και χιούμορ καταφέρνουν να ξεπεράσουν τα δύσκολα της ζωής και να ανακαλύψουν πολλά από τα μυστικά της. Κυρίως όμως γνωρίζουν καλύτερα τον ίδιο τον εαυτό τους και κάνουν ένα βήμα προς την ωριμότητα. Διαπιστώνουν με όλα αυτά πως η αληθινή φιλία δεν έχει όρια.
Η γοητεία της ουτοπίας
Μιχαήλ Κοκκινάρης
Σικελία 413 π.Χ.: Μυθιστόρημα
Ένα τραγικό και συνάμα λυτρωτικό μυθιστόρημα για τη μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης να υποκύπτει τελικά στη γοητεία της ουτοπίας, στις σειρήνες των επιθυμιών και στις δαιδαλώδεις επιθυμίες του νου! Μια ιστορία για τον ανεκπλήρωτο έρωτα, με φόντο τη μεγαλύτερη πολιτική ουτοπία της αρχαίας Αθήνας, να γίνει η κυρίαρχη δύναμη της Μεσογείου, τον 5ο αιώνα π.Χ. Ένα διαφορετικό μυθιστόρημα έρωτα σε μια εποχή που οι άνθρωποι μπορούσαν να ονειρεύονται ακόμα και το ανέφικτο!
Ο γητευτής των ανθρώπων
Φάνυ Κουντουριανού – Μανωλοπούλου
Μυθιστόρημα
Μάης του ’68 στο Παρίσι. Ο ήρωας, ένας Έλληνας φοιτητής, εμπνευσμένος ζωγράφος, ζει την απογείωση ενός φλογερού έρωτα και μιας αυθόρμητης επανάστασης. Ώσπου, στο ψυχορράγημα του Μάη, ήλθε εν ριπή οφθαλμού η ανατροπή κι έγινε αθέλητος θύτης σ’ ένα φονικό που σφράγισε τη ζωή του. Αναζήτησε την αλήθεια κι εκείνη τον απελευθέρωσε. Ύστερα τη μεταλαμπάδευσε και στους άλλους. Άγρευε ανθρώπους που αλιεύονταν στη σαγήνη της ανδρείας ψυχής του, της μακρόθυμης και φωτεινής. Τους τύλιγαν, σαν αόρατα μαγνάδια, με γητειές ανομολόγητες, το λαμπερό του πρόσωπο, η γαλήνια, ιλαρή, διαλλακτική και προσηνής του παρουσία, η γενναιοφροσύνη κι η ανιδιοτέλειά του, ο όλος άνθρωπος που είχε γίνει ένσαρκη αγάπη. Ξεκίνησε ως θηρευτής της ηδονής, πέρασε μέσα από το καμίνι της ενοχής, από την κόλαση του πόνου, κι έγινε ο γητευτής.
There are no reviews yet.