Η πεντάμορφη και το τέρας
Jeanne-Marie Leprince de Beaumont
Μετάφραση – Επίμετρο: Γιώργος Χρ. Κυθραιώτης
«Αν σε στενοχωρώ, πες μου το μονάχα και θα φύγω, θα φύγω στη στιγμή. Πες μου, όμως, δεν με βρίσκεις πολύ άσχημο».
«Αυτό είν’ αλήθεια», είπε η Πεντάμορφη, «γιατί δεν ξέρω να λέω ψέματα. Μα πιστεύω πως είσαι πολύ καλός».
«Δίκιο έχεις», είπε το τέρας, «μόνο που, πέρα απ’ την ασχήμια μου, δεν έχω καθόλου μυαλό.
Ξέρω καλά πως είμαι ένα τέρας και τίποτ’ άλλο».
«Δεν είναι τέρας κάποιος που πιστεύει πως δεν έχει μυαλό», είπε η Πεντάμορφη.
«Ναι, κυρά», αποκρίθηκε το τέρας, «έχω καλή καρδιά· μα πάλι είμαι τέρας».
«Πολλοί άνθρωποι είναι χειρότερα τέρατα από σένα», είπε η Πεντάμορφη, «και κάλλιο η δική σου όψη, παρά εκεινών που έχουνε όψη ανθρώπου, μα κρύβουν μια καρδιά ψεύτικη, σάπια, αχάριστη».
Η Πεντάμορφη και το τέρας είναι μια αρχέγονη και οικουμενική ιστορία που μιλάει για την εκπλήρωση της ύπαρξης, που μιλάει για την οδυνηρή πορεία που οδηγεί στη συνάντηση με τον άλλο. Στην πορεία αυτή, ο άνθρωπος ξαναβρίσκει το χαμένο του πρόσωπο, μεταμορφώνεται από τέρας σε πρίγκιπα, από κόρη καλής οικογένειας σε πλήρες πρόσωπο που χωράει τον άλλον. Το κυριότερο δε είναι ότι η μεταμόρφωση αυτή δεν γίνεται με μαγικό τρόπο. Πρόκειται πραγματικά για μια αλλαγή συνείδησης, για μια αλλαγή βλέμματος.
€ 8.00 € 7.20
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.20 kg |
|---|---|
| Dimensions | 17 x 21 cm |
| Συγγραφέας | Ιωάννα-Μαρία Ντε Μπωμόν |
| Σελίδες | 72 |
| isbn13 | 978-960-615-000-5 |
Be the first to review “Η πεντάμορφη και το τέρας”
You may also like…
Τα Φραγκοστάφυλα
Chehov P. Anton
Μετάφραση: Χρύσανθος Χρυσάνθου
Επιμέλεια – Επίμετρο: Σταύρος Σ. Φωτίου
Στο κορυφαίο του διήγημα «Τα φραγκοστάφυλα» ο Αντόν Τσέχοφ περιγράφει την αλλοτρίωση του ανθρώπου που εγκλωβίζεται στον εγωκεντρισμό και αδιαφορεί για τον συνάνθρωπό του. Έτσι, αυτοτιμωρείται να μην χαίρεται την αρμονική συνύπαρξη, την αμοιβαία συνδημιουργία, τη μέθεξη της ζωντανής ζωής. Ο ήρωας του διηγήματος, Nικολάι Ιβάνιτς, υπενθυμίζει στον καθένα ότι ανάλογα με τα «φραγκοστάφυλα» που επιθυμεί διαμορφώνεται η ζωή του. Αν τα «φραγκοστάφυλά» του είναι απότοκα φιλαυτίας ―φιλοδοξίας, φιληδονίας, φιλοχρηματίας―τότε θα καταλήξει άταφος νεκρός.
Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας
Oscar Wilde
Μετάφραση: Παναγιώτης Θωμά
Επίμετρο: Γιώργος Χρ. Κυθραιώτης
«Σαν ήμουνα ζωντανός και είχα ανθρώπινη καρδιά, τι ήτανε τα δάκρυα δεν ήξερα, γιατί ζούσα στο παλάτι της ξεγνοιασιάς, όπου δεν επιτρέπεται να μπει η θλίψη. Τη μέρα έπαιζα με τους συντρόφους μου στον κήπο και έσερνα πρώτος το χορό τα βράδια στη Μεγάλη Σάλα. Οι Αυλικοί μου Ευτυχισμένο Πρίγκιπα με φώναζαν… Κι αλήθεια ευτυχισμένος ήμουνα, αν είν΄στ΄αλήθεια ευτυχία η απόλαυση… Λοιπόν, έτσι έζησα, κι έτσι πέθανα. Και τώρα που είμαι νεκρός με βάλανε εδώ πάνω, τόσο ψηλά, που βλέπω όλη την ασχήμια και τη μιζέρια της πόλης μου. Κι ας είναι η καρδιά μου από μόλυβδο φτιαγμένη, άλλη εκλογή δεν έχω απ΄το κλάμα…»
Σαν ψέματα
Χριστίνα Φραγκεσκάκη
Ζωγραφιές: Αλέξης Κυριτσόπουλος
Μια μικρή ερωτική ιστορία «… Γυρεύω ένα σπιτάκι με αναμμένο τζάκι. Γυρεύω ένα περιβόλι με δέντρα καρπερά. Στην άκρη του περιβολιού είναι μια μηλιά. Από κάτω χτενίζεται μια όμορφη γυναίκα. Τα μαλλιά της είναι χρυσά, τα μήλα είναι κόκκινα. Η γυναίκα μου δίνει ένα μήλο. Πάρε…!» Η μοναξιά, τα όνειρα, η επιθυμία. Ένα καράβι, τρία νησιά, το ταξίδι. Χρυσά μαλλιά, κόκκινα μήλα, η αγάπη…
Ζωγραφιστές ιστορίες
Λένα Παππά
… O Βράχος είπε: «Είμαι πάντα εδώ· ό,τι κι αν γίνει, ο ίδιος». Το κύμα είπε: «Μόλις προφταίνεις να μου το πεις. Πρέπει να φύγω αμέσως· πίσω μου κιόλας έρχεται ένα άλλο κύμα. Γι’ αυτό κάθε φορά που έρχομαι και σε πλησιάζω δεν είμαι ποτέ το ίδιο. Όμως αν το καλοσκεφτείς, ούτε και εσύ πρέπει να είσαι ο ίδιος που ήσουν την προηγούμενη στιγμή». «Γιατί.» ρώτησε ο βράχος έκπληκτος. «Επειδή» είπε το κύμα, «έχεις δεχτεί επάνω σου εμένα, που ποτέ δεν είμαι το ίδιο με το προηγούμενό μου». Σαράντα μικρές ιστορίες, για μικρούς και για μεγάλους, γραμμένες με την ευαισθησία της Λένας Παππά και τις ζωγραφιές της Τζέννης Μαρκάκη μας ταξιδεύουν με οδηγό την φαντασία.
Ο εγωιστής γίγαντας – Ο νεαρός βασιλιάς
Oscar Wilde
Μετάφραση – Επίμετρο: Παναγιώτης Θωμά
Τί θα μπορούσαν, λοιπόν, σήμερα, να μας μεταφέρουν, ποιο νόημα θα μπορούσαν να έχουν για μας αυτές οι δύο, εν πολλοίς διδακτικές, ιστορίες του Ουάιλντ. Οφείλω να σημειώσω, πως η προσέγγισή μου είναι από την οπτική γωνία της θεολογίας και αυτό παρακαλώ να μην θεωρηθεί περιοριστικό. Έστω κι αν η θεολογία δεν μπόρεσε ως προς τούτο να είναι πάντα πειστική, κατ’ εξοχήν γνώρισμά της είναι ο δημιουργικός διάλογος με την πολιτισμική πραγματικότητα -τα διαχρονικά (καλλιτεχνικά και άλλα) έργα του χθες και τα αξιόλογα έργα του σήμερα. Γι’ αυτό, πρέπει να ανοίγεται σε αναγνώσεις τέτοιων έργων που τα αξιοποιούν ως καλλιτεχνικά πράγματα, καθώς και η ίδια -ως τέχνη-μαρτυρία ζωής- δεν μπορεί να εκφραστεί πέρα και έξω από την ανθρώπινη γλώσσα και τους ποικίλους τρόπους της. Ως εκ τούτου, η λογοτεχνία είναι χώρος ικανός να εμπλουτίσει τη θεολογία, αποδεικνύοντας την ευχέρειά της να προσλαμβάνει από τον πολιτισμό τα καλά και τα όμορφα. Την ίδια στιγμή, η καλλιτεχνική ευαισθησία μπροστά στις (διαχρονικές) παθογένειες της κοινωνίας μπορεί να συναντήσει το φιλάνθρωπο, ασκημένο αισθητήριο της θεολογίας και έτσι, να μπολιάσει η τελευταία αναγεννητικά το λόγο της, μεταβάλλοντάς τον σε πιο καίριο, ρηξικέλευθο και ανθρώπινο. Σε πρώτο επίπεδο θα μιλούσε κανείς για δάνειο της θεολογίας από τη λογοτεχνία· μα, αν προχωρήσουμε βαθύτερα, πρόκειται για τη διάκριση χαρισμάτων που η θεολογία και η Εκκλησία απολαμβάνουν ως ίδια, παρ’ όλη τη συχνή εκχώρησή τους στο βωμό της όποιας «εκκοσμίκευσης» που τις στερεί από το σώμα και το αίμα τους: το μυστήριο της σάρκωσης του Λόγου.
Περί θείου Λόγου ο λόγος και αυτό μας οδηγεί συνειρμικά, μα απόλυτα φυσιολογικά, στο υπόβαθρο των δύο ιστοριών που μας αφηγήθηκε ο Ουάιλντ, ενάμισι σχεδόν αιώνα πριν, παραμένοντας το ίδιο επίκαιρος και παραστατικός. Γιατί, έχω έντονη την αίσθηση, ότι η ιστορία του Ιησού, του σαρκωμένου Λόγου του Θεού, που αποτέλεσε ασύγκριτο παράδειγμα κένωσης και θυσίας, είναι η βάση πάνω στην οποία κτίζονται με θαυμαστή μαεστρία οι αφηγήσεις του -παρότι παρατηρεί κανείς διαφορετικές επιμέρους εμφάσεις, το Χριστολογικό πρότυπο είναι διακριτό και στα δύο παραμύθια. Αυτό παρατηρείται, εξάλλου, και στα περισσότερα από τα υπόλοιπα της συλλογής η οποία τα συμπεριέλαβε, με κορυφαίο -ίσως- τον «Ευτυχισμένο Πρίγκιπα» που χαρακτήρισε, δικαίως, και τον τίτλο της.(Από το επίμετρο του βιβλίου).
Μια συνάντηση με τον Ξεπεσμένο δερβίση του Αλ. Παπαδιαμάντη
Γιώργος Χρ. Κυθραιώτης
Συναντώντας τον μυστηριώδη Ξεπεσμένο δερβίση μέσα από το ομώνυμο διήγημα, ο Γ. Κυθραιώτης παρακολουθεί τον Παπαδιαμάντη καθώς ο τελευταίος χτίζει μιαν αφηγηματική ποιητική με καινοφανείς για την εποχή του τεχνικές, για να στηρίξει καλλιτεχνικά τη δική του θέαση του κόσμου.
Όπως μεθοδικά καταδεικνύει ο Κυθραιώτης, εξετάζοντας θέματα που αφορούν τον αφηγηματικό χρόνο, την πλοκή, τις συντακτικές δομές, τον αφηγητή και τα πρόσωπα του διηγήματος, ο Ξεπεσμένος δερβίσης αναιρεί τη μια μετά την άλλη τις συμβάσεις του αφηγηματικού ρεαλισμού, εισάγοντάς μας σε μια ποιητική που καθιστά το έργο ανοικτό και ανολοκλήρωτο, ενσαρκούμενο κάθε φορά στην εμπειρία που πυροδοτεί στον αναγνώστη.
Η Άγια Νύκτα – Ο Μύθος του Χριστουγεννιάτικου Τριαντάφυλλου
Selma Ottilia Lovisa Lagerlöf
Μετάφραση – Επίμετρο: Παναγιώτης Θωμά
…Τότε η γιαγιά έβαλε το χέρι της στο κεφάλι μου λέγοντας: «Πρέπει αυτό να το θυμάσαι, γιατί είναι τόσο αληθινό, όσο τ’ ότι εγώ βλέπω εσένα και ‘συ εμένα. Δεν φανερώνεται με το φως απ’ τις λάμπες ή τα κεριά και δεν εξαρτάται από τον ήλιο και το φεγγάρι· μα εκείνο που χρειάζεται είναι, να έχουμε τέτοια μάτια, που να μπορούν να βλέπουνε τη δόξα του Θεού»…
Τα δύο παραμύθια της Σέλμα Λάγκερλεφ (1858-1940) που φιλοξενεί ο παρών τόμος είναι ένα μικρό δείγμα από την πλούσια σοδειά που μας άφησε η πρώτη γυναίκα που έλαβε το βραβείο Νόμπελ για το λογοτεχνικό της έργο μόλις την πρώτη δεκαετία του αιώνα που μας πέρασε. Η ξεχωριστή Σουηδή συγγραφέας με τις αισθαντικές, ατμοσφαιρικές αφηγήσεις, έστω και αν δεν βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των προβεβλημένων κλασικών του περασμένου αιώνα, είναι παρούσα με το έργο της και διατίθεται στους φίλους της ανάγνωσης προς τέρψη και παραμυθία. Ας μην ξεχνάμε πως ο μύθος που υπηρέτησε, ο ανθρωπιστικά και θεολογικά διαποτισμένος, υποδεικνύει και υποβάλλει με μαεστρία τούτη τη λησμονημένη ιδιότητα των παραμυθιών να παραμυθούν, δηλαδή να παρηγορούν τους αναγνώστες.
Ο μύθος της φωλιάς των πουλιών
Selma Ottilia Lovisa Lagerlöf
Μετάφραση – Επίμετρο: Παναγιώτης Θωμά
Ο ερημίτης Χάτο στεκότανε στην ερημιά και προσευχόταν στο Θεό. Μια καταιγίδα μαινόταν, ενώ τα μακριά του γένια και τα σκεπασμένα με ψάθα μαλλιά του ανέμιζαν γύρω του… Μα δεν έσπρωχνε τα μαλλιά του μακριά απ’ τα μάτια του, ούτε μάζευε τα γένια του μέσα στη ζώνη του, γιατί τα χέρια του ήταν υψωμένα για προσευχή. Είχε μία σπουδαία ευεργεσία για την οποία έπρεπε να παρακαλέσει…
Η Λάγκερφελ υμνεί την ομορφιά της φύσης τόσο ξεχωριστά, με τόση λεπτομέρεια, κατεβαίνοντας στο ύψος της μάνας γης, για να μας μυήσει στα μυστήρια της φύσης που είναι χάρη. Μια χάρη που αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τα μάτια να τη βλέπουν και αποδεικνύει την αλήθεια του στίχου:
Όλα είναι ίδια αν δεν τα αγαπάς…
Ο βατραχούλης, η σαμιαμίδω και η μπλε γωνιά
Λήδα Παναγιωτοπούλου
Μια ιστορία για όλες τις ηλικίες
Ένας βατραχούλης παρέα με το νούφαρό του ξεκινούν για την μπλε γωνιά. Έχει ακούσει τόσα γι’ αυτήν! Στο ταξίδι του θα συναντήσει πολλά, πολλά θα τον ξαφνιάσουν… Θα βρει τον δρόμο. Τι θα ανακαλύψει εκεί. – Άραγε, έφτασα στην μπλε γωνιά. – Αυτό δεν μπορούμε να σου το πούμε εμείς, του απάντησαν κάποια βιολετιά λουλούδια που βρίσκονταν εκεί κοντά. – Κι αν έφτασα, από πού πρέπει να μπω μέσα. από ‘δω ή να πάρω κάποιο απ’ τα δρομάκια. – Ούτε σ’ αυτό μπορούμε να σε βοηθήσουμε. – Ουφ! Δεν μ’ αρέσουν τα ζόρια! Αν είναι εδώ η μπλε γωνιά, θέλω να το ξέρω. – Αυτό μόνος σου πρέπει να το καταλάβεις, επέμεναν τα βιολετιά λουλούδια. Μια ιστορία-σχόλιο για τη σοβαροφάνεια, την αξία της περιπέτειας και την ανακάλυψη της ομορφιάς!
Αισώπου βίος
Ήταν κάποτε ένας τζίτζικας-μυθοποιός μύθων ελληνικών.
Η ζωή του ήταν τρομερά δύσκολη. Γεννήθηκε κακάσχημος κι αδέξιος. Ήταν ένα λάθος της φύσης. Κοντά σ’ αυτά, ήταν και δούλος. Από τις Μούσες όμως προικισμένος, έκαμε το πικρό γλυκό και την τυραννισμένη του ζωή ανθισμένο τριαντάφυλλο. Αιώνες μετά ευωδιάζει ακόμη! Γοητεύει και προσφέρει θυμηδία, ευφροσύνη και σοφία.
Εικονογράφος: Επαμεινώνδας, Χαράλαμπος
Μεταφραστής: Επαμεινώνδα, Αναστασία
Η Ξεχασιάρα Μελίσσα
Γαρεφαλάκη Άννα
Η ιστορία μια μικρής μέλισσας που ξέχασε τον δρόμο για την κυψέλη…
Μια Μελισσοκόμος –μέσα στις σκοτούρες της– βλέπει ένα καλό όνειρο. Πρόκειται για την ιστορία μιας μικρής μέλισσας, της Μελίσσας, που χάνει το σμήνος της, ξεχνά τον δρόμο για την κυψέλη και περιπλανιέται πολύ σε λάθος μέρη, ώσπου συναντά τον Γλύκα, έναν κηφήνα, που της μαθαίνει τη σημασία του παιχνιδιού. Μαζί θα συνεχίσουν τον δρόμο για το σπίτι, θα αναζητήσουν τροφή, θα αντιμετωπίσουν εχθρούς και…δυσκολίες, μέχρι που η Μέλια τούς δείχνει τον προορισμό. Και τότε,η Μελίσσα και ο Γλύκας –με λίγο σπρώξιμο από τη Μελισσοκόμο,εξάλλου δικό της είναι το όνειρο!– θα χρειαστεί να διαλέξουν τον δρόμο της ζωής τους.
O Αϊνστάιν όντως πρόβλεψε ότι τέσσερα χρόνια μετά την εξαφάνιση των μελισσών θα χαθεί και το ανθρώπινο γένος. Η κοινωνία των μελισσών καθρεφτίζει τη δική μας και μεις μοιάζουμε με τη μικρή Μελίσσα, που θέλει δρόμο για να καταλάβει ότι η δύναμη και το νόημα της ύπαρξής της βρίσκεται μόνο μέσα στο σμήνος της. Η συλλογικότητα είναι η απάντηση στη μοναξιά και τη μεμψιμοιρία και το παιχνίδι η πρώτη επαφή με αυτήν την ανθρώπινη ανάγκη. Σήμερα η περιβαλλοντική απειλή και το άγχος της προόδου παραμερίζουν τη χαρά της ζωής. Όμως η ανάγκη για παιχνίδι και τραγούδι τρυπώνει στις καρδιές και πολλές φορές τα καταφέρνει να ανοίξει τον δρόμο στην αγάπη, την απάντηση σε κάθε αδιέξοδο.
Περίπατος στα τείχη
Γιώργος Χρ. Κυθραιώτης
«Στους δρόμους οι διαβάτες προχωρούν ακολουθώντας δαιδαλώδεις μελωδίες μέσα τους, αλλά και ψαλμούς και φοινικιές που ανοίγουν ψηλά σαν πυροτεχνήματα και παφλασμούς από τις υδατοπτώσεις ουράνιων καταρρακτών. Ωστόσο η γαλήνη ποτέ δεν διαταράσσεται. Τους μένουν μονάχα κάτι τριμμένα ρούχα που τα σφίγγουν γύρω απ’ το σώμα τους, μέχρι να φτάσουν στο σπίτι, στο πραγματικό τους σπίτι.» Ακολουθώντας το δρόμο της αφήγησης η οποία συχνά προτιμά τις ατραπούς του ποιητικού λόγου, ο Γ. Κυθραιώτης εγκαινιάζει μια πορεία προς τη γενέθλια πόλη του, τη Λευκωσία. Η γραφή του πλέκει ένα δίχτυ με το οποίο προσπαθεί να αλιεύσει την πολυπόθητη πραγματικότητα, την αλήθεια των προσώπων, των πραγμάτων, της ιστορίας. Η ατμόσφαιρα της πόλης γίνεται η αφετηρία για συναρπαστικές διαδρομές, προς τα έξω αλλά και προς τα μέσα, για περίπατους, ερωτικές συναντήσεις. Οι δρόμοι της πόλης παρεκκλίνουν από τη συνήθη τους κατεύθυνση, οδηγώντας συχνά στο όνειρο, στην πίκρα της διάψευσης, στην ήττα, στη συνειδητοποίηση μιας βαθύτερης πραγματικότητας.
Related Products
Οι γιορτές του Αποστόλη
Άννα Μαρίνη
Οι μεγάλες γιορτές μας 1
Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Φώτα
Τα λειτουργικά κείμενα της εκκλησίας μας δεν εξηγούνται ούτε μεταφράζονται. Κάποτε γράφονται καινούργια, όπως οι ακολουθίες προς τιμήν καινοφανών αγίων του μακαριστού Γερασίμου Μικραγιαννανίτη. Αυτά τα κείμενα έχουν μια περίεργη δύναμη και ικανότητα να σε οδηγούν, χωρίς να το καταλαβαίνεις, στο νόημα των εορτών και του λειτουργικού χρόνου και στην κατανόηση, αργά μα σταθερά, της ιστορίας του ανθρώπου και της αγάπης του Θεού γι’ αυτόν. Την ίδια δύναμη έχουν και οι Ορθόδοξες εικόνες, που κοσμούν το βιβλίο και περιγράφονται κατάλληλα. Το γεγονός αυτό γέννησε μέσα μου την επιθυμία να παρουσιάσω τροπάρια από το Μηναίο, αναγνώσματα, το ιστορικό των ημερών, και άλλα. Θέλησα, μ’ αυτό τον τρόπο, να μπω στην εκκλησία συνειδητά, παρέα με τα παιδιά των δέκα, έντεκα, δώδεκα χρονών, αλλά και τους μεγάλους. Εξάλλου, δεν πιστεύω σε αυστηρούς διαχωρισμούς ηλικιών ως προς το γράψιμο. Η αγωνία μου ήταν άλλη: να μην αλλοιώσω τα κείμενα και τα νοήματα. Ελπίζω να μην το έκανα.
Η Μύρτις και η μελόπιττα
Μαμαλάκης Ηλίας
Μια μέρα στην αρχαία Αθήνα με οδηγό την Μύρτιδα
Τούτο το παραμύθι είναι μία ημέρα από την ζωή της Μύρτιδας. Ένα κοριτσάκι που έζησε στα χρόνια της άνθισης της δημοκρατίας, τον χρυσό αιώνα του Περικλή.
Πριν ξεκινήσετε να διαβάζετε, κλείστε τα μάτια και φανταστείτε την εικόνα της Αθήνας τότε. Πλακόστρωτοι δρόμοι χωρίς ηλεκτρικό, ούτε νερό στα σπίτια. Μόνο φωνές ανθρώπων και ζώων. Ούτε καυσαέρια, ούτε άλλη ρύπανση. Τα παιδιά δεν έχουν κινητά, ούτε ηλεκτρονικά παιχνίδια. Παίζουν με ό,τι βρουν στο δρόμο, ελεύθερα και ζωηρά.
Μέσα από την περιπλάνηση της Μύρτιδας αναδεικνύεται η καθημερινή ζωή των Αθηναίων του 5ου αιώνα π.Χ., αλλά και οι διατροφικές τους συνήθειες. Τι τρώγαν, πώς μαγειρεύαν, τι τρόφιμα ήταν διαθέσιμα και πώς;
Μια διαφορετική ζωή… που έκανε τα παιδιά να βιώνουν το περιβάλλον… την οικογένεια… το πολίτευμα…
Μην κλαις κοριτσάκι
Σμαράγδα Μανταδάκη
– Ένα ανατρεπτικό και απολαυστικό παραμύθι για τα παιδιά ενός κόσμου πιο ευτυχισμένου. – Μια εκπαιδευτική πρόταση που δείχνει πως το παραμύθι διδάσκει, αλλά και διδάσκεται ευχάριστα με παιχνίδια και δημιουργικές δραστηριότητες. Βασισμένη στις πιο έγκυρες επιστημονικές απόψεις για τη γλώσσα. – Ένα παράδειγμα προσαρμογής του παραμυθιού σε θεατρικούς διαλόγους, έτοιμους για τη θεατρική σας παράσταση. Οπωσδήποτε ένα βιβλίο πρωτότυπο που συνδυάζει τη γνώση με την ευχαρίστηση και καλλιεργεί στο παιδί την αγάπη για το διάβασμα στο σπίτι, στο σχολείο, στις διακοπές! – Κατάλληλο για παιδιά 6-10 ετών, για γονείς, εκπαιδευτικούς, ψυχολόγους και όσους ασχολούνται με το παιδικό θέατρο.
Οι περιπέτειες του Πελαργούλη
Μαρία Δημητριάδου
Ξεκινά άλλη μια μέρα, όπου ο Πελαργούλης θα παραδίδει μωρά στις μαμάδες τους από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου. Όμως δεν θα ‘ναι μέρα ήσυχη και στρωτή· θα είναι γεμάτη περιπέτειες και απρόοπτα, όπως έχει συμβεί τόσες άλλες φορές… Ο Πελαργούλης μας θα πρέπει να επιστρατεύσει όλη του την αγάπη, όλη του την υπομονή κι όλη του την ευρηματικότητα για να φέρει σε πέρας την αποστολή του με επιτυχία. Θα τα καταφέρει;
There are no reviews yet.