Τo ποιητικό αυτό βιβλίο φιλοδοξεί να ανασυστήσει μιαν απ’ τις πιο γοητευτικές μορφές της προχριστιανικής θρησκευτικότητας: την Ίσιδα, την Θεοτόκο του αρχαίου κόσμου. Και τα ισιακά ποιήματα, αλλά και τα υπόλοιπα κομμάτια που συναπαρτίζουν αυτό το βιβλίο, στηρίζονται σε σπουδαίους συγγραφείς της αρχαιότητας, κυρίως τον Πλούταρχο, τον Απουλήιο, τον Καλλίμαχο και τον Βιργίλιο, αλλά και στη μεγάλη λυρική τέχνη του Άγγελου Σικελιανού.
Πώς ξαφνικά σαν ήλιος ανατέλεις, ώ μελιχρή εφηβότητα γυμνή, που σ’ έπλασε όλο χάρη ο Πραξιτέλης κι ολόκληρη η Φωκίδα σ’ ανυμνεί! Σε βλέπω που τον Πύθωνα τοξεύεις κι ηχεί σαν νά ‘ναι λύρας η νευρή, και μια μπροστά του στέκεις, μια λοξεύεις, το βέλος σου, φαρμάκι, να τον βρει. Κι ως να περνάς ηλιόλαμπρη Αργολίδα, ο φανερός εσύ μα κι ο κρυφός, τη γύμνια σου φοράς σαν αλουργίδα και το κορμί σου ντύνεις με το φως!
Τo ποιητικό αυτό βιβλίο φιλοδοξεί να ανασυστήσει μιαν απ’ τις πιο γοητευτικές μορφές της προχριστιανικής θρησκευτικότητας: την Ίσιδα, την Θεοτόκο του αρχαίου κόσμου. Και τα ισιακά ποιήματα, αλλά και τα υπόλοιπα κομμάτια που συναπαρτίζουν αυτό το βιβλίο, στηρίζονται σε σπουδαίους συγγραφείς της αρχαιότητας, κυρίως τον Πλούταρχο, τον Απουλήιο, τον Καλλίμαχο και τον Βιργίλιο, αλλά και στη μεγάλη λυρική τέχνη του Άγγελου Σικελιανού.
Ο Γιώργος Βαρθαλίτης γεννήθηκε στην Κόρινθο το 1972. Σπούδασε κλασσική και σύγχρονη φιλολογία στα πανεπιστήμια Αθηνών και Χαϊδελβέργης, απ’ όπου απέσπασε το διδακτορικό του (2000). Δημοσίευσε τα ποιητικά βιβλία Solstitium (εκ. Αρμός) και Νουμηνία (εκ. Εριφύλη). Μετέφρασε Γέητς, Χόφμαννσταλ, Ιωάννη Γεωμέτρη, Μάρουλο, Βιργίλιο και επιμελήθηκε το αφιέρωμα του περιοδικού «Πλανόδιον» στον Στέφαν Γκεόργκε. Άρθρα, κριτικές και μελετήματά του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά και εφημερίδες.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ Πώς μια ακηλίδωτη λευκότητα κυκλώνει τον χώρο αυτόν, τα δέντρα τ’ άγρια κι’ εμένα – το πιο ακηλίδωτο λευκόν σαν το σεντόνι στα μέλη πάνω του Κυρίου τα πληγιασμένα. Εδώ ο τραχύς σαρώνει άνεμος τη σκόνη, κι εδώ διανοίγονται τα μάτια μου ολοένα στην κρύα διαύγεια που μπρος μου ξεδιπλώνει νεκρές εκτάσεις από δέντρα γυμνωμένα σαν τις πτυχές ενός ατέλειωτου χιτώνα. Υπάρχω πλέον άλλο. Ο κύκλος έχει κλείσει. Και στον σκληρό βαθιά κι απέραντο χειμώνα που ο ήλιος καίει στο στερέωμα καρφωτός ορμώντας χύνονται παντού σαν το μελίσσι οι φλόγες τώρα από τα σίμβλα του φωτός.
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.