- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.10 kg |
|---|---|
| Dimensions | 14 x 21 cm |
| Συγγραφέας | Κώστας Λάνταβος |
| Σελίδες | 48 |
| isbn13 | 978-960-527-292-0 |
| isbn | 960-527-292-Χ |
Be the first to review “Μάθημα πρώτο”
You may also like…
Λάνταβος Κώστας (Lantavos Kostas)
Ὁ Κώστας Λάνταβος γεννήθηκε τὸ 1949 στὴ Λάρισα, ὅπου ζεῖ μόνιμα καὶ ἐργάζεται ὡς γιατρός-παθολόγος. Ἔχει ἐκδώσει δώδεκα (12) ποιητικὲς συλλογές, μιὰ νουβέλα καὶ ἔχει μεταφράσει: Μπλέηκ, Πάουντ, Πεσσόα, Βαλερύ, Ντίκινσον, Ζερὰρ ντὲ Νερβὰλ, Ντ. Χ. Λῶρενς, Αἰσχύλο, Σοφοκλῆ καὶ Εὐριπίδη. Ὑπῆρξε ἱδρυτὴς καὶ διευθυντὴς τοῦ λογοτεχνικοῦ περιοδικοῦ Γραφή, ἀπὸ τὸ 1989 μέχρι τὸ 2004.
Η τρυφερότητα του φόβου
Κώστας Λάνταβος
1. Πάλι η φλόγα. Όπως πανσέληνος που κύματα λευτερώνει του μυαλού και χύνονται με αφρούς το στόμα σφραγίζοντας. Θέλω. Όπως άντρας ονειρεύεται μαγιάτικο λιβάδι μα παπαρούνες κατακόκκινες και το προσφέρει δώρο αλήστου νοσταλγίας σ’ εκείνες που δεν θάρθουν Μέρες. 2. Από την άλλη μεριά, Από την άλλη μεριά Πληγή Νύχτα παρέλαση ερπετών, και Λιθοβολισμός που κρατεί καλά. Σ’ αγαπώ ωραία μου απεπλισία στην αγκαλιά σου επιθαλάμιο άσμα ακούγομαι Αλλά, Είμαι ακόμα στο παιγνίδι. […]
Related Products
Ο διάπλους του καθρέφτη
Τάκης Βαρβιτσιώτης
Σημειώσεις για την ποίηση
«Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης είναι ένας εκπρόσωπος εκείνης της πλειάδας των Ελλήνων ποιητών που πρόσφεραν μια ζωτική και ανέλπιστη συμβολή στην παγκόσμια λογοτεχνία της εποχής μας, και το πλούσιο ποιητικό έργο του έξοχου αυτού λυρικού αποτελεί μια κορυφαία στιγμή της σύγχρονης νεοελληνικής ποίησης, βρίσκοντας αναγνώριση και ‘έξω από την πατρίδα του'». [Από το σκεπτικό της κριτικής επιτροπής του Πανεπιστημίου της Βιέννης, που απένειμε στον Τάκη Βαρβιτσιώτη το Διεθνές Βραβείο Γκόντφριντ φον Χέρντερ, 1994]. «Εάν ο Σολωμός είναι ιδρυτής της νεοελληνικής ποίησης, ο Παλαμάς ο γενάρχης της και ο Κάλβος ο νεοκλασικός σταθμός της, εάν ο Καβάφης εκφράζει το σταθμό της βυζαντινής παρακμής και ο Ρίτσος την κοινωνική διαμαρτυρία, τότε ο επόμενος μεγάλος λυρικός σταθμός είναι ο νεότερος του πρώτου κύκλου της Σχολής Θεσσαλονίκης ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης (1916). Το πνεύμα του αρχικού ποιητικού πυρήνα της μεσοπολεμικής «Σχολής» Θεσσαλονίκης συνεχίζει και κορυφώνει η κελτική υψιπετής ποίηση του μεγάλου αυτού μεταπολεμικού ποιητή». [Από την «Επίτομη Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» του Δ. Τσάκωνα, Εκδ. Κάκτος]. «Δεν ξέρω κανέναν άλλο σύγχρονο ποιητή μας, και πιο συγκεκριμένα, ποιητή μεταπολεμικό, που με τον ποιητικό του λόγο να μας κάνει να νοιώθουμε τόσο έντονα τη «σιωπή». Και ειδικά τη σιωπή του μυστηρίου… Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να προσφέρει στη μοντέρνα ποίηση ένας ποιητής τόσο υψηλού επιπέδου. Είναι κρίμα άνθρωποι σαν κι αυτόν να μένουν στην αφάνεια, έχοντας ένα ακροατήριο διακοσίων ή το πολύ τριακοσίων ανθρώπων. Το έργο του Τάκη Βαρβιτσιώτη είναι ένα αληθινό αριστούργημα και αυτό μας το δείχνει και η πρόσφατη βράβευσή του.» Ανδρέας Καραντώνης
Μοναξιά
Κατερίνα Τρακάκη
1967-2007
Σημειώσεις
Οι αναμνήσεις μου Ένα μικρό δέμα Κιτρινισμένο από τον χρόνο Και μέσα μου Μία φλόγα σιγοσβήνει…
Λένε για μένα οι ναυτικοί…
Γιώργος Κόρδης
Εικαστική αναφορά στην ποίηση του Νίκου Καββαδία
Τι άλλο θα μπορούσε να ‘ναι ένα κείμενο για τον Νίκο Καββαδία παρά ένα μνημόσυνο στο λιγοστό φως που σιγοκαίει ακούραστα στα σωθικά της παρακμής. Τι άλλο θα μπορούσε να γράψει για το νοσταλγό ετούτο της ατίθασης ουτοπίας που, όπως κάθε ναυτικός, του πραγματικού το ανέφικτο ζήτησε και χώρους και τρόπους, απροσπέλαστους σε ανθρώπους καθαρούς, τόλμησε να περπατήσει, που δε δείλιασε να αγγίξει και να ψαύσει της αμαρτίας το σώμα και να βγει νικητής και νικημένος μαζί. Λένε για μένα οι ναυτικοί… Αφηγητής και διαβάτης μαζί. Η γοητεία και το κουράγιο να ‘ναι κανείς μέσα σ’ ό,τι αφηγείται, να ‘ναι κοντά -έστω κοντά- και ν’ αφουγκράζεται τες ψυχές που πονούν και παραδίδονται στου μπορετού την πενία. […]
Όταν οι λέξεις χορεύουν
Αγγελική Κουτλή
[…] Σίγουρα ο πεζός λόγος με τη βατή γραφή και τα συγκεκριμένα νοήματα είναι είδος πιο ευανάγνωστο και αγαπητό στους περισσότερους. Όμως και η ποίηση με την έντεχνη μορφή της, την μουσικότητα και αρμονικότητά της, δίνει την ευχέρεια στον ποιητή να εκφράσει με πηγαίο λυρισμό διάφορα συναισθήματα, αφήνοντας μέχρι και απορίες να αιωρούνται με τρόπο μυσταγωγικό, ώστε ν’ απηχούν στον εσωτερικό κόσμο εκείνων που αγαπούν την ποίηση· αλλά ακόμη και όσοι δεν συμπαθούν ιδιαίτερα το είδος, διαβάζοντάς τα έστω, παίρνουν ένα ερέθισμα για να σκεφτούν… (από τον πρόλογο του βιβλίου)
Στη ρίζα του νερού, στην πέτρα…
Παντελής Β. Πάσχος
Η χαρμολύπη της επιστροφής
– Πρώτα-πρώτα θα σας πω για τα θεμέλια του καμπαναριού. Βλέπετε πόσα ζωνάρια και πόσα πατώματα είναι: ε, λοιπόν, τα θεμέλια είναι άλλο ένα πάτωμα προς τα κάτω, γεμάτο από κορμούς δέντρων. Διάλεξαν, μάλιστα, κ’ έκοψαν χοντρά καραγάτσια, που έχουν πολύ δυνατό ξύλο και είναι μεγάλης αντοχής, σαν τσιμέντο· τα πατήκωσαν καλά, κ’ εκεί επάνω άρχισαν να χτίζουν, με τις πιο μεγάλες πέτρες, μια μεγάλη βάση· και αυτό το κάνανε και για τη στερεότητα, μα και για να μπορεί ν’ απορροφά τα τραντάγματα και τους κραδασμούς. Και ήταν, πράγματι, σοφοί εκείνοι οι χτίστες: πέρασαν τόσα μεγάλα φορτηγά, τανκς, βαρυφορτωμένες νταλίκες από δίπλα του, τρανταζότανε όλος ο τόπος, αλλά το καμπαναριό δεν έπαθε ούτε το παραμικρό! […] Όταν τελείωσε το έργο και βγήκαν οι σκαλωσιές, όλος ο κόσμος εθαύμασε το νέο στολίδι του χωριού· με τέτοια εκκλησιά του Αη-Προδρόμου, τέτοιο μεγάλο και τεφαρίκι καμπαναριό άξιζε! Έγιναν πάλι γιορτές, με τραπέζια και κρασί παλιό, για να εγκαινιαστεί το μεγάλο έργο, που βάσταξε όπως σας είπα τρία χρόνια το χτίσιμό του, και ν’ αποχαιρετήσουμε τους μαστόρους.
There are no reviews yet.