Τρεις μεγάλοι Βυζαντινοί ποιητές
Επιλογή-Μετάφραση: Βαρθαλίτης Γιώργος
ΙΩΑΝΝΗΣ ΓΕΩΜΕΤΡΗΣ
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ
ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ
Το βιβλίο αυτό συνθέτει μία βυζαντινή τριλογία. Περιλαμβάνει μία επιλογή ποιημάτων του πιο φλογερού βυζαντινού ποιητή, του Ιωάννου του Γεωμέτρου, το αριστούργημα της βυζαντινής ποιήσεως, που είναι το ποίημα για την αράχνη του Χριστόφορου του Μυτιληναίου και ύμνους και επιγράμματα του Μάρουλλου, μιας συναρπαστικής μορφής της Αναγέννησης. Σπουδαία κείμενα, που μεταφράζονται για πρώτη φορά στη νεοελληνική και που υπόσχονται στον απαιτητικό αναγνώστη πολύ ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις.
€ 14.00 € 12.60
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.120 kg |
|---|---|
| Dimensions | 15 x 24 cm |
| Συγγραφέας | Βαρθαλίτης Γιώργος |
| Αριθμός σελίδων | 136 |
Be the first to review “Τρεις μεγάλοι Βυζαντινοί ποιητές”
You may also like…
Βαρθαλίτης Γιώργος (Varthalitis Giorgos)
Ο Γιώργος Βαρθαλίτης γεννήθηκε στην Κόρινθο το 1972. Σπούδασε κλασσική και σύγχρονη φιλολογία στα πανεπιστήμια Αθηνών και Χαϊδελβέργης, απ’ όπου απέσπασε το διδακτορικό του (2000). Δημοσίευσε τα ποιητικά βιβλία Solstitium (εκ. Αρμός) και Νουμηνία (εκ. Εριφύλη). Μετέφρασε Γέητς, Χόφμαννσταλ, Ιωάννη Γεωμέτρη, Μάρουλο, Βιργίλιο και επιμελήθηκε το αφιέρωμα του περιοδικού «Πλανόδιον» στον Στέφαν Γκεόργκε. Άρθρα, κριτικές και μελετήματά του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά και εφημερίδες.
Solstitium
Γιώργος Βαρθαλίτης
Πώς μια ακηλίδωτη λευκότητα κυκλώνει
τον χώρο αυτόν, τα δέντρα τ’ άγρια κι’ εμένα –
το πιο ακηλίδωτο λευκόν σαν το σεντόνι
στα μέλη πάνω του Κυρίου τα πληγιασμένα.
Εδώ ο τραχύς σαρώνει άνεμος τη σκόνη,
κι εδώ διανοίγονται τα μάτια μου ολοένα
στην κρύα διαύγεια που μπρος μου ξεδιπλώνει
νεκρές εκτάσεις από δέντρα γυμνωμένα
σαν τις πτυχές ενός ατέλειωτου χιτώνα.
Υπάρχω πλέον άλλο. Ο κύκλος έχει κλείσει.
Και στον σκληρό βαθιά κι απέραντο χειμώνα
που ο ήλιος καίει στο στερέωμα καρφωτός
ορμώντας χύνονται παντού σαν το μελίσσι
οι φλόγες τώρα από τα σίμβλα του φωτός.
Παλαμάς Καβάφης Σικελιανός
Βαρθαλίτης Γιώργος
Σχόλια και δοκιμές
Το βιβλίο αυτό συναθροίζει εννιά καβαφικά σχόλια και δύο εκτενέστερα δοκίμια για τον Παλαμά και τον Σικελιανό και κομίζει μια νέα «ματιά» στο έργο των τριών μεγάλων ποιητών μας.
Ο τρομερός τον νου μου ο έρωτας τυφλώνει
Ιωάννης Γεωμέτρης
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Γιώργος Βαρθαλίτης
Κοντά σου τη φωτιά του πάθους πως θ΄αντέξω.
Μόνο ένα φάρμακο για αυτή τη δίψα ξέρω.
Τον έρωτα έρωτας πιο φλογερός τον σβήνει.
Ο Ιωάννης Γεωμέτρης, ένας απ’ τους καλύτερους βυζαντινούς ποιητές, έζησε τον 10ο αιώνα.Η ποίησή του αποτυπώνει τους ταραγμένους καιρούς του Φωκά και του Τσιμισκή και την προσωπικότητα του δημιουργού της: έναν άνθρωπο γεμάτο φλόγα και πάθος. Πολεμιστής ο ίδιος στην πραγματική ζωή χρησιμοποιεί τον λόγο ως όπλο ενάντια στη δυστυχία.
Related Products
Αναδάσωση μνήμης
Νικόδημος μοναχός
Ποιητικό ανάγνωσμα και μυητική ιεροτελεστία
Ο μυστικιστής στρέφει την ύπαρξή του προς το Θεό, για να γλιτώσει από τη βιοπραγία του χρόνου. Ο ποιητής χρησιμοποιεί το χρόνο και την έκφραση. Μετουσιώνει τον πόνο και νιώθει κατάσαρκα το μαστίγωμα του χάους. Ο πρώτος. τοποθετεί τον εαυτό του στη σφαίρα της εύνοιας του Θεού· γίνεται αγαπημένος μαθητής, δοχείο της χάριτος, μύστης των υπεραισθητών, σκεύος εκλογής, φτερούγισμα υπεριώδους εναστροσύνης. Ο δεύτερος είναι ο άσωτος γιος. Σπαταλάει την πατρική περιουσία στο χαμαιτυπείο των υλικών του αισθήσεων. Είναι φτωχός και πένης και αντλεί τη δύναμή του, όπως ο ερωτευμένος, από τις πληγές που προξενεί στο σώμα του η ίδια η αγάπη του. Ο έρωτας του ποιητή είναι έρωτας υλικός. Ο ποιητής, όπως ο άσωτος γιος, ζητάει συνειδητά από τη θεότητα το μερίδιο που του ανήκει. Βρίσκει πλούτο πολύ μέσα στο υποσυνείδητο. Και εκεί το θείο αδιόρατα και ανεξήγητα ρέει. Ο ποιητής είναι γεμάτος κενό. Είναι μακάριος στη μανία του και δυστυχής στη σωφροσύνη του. Είναι ασεβής προς το Θεό, στην προσπάθειά του να του αποσπάσει μυστικά που προκαλούν δέος. «Τα Ιερά Κείμενα ενός Μοναχού» 1998
Μνημοσύνης απαύγασμα
Ελένη Διαμαντοπούλου
Ζώσα μνήμη -έκρηξη μέσα από ασφυξία· ποθώντας την καταγραφή μιας χειρονομίας κόντρα στην επιβολή του θανάτου μιας αναζήτησης πέρα από τον θάνατο· με την ανάμνηση του πρωτόκτιστου κάλλους…
Νέκυια (Ομήρου Οδύσσειας λ΄) Ελένη Λαδιά
Ομήρου Οδύσσειας λ΄
[…] Στη λ΄ ραψωδία, την γνωστή ως Νέκυια, το θέμα που υπερισχύει είναι της Νοσταλγίας και του Νόστου. Από Νοσταλγία για τον Νόστο επισκέπτεται ο Οδυσσεύς τον Άδη και συνδιαλέγεται με τον μάντη Τειρεσία και τους άλλους νεκρούς. Ολόκληρη η ραψωδία αποπνέει μια ατμόσφαιρα μελαγχολίας, ο Άδης υπάρχει ως μία υποτονική συνέχεια ζωής και το παράπονο των νεκύων είναι η νοσταλγία του πάνω κόσμου. Στην Νέκυια ό ήρωας φτάνει στο αποκορύφωμα της νοσταλγίας: δρα και επιζητεί τον νόστο μέχρι που εισχωρεί στον χώρο του Άδη. Όμως αυτός ο χώρος είναι τοποθεσία ψυχοβολής. Εκεί η νοσταλγία κινδυνεύει να απολιθωθεί και να σταματήσει η δράση για τον νόστο. Στον χώρο των νεκύων ο Οδυσσεύς δεν φοβήθηκε ούτε την συγκίνηση όταν συναντήθηκε με την ψυχή της μητέρας του, ούτε τα λόγια του Τειρεσία, «τον νόστο τον μελίγευστο ζητάς, πανένδοξε Οδυσσέα, όμως αυτόν θα σου τον κάνει δύσκολο ο Θεός». Φοβήθηκε όμως ο ήρωας την απολίθωση στην επιθυμία της νοσταλγίας, απολίθωση που θα εμπόδιζε τον νόστο. Ίσως έτσι θα μπορούσαν να κατανοηθούν οι στίχοι 633-635 στο τελευταίο τμήμα της Νέκυιας. Ο Οδυσσεύς θα ήθελε να παραμείνει στον τόπο του Άδη και να δει τους ήρωες Θησέα και Πειρίθου, άλλα φοβήθηκε μήπως η τρομερή Περσεφόνη θα του έστελνε την Γοργεία κεφαλή, αυτό το φρικώδες κεφάλι, του οποίου το βλέμμα απολίθωνε τα πάντα, από ανθρώπους μέχρι νησιά. Έτσι μπροστά στον φόβο της απολίθωσης, σε μια κατάσταση διαρκούς νοσταλγίας στον χώρο του Άδη, ο Οδυσσεύς φεύγει τρέχοντας και προστάζει τους συντρόφους του να λύσουν τις πρυμάτσες των πλοίων. Η Νέκυια μεταφράσθηκε το 1986. Με τον συνεργάτη ποιητή Α. Π. Παπαδίτσα, ο οποίος από το 1987 βρίσκεται στην αντίπερα όχθη, στον χώρο των νεκύων, χρησιμοποιήσαμε την έκδοση της Οξφόρδης. Η μεταφραστική μας προσπάθεια, όπως στους Ορφικούς και τους Ομηρικούς Ύμνους, έχει σκοπό να δείξει την διαχρονικότητα της ελληνικής γλώσσας. Ακολουθήσαμε επομένως τους κανόνες που είχαμε θέσει και για τις προηγούμενες μεταφράσεις των ορφικών και ομηρικών ύμνων. Ελένη Λαδιά
Λένε για μένα οι ναυτικοί…
Γιώργος Κόρδης
Εικαστική αναφορά στην ποίηση του Νίκου Καββαδία
Τι άλλο θα μπορούσε να ‘ναι ένα κείμενο για τον Νίκο Καββαδία παρά ένα μνημόσυνο στο λιγοστό φως που σιγοκαίει ακούραστα στα σωθικά της παρακμής. Τι άλλο θα μπορούσε να γράψει για το νοσταλγό ετούτο της ατίθασης ουτοπίας που, όπως κάθε ναυτικός, του πραγματικού το ανέφικτο ζήτησε και χώρους και τρόπους, απροσπέλαστους σε ανθρώπους καθαρούς, τόλμησε να περπατήσει, που δε δείλιασε να αγγίξει και να ψαύσει της αμαρτίας το σώμα και να βγει νικητής και νικημένος μαζί. Λένε για μένα οι ναυτικοί… Αφηγητής και διαβάτης μαζί. Η γοητεία και το κουράγιο να ‘ναι κανείς μέσα σ’ ό,τι αφηγείται, να ‘ναι κοντά -έστω κοντά- και ν’ αφουγκράζεται τες ψυχές που πονούν και παραδίδονται στου μπορετού την πενία. […]
Μοναξιά
Κατερίνα Τρακάκη
1967-2007
Σημειώσεις
Οι αναμνήσεις μου Ένα μικρό δέμα Κιτρινισμένο από τον χρόνο Και μέσα μου Μία φλόγα σιγοσβήνει…
There are no reviews yet.