Οι ελεγείες του Ντουίνο
Rainer Maria Rilke
Μετάφραση: Δημήτρης Θ. Γκότσης
Από την ιδιοκτησία της κόμησσας Μαρίας φον Τουρν ουντ Τάξις-Χόενλόε (1912/1922)
Στη βόρεια ακτή της Αδριατικής, είκοσι περίπου χιλιόμετρα έξω από την Τεργέστη, βρίσκεται το χωριό Ντουίνο. Και εκεί, πάνω σε μια απόκρημνη ακτή υψώνεται ένα από τα ωραιότερα κάστρα της Ευρώπης, όπου στα μέσα Ιανουαρίου του 1912 μέσα σε λίγες ημέρες ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε έγραψε την πρώτη και τη δεύτερη από τις δέκα Ελεγείες του Ντουίνο . Το έργο ολοκληρώθηκε δέκα χρόνια αργότερα σε έναν πύργο (το Chateau de Μuzot) στο Σερ της Ελβετίας και εκδόθηκε τον επόμενο χρόνο. Η επίδραση των Ελεγειών στην ποίηση του 20ού αιώνα μόνο με εκείνη της Ερημης χώρας του Ελιοτ μπορεί να συγκριθεί. Ενενήντα χρόνια σχεδόν μετά την πρώτη τους έκδοση οι Ελεγείες εξακολουθούν να μεταφράζονται συνεχώς σε όλο τον κόσμο- και στη χώρα μας… (Αναστάσης Βιστωνίτης, ΤΟ ΒΗΜΑ, 12/6/2011).
Το έργο αυτό του Ρίλκε έχει επανειλημμένα μεταφερθεί από τα γερμανικά στη δική μας γλώσσα. Επίσης στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών έχει εμφανιστεί ικανός αριθμός ελληνικών βιβλίων, που αναφέρονται στον Ρίλκε και το έργο του. Ποιος ο λόγος, λοιπόν, ώστε να εκδίδεται και πάλι σήμερα μια ακόμη μετάφραση αυτού του ποιητικού του βιβλίου; Οι αιτίες είναι δύο: Η πρώτη, η και λιγότερο σημαντική, έχει να κάνει με τα όσα συνέβησαν στην Ελλάδα σχετικά με τον Ρίλκε και ιδίως με το ποιητικό του έργο. Η δεύτερη αιτία, η και σημαντικότερη, έχει να κάνει με τον κρυφό πυρήνα των Ελεγειών αυτών. Με τον πλούτο, που μας προσφέρουν αυτές, και που είναι και σήμερα ακόμη μεγάλης αξίας.
€ 8.11 € 6.49
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.20 kg |
|---|---|
| Dimensions | 17 x 18 cm |
| Συγγραφέας | Rainer Maria Rilke |
| Σελίδες | 96 |
| isbn13 | 978-960-527-173-2 |
| isbn | 960-527-173-7 |
Be the first to review “Οι ελεγείες του Ντουίνο”
You may also like…
Επιστολές σε έναν νεαρό ποιητή
Rainer Maria Rilke
ΒΡΑΒΕΙΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ ΕΚΕΜΕΛ 2011
Και αν πρέπει να σας πω κάτι ακόμη, ας είναι το εξής: Μην πιστέψετε πως αυτός που προσπαθεί να σας παρηγορήσει , ζει χωρίς να μοχθεί ανάμεσα στις απλές και σιωπηλές λέξεις, που έχουν ενίοτε ευεργετική επίδραση πάνω σας. Η ζωή του κρύβει πολλή κούραση, πολλή θλίψη, και βρίσκεται πολύ πίσω από τη δική σας. Όμως αν ήταν διαφορετική, δεν θα μπορούσε ποτέ να βρει τις λέξεις αυτές.
Δικός σας
Ραϊνερ Μαρία Ρίλκε
Το χρυσό κουτί
Ράινερ Μαρία Ρίλκε
Μετάφραση: Παναγιώτης Αρ. Υφαντής
…Και άλλα διηγήματα
«Αφήστε κάθε εντύπωση, κάθε σπόρο συναισθήματος να ωριμάζει μέσα σας στο σκοτάδι, στο χώρο του ανείπωτου, του υποσυνείδητου, όπου δε φτάνει η νόησή σας· και, με βαθιά ταπείνωση κι υπομονή, προσμείνετε την ώρα που θα γεννηθεί ένα καινούργιο φεγγοβόλημα: αυτό, και μόνο, θα πει «ζω την τέχνη»: είτε απλός πιστός της είσαι, είτε δημιουργός».
Τις γραμμές αυτές από το βιβλίο του Ρίλκε «Επιστολές σ’ ένα νεαρό ποιητή» ο επαρκής «αναγνώστης» θα τις δει να αναδύονται μπροστά του μελετώντας τα διηγήματα του βιβλίου που κρατάει στα χέρια του. Καθώς θα σταματά στις φράσεις του και στις εικόνες του, θα βλέπει να ξεδιπλώνεται το νόημα του αποσπάσματος ή μάλλον η υλοποίησή του: ο λόγος καμωμένος πράξη, η τέχνη καμωμένη λόγος.
Ο διάπλους του καθρέφτη
Τάκης Βαρβιτσιώτης
Σημειώσεις για την ποίηση
«Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης είναι ένας εκπρόσωπος εκείνης της πλειάδας των Ελλήνων ποιητών που πρόσφεραν μια ζωτική και ανέλπιστη συμβολή στην παγκόσμια λογοτεχνία της εποχής μας, και το πλούσιο ποιητικό έργο του έξοχου αυτού λυρικού αποτελεί μια κορυφαία στιγμή της σύγχρονης νεοελληνικής ποίησης, βρίσκοντας αναγνώριση και ‘έξω από την πατρίδα του'». [Από το σκεπτικό της κριτικής επιτροπής του Πανεπιστημίου της Βιέννης, που απένειμε στον Τάκη Βαρβιτσιώτη το Διεθνές Βραβείο Γκόντφριντ φον Χέρντερ, 1994]. «Εάν ο Σολωμός είναι ιδρυτής της νεοελληνικής ποίησης, ο Παλαμάς ο γενάρχης της και ο Κάλβος ο νεοκλασικός σταθμός της, εάν ο Καβάφης εκφράζει το σταθμό της βυζαντινής παρακμής και ο Ρίτσος την κοινωνική διαμαρτυρία, τότε ο επόμενος μεγάλος λυρικός σταθμός είναι ο νεότερος του πρώτου κύκλου της Σχολής Θεσσαλονίκης ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης (1916). Το πνεύμα του αρχικού ποιητικού πυρήνα της μεσοπολεμικής «Σχολής» Θεσσαλονίκης συνεχίζει και κορυφώνει η κελτική υψιπετής ποίηση του μεγάλου αυτού μεταπολεμικού ποιητή». [Από την «Επίτομη Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» του Δ. Τσάκωνα, Εκδ. Κάκτος]. «Δεν ξέρω κανέναν άλλο σύγχρονο ποιητή μας, και πιο συγκεκριμένα, ποιητή μεταπολεμικό, που με τον ποιητικό του λόγο να μας κάνει να νοιώθουμε τόσο έντονα τη «σιωπή». Και ειδικά τη σιωπή του μυστηρίου… Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να προσφέρει στη μοντέρνα ποίηση ένας ποιητής τόσο υψηλού επιπέδου. Είναι κρίμα άνθρωποι σαν κι αυτόν να μένουν στην αφάνεια, έχοντας ένα ακροατήριο διακοσίων ή το πολύ τριακοσίων ανθρώπων. Το έργο του Τάκη Βαρβιτσιώτη είναι ένα αληθινό αριστούργημα και αυτό μας το δείχνει και η πρόσφατη βράβευσή του.» Ανδρέας Καραντώνης
Rilke Rainer Maria (Ράινερ Μαρία Ρίλκε)
Ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε γεννήθηκε στην Πράγα της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας το 1875. Έζησε στην Πράγα, το Μόναχο, το Βερολίνο, το Παρίσι και τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην Ελβετία. Οι γνωστότερες ποιητικές του συλλογές είναι «Το βιβλίο των εικόνων», «Το βιβλίο των ωρών» και «Οι ελεγείες του Ντουίνο», ενώ από το πεζογραφικό του έργο ξεχωρίζουν οι «Σημειώσεις του Μάλτε Λαάουριντς Μπρίγκε», τα «Γράμματα σ’ ένα νέο ποιητή» και το σχεδόν ποιητικό «Τραγούδι του έρωτα και του θανάτου του σημαιοφόρου Χριστόφορου Ρίλκε». Ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε, που θεωρείται από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες του εικοστού αιώνα, πέθανε το 1926 από λευχαιμία σε ένα σανατόριο της Ελβετίας.
Ποιήματα
Hölderlin Friedrich
Μετάφραση: Δημήτρης Θ. Γκότσης
Μεγάλη εκλογή σε τρία μέρη
Τι λέγει η Ποίηση του Χαίλντερλιν; Ο λόγος της είναι: το Ιερό. Ο λόγος αυτός ομιλεί για τη φυγή των θεών. Λέγει ότι οι θεοί που δραπέτευσαν μας αποφεύγουν. Μέχρις ότου εμείς το κατανοήσουμε και είμαστε σε θέση να κατοικούμε πλησίον τους. Ο τόπος του «πλησίον» είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Πατρίδας. Γι’ αυτό και παραμένει αναγκαίο να προετοιμάσουμε την παραμονή μας σ’ αυτό το Πλησίον. Έτσι, το πρώτο βήμα του δρόμου που μας οδηγεί εκεί, το ολοκληρώνουμε με το να ανταποκρινόμαστε με τον πρέποντα τρόπο στο πεπρωμένο, που αποτελεί η Ποίηση του Χαίλντερλιν.
Τολμώντας τη μετάφραση ξεχωριστής ποίησης
Παντελής Ζωιόπουλος
Στο παρόν δίγλωσσο λογοτεχνικό δοκίμιο επιχειρείται η μετάφραση ξεχωριστής ποίησης, από και προς την Αγγλική. Επιλέγονται από 12 ποιήματα, δυο σατιρικών, κατά βάση, ποιητών, που γράφουν και οι δυο σε ρίμα. Του Βρετανού μεταφυσικού ποιητή, ιερωμένου Τζων Νταν (1571 – 1627), γνωστού ως «Μονάρχη του ευφυολογήματος», που διατρέχει την ποίηση του ένα στοιχείο ευθυμίας, και τού λυρικού Κώστα Καρυωτάκη (1896 – 1928), με χαρακτηριστικό γνώρισμα τη μελαγχολία, την ειρωνεία και το σαρκασμό. Επιπλέον, δίνεται η σύντομη εργοβιογραφία των ποιητών, η εκτίμηση του έργου τους, καθώς και ο τρόπος που ο συγγραφέας προσεγγίζει το μεταφραστικό του έργο.
Δείτε την παρουσίαση του βιβλίου εδώ
Κατάη
Ezra Pound
[…] Πρώτη φορά έμαθα την ύπαρξη της «Κατάη» διαβάζοντας την αλληλογραφία Γ. Σεφέρη – Ζ. Λορεντζάτου. Αλλά δεν είχα ασφαλώς -όπως πολλοί νεότεροι, υποθέτω- την πρώτη έκδοση της μετάφρασης του Ζήσιμου Λορεντζάτου. Ατυχώς για μένα, καθ’ ότι ευρισκόμενος ως γιατρός εις υπηρεσίαν υπαίθρου, δεν έλαβα γνώση ούτε της δεύτερης έκδοσης, του 1978 από τη Λέσχη. Τις μεταφράσεις των: Τ. Κόρφη. Ν. Σημηριώτη και Η. Κυζηράκου δεν τις είδα ποτέ, απλώς πληροφορήθηκα την ύπαρξή των από το εισαγωγικό σημείωμα του Τάκη Μενδράκου στη δική του μετάφραση. Ακόμα και σήμερα δεν έχω δει καμία. Αγνοώντας λοιπόν κάθε προηγούμενη μεταφραστική προσπάθεια και πιστεύοντας πως μόνον ο Ζ. Λορεντζάτος είχε ασχοληθεί (το 1948), μου φάνηκε ελκυστική η ιδέα ν’ αποπειραθώ μια νέα μετάφραση της «Κατάη». Έτσι από τις αρχές του 1994 άρχισα τη δική μου προσπάθεια με συνεργό μόνον το αγγλικό κείμενο. Προχωρούσα αργά με πολλές επιφυλάξεις και αμφιβολίες για το δόκιμον του εγχειρήματος, οπότε εμφανίστηκε τρία περίπου χρόνια αργότερα η μετάφραση του Τ. Μενδράκου από τις εκδόσεις Άγρα. Τότε βρισκόμουν στο 15ο ποίημα της «Κατάη» και το γεγονός αυτό με αποθάρρυνε ως προς την όποια προοπτική της δικής μου δουλειάς. Ύστερα από την πρώτη ψυχρολουσία, συνέκρινα τη δική μου εργασία με εκείνη του Τ. Μενδράκου και βρήκα αρκετές, αλλά κυρίως σημαντικές, διαφορετικές προσεγγίσεις. Σε μια συζήτησή μου με το Λαρισαίο ποιητή Άγγελο Πετρουλάκη για την εμπλοκή μου στη μετάφραση της «Κατάη» μου αποκάλυψε πως κατείχε τη δεύτερη έκδοση (του 1978) της μετάφρασης του Λορεντζάτου. Μου τη δάνεισε, τη φωτοτύπησα, και διέθετα πλέον ακόμα ένα συγκριτικό μέγεθος. Είδα πως η δική μου μετάφραση βρισκόταν πιο κοντά σ’ εκείνη του Ζ. Λορεντζάτου ως προς το λυρικό μέρος, αλλά μακράν ως προς το γλωσσικό στοιχείο. Έβρισκα δηλαδή πως η γλώσσα του Λορεντζάτου (και απολύτως δικαιολογημένα για την εποχή που εμφανίστηκε) υπάκουε στις απαιτήσεις εκείνης της δημοτικής που τότε ακόμα έδινε σκληρό αγώνα εναντίον της «επίσημης» καθαρεύουσας του ελληνικού κράτους… Κάποιες λέξεις και εκφράσεις μου φαίνονταν να ηχούν περίεργα, ενώ σήμερα, πιστεύω, η γλώσσα μας (η επίσημη πια δημοτική) έχει «λειανθεί» αρκούντως και «ισορρόπησε», αποδεχόμενη τα όσα λόγια στοιχεία εξυπηρετούν το γραπτό ή τον προφορικό της λόγο. Το αντίθετο, έχω τη γνώμη, συμβαίνει με τη μετάφραση του Τ. Μενδράκου. Ενώ δηλαδή η γλώσσα του είναι η σημερινή δημοτική, η τόσο οικεία στην ακοή μας, το λυρικό της στοιχείο ενίοτε θυσιάζεται προς όφελος της πλησιέστερης νοηματικής απόδοσης. Εντέλει έμεινα με την εντύπωση -υποκειμενική ασφαλώς- πως η δική μου μετάφραση προσπαθεί να «διασώσει» το λυρικό στοιχείο (πρωταρχικό ζητούμενο στην ποίηση) και τη φρεσκάδα του σημερινού γλωσσικού μας εργαλείου. […] (Από τον πρόλογο του Κώστα Λάνταβου)
Related Products
Ο θάνατος του Πήγασου
Federico García Lorca
«Η εκκλησία ήταν γεμάτη με…
Έλληνες, Υπέροχοι τύποι».
Ο ποιητής του έρωτα και του θανάτου, του αηδόνι της Ανδαλουσίας, που χάθηκε από αδελφικό χέρι τον Αύγουστο του 1936.
Μέσα από τα τραγούδια του και τα ποιήματά του βγαίνει το βαθύ τραγούδι της Ισπανίας, αλλά και οι ελληνικοί μύθοι, που έπαιξαν ένα μεγάλο ρόλο στο συμβολικό στερέωμα του μεγάλου ποιητή.
Δεν παύει όμως να είναι ο «άνθρωπος του κόσμου και αδελφός όλων», από τους οποίους δεν ζητάει τίποτε άλλο παρά μόνο «ένα χέρι, ένα χέρι πληγωμένο», και το χέρι αυτό του το απλώνω, σαν φόρο τιμής για τα 75 χρόνια από τον θάνατό του, με μια νέα ματιά σε γνωστά και άγνωστα ποιήματά του.
Ανώφελα τα λόγια για την κληρονομιά του πνεύματος εκείνου που αρνήθηκε να αγνοήσει το «διαφορετικό».
Ο Λόρκα, ο ίδιος, συνοψίζει, άλλωστε το μήνυμα όλου του έργου του, με τον γνωστό ποιητικό του λόγο:
«…δεν θέλω να σας δώσω μέλι γιατι δεν έχω, αλλά άμμο ή κώνειο ή αλμυρό νερό».
Ο Marc Chagall στην Ελλάδα
Γιάννης Σουλιώτης
Ποιήματα
Με το βιβλίο «Ο Marc Chagall στην Ελλάδα – Ποιήματα» ο μεγάλος καλλιτέχνης μας παρουσιάζει την άλλη όψη -την ποιητική- του ιδίου νομίσματος, που και οι δυο όμως συμπίπτουν σε μια, αφού ο ίδιος ήταν ζωγράφος-ποιητής και ποιητής-ζωγράφος. Η έκδοση αυτή αποτελεί μία πρώτη παγκόσμια παρουσίαση των ποιημάτων του μεγάλου ζωγράφου σε μετάφραση. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός της πρώτης παγκόσμιας δημοσίευσης ενός ανέκδοτου μέχρι σήμερα σχεδίου του μεγάλου καλλιτέχνη, που φιλοτέχνησε στον Πόρο, κατά τη διάρκεια της πρώτης του επίσκεψης στην Ελλάδα το 1952. Επίσης, ο χαρακτηρισμός, για πρώτη φορά στην εργογραφία του Σαγκάλ, της περιόδου 1952-1980 ως «Ελληνική Περίοδος». Πράγματι στα 30 αυτά περίπου χρόνια, ο Σαγκάλ ζωγράφισε όλα του τα έργα με ελληνικά θέματα: τον Πόρο, αλλά κυρίως πρόσωπα και γεγονότα από την ελληνική αρχαιότητα ,που αναδεικνύουν, σε όλο τους το μεγαλείο, τις ιδέες του Σαγκάλ για τον ελληνικό ουμανισμό. Στην έκδοση αυτή περιλαμβάνονται 17 σχέδια του μεγάλου ζωγράφου, χαρακτηριστικό δείγμα της εποχής εκείνης. Το πρωτότυπο γαλλικό, κυκλοφόρησε το 1975, από τις Εκδόσεις Cramer, και εκτός από τα 41 ποιήματά που έγραψε ο μεγάλος ζωγράφος από το 1909 έως το 1950, συμπεριλαμβάνει και 24 ξυλογραφίες του και αποτελεί το δεύτερο μέρος του βιβλίου. Στις πρώτες σελίδες του βιβλίου, μπορεί κανείς να βρει μία φωτογραφία του Marc Chagall μπροστά στην Ακρόπολη, το 1952 (copyright Marc &. Ida Chagall, Παρίσι). Το προοίμιο του τόμου έχει γράψει η Meret Mayer-Graber, εγγονή και κληρονόμος του Σαγκάλ και το πρόλογο ο ακαδημαϊκός Δημήτρης Μυταράς. … Μη με ψάχνετε σήμερα ούτε αύριο Έφυγα μακριά από μένα Είμαι Σε ένα λάκκο δακρύων…
Εκλογή ποιημάτων 1915-1966
Pierre Reverdy
Εισαγωγή-Μετάφραση: Τάκης Βαρβιτσιώτης
… Για να ανακεφαλαιώσω θα μπορούσα να ονομάσω τον Ρεβερντύ έναν μάρτυρα της ποίησης, θα θελα ακόμα να εκφράσω την έκπληξή μου για την αδικία που του έχει γίνει από τους συγχρόνους του και από τους ιστορικούς της λογοτεχνίας, άσχετα κι αν ο ίδιος επεζήτησε να μείνει ένας άγνωστος ποιητής έχοντας για μόνη επικοινωνία του με τον κόσμο, το άνοιγμα ενός ωοειδούς φεγγίτη, «Θεέ μου, βοήθησε να μείνω ένας άγνωστος ποιητής». Όσον αφορά τη σημασία και την απήχηση που μπορεί να έχει το έργο του Ρεβερντύ στην Ελλάδα, θέλω να σημειώσω πως αν η ελληνική ποίηση δεν έπαψε ποτέ να εγκωμιάζει το θαύμα της ζωής, ωστόσο δεν ελησμόνησε, και ιδιαίτερα κατά τη βυζαντινή εποχή, το μερίδιο της αιωνιότητας που εμπεριέχεται στη ζωή. Από αυτή την άποψη, ο Ρεβερντύ, με το μάθημα που μας δίνει της αυστηρότητας και της λιτότητας, της σιωπής και της μετριοφροσύνης, με το ιδεώδες του μιας αδιάφθορης ομορφιάς («να γράψω το ωραιότερο ποίημα του κόσμου»), με την προμηθεϊκή του αντίληψη για την ποίηση που είναι για αυτόν «το πιο υψηλό και το πιο αποτελεσματικό μέσο απολύτρωσης που έθεσε σε ενέργεια ο άνθρωπος για να πραγματοποιήσει, παρ’ όλες τις υποδουλωτικές απαιτήσεις της φύσης, το μυθικό του πεπρωμένο», με την προσήλωσή του στην αίσθηση του ανθρωπίνου (ταυτότητα του ποιητικού πεπρωμένου με το ανθρώπινο πεπρωμένο) συνδέεται με την καλύτερη ελληνική παράδοση…
Ρέκβιεμ
Achmatowa A. Anna
Ρέκβιεμ για ένα λαό που στενάζει κάτω από το ζυγό του δυνάστη. Ρέκβιεμ, ένας ύμνος στον άνθρωπο, που μέσα στη δίνη της ιστορίας επιμένει να αντιστέκεται και να νικάει. Ρέκβιεμ, ένα ποίημα σ’ εκείνους που κατέβαλαν το τίμημα της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας, της ελπίδας. Ρέκβιεμ, μια μεταγραφή άφατων συναισθημάτων. Ρέκβιεμ, η μυστική συνταγή του νόστου. Ρέκβιεμ, ο καθοδηγητικός ρόλος της μνήμης στη ζωή των ανθρώπων και των κοινωνιών. Ρέκβιεμ, η κραυγή των θυμάτων, η συγχώρεση των θυμάτων, η σιωπή μετά τον διάλογο με την τρέλα των θυτών.
Στον κήπο του αγαπημένου
Τζελαλαντιν Ρουμί
Ωδές (Απόδοση: Καδιώ Κολύμβα)
Ο Ρουμί και πάλι αναζητά τον Έρωτα. Μέσα από ένα χείμαρρο λέξεων, μεταφορών, εικόνων και παρομοιώσεων. Εξουδετερώνοντας τη λογική με το βίωμα, τα αισθήματα με την εμπειρία, το ζητούμενο -που είναι πάντα ο Έρωτας- θριαμβεύει με τη δύναμη της Αγάπης. Το σώμα σου είναι η ρόδα του μύλου και η αγάπη είναι το νερό. Έχεις δει ποτέ τη ρόδα του μύλου να γυρίζει χωρίς νερό;
Σύννεφο με παντελόνια
Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι
Ακροβάτης στις πιο ακραίες πραγματικότητες, ο νυμφίος του Έρωτα, της επανάστασης και του θανάτου καταθέτει τον προσωπικό χάρτη των αισθημάτων του ποτισμένο τις αναθυμιάσεις των αναμνήσεών του. Νομάς ο ίδιος, ρουφούσε το μέλλον και μεθούσε από το παρελθόν, κρυφακούγοντας πάντα το παραμιλητό της Μούσας του. «Σύννεφο με παντελόνια», ένα παιχνίδι Έρωτα και Αγωνίας. «Σύννεφο με παντελόνια», αγκομαχητό πριν από την αδυσώπητη σιγή. «Σύννεφο με παντελόνια», η αίγλη του ονείρου και η εν κενώ αναμονή. Ο Μαγιακόφσκι αρνήθηκε την επιδοτούμενη επανάσταση και φλερτάροντας εναγωνίως με τη σιωπή του Έρωτα καταθέτει ως άσωτος μνηστήρας την εξομολόγησή του μέσα στο εκτυφλωτικό φως της ψυχής του. Ο Μαγιακόφσκι γελάει βροντερά από τα ερείπια των αστερισμών, γνωρίζοντας πολύ καλά πώς ήταν άντρας, μα και συνάμα ένα σύννεφο με παντελόνια που θα τραγουδάει αιώνια στις σιωπές του φεγγαριού.
Το βιβλίο περιλαμβάνει κείμενα που έχουν γράψει για τον Μαγιακόφσκι οι : Μπόρις Πάστερνακ, Μαρίνα Τσβετάγιεβα, Ίγκορ Σεβεριάνιν καθώς και ένα αυτοβιογραφικό κείμενο του Μαγιακόφσκι με τίτλο «Εγώ, αυτοπροσώπως»
Ποίηση
Jean Pierre Jouve
Απόδοση: Νίκος Λεβέντης
«Πιέρ Ζαν Ζουβ: Ένας ποιητής»:
Ούτε στη χώρα του δεν εισακούσθηκε… Για την άθεη Γαλλία που σπινθηροβολεί σε πνεύμα βολταιρικής παραγωγής, εκστασιάζεται με τη νέα θεότητα της τεχνικής, ο ποιητής μας έχει κάτι απηρχαιωμένο κι απωθητικό. Για την άλλη Γαλλία της παραδοσιακής μεγαλοπρέπειας του καθολικισμού, κλειδοκράτορας παραμένει πάντα ο Κλωντέλ με το ογκώδες, βαρύτιμο έργο του: θεατρικό, ποιητικό, ερμηνευτικό. Με τους υπερρεαλιστές έχει έναν κοινό ερωτικό δεσμό, όμως ενώ εκείνοι μένουν στην επιφάνεια της σάρκας, αυτός ξεκόβει κι αναζητάει, με τους μεγάλους μυστικούς της παράδοσής του, την ερωτική ανάσα του μηδενός. Μόνο κάποια ανήσυχα πνεύματα, σχεδόν πιστοί ερμηνευτές του, θα προσπαθήσουν να βρουν τη συνοχή του έργου -υποφώσκει η συνοχή του είναι- τους βαθείς αρμούς και τις εναγώνιες ορμές μιας ζωής αφιερωμένης στην ποίηση, στραμμένης προς τον Θεό. Αλλά αν υπάρχει κάποια βαθύτερη απήχηση, κάποια μυστική αλληλεγγύη ανάμεσα στα έργα και τους ανθρώπους, ομότεχνοι πάλι θ’ αναγνωρίσουν στο πρόσωπό του «ένα μεγάλο ποιητή της γλώσσας μας» κι αυτή η αναγνώριση που έρχεται με γνώση και εμβίωση από τους Πιερ Εμμανουέλ και Υβ Μπονφουά θα ‘ναι ίσως η καλύτερη διαδοχή. Ενώ ο Ουγκαρέττι, που αγάπησε τη γαλλική γλώσσα, βλέπει πως το έργο του Ζουβ μοιάζει να γεννήθηκε κάτω απ’ τον αστερισμό της Νιόβης(από πέτρα και δάκρυα), πως η σκοτεινιά των λέξεων προέρχεται απ’ το ίδιο το μυστικό της ζωής.
Δεν παύει όμως να παραμένει δεκαπέντε χρόνια μετά το θάνατό του (1976) ένας πένθιμος, μονήρης ποιητής. . […]
Ορατίου οι Ωδές Α΄ & Β΄ βιβλίο
Άλκης Θεοδωράκης
Εισαγωγή – Μετάφραση – Σχόλια
Ο δρόμος του φιδιού
Φερνάντο Πεσσόα
Ο Δρόμος του Φιδιού είναι μιά πραγματεία μύησης στην γνώση, είναι ένα παζλ που συνθέτει ο Γιάννης Σουλιώτης από γνωστά και ανέκδοτα κείμενα του Φερνάντο Πεσσόα που καλούν στον δρόμο της γνώσης, τον δρόμο που διάνυε ο Πεσσόα σαν τον Οδοιπόρο του, παραμυθούμενος για λίγο ή περισσότερο με γοητευτικές συναναστροφές: με τους αρχαίους Έλληνες θεούς, την Μεταφυσική, την Αλχημεία, την Μασονία, την Καβάλα, τους Ναϊτες, τους Ροδόσταυρους, την Επιστήμη, την Τέχνη, την Θρησκεία…
Ο δρόμος, όμως, του φιδιού είναι η απόδραση έξω από τους δρόμους, μας λέει ο ποιητής, και μόνο απεκδυόμενοι κάθε φορά, όπως το φίδι τα πουκάμισά του, απόψεις, θεωρίες, συστήματα, θρησκείες, θα πλησιάσουμε λίγο πιο κοντά στην απρόσιτη και θεία Αλήθεια.
There are no reviews yet.