Οι ελεγείες του Ντουίνο
Rainer Maria Rilke
Μετάφραση: Δημήτρης Θ. Γκότσης
Από την ιδιοκτησία της κόμησσας Μαρίας φον Τουρν ουντ Τάξις-Χόενλόε (1912/1922)
Στη βόρεια ακτή της Αδριατικής, είκοσι περίπου χιλιόμετρα έξω από την Τεργέστη, βρίσκεται το χωριό Ντουίνο. Και εκεί, πάνω σε μια απόκρημνη ακτή υψώνεται ένα από τα ωραιότερα κάστρα της Ευρώπης, όπου στα μέσα Ιανουαρίου του 1912 μέσα σε λίγες ημέρες ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε έγραψε την πρώτη και τη δεύτερη από τις δέκα Ελεγείες του Ντουίνο . Το έργο ολοκληρώθηκε δέκα χρόνια αργότερα σε έναν πύργο (το Chateau de Μuzot) στο Σερ της Ελβετίας και εκδόθηκε τον επόμενο χρόνο. Η επίδραση των Ελεγειών στην ποίηση του 20ού αιώνα μόνο με εκείνη της Ερημης χώρας του Ελιοτ μπορεί να συγκριθεί. Ενενήντα χρόνια σχεδόν μετά την πρώτη τους έκδοση οι Ελεγείες εξακολουθούν να μεταφράζονται συνεχώς σε όλο τον κόσμο- και στη χώρα μας… (Αναστάσης Βιστωνίτης, ΤΟ ΒΗΜΑ, 12/6/2011).
Το έργο αυτό του Ρίλκε έχει επανειλημμένα μεταφερθεί από τα γερμανικά στη δική μας γλώσσα. Επίσης στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών έχει εμφανιστεί ικανός αριθμός ελληνικών βιβλίων, που αναφέρονται στον Ρίλκε και το έργο του. Ποιος ο λόγος, λοιπόν, ώστε να εκδίδεται και πάλι σήμερα μια ακόμη μετάφραση αυτού του ποιητικού του βιβλίου; Οι αιτίες είναι δύο: Η πρώτη, η και λιγότερο σημαντική, έχει να κάνει με τα όσα συνέβησαν στην Ελλάδα σχετικά με τον Ρίλκε και ιδίως με το ποιητικό του έργο. Η δεύτερη αιτία, η και σημαντικότερη, έχει να κάνει με τον κρυφό πυρήνα των Ελεγειών αυτών. Με τον πλούτο, που μας προσφέρουν αυτές, και που είναι και σήμερα ακόμη μεγάλης αξίας.
€ 8.11 € 6.49
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.20 kg |
|---|---|
| Dimensions | 17 x 18 cm |
| Συγγραφέας | Rainer Maria Rilke |
| Σελίδες | 96 |
| isbn13 | 978-960-527-173-2 |
| isbn | 960-527-173-7 |
Be the first to review “Οι ελεγείες του Ντουίνο”
You may also like…
Κατάη
Ezra Pound
[…] Πρώτη φορά έμαθα την ύπαρξη της «Κατάη» διαβάζοντας την αλληλογραφία Γ. Σεφέρη – Ζ. Λορεντζάτου. Αλλά δεν είχα ασφαλώς -όπως πολλοί νεότεροι, υποθέτω- την πρώτη έκδοση της μετάφρασης του Ζήσιμου Λορεντζάτου. Ατυχώς για μένα, καθ’ ότι ευρισκόμενος ως γιατρός εις υπηρεσίαν υπαίθρου, δεν έλαβα γνώση ούτε της δεύτερης έκδοσης, του 1978 από τη Λέσχη. Τις μεταφράσεις των: Τ. Κόρφη. Ν. Σημηριώτη και Η. Κυζηράκου δεν τις είδα ποτέ, απλώς πληροφορήθηκα την ύπαρξή των από το εισαγωγικό σημείωμα του Τάκη Μενδράκου στη δική του μετάφραση. Ακόμα και σήμερα δεν έχω δει καμία. Αγνοώντας λοιπόν κάθε προηγούμενη μεταφραστική προσπάθεια και πιστεύοντας πως μόνον ο Ζ. Λορεντζάτος είχε ασχοληθεί (το 1948), μου φάνηκε ελκυστική η ιδέα ν’ αποπειραθώ μια νέα μετάφραση της «Κατάη». Έτσι από τις αρχές του 1994 άρχισα τη δική μου προσπάθεια με συνεργό μόνον το αγγλικό κείμενο. Προχωρούσα αργά με πολλές επιφυλάξεις και αμφιβολίες για το δόκιμον του εγχειρήματος, οπότε εμφανίστηκε τρία περίπου χρόνια αργότερα η μετάφραση του Τ. Μενδράκου από τις εκδόσεις Άγρα. Τότε βρισκόμουν στο 15ο ποίημα της «Κατάη» και το γεγονός αυτό με αποθάρρυνε ως προς την όποια προοπτική της δικής μου δουλειάς. Ύστερα από την πρώτη ψυχρολουσία, συνέκρινα τη δική μου εργασία με εκείνη του Τ. Μενδράκου και βρήκα αρκετές, αλλά κυρίως σημαντικές, διαφορετικές προσεγγίσεις. Σε μια συζήτησή μου με το Λαρισαίο ποιητή Άγγελο Πετρουλάκη για την εμπλοκή μου στη μετάφραση της «Κατάη» μου αποκάλυψε πως κατείχε τη δεύτερη έκδοση (του 1978) της μετάφρασης του Λορεντζάτου. Μου τη δάνεισε, τη φωτοτύπησα, και διέθετα πλέον ακόμα ένα συγκριτικό μέγεθος. Είδα πως η δική μου μετάφραση βρισκόταν πιο κοντά σ’ εκείνη του Ζ. Λορεντζάτου ως προς το λυρικό μέρος, αλλά μακράν ως προς το γλωσσικό στοιχείο. Έβρισκα δηλαδή πως η γλώσσα του Λορεντζάτου (και απολύτως δικαιολογημένα για την εποχή που εμφανίστηκε) υπάκουε στις απαιτήσεις εκείνης της δημοτικής που τότε ακόμα έδινε σκληρό αγώνα εναντίον της «επίσημης» καθαρεύουσας του ελληνικού κράτους… Κάποιες λέξεις και εκφράσεις μου φαίνονταν να ηχούν περίεργα, ενώ σήμερα, πιστεύω, η γλώσσα μας (η επίσημη πια δημοτική) έχει «λειανθεί» αρκούντως και «ισορρόπησε», αποδεχόμενη τα όσα λόγια στοιχεία εξυπηρετούν το γραπτό ή τον προφορικό της λόγο. Το αντίθετο, έχω τη γνώμη, συμβαίνει με τη μετάφραση του Τ. Μενδράκου. Ενώ δηλαδή η γλώσσα του είναι η σημερινή δημοτική, η τόσο οικεία στην ακοή μας, το λυρικό της στοιχείο ενίοτε θυσιάζεται προς όφελος της πλησιέστερης νοηματικής απόδοσης. Εντέλει έμεινα με την εντύπωση -υποκειμενική ασφαλώς- πως η δική μου μετάφραση προσπαθεί να «διασώσει» το λυρικό στοιχείο (πρωταρχικό ζητούμενο στην ποίηση) και τη φρεσκάδα του σημερινού γλωσσικού μας εργαλείου. […] (Από τον πρόλογο του Κώστα Λάνταβου)
Τολμώντας τη μετάφραση ξεχωριστής ποίησης
Παντελής Ζωιόπουλος
Στο παρόν δίγλωσσο λογοτεχνικό δοκίμιο επιχειρείται η μετάφραση ξεχωριστής ποίησης, από και προς την Αγγλική. Επιλέγονται από 12 ποιήματα, δυο σατιρικών, κατά βάση, ποιητών, που γράφουν και οι δυο σε ρίμα. Του Βρετανού μεταφυσικού ποιητή, ιερωμένου Τζων Νταν (1571 – 1627), γνωστού ως «Μονάρχη του ευφυολογήματος», που διατρέχει την ποίηση του ένα στοιχείο ευθυμίας, και τού λυρικού Κώστα Καρυωτάκη (1896 – 1928), με χαρακτηριστικό γνώρισμα τη μελαγχολία, την ειρωνεία και το σαρκασμό. Επιπλέον, δίνεται η σύντομη εργοβιογραφία των ποιητών, η εκτίμηση του έργου τους, καθώς και ο τρόπος που ο συγγραφέας προσεγγίζει το μεταφραστικό του έργο.
Δείτε την παρουσίαση του βιβλίου εδώ
Επιστολές σε έναν νεαρό ποιητή
Rainer Maria Rilke
ΒΡΑΒΕΙΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ ΕΚΕΜΕΛ 2011
Και αν πρέπει να σας πω κάτι ακόμη, ας είναι το εξής: Μην πιστέψετε πως αυτός που προσπαθεί να σας παρηγορήσει , ζει χωρίς να μοχθεί ανάμεσα στις απλές και σιωπηλές λέξεις, που έχουν ενίοτε ευεργετική επίδραση πάνω σας. Η ζωή του κρύβει πολλή κούραση, πολλή θλίψη, και βρίσκεται πολύ πίσω από τη δική σας. Όμως αν ήταν διαφορετική, δεν θα μπορούσε ποτέ να βρει τις λέξεις αυτές.
Δικός σας
Ραϊνερ Μαρία Ρίλκε
Το χρυσό κουτί
Ράινερ Μαρία Ρίλκε
Μετάφραση: Παναγιώτης Αρ. Υφαντής
…Και άλλα διηγήματα
«Αφήστε κάθε εντύπωση, κάθε σπόρο συναισθήματος να ωριμάζει μέσα σας στο σκοτάδι, στο χώρο του ανείπωτου, του υποσυνείδητου, όπου δε φτάνει η νόησή σας· και, με βαθιά ταπείνωση κι υπομονή, προσμείνετε την ώρα που θα γεννηθεί ένα καινούργιο φεγγοβόλημα: αυτό, και μόνο, θα πει «ζω την τέχνη»: είτε απλός πιστός της είσαι, είτε δημιουργός».
Τις γραμμές αυτές από το βιβλίο του Ρίλκε «Επιστολές σ’ ένα νεαρό ποιητή» ο επαρκής «αναγνώστης» θα τις δει να αναδύονται μπροστά του μελετώντας τα διηγήματα του βιβλίου που κρατάει στα χέρια του. Καθώς θα σταματά στις φράσεις του και στις εικόνες του, θα βλέπει να ξεδιπλώνεται το νόημα του αποσπάσματος ή μάλλον η υλοποίησή του: ο λόγος καμωμένος πράξη, η τέχνη καμωμένη λόγος.
Ο διάπλους του καθρέφτη
Τάκης Βαρβιτσιώτης
Σημειώσεις για την ποίηση
«Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης είναι ένας εκπρόσωπος εκείνης της πλειάδας των Ελλήνων ποιητών που πρόσφεραν μια ζωτική και ανέλπιστη συμβολή στην παγκόσμια λογοτεχνία της εποχής μας, και το πλούσιο ποιητικό έργο του έξοχου αυτού λυρικού αποτελεί μια κορυφαία στιγμή της σύγχρονης νεοελληνικής ποίησης, βρίσκοντας αναγνώριση και ‘έξω από την πατρίδα του'». [Από το σκεπτικό της κριτικής επιτροπής του Πανεπιστημίου της Βιέννης, που απένειμε στον Τάκη Βαρβιτσιώτη το Διεθνές Βραβείο Γκόντφριντ φον Χέρντερ, 1994]. «Εάν ο Σολωμός είναι ιδρυτής της νεοελληνικής ποίησης, ο Παλαμάς ο γενάρχης της και ο Κάλβος ο νεοκλασικός σταθμός της, εάν ο Καβάφης εκφράζει το σταθμό της βυζαντινής παρακμής και ο Ρίτσος την κοινωνική διαμαρτυρία, τότε ο επόμενος μεγάλος λυρικός σταθμός είναι ο νεότερος του πρώτου κύκλου της Σχολής Θεσσαλονίκης ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης (1916). Το πνεύμα του αρχικού ποιητικού πυρήνα της μεσοπολεμικής «Σχολής» Θεσσαλονίκης συνεχίζει και κορυφώνει η κελτική υψιπετής ποίηση του μεγάλου αυτού μεταπολεμικού ποιητή». [Από την «Επίτομη Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» του Δ. Τσάκωνα, Εκδ. Κάκτος]. «Δεν ξέρω κανέναν άλλο σύγχρονο ποιητή μας, και πιο συγκεκριμένα, ποιητή μεταπολεμικό, που με τον ποιητικό του λόγο να μας κάνει να νοιώθουμε τόσο έντονα τη «σιωπή». Και ειδικά τη σιωπή του μυστηρίου… Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να προσφέρει στη μοντέρνα ποίηση ένας ποιητής τόσο υψηλού επιπέδου. Είναι κρίμα άνθρωποι σαν κι αυτόν να μένουν στην αφάνεια, έχοντας ένα ακροατήριο διακοσίων ή το πολύ τριακοσίων ανθρώπων. Το έργο του Τάκη Βαρβιτσιώτη είναι ένα αληθινό αριστούργημα και αυτό μας το δείχνει και η πρόσφατη βράβευσή του.» Ανδρέας Καραντώνης
Rilke Rainer Maria (Ράινερ Μαρία Ρίλκε)
Ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε γεννήθηκε στην Πράγα της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας το 1875. Έζησε στην Πράγα, το Μόναχο, το Βερολίνο, το Παρίσι και τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην Ελβετία. Οι γνωστότερες ποιητικές του συλλογές είναι «Το βιβλίο των εικόνων», «Το βιβλίο των ωρών» και «Οι ελεγείες του Ντουίνο», ενώ από το πεζογραφικό του έργο ξεχωρίζουν οι «Σημειώσεις του Μάλτε Λαάουριντς Μπρίγκε», τα «Γράμματα σ’ ένα νέο ποιητή» και το σχεδόν ποιητικό «Τραγούδι του έρωτα και του θανάτου του σημαιοφόρου Χριστόφορου Ρίλκε». Ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε, που θεωρείται από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες του εικοστού αιώνα, πέθανε το 1926 από λευχαιμία σε ένα σανατόριο της Ελβετίας.
Ποιήματα
Hölderlin Friedrich
Μετάφραση: Δημήτρης Θ. Γκότσης
Μεγάλη εκλογή σε τρία μέρη
Τι λέγει η Ποίηση του Χαίλντερλιν; Ο λόγος της είναι: το Ιερό. Ο λόγος αυτός ομιλεί για τη φυγή των θεών. Λέγει ότι οι θεοί που δραπέτευσαν μας αποφεύγουν. Μέχρις ότου εμείς το κατανοήσουμε και είμαστε σε θέση να κατοικούμε πλησίον τους. Ο τόπος του «πλησίον» είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Πατρίδας. Γι’ αυτό και παραμένει αναγκαίο να προετοιμάσουμε την παραμονή μας σ’ αυτό το Πλησίον. Έτσι, το πρώτο βήμα του δρόμου που μας οδηγεί εκεί, το ολοκληρώνουμε με το να ανταποκρινόμαστε με τον πρέποντα τρόπο στο πεπρωμένο, που αποτελεί η Ποίηση του Χαίλντερλιν.
Related Products
Εκλογή ποιημάτων 1915-1966
Pierre Reverdy
Εισαγωγή-Μετάφραση: Τάκης Βαρβιτσιώτης
… Για να ανακεφαλαιώσω θα μπορούσα να ονομάσω τον Ρεβερντύ έναν μάρτυρα της ποίησης, θα θελα ακόμα να εκφράσω την έκπληξή μου για την αδικία που του έχει γίνει από τους συγχρόνους του και από τους ιστορικούς της λογοτεχνίας, άσχετα κι αν ο ίδιος επεζήτησε να μείνει ένας άγνωστος ποιητής έχοντας για μόνη επικοινωνία του με τον κόσμο, το άνοιγμα ενός ωοειδούς φεγγίτη, «Θεέ μου, βοήθησε να μείνω ένας άγνωστος ποιητής». Όσον αφορά τη σημασία και την απήχηση που μπορεί να έχει το έργο του Ρεβερντύ στην Ελλάδα, θέλω να σημειώσω πως αν η ελληνική ποίηση δεν έπαψε ποτέ να εγκωμιάζει το θαύμα της ζωής, ωστόσο δεν ελησμόνησε, και ιδιαίτερα κατά τη βυζαντινή εποχή, το μερίδιο της αιωνιότητας που εμπεριέχεται στη ζωή. Από αυτή την άποψη, ο Ρεβερντύ, με το μάθημα που μας δίνει της αυστηρότητας και της λιτότητας, της σιωπής και της μετριοφροσύνης, με το ιδεώδες του μιας αδιάφθορης ομορφιάς («να γράψω το ωραιότερο ποίημα του κόσμου»), με την προμηθεϊκή του αντίληψη για την ποίηση που είναι για αυτόν «το πιο υψηλό και το πιο αποτελεσματικό μέσο απολύτρωσης που έθεσε σε ενέργεια ο άνθρωπος για να πραγματοποιήσει, παρ’ όλες τις υποδουλωτικές απαιτήσεις της φύσης, το μυθικό του πεπρωμένο», με την προσήλωσή του στην αίσθηση του ανθρωπίνου (ταυτότητα του ποιητικού πεπρωμένου με το ανθρώπινο πεπρωμένο) συνδέεται με την καλύτερη ελληνική παράδοση…
Tο δέντρο είναι που βλέπει
René Char
[…] Το μικρό αυτό βιβλίο είναι συνδυασμός άσκησης, προσπάθειας, αγάπης για την ποίηση. Η δυσκολία είναι να «γυρίσεις» τούτην εδώ την κατά βάσιν επιγραμματική ποίηση από μια γλώσσα σε μια άλλη. Τα κομμάτια που επιλέγονται -ελάχιστο δείγμα από τον ποιητικό ποταμό του Ρενέ Σαρ- είναι θαρρείς χαραγμένα όχι πάνω σε χαρτί αλλά σε πέτρα: σμιλεύουν το χρόνο πασχίζοντας να τον νικήσουν. Ο Σαρ ανήκει στους ποιητές της «αντίστασης», τότε που ο κόσμος -πρώτιστα ο ευρωπαϊκός-, χωρισμένος στα δύο, είχε παραδοθεί στην ύβρη του πολέμου. Μα είναι ακόμη από τη γενιά εκείνη που κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά με τον δυτικό πολιτισμό, μένοντας ωστόσο μέσα στα όρια του «ανθρωποκεντρικού», όσο το επιτρέπει αυτό σ’ έναν ποιητή η έμπνευσή του, και η «αίσθηση» ότι από κάπου αλλού έρχεται ο λόγος του, ότι η φωνή του ανεβαίνει από κάποια πυρπολημένα έγκατα της ανθρώπινης ιστορίας και διασταυρώνεται με το ανείπωτο, χωρίς πολλές φορές να το καταλαβαίνει. Η ποίηση του Σαρ διαθέτει μια ρωμαλεότητα, ένα ψυχικό σθένος, που δεν αφήνει απ’ έξω ούτε την τρυφερότητα, ούτε την ανθρωπιά, ούτε την επιδίωξη της αλήθειας, την αποκρυστάλλωσή της σε στίχο, την εγκατάστασή της μέσα στην ποίηση. […] (από τον πρόλογο του Σωτήρη Γουνελά)
Σύννεφο με παντελόνια
Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι
Ακροβάτης στις πιο ακραίες πραγματικότητες, ο νυμφίος του Έρωτα, της επανάστασης και του θανάτου καταθέτει τον προσωπικό χάρτη των αισθημάτων του ποτισμένο τις αναθυμιάσεις των αναμνήσεών του. Νομάς ο ίδιος, ρουφούσε το μέλλον και μεθούσε από το παρελθόν, κρυφακούγοντας πάντα το παραμιλητό της Μούσας του. «Σύννεφο με παντελόνια», ένα παιχνίδι Έρωτα και Αγωνίας. «Σύννεφο με παντελόνια», αγκομαχητό πριν από την αδυσώπητη σιγή. «Σύννεφο με παντελόνια», η αίγλη του ονείρου και η εν κενώ αναμονή. Ο Μαγιακόφσκι αρνήθηκε την επιδοτούμενη επανάσταση και φλερτάροντας εναγωνίως με τη σιωπή του Έρωτα καταθέτει ως άσωτος μνηστήρας την εξομολόγησή του μέσα στο εκτυφλωτικό φως της ψυχής του. Ο Μαγιακόφσκι γελάει βροντερά από τα ερείπια των αστερισμών, γνωρίζοντας πολύ καλά πώς ήταν άντρας, μα και συνάμα ένα σύννεφο με παντελόνια που θα τραγουδάει αιώνια στις σιωπές του φεγγαριού.
Το βιβλίο περιλαμβάνει κείμενα που έχουν γράψει για τον Μαγιακόφσκι οι : Μπόρις Πάστερνακ, Μαρίνα Τσβετάγιεβα, Ίγκορ Σεβεριάνιν καθώς και ένα αυτοβιογραφικό κείμενο του Μαγιακόφσκι με τίτλο «Εγώ, αυτοπροσώπως»
Ο Αγαπημένος
Rumi Jalal-Al-Din
Όλη η ποίηση του Ρουμί δεν είναι παρά μία μεταξωτή κλωστή στα χέρια επιδέξιου υφαντή, που με την δεξιοτεχνία μυστικών διαδικασιών, μετατρέπεται σε περίτεχνο περσικό χαλί.
Ζητούμενο πάντα ο Έρωτας. Ο ανεκπλήρωτος ανθρώπινος πόθος, που με κάθε μέσο αγωνίζεται να πραγματοποιηθεί, δεν μπορεί πουθενά αλλού να εκπληρωθεί παρά μόνο στην αγάπη.
Ποιήματα
Stéphane Mallarmé
Εισαγωγή-Μετάφραση-Σχόλια: Τάκης Βαρβιτσιώτης
«Να επιχειρήσει κανείς να μιμηθεί τον Mallarme είναι παραφροσύνη», είπε κάποτε ο Andre Gide. Να επιχειρήσει όμως να τον μεταφράσει, είναι, νομίζω, ακόμα μεγαλύτερη παραφροσύνη. Το πάθος μου ωστόσο και η λατρεία μου για τον έξοχο Διδάσκαλο με παρότρυναν να αναλάβω αυτό το απεγνωσμένο εγχείρημα. Έτσι προσπάθησα τριάντα και πλέον χρόνια, σε ορισμένες μόνο ευτυχισμένες στιγμές έμπνευσης και όσο μου επέτρεπαν οι ικανότητες μου, να αναδημιουργήσω στη γλώσσα μας τα ωραιότερα και τα πιο φημισμένα σονέτα του Stephane Mallarme, χρησιμοποιώντας τις έσχατες δυνατότητες που θα μπορούσε να μου προσφέρει η γλώσσα μας από την τόσο πλούσια, θαυμαστή και αρχαία παρακαταθήκη της.
Η προσπάθειά μου αυτή με υποχρέωνε να ανακαλύψω κάποιες γλωσσικές αισθητικές «αντιστοιχίες», correspondances, σύμφωνα, με την μπωντλαιρική σημασία του όρου, έναν παράλληλο με το μαλλαρμεϊκό κείμενο ποιητικό λόγο, έτσι ώστε η μεταγλώττιση να αποβαίνει μια πραγματικά νέα δημιουργία που να διασώζει κατά το δυνατόν την πολυσημία του πρωτοτύπου. Με υποχρέωνε ακόμα να παραβιάσω έναν ή και περισσότερους μυστικούς διαδρόμους που θα οδηγούσαν στον πυρήνα του μεταφραζόμενου έργου, με άλλα λόγια σ’ αυτό το εκθαμβωτικό κάτοπτρο με πολλαπλές φωτεινές εστίες και αντανακλάσεις που είναι η μαλλαρμεϊκή ποίηση, χωρίς όμως να εξαφανιστώ κι εγώ ο ίδιος μέσα στο λαμπερό βάθος του.
Ποιήματα Μπομπρόφσκι
Johannes K. B. Bobrowski
Μετάφραση: Δημήτρης Θ. Γκότσης
Εκλογή από τις συλλογές: Εποχή της Σαρματίας, Σκιώδης χώρα ποταμοί, Καιρού σημάδια
Αρχίζοντας, θα τολμούσα -λόγω ξεχωριστής αγάπης για το παρουσιαζόμενο έργο- να καταθέσω στον αναγνώστη κάτι το πολύ προσωπικό μου και μάλιστα υπό τη μορφή έμμεσου εσωτερικού μου ερωτήματος: αληθινά, δεν ξέρω πόσο μεγάλη θα ήταν ακόμη η πενία της ποιητικής μου συνείδησης, εάν δεν είχα γνωρίσει το έργο του Bobrowski. Επειδή, βέβαια, η τελική αίσθηση του κατορθώματος του είναι μια στο έπακρον πειστική Μαγεία. Την υιοθετείς ευφρόσυνα και πορεύεσαι εντός της, επειδή ποτέ δεν σου επιβάλλεται με οιουδήποτε είδους εστολισμό. Λεκτικό ή εικονοπλαστικό ή και άνευ εννοίας συμβολικό. Έτσι, πολύ σύντομα μεταβάλλεται η μαγεία αυτή για τον αναγνώστη σε αίσθηση όλων των αισθήσεων και μάλιστα πολύ οικεία. Προσπάθησα να διαφοροποιήσω τη μαγεία αυτή, που την εννοώ βέβαια σαν κατάσταση εκτάκτως ουσιώδους εμπειρίας και όχι σαν παραπλανητική τέχνη, από άλλες ποιητικές, όσο σπάνιες, άρα και ολιγάριθμες, κι αν είναι αυτές…
Ultimatum
Φερνάντο Πεσσόα
Η ηθική της δύναμης και άλλα σημαντικά κείμενα
Για πρώτη φορά το κείμενο του Φερνάντο Πεσσόα, «Ultimatum», θεωρείται ένα από τα πλέον βίαια του όλου έργου του, μεταφράζεται στα ελληνικά και παρουσιάζεται στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Ο Πεσσόα, επηρεασμένος από το Μανιφέστο του Φουτουρισμού, δημοσίευσε το «Ultimatum» στο πρώτο και μοναδικό τεύχος της επιθεώρησης «Φουτουριστική Πορτογαλία», το οποίο και κατασχέθηκε από την αστυνομία τον Νοέμβριο 1917. Είναι ένα μαχητικό κείμενο, που αρχίζει σαν λίβελος και καταλήγει σαν σύμβολο πίστης. Είναι γραμμένο σε ένα στυλ επιδεικτικό, διδακτικό, με λογικούς συλλογισμούς και αλγεβρικούς τύπους, εντελώς αρνητικό, σε σημείο που να θεωρείται παρανοϊκό. Ο Πεσσόα καταγγέλλει την «γενική χρεοκοπία των λαών και των πεπρωμένων τους» και οικτίρει τους καιρούς του για την παντελή έλλειψη ανθρώπινου μεγαλείου. Και τούτο γιατί δεν βλέπει γύρω του τίποτα άλλα παρά μόνο μετριότητα. Σκοπός δεν είναι μόνο η αφύπνιση της Πορτογαλίας, αλλά και η οικοδόμηση της Ευρώπης και η σωτηρία της Δύσης από τον πολιτισμικό μαρασμό. «Αναγνωρίζοντας την αλήθεια σαν αλήθεια, και συγχρόνως σαν λάθος, ζώντας τα αντίθετα, χωρίς να το δέχεσαι, νιώθοντας τα πάντα με κάθε τρόπο, και στο τέλος να μην είσαι τίποτα άλλο παρά μόνο η διάνοια του κάθε τι, όταν ο άνθρωπος υψώνεται σε μία τέτοια κορυφή, είναι ελεύθερος όπως σε όλες τις κορυφές, μόνος όπως σε όλες τις κορυφές, ενωμένος με τον ουρανό, με τον οποίο δεν είναι ποτέ ενωμένος, όπως σε όλες τις κορυφές.» Φερνάντο Πεσσόα
Στον κήπο του αγαπημένου
Τζελαλαντιν Ρουμί
Ωδές (Απόδοση: Καδιώ Κολύμβα)
Ο Ρουμί και πάλι αναζητά τον Έρωτα. Μέσα από ένα χείμαρρο λέξεων, μεταφορών, εικόνων και παρομοιώσεων. Εξουδετερώνοντας τη λογική με το βίωμα, τα αισθήματα με την εμπειρία, το ζητούμενο -που είναι πάντα ο Έρωτας- θριαμβεύει με τη δύναμη της Αγάπης. Το σώμα σου είναι η ρόδα του μύλου και η αγάπη είναι το νερό. Έχεις δει ποτέ τη ρόδα του μύλου να γυρίζει χωρίς νερό;
Αντίνοος
Φερνάντο Πεσσόα
Δίγλωσση έκδοση
To 1901 είναι η χρονιά που ο Πεσσόα γράφει τα πρώτα του ποιήματα στα αγγλικά. Αρχίζει να συνθέτει τον «Αντίνοο» στα 1915 και τον δημοσιεύει στα 1918. Κάπου ο ίδιος σημειώνει «ο Αντίνοος μπορεί να χαρακτηριστεί άσεμνο» ποίημα, και πως σ’ αυτό εκφράζεται «πολύ ωμά». Ο ποιητής αρχίζει την εκτενή ποιητική του σύνθεση από τη στιγμή που ο Αντίνοος είναι ήδη νεκρός. Η ιστορία του ομολογημένου και σφοδρού έρωτα μεταξύ του αυτοκράτορος Αδριανού και του νεαρού Βιθυνού (φλογερού και σφοδρού κυρίως από την πλευρά του Αδριανού) είναι διάσημη και περιγράφεται κατά μοναδικό και αξεπέραστο τρόπο από την Μαργκερίτ Γιουρσενάρ στο μεγάλο και πιο διάσημο έργο της «Αδριανού απομνημονεύματα». Πως ξεκίνησε αυτό το παράφορο πάθος μεταξύ του μεσήλικα αυτοκράτορα και του νεαρότατου Αντίνοου, πως εξελίχτηκε και με ποιον τρόπο κατέληξε αφήνουν αδιάφορο τον Πεσσόα. Ο δικός του Αντίνοος αρχίζει από τον πνιγμό του νεαρού καλλονού στα νερά του Νείλου και μετέπειτα. Το σώμα του νεκρού Αντίνοου μεταφέρεται στην Έπαυλη του Αδριανού στην Αλεξάνδρεια και τοποθετείται πάνω σε «χαμηλό ανάκλιντρο». Αυτό ακριβώς είναι το σημείο εκκίνησης του Πεσσόα.
There are no reviews yet.