Οι ελεγείες του Ντουίνο
Rainer Maria Rilke
Μετάφραση: Δημήτρης Θ. Γκότσης
Από την ιδιοκτησία της κόμησσας Μαρίας φον Τουρν ουντ Τάξις-Χόενλόε (1912/1922)
Στη βόρεια ακτή της Αδριατικής, είκοσι περίπου χιλιόμετρα έξω από την Τεργέστη, βρίσκεται το χωριό Ντουίνο. Και εκεί, πάνω σε μια απόκρημνη ακτή υψώνεται ένα από τα ωραιότερα κάστρα της Ευρώπης, όπου στα μέσα Ιανουαρίου του 1912 μέσα σε λίγες ημέρες ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε έγραψε την πρώτη και τη δεύτερη από τις δέκα Ελεγείες του Ντουίνο . Το έργο ολοκληρώθηκε δέκα χρόνια αργότερα σε έναν πύργο (το Chateau de Μuzot) στο Σερ της Ελβετίας και εκδόθηκε τον επόμενο χρόνο. Η επίδραση των Ελεγειών στην ποίηση του 20ού αιώνα μόνο με εκείνη της Ερημης χώρας του Ελιοτ μπορεί να συγκριθεί. Ενενήντα χρόνια σχεδόν μετά την πρώτη τους έκδοση οι Ελεγείες εξακολουθούν να μεταφράζονται συνεχώς σε όλο τον κόσμο- και στη χώρα μας… (Αναστάσης Βιστωνίτης, ΤΟ ΒΗΜΑ, 12/6/2011).
Το έργο αυτό του Ρίλκε έχει επανειλημμένα μεταφερθεί από τα γερμανικά στη δική μας γλώσσα. Επίσης στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών έχει εμφανιστεί ικανός αριθμός ελληνικών βιβλίων, που αναφέρονται στον Ρίλκε και το έργο του. Ποιος ο λόγος, λοιπόν, ώστε να εκδίδεται και πάλι σήμερα μια ακόμη μετάφραση αυτού του ποιητικού του βιβλίου; Οι αιτίες είναι δύο: Η πρώτη, η και λιγότερο σημαντική, έχει να κάνει με τα όσα συνέβησαν στην Ελλάδα σχετικά με τον Ρίλκε και ιδίως με το ποιητικό του έργο. Η δεύτερη αιτία, η και σημαντικότερη, έχει να κάνει με τον κρυφό πυρήνα των Ελεγειών αυτών. Με τον πλούτο, που μας προσφέρουν αυτές, και που είναι και σήμερα ακόμη μεγάλης αξίας.
€ 8.11 € 6.49
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.20 kg |
|---|---|
| Dimensions | 17 x 18 cm |
| Συγγραφέας | Rainer Maria Rilke |
| Σελίδες | 96 |
| isbn13 | 978-960-527-173-2 |
| isbn | 960-527-173-7 |
Be the first to review “Οι ελεγείες του Ντουίνο”
You may also like…
Τολμώντας τη μετάφραση ξεχωριστής ποίησης
Παντελής Ζωιόπουλος
Στο παρόν δίγλωσσο λογοτεχνικό δοκίμιο επιχειρείται η μετάφραση ξεχωριστής ποίησης, από και προς την Αγγλική. Επιλέγονται από 12 ποιήματα, δυο σατιρικών, κατά βάση, ποιητών, που γράφουν και οι δυο σε ρίμα. Του Βρετανού μεταφυσικού ποιητή, ιερωμένου Τζων Νταν (1571 – 1627), γνωστού ως «Μονάρχη του ευφυολογήματος», που διατρέχει την ποίηση του ένα στοιχείο ευθυμίας, και τού λυρικού Κώστα Καρυωτάκη (1896 – 1928), με χαρακτηριστικό γνώρισμα τη μελαγχολία, την ειρωνεία και το σαρκασμό. Επιπλέον, δίνεται η σύντομη εργοβιογραφία των ποιητών, η εκτίμηση του έργου τους, καθώς και ο τρόπος που ο συγγραφέας προσεγγίζει το μεταφραστικό του έργο.
Δείτε την παρουσίαση του βιβλίου εδώ
Ο διάπλους του καθρέφτη
Τάκης Βαρβιτσιώτης
Σημειώσεις για την ποίηση
«Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης είναι ένας εκπρόσωπος εκείνης της πλειάδας των Ελλήνων ποιητών που πρόσφεραν μια ζωτική και ανέλπιστη συμβολή στην παγκόσμια λογοτεχνία της εποχής μας, και το πλούσιο ποιητικό έργο του έξοχου αυτού λυρικού αποτελεί μια κορυφαία στιγμή της σύγχρονης νεοελληνικής ποίησης, βρίσκοντας αναγνώριση και ‘έξω από την πατρίδα του'». [Από το σκεπτικό της κριτικής επιτροπής του Πανεπιστημίου της Βιέννης, που απένειμε στον Τάκη Βαρβιτσιώτη το Διεθνές Βραβείο Γκόντφριντ φον Χέρντερ, 1994]. «Εάν ο Σολωμός είναι ιδρυτής της νεοελληνικής ποίησης, ο Παλαμάς ο γενάρχης της και ο Κάλβος ο νεοκλασικός σταθμός της, εάν ο Καβάφης εκφράζει το σταθμό της βυζαντινής παρακμής και ο Ρίτσος την κοινωνική διαμαρτυρία, τότε ο επόμενος μεγάλος λυρικός σταθμός είναι ο νεότερος του πρώτου κύκλου της Σχολής Θεσσαλονίκης ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης (1916). Το πνεύμα του αρχικού ποιητικού πυρήνα της μεσοπολεμικής «Σχολής» Θεσσαλονίκης συνεχίζει και κορυφώνει η κελτική υψιπετής ποίηση του μεγάλου αυτού μεταπολεμικού ποιητή». [Από την «Επίτομη Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» του Δ. Τσάκωνα, Εκδ. Κάκτος]. «Δεν ξέρω κανέναν άλλο σύγχρονο ποιητή μας, και πιο συγκεκριμένα, ποιητή μεταπολεμικό, που με τον ποιητικό του λόγο να μας κάνει να νοιώθουμε τόσο έντονα τη «σιωπή». Και ειδικά τη σιωπή του μυστηρίου… Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να προσφέρει στη μοντέρνα ποίηση ένας ποιητής τόσο υψηλού επιπέδου. Είναι κρίμα άνθρωποι σαν κι αυτόν να μένουν στην αφάνεια, έχοντας ένα ακροατήριο διακοσίων ή το πολύ τριακοσίων ανθρώπων. Το έργο του Τάκη Βαρβιτσιώτη είναι ένα αληθινό αριστούργημα και αυτό μας το δείχνει και η πρόσφατη βράβευσή του.» Ανδρέας Καραντώνης
Κατάη
Ezra Pound
[…] Πρώτη φορά έμαθα την ύπαρξη της «Κατάη» διαβάζοντας την αλληλογραφία Γ. Σεφέρη – Ζ. Λορεντζάτου. Αλλά δεν είχα ασφαλώς -όπως πολλοί νεότεροι, υποθέτω- την πρώτη έκδοση της μετάφρασης του Ζήσιμου Λορεντζάτου. Ατυχώς για μένα, καθ’ ότι ευρισκόμενος ως γιατρός εις υπηρεσίαν υπαίθρου, δεν έλαβα γνώση ούτε της δεύτερης έκδοσης, του 1978 από τη Λέσχη. Τις μεταφράσεις των: Τ. Κόρφη. Ν. Σημηριώτη και Η. Κυζηράκου δεν τις είδα ποτέ, απλώς πληροφορήθηκα την ύπαρξή των από το εισαγωγικό σημείωμα του Τάκη Μενδράκου στη δική του μετάφραση. Ακόμα και σήμερα δεν έχω δει καμία. Αγνοώντας λοιπόν κάθε προηγούμενη μεταφραστική προσπάθεια και πιστεύοντας πως μόνον ο Ζ. Λορεντζάτος είχε ασχοληθεί (το 1948), μου φάνηκε ελκυστική η ιδέα ν’ αποπειραθώ μια νέα μετάφραση της «Κατάη». Έτσι από τις αρχές του 1994 άρχισα τη δική μου προσπάθεια με συνεργό μόνον το αγγλικό κείμενο. Προχωρούσα αργά με πολλές επιφυλάξεις και αμφιβολίες για το δόκιμον του εγχειρήματος, οπότε εμφανίστηκε τρία περίπου χρόνια αργότερα η μετάφραση του Τ. Μενδράκου από τις εκδόσεις Άγρα. Τότε βρισκόμουν στο 15ο ποίημα της «Κατάη» και το γεγονός αυτό με αποθάρρυνε ως προς την όποια προοπτική της δικής μου δουλειάς. Ύστερα από την πρώτη ψυχρολουσία, συνέκρινα τη δική μου εργασία με εκείνη του Τ. Μενδράκου και βρήκα αρκετές, αλλά κυρίως σημαντικές, διαφορετικές προσεγγίσεις. Σε μια συζήτησή μου με το Λαρισαίο ποιητή Άγγελο Πετρουλάκη για την εμπλοκή μου στη μετάφραση της «Κατάη» μου αποκάλυψε πως κατείχε τη δεύτερη έκδοση (του 1978) της μετάφρασης του Λορεντζάτου. Μου τη δάνεισε, τη φωτοτύπησα, και διέθετα πλέον ακόμα ένα συγκριτικό μέγεθος. Είδα πως η δική μου μετάφραση βρισκόταν πιο κοντά σ’ εκείνη του Ζ. Λορεντζάτου ως προς το λυρικό μέρος, αλλά μακράν ως προς το γλωσσικό στοιχείο. Έβρισκα δηλαδή πως η γλώσσα του Λορεντζάτου (και απολύτως δικαιολογημένα για την εποχή που εμφανίστηκε) υπάκουε στις απαιτήσεις εκείνης της δημοτικής που τότε ακόμα έδινε σκληρό αγώνα εναντίον της «επίσημης» καθαρεύουσας του ελληνικού κράτους… Κάποιες λέξεις και εκφράσεις μου φαίνονταν να ηχούν περίεργα, ενώ σήμερα, πιστεύω, η γλώσσα μας (η επίσημη πια δημοτική) έχει «λειανθεί» αρκούντως και «ισορρόπησε», αποδεχόμενη τα όσα λόγια στοιχεία εξυπηρετούν το γραπτό ή τον προφορικό της λόγο. Το αντίθετο, έχω τη γνώμη, συμβαίνει με τη μετάφραση του Τ. Μενδράκου. Ενώ δηλαδή η γλώσσα του είναι η σημερινή δημοτική, η τόσο οικεία στην ακοή μας, το λυρικό της στοιχείο ενίοτε θυσιάζεται προς όφελος της πλησιέστερης νοηματικής απόδοσης. Εντέλει έμεινα με την εντύπωση -υποκειμενική ασφαλώς- πως η δική μου μετάφραση προσπαθεί να «διασώσει» το λυρικό στοιχείο (πρωταρχικό ζητούμενο στην ποίηση) και τη φρεσκάδα του σημερινού γλωσσικού μας εργαλείου. […] (Από τον πρόλογο του Κώστα Λάνταβου)
Το χρυσό κουτί
Ράινερ Μαρία Ρίλκε
Μετάφραση: Παναγιώτης Αρ. Υφαντής
…Και άλλα διηγήματα
«Αφήστε κάθε εντύπωση, κάθε σπόρο συναισθήματος να ωριμάζει μέσα σας στο σκοτάδι, στο χώρο του ανείπωτου, του υποσυνείδητου, όπου δε φτάνει η νόησή σας· και, με βαθιά ταπείνωση κι υπομονή, προσμείνετε την ώρα που θα γεννηθεί ένα καινούργιο φεγγοβόλημα: αυτό, και μόνο, θα πει «ζω την τέχνη»: είτε απλός πιστός της είσαι, είτε δημιουργός».
Τις γραμμές αυτές από το βιβλίο του Ρίλκε «Επιστολές σ’ ένα νεαρό ποιητή» ο επαρκής «αναγνώστης» θα τις δει να αναδύονται μπροστά του μελετώντας τα διηγήματα του βιβλίου που κρατάει στα χέρια του. Καθώς θα σταματά στις φράσεις του και στις εικόνες του, θα βλέπει να ξεδιπλώνεται το νόημα του αποσπάσματος ή μάλλον η υλοποίησή του: ο λόγος καμωμένος πράξη, η τέχνη καμωμένη λόγος.
Ποιήματα
Hölderlin Friedrich
Μετάφραση: Δημήτρης Θ. Γκότσης
Μεγάλη εκλογή σε τρία μέρη
Τι λέγει η Ποίηση του Χαίλντερλιν; Ο λόγος της είναι: το Ιερό. Ο λόγος αυτός ομιλεί για τη φυγή των θεών. Λέγει ότι οι θεοί που δραπέτευσαν μας αποφεύγουν. Μέχρις ότου εμείς το κατανοήσουμε και είμαστε σε θέση να κατοικούμε πλησίον τους. Ο τόπος του «πλησίον» είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Πατρίδας. Γι’ αυτό και παραμένει αναγκαίο να προετοιμάσουμε την παραμονή μας σ’ αυτό το Πλησίον. Έτσι, το πρώτο βήμα του δρόμου που μας οδηγεί εκεί, το ολοκληρώνουμε με το να ανταποκρινόμαστε με τον πρέποντα τρόπο στο πεπρωμένο, που αποτελεί η Ποίηση του Χαίλντερλιν.
Επιστολές σε έναν νεαρό ποιητή
Rainer Maria Rilke
ΒΡΑΒΕΙΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ ΕΚΕΜΕΛ 2011
Και αν πρέπει να σας πω κάτι ακόμη, ας είναι το εξής: Μην πιστέψετε πως αυτός που προσπαθεί να σας παρηγορήσει , ζει χωρίς να μοχθεί ανάμεσα στις απλές και σιωπηλές λέξεις, που έχουν ενίοτε ευεργετική επίδραση πάνω σας. Η ζωή του κρύβει πολλή κούραση, πολλή θλίψη, και βρίσκεται πολύ πίσω από τη δική σας. Όμως αν ήταν διαφορετική, δεν θα μπορούσε ποτέ να βρει τις λέξεις αυτές.
Δικός σας
Ραϊνερ Μαρία Ρίλκε
Rilke Rainer Maria (Ράινερ Μαρία Ρίλκε)
Ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε γεννήθηκε στην Πράγα της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας το 1875. Έζησε στην Πράγα, το Μόναχο, το Βερολίνο, το Παρίσι και τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην Ελβετία. Οι γνωστότερες ποιητικές του συλλογές είναι «Το βιβλίο των εικόνων», «Το βιβλίο των ωρών» και «Οι ελεγείες του Ντουίνο», ενώ από το πεζογραφικό του έργο ξεχωρίζουν οι «Σημειώσεις του Μάλτε Λαάουριντς Μπρίγκε», τα «Γράμματα σ’ ένα νέο ποιητή» και το σχεδόν ποιητικό «Τραγούδι του έρωτα και του θανάτου του σημαιοφόρου Χριστόφορου Ρίλκε». Ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε, που θεωρείται από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες του εικοστού αιώνα, πέθανε το 1926 από λευχαιμία σε ένα σανατόριο της Ελβετίας.
Related Products
Ποίηση
Jean Pierre Jouve
Απόδοση: Νίκος Λεβέντης
«Πιέρ Ζαν Ζουβ: Ένας ποιητής»:
Ούτε στη χώρα του δεν εισακούσθηκε… Για την άθεη Γαλλία που σπινθηροβολεί σε πνεύμα βολταιρικής παραγωγής, εκστασιάζεται με τη νέα θεότητα της τεχνικής, ο ποιητής μας έχει κάτι απηρχαιωμένο κι απωθητικό. Για την άλλη Γαλλία της παραδοσιακής μεγαλοπρέπειας του καθολικισμού, κλειδοκράτορας παραμένει πάντα ο Κλωντέλ με το ογκώδες, βαρύτιμο έργο του: θεατρικό, ποιητικό, ερμηνευτικό. Με τους υπερρεαλιστές έχει έναν κοινό ερωτικό δεσμό, όμως ενώ εκείνοι μένουν στην επιφάνεια της σάρκας, αυτός ξεκόβει κι αναζητάει, με τους μεγάλους μυστικούς της παράδοσής του, την ερωτική ανάσα του μηδενός. Μόνο κάποια ανήσυχα πνεύματα, σχεδόν πιστοί ερμηνευτές του, θα προσπαθήσουν να βρουν τη συνοχή του έργου -υποφώσκει η συνοχή του είναι- τους βαθείς αρμούς και τις εναγώνιες ορμές μιας ζωής αφιερωμένης στην ποίηση, στραμμένης προς τον Θεό. Αλλά αν υπάρχει κάποια βαθύτερη απήχηση, κάποια μυστική αλληλεγγύη ανάμεσα στα έργα και τους ανθρώπους, ομότεχνοι πάλι θ’ αναγνωρίσουν στο πρόσωπό του «ένα μεγάλο ποιητή της γλώσσας μας» κι αυτή η αναγνώριση που έρχεται με γνώση και εμβίωση από τους Πιερ Εμμανουέλ και Υβ Μπονφουά θα ‘ναι ίσως η καλύτερη διαδοχή. Ενώ ο Ουγκαρέττι, που αγάπησε τη γαλλική γλώσσα, βλέπει πως το έργο του Ζουβ μοιάζει να γεννήθηκε κάτω απ’ τον αστερισμό της Νιόβης(από πέτρα και δάκρυα), πως η σκοτεινιά των λέξεων προέρχεται απ’ το ίδιο το μυστικό της ζωής.
Δεν παύει όμως να παραμένει δεκαπέντε χρόνια μετά το θάνατό του (1976) ένας πένθιμος, μονήρης ποιητής. . […]
Ποιήματα
Stéphane Mallarmé
Εισαγωγή-Μετάφραση-Σχόλια: Τάκης Βαρβιτσιώτης
«Να επιχειρήσει κανείς να μιμηθεί τον Mallarme είναι παραφροσύνη», είπε κάποτε ο Andre Gide. Να επιχειρήσει όμως να τον μεταφράσει, είναι, νομίζω, ακόμα μεγαλύτερη παραφροσύνη. Το πάθος μου ωστόσο και η λατρεία μου για τον έξοχο Διδάσκαλο με παρότρυναν να αναλάβω αυτό το απεγνωσμένο εγχείρημα. Έτσι προσπάθησα τριάντα και πλέον χρόνια, σε ορισμένες μόνο ευτυχισμένες στιγμές έμπνευσης και όσο μου επέτρεπαν οι ικανότητες μου, να αναδημιουργήσω στη γλώσσα μας τα ωραιότερα και τα πιο φημισμένα σονέτα του Stephane Mallarme, χρησιμοποιώντας τις έσχατες δυνατότητες που θα μπορούσε να μου προσφέρει η γλώσσα μας από την τόσο πλούσια, θαυμαστή και αρχαία παρακαταθήκη της.
Η προσπάθειά μου αυτή με υποχρέωνε να ανακαλύψω κάποιες γλωσσικές αισθητικές «αντιστοιχίες», correspondances, σύμφωνα, με την μπωντλαιρική σημασία του όρου, έναν παράλληλο με το μαλλαρμεϊκό κείμενο ποιητικό λόγο, έτσι ώστε η μεταγλώττιση να αποβαίνει μια πραγματικά νέα δημιουργία που να διασώζει κατά το δυνατόν την πολυσημία του πρωτοτύπου. Με υποχρέωνε ακόμα να παραβιάσω έναν ή και περισσότερους μυστικούς διαδρόμους που θα οδηγούσαν στον πυρήνα του μεταφραζόμενου έργου, με άλλα λόγια σ’ αυτό το εκθαμβωτικό κάτοπτρο με πολλαπλές φωτεινές εστίες και αντανακλάσεις που είναι η μαλλαρμεϊκή ποίηση, χωρίς όμως να εξαφανιστώ κι εγώ ο ίδιος μέσα στο λαμπερό βάθος του.
Εκλογή ποιημάτων 1915-1966
Pierre Reverdy
Εισαγωγή-Μετάφραση: Τάκης Βαρβιτσιώτης
… Για να ανακεφαλαιώσω θα μπορούσα να ονομάσω τον Ρεβερντύ έναν μάρτυρα της ποίησης, θα θελα ακόμα να εκφράσω την έκπληξή μου για την αδικία που του έχει γίνει από τους συγχρόνους του και από τους ιστορικούς της λογοτεχνίας, άσχετα κι αν ο ίδιος επεζήτησε να μείνει ένας άγνωστος ποιητής έχοντας για μόνη επικοινωνία του με τον κόσμο, το άνοιγμα ενός ωοειδούς φεγγίτη, «Θεέ μου, βοήθησε να μείνω ένας άγνωστος ποιητής». Όσον αφορά τη σημασία και την απήχηση που μπορεί να έχει το έργο του Ρεβερντύ στην Ελλάδα, θέλω να σημειώσω πως αν η ελληνική ποίηση δεν έπαψε ποτέ να εγκωμιάζει το θαύμα της ζωής, ωστόσο δεν ελησμόνησε, και ιδιαίτερα κατά τη βυζαντινή εποχή, το μερίδιο της αιωνιότητας που εμπεριέχεται στη ζωή. Από αυτή την άποψη, ο Ρεβερντύ, με το μάθημα που μας δίνει της αυστηρότητας και της λιτότητας, της σιωπής και της μετριοφροσύνης, με το ιδεώδες του μιας αδιάφθορης ομορφιάς («να γράψω το ωραιότερο ποίημα του κόσμου»), με την προμηθεϊκή του αντίληψη για την ποίηση που είναι για αυτόν «το πιο υψηλό και το πιο αποτελεσματικό μέσο απολύτρωσης που έθεσε σε ενέργεια ο άνθρωπος για να πραγματοποιήσει, παρ’ όλες τις υποδουλωτικές απαιτήσεις της φύσης, το μυθικό του πεπρωμένο», με την προσήλωσή του στην αίσθηση του ανθρωπίνου (ταυτότητα του ποιητικού πεπρωμένου με το ανθρώπινο πεπρωμένο) συνδέεται με την καλύτερη ελληνική παράδοση…
Εκλογή ποιημάτων
Éluard Paul
Εισαγωγή-Μετάφραση: Τάκης Βαρβιτσιώτης
Σε μία τελευταία σας σύνθεση ανήκουστης ομορφιάς, την «Αέναη Ποίηση», όπου αναζητάτε ένα δρόμο για μια πίστη ανθρώπινη, θέτετε ένα ερώτημα γεμάτο πάθος:
«Στην ανατολή του πεπρωμένου μου
Θα ‘χω αύριο έναν αδελφό;»
Επιτρέψτε μου, αγαπητέ Διδάσκαλε, να πάρω το θάρρος να σας απαντήσω με όλον τον νεανικό ενθουσιασμό πως αν είχατε χθες μερικούς πολύ εκλεκτούς αδελφούς, σήμερα μπορείτε να είστε βέβαιος πως έχετε ανακτήσει αναρίθμητους αδελφούς, ίσως πολύ ταπεινούς μα που μέσα στην καινούργια άνοιξη που μας αναγγέλλετε, την άνοιξη της ομαδικότητας και της ανθρώπινης αλληλεγγύης, είναι έτοιμοι να χαιρετίσουν μαζί σας τις «εστεμμένες κοπέλλες», και τα «παρθενικά ερείπια με φτερά πεταλούδας», όπως επίσης είναι έτοιμοι να σας ακολουθήσουν και να πραγματοποιήσουν μαζί σας το μεγάλο όραμα ενός κόσμου οριστικά ανανεωμένου και εξαγνισμένου. (Απόσπασμα της προσφώνησης που απηύθυνε ο Τάκης Βαρβιτσιώτης στον Eluard το 1946 στην Θεσσαλονίκη)
Αντίλαλοι της Ψυχής και του Νου / Echoes of the soul and the mind
Felicity Mat
Ποιήματα και ποιητικοί στοχασμοί ψυχικής ανάτασης
Εύχομαι οι θετικές ιδέες και τα μηνύματα που πηγάζουν από τους ποιητικούς μου στοχασμούς, να ανθίσουν στην ψυχή και στο νου του αναγνώστη, με τον ίδιο τρόπο που υπαινίσσεται το μπουμπούκι στο εξώφυλλο αυτού του βιβλίου.
May the positive ideas and messages that spring out of my poetic reflections blossom in the soul and mind of the readers, just as the bud on the cover of this book suggests.
Για το βιβλίο έγραψαν:
Ισραηλιτική Κοινότητα Λάρισας:
[…]Η σχέση σας με την Ψυχολογία διατρέχει τους στίχους των ποιημάτων σας, που σε πολλές περιπτώσεις αποτελούν σοφές ρήσεις. Να είστε σίγουρη πως οι θετικές σας ιδέες και τα μηνύματά σας θα αποτελέσουν βάλσαμο στις ψυχές των αναγνωστών, ιδιαίτερα στη σημερινή σκληρή εποχή που ζούμε…[…]
Το μπερδεμένο κουβάρι
Φερνάντο Πεσσόα
Ποιήματα και αποφθέγματα του Φερνάντο Πεσσόα
Ο τίτλος του βιβλίου δεν είναι παρά μια φράση που, όχι άδικα, είπε ο Alvaro de Campos: «Ο Πεσσόα είναι ένα μπερδεμένο κουβάρι μέχρι βαθιά μέσα του» («Fernando Pessoa era un ovillo enredado hacia adentro»).
Αναφερόταν τόσο στο πρόσωπο του δράματος που διηγιόταν, όσο και στο έργο του Πεσσόα του οποίου εκείνος ήταν συστατικό μέρος. Το έργο αυτό δημοσιεύθηκε με τον τίτλο Tabua bibliografica, το 1928, επτά χρόνια πριν τον θάνατό του, όπου ήδη διαφαίνεται η μοίρα της ζωής-έργου του. Ο ίδιος είδε το φως σταδιακά, η αναγνώριση ήρθε αργότερα. Σε αυτό το κείμενο εξηγείται ότι αυτό που ο Πεσσόα είχε δημοσιεύσει μέχρι αυτή τη στιγμή ανήκε σε δύο εκδοτικές κατηγορίες που οφείλουν να κατανοηθούν ως διαφορετικές μεταξύ τους. Το έργο των ετερωνύμων, που στο εν λόγω κείμενο αντιστοιχεί στα γραπτά μόνο των Campos, Caeiro και Reis, αποτελούσε ένα είδος σύμμειξης έργων, που ο Πεσσόα ονομάζει «δράμα στον κόσμο», το οποίο μπορεί να νοηθεί και ως «δράμα μεταξύ μας», δηλαδή ανάμεσα στον δημιουργό και στον αναγνώστη, και όπου τα επί σκηνής πρόσωπα, οι ετερώνυμοι, επιπλέον του διαφορετικού μεταξύ τους χαρακτήρα, θα παρουσίαζαν στο κοινό τα ποιητικά τους έργα, όπως ο ιστός που συνειδητοποιεί την ύπαρξή του.
Ultimatum
Φερνάντο Πεσσόα
Η ηθική της δύναμης και άλλα σημαντικά κείμενα
Για πρώτη φορά το κείμενο του Φερνάντο Πεσσόα, «Ultimatum», θεωρείται ένα από τα πλέον βίαια του όλου έργου του, μεταφράζεται στα ελληνικά και παρουσιάζεται στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Ο Πεσσόα, επηρεασμένος από το Μανιφέστο του Φουτουρισμού, δημοσίευσε το «Ultimatum» στο πρώτο και μοναδικό τεύχος της επιθεώρησης «Φουτουριστική Πορτογαλία», το οποίο και κατασχέθηκε από την αστυνομία τον Νοέμβριο 1917. Είναι ένα μαχητικό κείμενο, που αρχίζει σαν λίβελος και καταλήγει σαν σύμβολο πίστης. Είναι γραμμένο σε ένα στυλ επιδεικτικό, διδακτικό, με λογικούς συλλογισμούς και αλγεβρικούς τύπους, εντελώς αρνητικό, σε σημείο που να θεωρείται παρανοϊκό. Ο Πεσσόα καταγγέλλει την «γενική χρεοκοπία των λαών και των πεπρωμένων τους» και οικτίρει τους καιρούς του για την παντελή έλλειψη ανθρώπινου μεγαλείου. Και τούτο γιατί δεν βλέπει γύρω του τίποτα άλλα παρά μόνο μετριότητα. Σκοπός δεν είναι μόνο η αφύπνιση της Πορτογαλίας, αλλά και η οικοδόμηση της Ευρώπης και η σωτηρία της Δύσης από τον πολιτισμικό μαρασμό. «Αναγνωρίζοντας την αλήθεια σαν αλήθεια, και συγχρόνως σαν λάθος, ζώντας τα αντίθετα, χωρίς να το δέχεσαι, νιώθοντας τα πάντα με κάθε τρόπο, και στο τέλος να μην είσαι τίποτα άλλο παρά μόνο η διάνοια του κάθε τι, όταν ο άνθρωπος υψώνεται σε μία τέτοια κορυφή, είναι ελεύθερος όπως σε όλες τις κορυφές, μόνος όπως σε όλες τις κορυφές, ενωμένος με τον ουρανό, με τον οποίο δεν είναι ποτέ ενωμένος, όπως σε όλες τις κορυφές.» Φερνάντο Πεσσόα
Ποιήματα Μπομπρόφσκι
Johannes K. B. Bobrowski
Μετάφραση: Δημήτρης Θ. Γκότσης
Εκλογή από τις συλλογές: Εποχή της Σαρματίας, Σκιώδης χώρα ποταμοί, Καιρού σημάδια
Αρχίζοντας, θα τολμούσα -λόγω ξεχωριστής αγάπης για το παρουσιαζόμενο έργο- να καταθέσω στον αναγνώστη κάτι το πολύ προσωπικό μου και μάλιστα υπό τη μορφή έμμεσου εσωτερικού μου ερωτήματος: αληθινά, δεν ξέρω πόσο μεγάλη θα ήταν ακόμη η πενία της ποιητικής μου συνείδησης, εάν δεν είχα γνωρίσει το έργο του Bobrowski. Επειδή, βέβαια, η τελική αίσθηση του κατορθώματος του είναι μια στο έπακρον πειστική Μαγεία. Την υιοθετείς ευφρόσυνα και πορεύεσαι εντός της, επειδή ποτέ δεν σου επιβάλλεται με οιουδήποτε είδους εστολισμό. Λεκτικό ή εικονοπλαστικό ή και άνευ εννοίας συμβολικό. Έτσι, πολύ σύντομα μεταβάλλεται η μαγεία αυτή για τον αναγνώστη σε αίσθηση όλων των αισθήσεων και μάλιστα πολύ οικεία. Προσπάθησα να διαφοροποιήσω τη μαγεία αυτή, που την εννοώ βέβαια σαν κατάσταση εκτάκτως ουσιώδους εμπειρίας και όχι σαν παραπλανητική τέχνη, από άλλες ποιητικές, όσο σπάνιες, άρα και ολιγάριθμες, κι αν είναι αυτές…
Στον κήπο του αγαπημένου
Τζελαλαντιν Ρουμί
Ωδές (Απόδοση: Καδιώ Κολύμβα)
Ο Ρουμί και πάλι αναζητά τον Έρωτα. Μέσα από ένα χείμαρρο λέξεων, μεταφορών, εικόνων και παρομοιώσεων. Εξουδετερώνοντας τη λογική με το βίωμα, τα αισθήματα με την εμπειρία, το ζητούμενο -που είναι πάντα ο Έρωτας- θριαμβεύει με τη δύναμη της Αγάπης. Το σώμα σου είναι η ρόδα του μύλου και η αγάπη είναι το νερό. Έχεις δει ποτέ τη ρόδα του μύλου να γυρίζει χωρίς νερό;
Γκότσης Θ. Δημήτρης
Ο Δημήτρης Θ. Γκότσης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη από γονείς μουσικούς. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο της γενέτειρας του. Μετεκπαιδεύτηκε και εργάστηκε για πολλά χρόνια στη Γερμανία. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα στην ώριμη ηλικία των 44 χρόνων. Έγραψε κυρίως ποίηση (9 συλλογές· ή τελευταία με τον τίτλο «Ταξιδεύοντας με τον Μάλτε» εκδόθηκε από τον «Αρμό» το 2006). Επίσης ένα βιβλίο και πολλά άρθρα με κείμενα για τον Δ. Σολωμό, Αν. Κάλβο, Κ. Π. Καβάφη, Γ. Σεφέρη, Δ. Π. Παπαδίτσα, Ν. Βρεττάκο, Τ. Βαρβιτσιώτη, Χρ. Μαλεβίτση κ.ά. Ακόμη έγραψε θέατρο (3 έργα) και ποίηση πάνω στη μουσική κλασσικών χορωδιακών έργων. Έχει μεταφράσει πολλούς γερμανόφωνους ποιητές. Στον «Αρμό» έχουν εκδοθεί τα βιβλία: – Ρ. Μ. Ρίλκε, «Οι ελεγείες του Ντουΐνο», 2000. – Φ. Χαίλντερλιν, «Ποιήματα, μεγάλη εκλογή σε τρία μέρη», 2002.
There are no reviews yet.