Ποίηση
Jean Pierre Jouve
Απόδοση: Νίκος Λεβέντης
«Πιέρ Ζαν Ζουβ: Ένας ποιητής»:
Ούτε στη χώρα του δεν εισακούσθηκε… Για την άθεη Γαλλία που σπινθηροβολεί σε πνεύμα βολταιρικής παραγωγής, εκστασιάζεται με τη νέα θεότητα της τεχνικής, ο ποιητής μας έχει κάτι απηρχαιωμένο κι απωθητικό. Για την άλλη Γαλλία της παραδοσιακής μεγαλοπρέπειας του καθολικισμού, κλειδοκράτορας παραμένει πάντα ο Κλωντέλ με το ογκώδες, βαρύτιμο έργο του: θεατρικό, ποιητικό, ερμηνευτικό. Με τους υπερρεαλιστές έχει έναν κοινό ερωτικό δεσμό, όμως ενώ εκείνοι μένουν στην επιφάνεια της σάρκας, αυτός ξεκόβει κι αναζητάει, με τους μεγάλους μυστικούς της παράδοσής του, την ερωτική ανάσα του μηδενός. Μόνο κάποια ανήσυχα πνεύματα, σχεδόν πιστοί ερμηνευτές του, θα προσπαθήσουν να βρουν τη συνοχή του έργου -υποφώσκει η συνοχή του είναι- τους βαθείς αρμούς και τις εναγώνιες ορμές μιας ζωής αφιερωμένης στην ποίηση, στραμμένης προς τον Θεό. Αλλά αν υπάρχει κάποια βαθύτερη απήχηση, κάποια μυστική αλληλεγγύη ανάμεσα στα έργα και τους ανθρώπους, ομότεχνοι πάλι θ’ αναγνωρίσουν στο πρόσωπό του «ένα μεγάλο ποιητή της γλώσσας μας» κι αυτή η αναγνώριση που έρχεται με γνώση και εμβίωση από τους Πιερ Εμμανουέλ και Υβ Μπονφουά θα ‘ναι ίσως η καλύτερη διαδοχή. Ενώ ο Ουγκαρέττι, που αγάπησε τη γαλλική γλώσσα, βλέπει πως το έργο του Ζουβ μοιάζει να γεννήθηκε κάτω απ’ τον αστερισμό της Νιόβης(από πέτρα και δάκρυα), πως η σκοτεινιά των λέξεων προέρχεται απ’ το ίδιο το μυστικό της ζωής.
Δεν παύει όμως να παραμένει δεκαπέντε χρόνια μετά το θάνατό του (1976) ένας πένθιμος, μονήρης ποιητής. . […]
€ 7.09 € 5.67
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.20 kg |
|---|---|
| Dimensions | 12 x 17 cm |
| Συγγραφέας | Pierre Jean Jouve |
| Σελίδες | 136 |
| isbn13 | 978-960-527-049-0 |
| isbn | 960-527-049-8 |
Be the first to review “Ποίηση”
You may also like…
Jouve Pierre Jean (Πιέρ Ζαν Ζουβ)
Ο Γάλλος ποιητής και μυθιστοριογράφος Πιέρ Ζαν Ζουβ γεννήθηκε το 1887 και πέθανε το 1976. Φιλάσθενος από μικρή ηλικία, δεν φοίτησε σε κάποιο πανεπιστήμιο. Μετά την έκδοση των πρώτων του ποιημάτων, απέρριψε όλα όσα έγραψε και στράφηκε στην ποίηση με θρησκευτικούς προσανατολισμούς. Μεταξύ άλλων στα έργα του συγκαταλέγονται: «Paulina 1880». «Le monde desert». «Les Noces». «Sueur de sang». «La Vierge de Paris». «Diademe». «Moires».
Related Products
Tο δέντρο είναι που βλέπει
René Char
[…] Το μικρό αυτό βιβλίο είναι συνδυασμός άσκησης, προσπάθειας, αγάπης για την ποίηση. Η δυσκολία είναι να «γυρίσεις» τούτην εδώ την κατά βάσιν επιγραμματική ποίηση από μια γλώσσα σε μια άλλη. Τα κομμάτια που επιλέγονται -ελάχιστο δείγμα από τον ποιητικό ποταμό του Ρενέ Σαρ- είναι θαρρείς χαραγμένα όχι πάνω σε χαρτί αλλά σε πέτρα: σμιλεύουν το χρόνο πασχίζοντας να τον νικήσουν. Ο Σαρ ανήκει στους ποιητές της «αντίστασης», τότε που ο κόσμος -πρώτιστα ο ευρωπαϊκός-, χωρισμένος στα δύο, είχε παραδοθεί στην ύβρη του πολέμου. Μα είναι ακόμη από τη γενιά εκείνη που κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά με τον δυτικό πολιτισμό, μένοντας ωστόσο μέσα στα όρια του «ανθρωποκεντρικού», όσο το επιτρέπει αυτό σ’ έναν ποιητή η έμπνευσή του, και η «αίσθηση» ότι από κάπου αλλού έρχεται ο λόγος του, ότι η φωνή του ανεβαίνει από κάποια πυρπολημένα έγκατα της ανθρώπινης ιστορίας και διασταυρώνεται με το ανείπωτο, χωρίς πολλές φορές να το καταλαβαίνει. Η ποίηση του Σαρ διαθέτει μια ρωμαλεότητα, ένα ψυχικό σθένος, που δεν αφήνει απ’ έξω ούτε την τρυφερότητα, ούτε την ανθρωπιά, ούτε την επιδίωξη της αλήθειας, την αποκρυστάλλωσή της σε στίχο, την εγκατάστασή της μέσα στην ποίηση. […] (από τον πρόλογο του Σωτήρη Γουνελά)
Εκλογή ποιημάτων 1915-1966
Pierre Reverdy
Εισαγωγή-Μετάφραση: Τάκης Βαρβιτσιώτης
… Για να ανακεφαλαιώσω θα μπορούσα να ονομάσω τον Ρεβερντύ έναν μάρτυρα της ποίησης, θα θελα ακόμα να εκφράσω την έκπληξή μου για την αδικία που του έχει γίνει από τους συγχρόνους του και από τους ιστορικούς της λογοτεχνίας, άσχετα κι αν ο ίδιος επεζήτησε να μείνει ένας άγνωστος ποιητής έχοντας για μόνη επικοινωνία του με τον κόσμο, το άνοιγμα ενός ωοειδούς φεγγίτη, «Θεέ μου, βοήθησε να μείνω ένας άγνωστος ποιητής». Όσον αφορά τη σημασία και την απήχηση που μπορεί να έχει το έργο του Ρεβερντύ στην Ελλάδα, θέλω να σημειώσω πως αν η ελληνική ποίηση δεν έπαψε ποτέ να εγκωμιάζει το θαύμα της ζωής, ωστόσο δεν ελησμόνησε, και ιδιαίτερα κατά τη βυζαντινή εποχή, το μερίδιο της αιωνιότητας που εμπεριέχεται στη ζωή. Από αυτή την άποψη, ο Ρεβερντύ, με το μάθημα που μας δίνει της αυστηρότητας και της λιτότητας, της σιωπής και της μετριοφροσύνης, με το ιδεώδες του μιας αδιάφθορης ομορφιάς («να γράψω το ωραιότερο ποίημα του κόσμου»), με την προμηθεϊκή του αντίληψη για την ποίηση που είναι για αυτόν «το πιο υψηλό και το πιο αποτελεσματικό μέσο απολύτρωσης που έθεσε σε ενέργεια ο άνθρωπος για να πραγματοποιήσει, παρ’ όλες τις υποδουλωτικές απαιτήσεις της φύσης, το μυθικό του πεπρωμένο», με την προσήλωσή του στην αίσθηση του ανθρωπίνου (ταυτότητα του ποιητικού πεπρωμένου με το ανθρώπινο πεπρωμένο) συνδέεται με την καλύτερη ελληνική παράδοση…
Ποιήματα
Stéphane Mallarmé
Εισαγωγή-Μετάφραση-Σχόλια: Τάκης Βαρβιτσιώτης
«Να επιχειρήσει κανείς να μιμηθεί τον Mallarme είναι παραφροσύνη», είπε κάποτε ο Andre Gide. Να επιχειρήσει όμως να τον μεταφράσει, είναι, νομίζω, ακόμα μεγαλύτερη παραφροσύνη. Το πάθος μου ωστόσο και η λατρεία μου για τον έξοχο Διδάσκαλο με παρότρυναν να αναλάβω αυτό το απεγνωσμένο εγχείρημα. Έτσι προσπάθησα τριάντα και πλέον χρόνια, σε ορισμένες μόνο ευτυχισμένες στιγμές έμπνευσης και όσο μου επέτρεπαν οι ικανότητες μου, να αναδημιουργήσω στη γλώσσα μας τα ωραιότερα και τα πιο φημισμένα σονέτα του Stephane Mallarme, χρησιμοποιώντας τις έσχατες δυνατότητες που θα μπορούσε να μου προσφέρει η γλώσσα μας από την τόσο πλούσια, θαυμαστή και αρχαία παρακαταθήκη της.
Η προσπάθειά μου αυτή με υποχρέωνε να ανακαλύψω κάποιες γλωσσικές αισθητικές «αντιστοιχίες», correspondances, σύμφωνα, με την μπωντλαιρική σημασία του όρου, έναν παράλληλο με το μαλλαρμεϊκό κείμενο ποιητικό λόγο, έτσι ώστε η μεταγλώττιση να αποβαίνει μια πραγματικά νέα δημιουργία που να διασώζει κατά το δυνατόν την πολυσημία του πρωτοτύπου. Με υποχρέωνε ακόμα να παραβιάσω έναν ή και περισσότερους μυστικούς διαδρόμους που θα οδηγούσαν στον πυρήνα του μεταφραζόμενου έργου, με άλλα λόγια σ’ αυτό το εκθαμβωτικό κάτοπτρο με πολλαπλές φωτεινές εστίες και αντανακλάσεις που είναι η μαλλαρμεϊκή ποίηση, χωρίς όμως να εξαφανιστώ κι εγώ ο ίδιος μέσα στο λαμπερό βάθος του.
Κατάη
Ezra Pound
[…] Πρώτη φορά έμαθα την ύπαρξη της «Κατάη» διαβάζοντας την αλληλογραφία Γ. Σεφέρη – Ζ. Λορεντζάτου. Αλλά δεν είχα ασφαλώς -όπως πολλοί νεότεροι, υποθέτω- την πρώτη έκδοση της μετάφρασης του Ζήσιμου Λορεντζάτου. Ατυχώς για μένα, καθ’ ότι ευρισκόμενος ως γιατρός εις υπηρεσίαν υπαίθρου, δεν έλαβα γνώση ούτε της δεύτερης έκδοσης, του 1978 από τη Λέσχη. Τις μεταφράσεις των: Τ. Κόρφη. Ν. Σημηριώτη και Η. Κυζηράκου δεν τις είδα ποτέ, απλώς πληροφορήθηκα την ύπαρξή των από το εισαγωγικό σημείωμα του Τάκη Μενδράκου στη δική του μετάφραση. Ακόμα και σήμερα δεν έχω δει καμία. Αγνοώντας λοιπόν κάθε προηγούμενη μεταφραστική προσπάθεια και πιστεύοντας πως μόνον ο Ζ. Λορεντζάτος είχε ασχοληθεί (το 1948), μου φάνηκε ελκυστική η ιδέα ν’ αποπειραθώ μια νέα μετάφραση της «Κατάη». Έτσι από τις αρχές του 1994 άρχισα τη δική μου προσπάθεια με συνεργό μόνον το αγγλικό κείμενο. Προχωρούσα αργά με πολλές επιφυλάξεις και αμφιβολίες για το δόκιμον του εγχειρήματος, οπότε εμφανίστηκε τρία περίπου χρόνια αργότερα η μετάφραση του Τ. Μενδράκου από τις εκδόσεις Άγρα. Τότε βρισκόμουν στο 15ο ποίημα της «Κατάη» και το γεγονός αυτό με αποθάρρυνε ως προς την όποια προοπτική της δικής μου δουλειάς. Ύστερα από την πρώτη ψυχρολουσία, συνέκρινα τη δική μου εργασία με εκείνη του Τ. Μενδράκου και βρήκα αρκετές, αλλά κυρίως σημαντικές, διαφορετικές προσεγγίσεις. Σε μια συζήτησή μου με το Λαρισαίο ποιητή Άγγελο Πετρουλάκη για την εμπλοκή μου στη μετάφραση της «Κατάη» μου αποκάλυψε πως κατείχε τη δεύτερη έκδοση (του 1978) της μετάφρασης του Λορεντζάτου. Μου τη δάνεισε, τη φωτοτύπησα, και διέθετα πλέον ακόμα ένα συγκριτικό μέγεθος. Είδα πως η δική μου μετάφραση βρισκόταν πιο κοντά σ’ εκείνη του Ζ. Λορεντζάτου ως προς το λυρικό μέρος, αλλά μακράν ως προς το γλωσσικό στοιχείο. Έβρισκα δηλαδή πως η γλώσσα του Λορεντζάτου (και απολύτως δικαιολογημένα για την εποχή που εμφανίστηκε) υπάκουε στις απαιτήσεις εκείνης της δημοτικής που τότε ακόμα έδινε σκληρό αγώνα εναντίον της «επίσημης» καθαρεύουσας του ελληνικού κράτους… Κάποιες λέξεις και εκφράσεις μου φαίνονταν να ηχούν περίεργα, ενώ σήμερα, πιστεύω, η γλώσσα μας (η επίσημη πια δημοτική) έχει «λειανθεί» αρκούντως και «ισορρόπησε», αποδεχόμενη τα όσα λόγια στοιχεία εξυπηρετούν το γραπτό ή τον προφορικό της λόγο. Το αντίθετο, έχω τη γνώμη, συμβαίνει με τη μετάφραση του Τ. Μενδράκου. Ενώ δηλαδή η γλώσσα του είναι η σημερινή δημοτική, η τόσο οικεία στην ακοή μας, το λυρικό της στοιχείο ενίοτε θυσιάζεται προς όφελος της πλησιέστερης νοηματικής απόδοσης. Εντέλει έμεινα με την εντύπωση -υποκειμενική ασφαλώς- πως η δική μου μετάφραση προσπαθεί να «διασώσει» το λυρικό στοιχείο (πρωταρχικό ζητούμενο στην ποίηση) και τη φρεσκάδα του σημερινού γλωσσικού μας εργαλείου. […] (Από τον πρόλογο του Κώστα Λάνταβου)
Αντίνοος
Φερνάντο Πεσσόα
Δίγλωσση έκδοση
To 1901 είναι η χρονιά που ο Πεσσόα γράφει τα πρώτα του ποιήματα στα αγγλικά. Αρχίζει να συνθέτει τον «Αντίνοο» στα 1915 και τον δημοσιεύει στα 1918. Κάπου ο ίδιος σημειώνει «ο Αντίνοος μπορεί να χαρακτηριστεί άσεμνο» ποίημα, και πως σ’ αυτό εκφράζεται «πολύ ωμά». Ο ποιητής αρχίζει την εκτενή ποιητική του σύνθεση από τη στιγμή που ο Αντίνοος είναι ήδη νεκρός. Η ιστορία του ομολογημένου και σφοδρού έρωτα μεταξύ του αυτοκράτορος Αδριανού και του νεαρού Βιθυνού (φλογερού και σφοδρού κυρίως από την πλευρά του Αδριανού) είναι διάσημη και περιγράφεται κατά μοναδικό και αξεπέραστο τρόπο από την Μαργκερίτ Γιουρσενάρ στο μεγάλο και πιο διάσημο έργο της «Αδριανού απομνημονεύματα». Πως ξεκίνησε αυτό το παράφορο πάθος μεταξύ του μεσήλικα αυτοκράτορα και του νεαρότατου Αντίνοου, πως εξελίχτηκε και με ποιον τρόπο κατέληξε αφήνουν αδιάφορο τον Πεσσόα. Ο δικός του Αντίνοος αρχίζει από τον πνιγμό του νεαρού καλλονού στα νερά του Νείλου και μετέπειτα. Το σώμα του νεκρού Αντίνοου μεταφέρεται στην Έπαυλη του Αδριανού στην Αλεξάνδρεια και τοποθετείται πάνω σε «χαμηλό ανάκλιντρο». Αυτό ακριβώς είναι το σημείο εκκίνησης του Πεσσόα.
Ο θάνατος του Πήγασου
Federico García Lorca
«Η εκκλησία ήταν γεμάτη με…
Έλληνες, Υπέροχοι τύποι».
Ο ποιητής του έρωτα και του θανάτου, του αηδόνι της Ανδαλουσίας, που χάθηκε από αδελφικό χέρι τον Αύγουστο του 1936.
Μέσα από τα τραγούδια του και τα ποιήματά του βγαίνει το βαθύ τραγούδι της Ισπανίας, αλλά και οι ελληνικοί μύθοι, που έπαιξαν ένα μεγάλο ρόλο στο συμβολικό στερέωμα του μεγάλου ποιητή.
Δεν παύει όμως να είναι ο «άνθρωπος του κόσμου και αδελφός όλων», από τους οποίους δεν ζητάει τίποτε άλλο παρά μόνο «ένα χέρι, ένα χέρι πληγωμένο», και το χέρι αυτό του το απλώνω, σαν φόρο τιμής για τα 75 χρόνια από τον θάνατό του, με μια νέα ματιά σε γνωστά και άγνωστα ποιήματά του.
Ανώφελα τα λόγια για την κληρονομιά του πνεύματος εκείνου που αρνήθηκε να αγνοήσει το «διαφορετικό».
Ο Λόρκα, ο ίδιος, συνοψίζει, άλλωστε το μήνυμα όλου του έργου του, με τον γνωστό ποιητικό του λόγο:
«…δεν θέλω να σας δώσω μέλι γιατι δεν έχω, αλλά άμμο ή κώνειο ή αλμυρό νερό».
Ορατίου οι Ωδές Α΄ & Β΄ βιβλίο
Άλκης Θεοδωράκης
Εισαγωγή – Μετάφραση – Σχόλια
Ο δρόμος του φιδιού
Φερνάντο Πεσσόα
Ο Δρόμος του Φιδιού είναι μιά πραγματεία μύησης στην γνώση, είναι ένα παζλ που συνθέτει ο Γιάννης Σουλιώτης από γνωστά και ανέκδοτα κείμενα του Φερνάντο Πεσσόα που καλούν στον δρόμο της γνώσης, τον δρόμο που διάνυε ο Πεσσόα σαν τον Οδοιπόρο του, παραμυθούμενος για λίγο ή περισσότερο με γοητευτικές συναναστροφές: με τους αρχαίους Έλληνες θεούς, την Μεταφυσική, την Αλχημεία, την Μασονία, την Καβάλα, τους Ναϊτες, τους Ροδόσταυρους, την Επιστήμη, την Τέχνη, την Θρησκεία…
Ο δρόμος, όμως, του φιδιού είναι η απόδραση έξω από τους δρόμους, μας λέει ο ποιητής, και μόνο απεκδυόμενοι κάθε φορά, όπως το φίδι τα πουκάμισά του, απόψεις, θεωρίες, συστήματα, θρησκείες, θα πλησιάσουμε λίγο πιο κοντά στην απρόσιτη και θεία Αλήθεια.
Επιστολές σε έναν νεαρό ποιητή
Rainer Maria Rilke
ΒΡΑΒΕΙΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ ΕΚΕΜΕΛ 2011
Και αν πρέπει να σας πω κάτι ακόμη, ας είναι το εξής: Μην πιστέψετε πως αυτός που προσπαθεί να σας παρηγορήσει , ζει χωρίς να μοχθεί ανάμεσα στις απλές και σιωπηλές λέξεις, που έχουν ενίοτε ευεργετική επίδραση πάνω σας. Η ζωή του κρύβει πολλή κούραση, πολλή θλίψη, και βρίσκεται πολύ πίσω από τη δική σας. Όμως αν ήταν διαφορετική, δεν θα μπορούσε ποτέ να βρει τις λέξεις αυτές.
Δικός σας
Ραϊνερ Μαρία Ρίλκε
Ποιήματα
Hölderlin Friedrich
Μετάφραση: Δημήτρης Θ. Γκότσης
Μεγάλη εκλογή σε τρία μέρη
Τι λέγει η Ποίηση του Χαίλντερλιν; Ο λόγος της είναι: το Ιερό. Ο λόγος αυτός ομιλεί για τη φυγή των θεών. Λέγει ότι οι θεοί που δραπέτευσαν μας αποφεύγουν. Μέχρις ότου εμείς το κατανοήσουμε και είμαστε σε θέση να κατοικούμε πλησίον τους. Ο τόπος του «πλησίον» είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Πατρίδας. Γι’ αυτό και παραμένει αναγκαίο να προετοιμάσουμε την παραμονή μας σ’ αυτό το Πλησίον. Έτσι, το πρώτο βήμα του δρόμου που μας οδηγεί εκεί, το ολοκληρώνουμε με το να ανταποκρινόμαστε με τον πρέποντα τρόπο στο πεπρωμένο, που αποτελεί η Ποίηση του Χαίλντερλιν.
There are no reviews yet.