Τα ελληνικά ποιήματα του Όσιπ Μαντελστάμ
«Ενώ στον κόσμο υπάρχει ο θάνατος, ο Ελληνισμός θα συνεχίσει να είναι η δημιουργική δύναμη… Ο Ελληνισμός, γονιμοποιημένος από τον θάνατο, είναι ο Χριστιανισμός».
Ο Οσίπ Μαντελστάμ υπήρξε ένας μεγάλος ελληνολάτρης. Η αγάπη του για τα ελληνικά γράμματα ξεκίνησε από τις σπουδές του στο περίφημο σχολείο Tenishevsky με γυμνασιάρχη ένα σπουδαίο ελληνομαθή ποιητή και μεταφραστή της αρχαίας τραγωδίας, τον Βλαντιμίρ Χίππιους, και στη συνέχεια στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης, της Χαϊδελβέργης και τέλος της Αγίας Πετρούπολης.
Τέτοια ήταν η αγάπη του για κάθε τι ελληνικό, ώστε έφτασε στο σημείο να κάνει το γάμο του με τη Nadezhda, με έναν φίλο του ιερέα, στο γνωστό από τα ποιητικά χρονικά της εποχής «ελληνικό καφενείο», βάζοντας στα δάκτυλά τους δύο γαλάζια δακτυλίδια!
€ 11.95 € 9.56
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
Weight | 0.35 kg |
---|---|
Dimensions | 15 x 24 cm |
Συγγραφέας | Osip Mandelshtam |
Σελίδες | 136 |
isbn13 | 978-960-527-854-0 |
Be the first to review “Τα ελληνικά ποιήματα του Όσιπ Μαντελστάμ” Ακύρωση απάντησης
You may also like…

Mandelshtam Osip (Μαντελστάμ Οσίπ)
Ο Οσίπ Εμιλίεβιτς Μαντελστάμ, Ρώσος ποιητής και δοκιμιογράφος, γεννήθηκε σε μία εβραϊκή οικογένεια. στη Ρίγα της Λεττονίας το 1891, και έζησε στην Αγία Πετρούπολη, γενόμενος μάρτυρας σε όλα τα γεγονότα και τις καταστάσεις της Οκτωβριανής Επανάστασης. Σπούδασε στην Πετρούπολη (αναγκάστηκε να αλλάξει θρήσκευμα για να γίνει δεκτός στον Πανεπιστήμιο) και στην Χαϊδελβέργη. Σύστησε με άλλους το ποιητικό κίνημα των Ακμεϊστών και συναστράφηκε πολλά από τα μεγαλύτερα πνεύματα της εποχής του. Συνελήφθη από το σταλινικό καθεστώς και εξορίστηκε στα Ουράλια, αλλά αμνηστεύτηκε, για να ξανασυλληφθεί και να σταλεί για καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία. Πέθανε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες καθ΄οδόν προς τη Σιβηρία το 1938 και τάφηκε σε ομαδικό τάφο. Η σύζυγός του Ναντέζντα μερίμνησε να εκδοθεί το έργο του στη Δύση, κάνοντάς το έτσι παγκόσμια γνωστό.

Σουλιώτης Γιάννης (Souliotis Giannis)
Δρ. Πολιτικών Επιστημών, Πανεπιστημίων Γαλλίας. Πρ. Βοηθός Καθηγητής Διεθνούς Δικαίου-Πανεπιστήμιο Νίκαιας, Γαλλία. Πρ. Πρεσβευτής-Σύμβουλος Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, με κύριο τομέα δράσης τον αφοπλισμό και τη διεθνή ασφάλεια. Γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά. Έχει δημοσιεύσει άρθρα και μελέτες σε ελληνικά και γαλλικά επιστημονικά περιοδικά για διεθνείς οργανισμούς, δίκαιο θάλασσας, ανθρώπινα δικαιώματα κ.ά., καθώς επίσης και αρκετά βιβλία.
Related Products

Οι άγιοι σαλοί
Σουλιώτης Γιάννης
Οι δια Χριστόν σαλοί είναι οι πλέον ασυμβίβαστοι άγιοι. Είναι οι άγιοι εκείνοι που τόλμησαν να κάνουν την καθημερινότητά τους μια συνεχή μαρτυρία για το Χριστό, μετατρέποντας τη ζωή τους σε ένα διαρκές πνευματικό και σωματικό μαρτύριο. Ζουν στον κόσμο, για τον κόσμο, έχοντας όμως πεθάνει για τον κόσμο.

Οι ελεγείες του Ντουίνο
Rainer Maria Rilke
Μετάφραση: Δημήτρης Θ. Γκότσης
Από την ιδιοκτησία της κόμησσας Μαρίας φον Τουρν ουντ Τάξις-Χόενλόε (1912/1922)
Στη βόρεια ακτή της Αδριατικής, είκοσι περίπου χιλιόμετρα έξω από την Τεργέστη, βρίσκεται το χωριό Ντουίνο. Και εκεί, πάνω σε μια απόκρημνη ακτή υψώνεται ένα από τα ωραιότερα κάστρα της Ευρώπης, όπου στα μέσα Ιανουαρίου του 1912 μέσα σε λίγες ημέρες ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε έγραψε την πρώτη και τη δεύτερη από τις δέκα Ελεγείες του Ντουίνο . Το έργο ολοκληρώθηκε δέκα χρόνια αργότερα σε έναν πύργο (το Chateau de Μuzot) στο Σερ της Ελβετίας και εκδόθηκε τον επόμενο χρόνο. Η επίδραση των Ελεγειών στην ποίηση του 20ού αιώνα μόνο με εκείνη της Ερημης χώρας του Ελιοτ μπορεί να συγκριθεί. Ενενήντα χρόνια σχεδόν μετά την πρώτη τους έκδοση οι Ελεγείες εξακολουθούν να μεταφράζονται συνεχώς σε όλο τον κόσμο- και στη χώρα μας… (Αναστάσης Βιστωνίτης, ΤΟ ΒΗΜΑ, 12/6/2011).
Το έργο αυτό του Ρίλκε έχει επανειλημμένα μεταφερθεί από τα γερμανικά στη δική μας γλώσσα. Επίσης στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών έχει εμφανιστεί ικανός αριθμός ελληνικών βιβλίων, που αναφέρονται στον Ρίλκε και το έργο του. Ποιος ο λόγος, λοιπόν, ώστε να εκδίδεται και πάλι σήμερα μια ακόμη μετάφραση αυτού του ποιητικού του βιβλίου; Οι αιτίες είναι δύο: Η πρώτη, η και λιγότερο σημαντική, έχει να κάνει με τα όσα συνέβησαν στην Ελλάδα σχετικά με τον Ρίλκε και ιδίως με το ποιητικό του έργο. Η δεύτερη αιτία, η και σημαντικότερη, έχει να κάνει με τον κρυφό πυρήνα των Ελεγειών αυτών. Με τον πλούτο, που μας προσφέρουν αυτές, και που είναι και σήμερα ακόμη μεγάλης αξίας.


Εκλογή ποιημάτων
Éluard Paul
Εισαγωγή-Μετάφραση: Τάκης Βαρβιτσιώτης
Σε μία τελευταία σας σύνθεση ανήκουστης ομορφιάς, την «Αέναη Ποίηση», όπου αναζητάτε ένα δρόμο για μια πίστη ανθρώπινη, θέτετε ένα ερώτημα γεμάτο πάθος:
«Στην ανατολή του πεπρωμένου μου
Θα ‘χω αύριο έναν αδελφό;»
Επιτρέψτε μου, αγαπητέ Διδάσκαλε, να πάρω το θάρρος να σας απαντήσω με όλον τον νεανικό ενθουσιασμό πως αν είχατε χθες μερικούς πολύ εκλεκτούς αδελφούς, σήμερα μπορείτε να είστε βέβαιος πως έχετε ανακτήσει αναρίθμητους αδελφούς, ίσως πολύ ταπεινούς μα που μέσα στην καινούργια άνοιξη που μας αναγγέλλετε, την άνοιξη της ομαδικότητας και της ανθρώπινης αλληλεγγύης, είναι έτοιμοι να χαιρετίσουν μαζί σας τις «εστεμμένες κοπέλλες», και τα «παρθενικά ερείπια με φτερά πεταλούδας», όπως επίσης είναι έτοιμοι να σας ακολουθήσουν και να πραγματοποιήσουν μαζί σας το μεγάλο όραμα ενός κόσμου οριστικά ανανεωμένου και εξαγνισμένου. (Απόσπασμα της προσφώνησης που απηύθυνε ο Τάκης Βαρβιτσιώτης στον Eluard το 1946 στην Θεσσαλονίκη)

Κατάη
Ezra Pound
[…] Πρώτη φορά έμαθα την ύπαρξη της «Κατάη» διαβάζοντας την αλληλογραφία Γ. Σεφέρη – Ζ. Λορεντζάτου. Αλλά δεν είχα ασφαλώς -όπως πολλοί νεότεροι, υποθέτω- την πρώτη έκδοση της μετάφρασης του Ζήσιμου Λορεντζάτου. Ατυχώς για μένα, καθ’ ότι ευρισκόμενος ως γιατρός εις υπηρεσίαν υπαίθρου, δεν έλαβα γνώση ούτε της δεύτερης έκδοσης, του 1978 από τη Λέσχη. Τις μεταφράσεις των: Τ. Κόρφη. Ν. Σημηριώτη και Η. Κυζηράκου δεν τις είδα ποτέ, απλώς πληροφορήθηκα την ύπαρξή των από το εισαγωγικό σημείωμα του Τάκη Μενδράκου στη δική του μετάφραση. Ακόμα και σήμερα δεν έχω δει καμία. Αγνοώντας λοιπόν κάθε προηγούμενη μεταφραστική προσπάθεια και πιστεύοντας πως μόνον ο Ζ. Λορεντζάτος είχε ασχοληθεί (το 1948), μου φάνηκε ελκυστική η ιδέα ν’ αποπειραθώ μια νέα μετάφραση της «Κατάη». Έτσι από τις αρχές του 1994 άρχισα τη δική μου προσπάθεια με συνεργό μόνον το αγγλικό κείμενο. Προχωρούσα αργά με πολλές επιφυλάξεις και αμφιβολίες για το δόκιμον του εγχειρήματος, οπότε εμφανίστηκε τρία περίπου χρόνια αργότερα η μετάφραση του Τ. Μενδράκου από τις εκδόσεις Άγρα. Τότε βρισκόμουν στο 15ο ποίημα της «Κατάη» και το γεγονός αυτό με αποθάρρυνε ως προς την όποια προοπτική της δικής μου δουλειάς. Ύστερα από την πρώτη ψυχρολουσία, συνέκρινα τη δική μου εργασία με εκείνη του Τ. Μενδράκου και βρήκα αρκετές, αλλά κυρίως σημαντικές, διαφορετικές προσεγγίσεις. Σε μια συζήτησή μου με το Λαρισαίο ποιητή Άγγελο Πετρουλάκη για την εμπλοκή μου στη μετάφραση της «Κατάη» μου αποκάλυψε πως κατείχε τη δεύτερη έκδοση (του 1978) της μετάφρασης του Λορεντζάτου. Μου τη δάνεισε, τη φωτοτύπησα, και διέθετα πλέον ακόμα ένα συγκριτικό μέγεθος. Είδα πως η δική μου μετάφραση βρισκόταν πιο κοντά σ’ εκείνη του Ζ. Λορεντζάτου ως προς το λυρικό μέρος, αλλά μακράν ως προς το γλωσσικό στοιχείο. Έβρισκα δηλαδή πως η γλώσσα του Λορεντζάτου (και απολύτως δικαιολογημένα για την εποχή που εμφανίστηκε) υπάκουε στις απαιτήσεις εκείνης της δημοτικής που τότε ακόμα έδινε σκληρό αγώνα εναντίον της «επίσημης» καθαρεύουσας του ελληνικού κράτους… Κάποιες λέξεις και εκφράσεις μου φαίνονταν να ηχούν περίεργα, ενώ σήμερα, πιστεύω, η γλώσσα μας (η επίσημη πια δημοτική) έχει «λειανθεί» αρκούντως και «ισορρόπησε», αποδεχόμενη τα όσα λόγια στοιχεία εξυπηρετούν το γραπτό ή τον προφορικό της λόγο. Το αντίθετο, έχω τη γνώμη, συμβαίνει με τη μετάφραση του Τ. Μενδράκου. Ενώ δηλαδή η γλώσσα του είναι η σημερινή δημοτική, η τόσο οικεία στην ακοή μας, το λυρικό της στοιχείο ενίοτε θυσιάζεται προς όφελος της πλησιέστερης νοηματικής απόδοσης. Εντέλει έμεινα με την εντύπωση -υποκειμενική ασφαλώς- πως η δική μου μετάφραση προσπαθεί να «διασώσει» το λυρικό στοιχείο (πρωταρχικό ζητούμενο στην ποίηση) και τη φρεσκάδα του σημερινού γλωσσικού μας εργαλείου. […] (Από τον πρόλογο του Κώστα Λάνταβου)

Εκλογή ποιημάτων 1915-1966
Pierre Reverdy
Εισαγωγή-Μετάφραση: Τάκης Βαρβιτσιώτης
… Για να ανακεφαλαιώσω θα μπορούσα να ονομάσω τον Ρεβερντύ έναν μάρτυρα της ποίησης, θα θελα ακόμα να εκφράσω την έκπληξή μου για την αδικία που του έχει γίνει από τους συγχρόνους του και από τους ιστορικούς της λογοτεχνίας, άσχετα κι αν ο ίδιος επεζήτησε να μείνει ένας άγνωστος ποιητής έχοντας για μόνη επικοινωνία του με τον κόσμο, το άνοιγμα ενός ωοειδούς φεγγίτη, «Θεέ μου, βοήθησε να μείνω ένας άγνωστος ποιητής». Όσον αφορά τη σημασία και την απήχηση που μπορεί να έχει το έργο του Ρεβερντύ στην Ελλάδα, θέλω να σημειώσω πως αν η ελληνική ποίηση δεν έπαψε ποτέ να εγκωμιάζει το θαύμα της ζωής, ωστόσο δεν ελησμόνησε, και ιδιαίτερα κατά τη βυζαντινή εποχή, το μερίδιο της αιωνιότητας που εμπεριέχεται στη ζωή. Από αυτή την άποψη, ο Ρεβερντύ, με το μάθημα που μας δίνει της αυστηρότητας και της λιτότητας, της σιωπής και της μετριοφροσύνης, με το ιδεώδες του μιας αδιάφθορης ομορφιάς («να γράψω το ωραιότερο ποίημα του κόσμου»), με την προμηθεϊκή του αντίληψη για την ποίηση που είναι για αυτόν «το πιο υψηλό και το πιο αποτελεσματικό μέσο απολύτρωσης που έθεσε σε ενέργεια ο άνθρωπος για να πραγματοποιήσει, παρ’ όλες τις υποδουλωτικές απαιτήσεις της φύσης, το μυθικό του πεπρωμένο», με την προσήλωσή του στην αίσθηση του ανθρωπίνου (ταυτότητα του ποιητικού πεπρωμένου με το ανθρώπινο πεπρωμένο) συνδέεται με την καλύτερη ελληνική παράδοση…

Αντίνοος
Φερνάντο Πεσσόα
Δίγλωσση έκδοση
To 1901 είναι η χρονιά που ο Πεσσόα γράφει τα πρώτα του ποιήματα στα αγγλικά. Αρχίζει να συνθέτει τον «Αντίνοο» στα 1915 και τον δημοσιεύει στα 1918. Κάπου ο ίδιος σημειώνει «ο Αντίνοος μπορεί να χαρακτηριστεί άσεμνο» ποίημα, και πως σ’ αυτό εκφράζεται «πολύ ωμά». Ο ποιητής αρχίζει την εκτενή ποιητική του σύνθεση από τη στιγμή που ο Αντίνοος είναι ήδη νεκρός. Η ιστορία του ομολογημένου και σφοδρού έρωτα μεταξύ του αυτοκράτορος Αδριανού και του νεαρού Βιθυνού (φλογερού και σφοδρού κυρίως από την πλευρά του Αδριανού) είναι διάσημη και περιγράφεται κατά μοναδικό και αξεπέραστο τρόπο από την Μαργκερίτ Γιουρσενάρ στο μεγάλο και πιο διάσημο έργο της «Αδριανού απομνημονεύματα». Πως ξεκίνησε αυτό το παράφορο πάθος μεταξύ του μεσήλικα αυτοκράτορα και του νεαρότατου Αντίνοου, πως εξελίχτηκε και με ποιον τρόπο κατέληξε αφήνουν αδιάφορο τον Πεσσόα. Ο δικός του Αντίνοος αρχίζει από τον πνιγμό του νεαρού καλλονού στα νερά του Νείλου και μετέπειτα. Το σώμα του νεκρού Αντίνοου μεταφέρεται στην Έπαυλη του Αδριανού στην Αλεξάνδρεια και τοποθετείται πάνω σε «χαμηλό ανάκλιντρο». Αυτό ακριβώς είναι το σημείο εκκίνησης του Πεσσόα.

Ρέκβιεμ
Achmatowa A. Anna
Ρέκβιεμ για ένα λαό που στενάζει κάτω από το ζυγό του δυνάστη. Ρέκβιεμ, ένας ύμνος στον άνθρωπο, που μέσα στη δίνη της ιστορίας επιμένει να αντιστέκεται και να νικάει. Ρέκβιεμ, ένα ποίημα σ’ εκείνους που κατέβαλαν το τίμημα της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας, της ελπίδας. Ρέκβιεμ, μια μεταγραφή άφατων συναισθημάτων. Ρέκβιεμ, η μυστική συνταγή του νόστου. Ρέκβιεμ, ο καθοδηγητικός ρόλος της μνήμης στη ζωή των ανθρώπων και των κοινωνιών. Ρέκβιεμ, η κραυγή των θυμάτων, η συγχώρεση των θυμάτων, η σιωπή μετά τον διάλογο με την τρέλα των θυτών.

Σύννεφο με παντελόνια
Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι
Ακροβάτης στις πιο ακραίες πραγματικότητες, ο νυμφίος του Έρωτα, της επανάστασης και του θανάτου καταθέτει τον προσωπικό χάρτη των αισθημάτων του ποτισμένο τις αναθυμιάσεις των αναμνήσεών του. Νομάς ο ίδιος, ρουφούσε το μέλλον και μεθούσε από το παρελθόν, κρυφακούγοντας πάντα το παραμιλητό της Μούσας του. «Σύννεφο με παντελόνια», ένα παιχνίδι Έρωτα και Αγωνίας. «Σύννεφο με παντελόνια», αγκομαχητό πριν από την αδυσώπητη σιγή. «Σύννεφο με παντελόνια», η αίγλη του ονείρου και η εν κενώ αναμονή. Ο Μαγιακόφσκι αρνήθηκε την επιδοτούμενη επανάσταση και φλερτάροντας εναγωνίως με τη σιωπή του Έρωτα καταθέτει ως άσωτος μνηστήρας την εξομολόγησή του μέσα στο εκτυφλωτικό φως της ψυχής του. Ο Μαγιακόφσκι γελάει βροντερά από τα ερείπια των αστερισμών, γνωρίζοντας πολύ καλά πώς ήταν άντρας, μα και συνάμα ένα σύννεφο με παντελόνια που θα τραγουδάει αιώνια στις σιωπές του φεγγαριού.
Το βιβλίο περιλαμβάνει κείμενα που έχουν γράψει για τον Μαγιακόφσκι οι : Μπόρις Πάστερνακ, Μαρίνα Τσβετάγιεβα, Ίγκορ Σεβεριάνιν καθώς και ένα αυτοβιογραφικό κείμενο του Μαγιακόφσκι με τίτλο «Εγώ, αυτοπροσώπως»

Ultimatum
Φερνάντο Πεσσόα
Η ηθική της δύναμης και άλλα σημαντικά κείμενα
Για πρώτη φορά το κείμενο του Φερνάντο Πεσσόα, «Ultimatum», θεωρείται ένα από τα πλέον βίαια του όλου έργου του, μεταφράζεται στα ελληνικά και παρουσιάζεται στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Ο Πεσσόα, επηρεασμένος από το Μανιφέστο του Φουτουρισμού, δημοσίευσε το «Ultimatum» στο πρώτο και μοναδικό τεύχος της επιθεώρησης «Φουτουριστική Πορτογαλία», το οποίο και κατασχέθηκε από την αστυνομία τον Νοέμβριο 1917. Είναι ένα μαχητικό κείμενο, που αρχίζει σαν λίβελος και καταλήγει σαν σύμβολο πίστης. Είναι γραμμένο σε ένα στυλ επιδεικτικό, διδακτικό, με λογικούς συλλογισμούς και αλγεβρικούς τύπους, εντελώς αρνητικό, σε σημείο που να θεωρείται παρανοϊκό. Ο Πεσσόα καταγγέλλει την «γενική χρεοκοπία των λαών και των πεπρωμένων τους» και οικτίρει τους καιρούς του για την παντελή έλλειψη ανθρώπινου μεγαλείου. Και τούτο γιατί δεν βλέπει γύρω του τίποτα άλλα παρά μόνο μετριότητα. Σκοπός δεν είναι μόνο η αφύπνιση της Πορτογαλίας, αλλά και η οικοδόμηση της Ευρώπης και η σωτηρία της Δύσης από τον πολιτισμικό μαρασμό. «Αναγνωρίζοντας την αλήθεια σαν αλήθεια, και συγχρόνως σαν λάθος, ζώντας τα αντίθετα, χωρίς να το δέχεσαι, νιώθοντας τα πάντα με κάθε τρόπο, και στο τέλος να μην είσαι τίποτα άλλο παρά μόνο η διάνοια του κάθε τι, όταν ο άνθρωπος υψώνεται σε μία τέτοια κορυφή, είναι ελεύθερος όπως σε όλες τις κορυφές, μόνος όπως σε όλες τις κορυφές, ενωμένος με τον ουρανό, με τον οποίο δεν είναι ποτέ ενωμένος, όπως σε όλες τις κορυφές.» Φερνάντο Πεσσόα
There are no reviews yet.