Νo me olviden

Αλφονσίνα Στόρνι

Μη με ξεχάσετε στο φιλιατρό της λήθης

Απόδοση στα ελληνικά: Νιαβής Πάνος

Στην απαλή την αμμουδιά που τη χαϊδεύει η θάλασσα η κομψή σου περπατησιά δεν θα αποτυπωθεί ξανά, μόνο μια ατραπός θλίψης και σιωπής έρχεται από τα βαθυγάλανα νερά του Πόντου. Μονάχα ένα μονοπάτι από πίκρες ανείπωτες πέτρωσε ως αλισάχνη στην άμμο. Ο Θεός ξέρει καλά τις πίκρες που σε συντρόφευσαν και ποιοι παλιοί καημοί έκλεψαν τη φωνή σου, τον ύπνο σου τον παντοτινό τον νανουρίζει το τραγούδι του αχού των κοχυλιών της θάλασσας. Το νανούρισμα του κοχυλιού, που έρχεται απ’ το σκοτεινό βυθό του Πόντου. Πού πας κεκοιμημένη Αλφονσίνα με τη μοναξιά σου; Ποια νέα ποιήματα πήγες να εμπνευστείς; Με γλώσσα αρχέγονη, του αγέρα και του αλατιού ερωτοτροπεί η ψυχή σου, την ξεμυαλίζεις και την οδηγείς πέρα στη χώρα των ονείρων, κεκοιμημένη Αλφονσίνα, ντυμένη θάλασσα. Πέντε μικρές σειρήνες θα σε πάνε για να διαβείς τη στράτα των φυκιών και των κοραλλιών και φωσφορίζοντα αλόγατα του Πόντου θα τροχάζουν συνοδειά σου ενώ οι ένοικοι του βυθού θα χαριεντίζονται μαζί σου. «Χαμηλώστε λίγο ακόμη το φως της λάμπας, άσε με παραμάνα μου επιτέλους να πλαγιάσω. Και αν με ζητήσει, μην του πεις πού είμαι, πες του, η Αλφονσίνα έφυγε, και πίσω δε γυρίζει. Πού πας κεκοιμημένη Αλφονσίνα με τη μοναξιά σου; Ποια καινούργια ποιήματα πήγες να εμπνευστείς; Μια φωνή αρχέγονη της αρμύρας και τ’ ανέμου συνταράζει τα στήθη σου και σε καλεί κι συ χάνεσαι όπως αφανίζονται τα όνειρα κεκοιμημένη Αλφονσίνα, ντυμένη θάλασσα.