Σύναξη 148

Γιατί νά ’ναι δύσκολο τὸ νὰ εἶσαι χριστιανός; Γιὰ μιὰ σειρὰ λόγων, καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα ἐπειδὴ εἶναι βαρὺ ρῆμα τὸ «εἶμαι»! Δυσκολία εἶναι, πρῶτα ἀπ’ ὅλα, ὁ Χριστιανὸς νὰ ἀντέξει τὸ ἴδιο του τὸ Εὐαγγέλιο. Νὰ μὴν ἀναπαυθεῖ, δηλαδή, στὴν εὐκολία οἱασδήποτε εἰδωλολατρίας. Δυσκολία εἶναι νὰ ἐπιμένεις ὅτι εἶναι ἄφρων ἐκεῖνος τὸν ὁποῖο τὰ συστήματά μας θεωροῦν ὡς τὸν κατ’ ἐξοχὴν σώφρονα. Δυσκολία εἶναι τὸ νά ’χει ὁ χριστιανὸς κορώνα στὸ κεφάλι του τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης, παρ’ ὅλο ποὺ αὐτὴ ἀκούγεται ἐξωπραγματικὴ στὶς κοινωνίες. Τὸ μίσος γὰρ εἶναι εὐκολότερο, καὶ τὸ ἄνευ ἀγάπης δίκαιο εἶναι λογικότερο. Τὸ νά ’σαι, λοιπόν, ὄντως αὐτὸ ποὺ δηλώνεις, θέλει κόπο, ἄσκηση ἀδιάκοπη, φιλότιμο ἀνύστακτο. Ἀλλὰ κι αὐτὰ ὄχι ἀπὸ μόνα τους, σὰν κινήσεις τάχα αὐτοβελτίωσης. Κόπος, ἄσκηση, ἀγρύπνια καὶ φιλότιμο εἶναι σκαλιὰ πρὸς μιὰ συνάντηση μὲ τὸν Ἄλλον. Ἀποτελοῦν τὰ ξεκλειδώματα τὰ ὁποῖα εἶναι στὴ δική σου εὐθύνη νὰ κάνεις, ὥστε νὰ ξενοδοχήσεις τὸν Θεὸ ποὺ ἀνατρέπει καὶ μεταμορφώνει. Τὸ νὰ εἶσαι Χριστιανὸς σημαίνει ἁπλούστατα νὰ γίνεσαι ἀδιάκοπα! Δυσκολία εἶναι τὸ νὰ μὴν ξεχαστεῖ ὁ χριστιανὸς στοὺς ὄμορφους δρόμους τῶν παραδόσεων, καὶ ξεχάσει Αὐτὸν ποὺ καί συνοδοιπόρος του εἶναι καί στὸ τέρμα τοῦ δρόμου τὸν περιμένει. Νὰ μὴν ξεχάσει, κοντολογίς, τὸν Θεὸ ὡς ὑποκείμενο ζωντανό, ἐλεύθερο καὶ δρῶν. Δυσκολία εἶναι νὰ ζεῖς μέσα στὸν κόσμο τὴ ζωὴ Αὐτοῦ τὸν ὁποῖον ἐμπιστεύεσαι ὡς Κύριό σου, καὶ νά ’σαι ἕτοιμος νὰ διωχτεῖς ὅπως διώχτηκε ἐκεῖνος. Καὶ ἴσως ἡ μεγαλύτερη δυσκολία εἶναι νὰ μὴ μιζεριάζεις μὲ τὶς δυσκολίες, ἀλλὰ νὰ τὶς ζεῖς ὡς κοιλοπόνημα τῆς πιὸ ἀτσιγγούνευτης χαρᾶς. Εἶναι ἡ χαρὰ τὴν ὁποία δίνει ὁ ἀγαπημένος, ὑποσχόμενος τὸν θάνατο κάθε θανάτου, μὲ τὴν πράξη τῶν χριστιανῶν νὰ συνεργεῖ σ’ αὐτὸ τὸν ζωοφόρο θάνατο (ὅταν οἱ χριστιανοί –τὸ ξαναλέμε– εἶναι χριστιανοί). Τελικά, εἴμαστε καλεσμένοι στὸ πανηγύρι μιᾶς ἀντινομίας! Ὁ ζυγὸς εἶναι ζυγός, καὶ τὸ φορτίο φορτίο! Ἀλλὰ ζυγὸς ἁπαλὸς καὶ φορτίο ἐλαφρύ.

Τὸ ἀφιέρωμά μας τὸ ἀνοίγει ὁ μέγας π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, δείχνοντας τὴ λυτρωτικὴ δυσκολία ποὺ φωλιάζει στὰ ἔγκατα τῆς χριστιανικῆς πίστης. Ὁ Ἀνδρέας Ἀλεξόπουλος καὶ ὁ Ἄγγελος Γουνόπουλος στὴ συνέχεια παρουσιάζουν δύο μορφὲς πιστὲς μέχρι μαρτυρίου (τὴν Ὀρθόδοξη ἁγία Μαρία Σκομπτσόβα καὶ τὸν Ρωμαιοκαθολικὸ ἅγιο Ὄσκαρ Ρομέρο). Ὁ π. Θεοδόσιος Μαρτζοῦχος προσεγγίζει τὶς δυσχέρειες τῆς πνευματικῆς πατρότητας καὶ ὁ Ράστκο Γιόβιτς τοὺς πειρασμοὺς τῶν εἰδώλων.

Κάθε τεύχος της της Σύναξης (από το τ. 81 κι έπειτα) συνοδεύεται από ένα Ένθετο Τέχνης. Με τον τρόπο αυτό επιχειρείται ένας διάλογος με την τέχνη, ή μια σπουδή, αν προτιμάτε – μια αφορμή σίγουρα να γνωρίζουμε την Ορθοδοξία μέσα από ό,τι γέννησε (και γεννά) το καλλιτεχνικό αισθητήριο των ορθοδόξων.

Η ρήξη με το μηδέν (2η Έκδοση)!   Βιβλίο Θανάση Παπαθανασίου «Η ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΟ ΜΗΔΕΝ – Σφηνάκια Πολιτικής Θεολογίας».

synaxi-148