Σύναξη 149

synaxi 149

Μὲ τὸ τεῦχος αὐτὸ ἐπιχειροῦμε ξανὰ κάτι σὰν ἐγχείρηση στὸ ἴδιο μας τὸ σῶμα. Κάτι, δηλαδή, σὰν χειρουργικὴ ἐπέμβαση, ὄχι ἀπὸ τὴ «βολικὴ» θέση τοῦ χειρουργοῦ σὲ σῶμα ἄλλου. Aλλὰ ἀπὸ τὴν ἄβολη θέση τοῦ νὰ γίνεσαι ταυτόχρονα χειρουργὸς καὶ ἐγχειριζόμενος. Ἐπιχειροῦμε νὰ ἐπικεντρώσουμε σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ζωτικὰ ὄργανα τοῦ Ὀρθόδοξου ἐκκλησιαστικοῦ σώματος (τοῦ ὁποίου εἴμαστε μέλη συγχαίροντα καὶ συμπάσχοντα): στὴ συνοδικότητα. Καὶ λέμε ὅτι τὸ ἐπιχειροῦμε ξανά, διότι ἡ ἔγνοια μας γιὰ τὴ συνοδικότητα εἶναι πάγια κι ἔχει ἐκφραστεῖ σὲ πολλὰ τεύχη. Σὲ ποικίλες συγκυρίες – ἄλλοτε σὲ νηνεμία καὶ ἄλλοτε σὲ τρικυμία. Κι αὐτό, διότι τὰ προβλήματα τῆς συνοδικότητας στὸν Ὀρθόδοξο κόσμο μακροημερεύουν. Καὶ ἐντέλει δείχνουν ὅτι ἡ ἐκκλησιολογία δὲν εἶναι ζήτημα ποὺ ἔκλεισε στὸν 20ὸ αἰώνα. Στὸ τεῦχος αὐτό, λοιπόν, θὰ ψηλαφήσουμε κάποια ζητήματα, καὶ σὲ προσεχὲς τεῦχος ἄλλα, προσπαθώντας νὰ μὴ γενικολογοῦμε, ἀλλὰ νὰ εἴμαστε ὅσο πιὸ συγκεκριμένοι γίνεται. synaxi 149

Συνοδικότητα, ὡς γνωστόν, σημαίνει τὴν πορεία μιᾶς συντροφιᾶς· σημαίνει τὸ νὰ πορεύεσαι μαζί. Ἐξαιρετικὴ λέξη γιὰ νὰ σημάνει προτάγματα ἀποφασιστικῆς σημασίας: Ἀφ’ ἑνὸς τὴν ὑπόμνηση ὅτι «οὐ[κ] ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν», καὶ ἀφ’ ἑτέρου τὴν ἀξίωση τοῦ Χριστοῦ, «ἔσεσθέ μοι μάρτυρες […] ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς». Αὐτὸ σημαίνει ὅτι οἱ ἐκκλησίες δὲν εἶναι μόνο λατρεύουσες κοινότητες. Δὲν εἶναι μόνο πιστεύουσες κοινότητες· ὀφείλουν νὰ εἶναι καὶ πορευόμενες κοινότητες. Πορευόμενες ὅμως ὄχι κατὰ τὸ δοκοῦν, ἀλλὰ μὲ τὰ κριτήρια τοῦ Χριστοῦ. «Kαὶ ἡ lex orandi καὶ ἡ lex credendi». Επαναλαμβάνω, «προϋποθέτουν καὶ συνυπονοοῦν τὴ lex sequendi, τὸ νὰ ἀκολουθεῖς τὸν Ἰησοῦ Χριστό». Ἡ προσδοκία τῆς ἐσχατολογικῆς Βασιλείας σχετικοποιεῖ μέσα στὴν ἱστορία κάθε πόλη (καὶ κάθε αὐτοκρατορία, παλιὰ ἢ νέα ἢ ἐπίδοξη). Καὶ συνεπάγεται πράξη. Γεννᾶ δηλαδὴ τὴν εὐθύνη τῆς συνοδοιπορίας, εἴτε σὲ ἴσωμα, εἴτε σὲ ἀμφίκρημνους δρόμους. Καθ’ ὅσον, ὅπως ἔχει ἐπισημάνει ὁ μέγας Φλωρόφσκυ (ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ ὁποίου συμπληρώνονται φέτος 40 χρόνια). Τὸ «χιμαιρικὸ ὄνειρο τῆς “αἰώνιας Ρώμης”» παραδόξως τὸ ἔθρεψαν Χριστιανοί. Δηλαδὴ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι, ἀκριβῶς βάσει τῆς πίστης τους, θὰ ἔπρεπε νὰ μὴν ὑποκύπτουν στὴν ἀπατηλὴ γοητεία του – καὶ στὴ δίψα τοῦ ἡγεμονισμοῦ, τὴν ὁποία αὐτὸ ἐνσπείρει. Η ρήξη με το μηδέν (2η Έκδοση)!   Βιβλίο Θανάση Παπαθανασίου «Η ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΟ ΜΗΔΕΝ – Σφηνάκια Πολιτικής Θεολογίας».

synaxi 149