Σύναξη 161

Σαράντα χρόνια κι ένα τεύχος δρόμος…

Το πρώτο τεύχος της «Σύναξης» κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1982, σχεδόν είκοσι χρόνια πριν ξημερώσει ο 21ος αιώνας. Έτσι φέτος, τον Ιανουάριο του 2022, συμπληρώθηκαν σαράντα ολοστρόγγυλα χρόνια, με την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα να έχει ξεκινήσει! Αν μετρήσουμε αυτό τον δρόμο με τεύχη, έχουμε 160 γέννες. Σαράντα χρόνια αδιάλειπτου γεννοβολήματος κάθε τρεις μήνες.

Με το τεύχος ετούτο λοιπόν (το 161ο) ανοίγουμε το βήμα στα μετά τα σαράντα! Και γι’ αυτό, το ανοίγουμε με ένα αφιέρωμα που εξ ορισμού παραπέμπει στην βίωση του σήμερα με λαχτάρα για το μέλλον, όπως περίπου γίνεται μετά τον «σαραντισμό» στην εκκλησία: Είναι αφιέρωμα στα παιδιά, και ειδικότερα στη σχέση τους με την πίστη και με τον θεολογικό κόσμο των ενηλίκων. Σύναξη 161

Σαράντα χρόνια…

Επί σαράντα χρόνια (κι ένα τεύχος) η έγνοια είναι καθημερινή. Το κάθε τεύχος εμφανίζεται κάθε τρίμηνο, όμως οι αθέατοι κόποι είναι ασταμάτητοι. Δεν ξεχωρίζουν μέρα από νύχτα,  δεν διακόπτουν σε εγκλεισμούς ή νοσηλείες, πασχίζουν να πλουτίζουν όποτε ανταμώνουν αποτυχίες, απώλειες ή τραμπουκισμούς. Έτσι έχουν υπάρξει αυτά τα χρόνια, δρόμοι παντός καιρού, με ομορφιές μα και με κόστος. Ίσως μιαν άλλη στιγμή μιλήσουμε εξομολογητικά γι’ αυτά… Εδώ αρκεί να πούμε σε τι συνοψίζονται όλα αυτά. Συνοψίζονται λοιπόν σε δυο λέξεις: Χαρά και δέος! Σύναξη 161

Χαρά που τη νιώθουμε ως δώρο, δέος που βιώνουμε μπροστά σε κάτι μυστήριο. Χαρά και δέος, που κρατούν το φως τους αν κρατούν μακριά τους τον κομπασμό. Έκδοση περιοδικού σημαίνει ασταμάτητους πυκνούς σχεδιασμούς, και σχεδιασμός σημαίνει πειρασμό της αυταπάτης ότι τάχα διαφεντεύεις το μέλλον. Και γι’ αυτό είναι ανυπερθέτως απαραίτητο, οι σχεδιασμοί να εμβαπτίζονται στα ζώντα ύδατα μιας ιδιαίτερης άσκησης: στο να καταλαβαίνεις με τα μύχια της ύπαρξής σου το εύθραυστό σου, κι όμως να το παντρεύεις με τη λαχτάρα για το μέλλον, αλλά και πάλι χωρίς να δένεις κόμπο ο,τιδήποτε. Σύναξη 161

Είναι άσκηση στο να καταλαβαίνεις πως έχεις χίλιους λόγους να ευγνωμονείς για τόσες συναντήσεις, τόσες φιλίες που ολοένα αυγαταίνουν, τόσες αναμετρήσεις, τόσες διερωτήσεις, τόσους εκβραχισμούς. Πώς πέρασαν σαράντα χρόνια; Ειλικρινά, δεν μπορεί κανείς να το χωνέψει, ακόμα κι αν τα εικοσιτετράωρα αυτών των χρόνων τα ζει ήδη από την περίοδο που ο πρωτομάστοράς μας Παναγιώτης Νέλλας ετοίμαζε με χαρτί και μολύβι και συζητήσεις την εκκόλαψη της «Σύναξης». Και τώρα, όσοι ήμασταν τότε γύρω του και μαθητές στα εργόχειρά του, είμαστε σε ηλικία μεγαλύτερη απ’ αυτήν που είχε ο δάσκαλος όταν έφυγε – τόσο αιφνίδια! Δεν είπα, δέος; Δέος όμως και για κάτι ακόμη: για την ευθύνη σου να αρθρώνεις λόγο, ευθύνη λιπαινόμενη –μακάρι– απ’ την επίγνωση πως έχεις να δώσεις λόγο… Η προσευχή είναι η γραμματική των θεατών και των αθέατων κόπων…

Η ρήξη με το μηδέν (2η Έκδοση)!   Βιβλίο Θανάση Παπαθανασίου «Η ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΟ ΜΗΔΕΝ – Σφηνάκια Πολιτικής Θεολογίας».

Σύναξη 161