Μικρές Ανάσες (3η Έκδοση)

mikres anases

Περισσότερα για την Ελένη Καραγιάννη εδώ.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ: ΕΙΣΑΓΩΓΗ. Σε ποιους άλλους τόπους. Στον ήχο της μουσικής. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Αναμνήσεις και φαντασιώσεις. Χαρταετός στον ουρανό. Μ’ ένα άσπρο πουκάμισο. Συνήχηση. Και με φως και με θάνατον ακαταπαύστως. Εκ βαθέων. Από την αυτοκτονία στην αυτοκατάργηση. Η δύναμη του λόγου, η δύναμη της σιωπής. Η αμοιβή. Επέκεινα του τέλους. Αποχαιρετισμός. Η φαντασίωση του μαγικού. Παρεξήγηση. Γυναικεία κοντινότητα. Τα πεφτάστερα. Δώρα και αντίδωρα. Ο καθρέφτης.

mikres anases

«Μικρές Ανάσες», όπου η Ψυχολογία συναντά την Λογοτεχνία.

Με εμπνέουν οι άνθρωποι και οι ανθρώπινες ιστορίες. Με εμπνέει η αέναη επιθυμία ζωής που επιμένει παρά τις ατέλειες, γιατί ακριβώς πηγάζει από την ατέλεια. Με εμπνέει η αποδοχή, η ταπεινή συμφιλίωση με τα πράγματα που δεν μπορείς να αλλάξεις, ενώ θεριεύει η θέληση να επιμένεις να αλλάξεις εκείνα που μπορείς. Είναι ακριβώς η στιγμή που ελευθερώνονται οι δυνατότητες, καθώς έχουν αναγνωριστεί οι περιορισμοί. Τα έλλογα όντα πλάσθηκαν το ένα για το άλλο, έλεγε ο Μάρκος Αυρήλιος. Είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς ανθρώπινες σχέσεις. Λαχταράμε την κοντινότητα, ενώ ταυτόχρονα τη φοβόμαστε. Φοβόμαστε ότι θα μας πληγώσει ο άλλος, όταν του επιτρέψουμε να μπει στον μυστικό κήπο της ψυχής. Φοβόμαστε μήπως μας απορροφήσει, μήπως χάσουμε τον εαυτό μας, μήπως χάσουμε την ελευθερία μας. Φοβόμαστε μήπως η κοντινότητα αποκαλύψει τις ατέλειες και τα σκοτεινά σημεία μας, όμως ασυνείδητα γνωρίζουμε ότι μόνο μέσα από το καθρέφτισμα στα μάτια των άλλων θα γνωρίσουμε τον εαυτό μας.

mikres anases

Η υπερεμπλοκή οδηγεί πολλές φορές στη διακοπή σχέσης. Η διακοπή σχέσης και η απομόνωση οδηγεί με τη σειρά της στην υπερεμπλοκή. Λαχταρούμε ως άνθρωποι την κατανόηση, την αίσθηση του ανήκειν, το μοίρασμα της λύπης που λιγοστεύει και το μοίρασμα της χαράς που διπλασιάζεται. Πολύτιμο εργαλείο ο λόγος, καθώς παν ό,τι λεκτικοποιείται, εξανθρωπίζεται. Ψάχνουμε τις κατάλληλες λέξεις για να εκφραστούμε, ψάχνουμε τα ρήματα, τα επίθετα, τις μεταφορές. Όμως βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε ότι οι σωστές λέξεις παράγονται από επώδυνες εσωτερικές διεργασίες. Πώς να μιλήσουμε στον γονιό που αποχαιρετάει τη ζωή; Πώς να εκφράσουμε στο παιδί μας την αγάπη και το ενδιαφέρον μας, όταν παρεξηγεί τη στάση μας; Πώς να αγγίξουμε αυτά που μας δυσκολεύουν και απαιτούν διαπραγμάτευση; Γιατί, όπως λέει ο André Breton, «Μία λέξη κι όλα χάνονται, μία λέξη κι όλα σώζονται». Τότε, θυμάσαι, μου είπες εκείνη τη φράση, τότε που είχα απελπισθεί, τότε που δεν ήθελα να προσπαθήσω. Πού πάνε οι λέξεις, τι γίνονται τα λόγια… Η μνήμη διαλέγει επιλεκτικά τι θα θυμηθεί. (Διαβάστε το υπόλοιπο κείμενο σε Α΄Πρόσωπο στο diastixo.gr εδώ)

mikres anases