Κλινική του Εφήμερου. Μια ψυχαναλυτική προσέγγιση της Ανεστιότητας

kliniki tou efimerou

Ο Στυλιανός Φαρσαλιώτης είναι κλινικός ψυχολόγος και ψυχοθεραπευτής, διδάκτωρ κλινικής ψυχολογίας. Ξεκίνησε τις ακαδημαϊκές του σπουδές στην ψυχολογία στη Γαλλία, στο πανεπιστήμιο της Προβηγκίας (Aix-Marseille I). Στη συνέχεια, έλαβε μεταπτυχιακό δίπλωμα στην κλινική ψυχολογία και την ψυχοπαθολογία από το πανεπιστήμιο René Descartes του Παρισιού(Paris V).Είναι διδάκτωρ του τμήματος ψυχολογίας του Παντείου πανεπιστημίου και μέλος του εργαστηρίου ψυχοπαθολογίας και ψυχολογίας της υγείας(ΕΨΨΥ) που λειτουργεί στο ίδιο τμήμα, όπου παρέχει διδακτικό και ερευνητικό έργο. Εκπαιδεύτηκε και εξακολουθεί να δραστηριοποιείται μέχρι σήμερα σε θεσμούς ψυχικής υγείας με σημαντική συνεισφορά στα πεδία της κοινωνικής ψυχιατρικής και της ψυχαναλυτικά προσανατολισμένης θεραπευτικής πρακτικής. Εργάζεται παράλληλα ιδιωτικά με εφήβους και ενήλικες. Έχει ασχοληθεί με την κλινική προσέγγιση των κοινωνικά αποκλεισμένων ατόμων -και ιδιαίτερα των αστέγων και των προσφύγων. Αρχικά στο Παρίσι(ASM 13) και έπειτα στην Αθήνα, εκπονώντας επίσης διδακτορική έρευνα στον συγκεκριμένο τομέα.Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Εισαγωγή. Κεφάλαιο 1 – Εφήμερο, επισφάλεια και σύγχρονη κοινωνία. Κεφάλαιο 2 – Το πεδίο της ψυχοκοινωνικής κλινικής. Κεφάλαιο 3 – Στοιχεία ψυχαναλυτικής κατανόησης της ανεστιότητας. Κεφάλαιο 4 – Ανεστιότητα και ψυχικό τραύμα. Επίλογος. Βιβλιογραφία

Αναζητώντας την σημασία του όρου «εφήμερος» σε ένα γενικό λεξικό, οδηγούμαστε αβίαστα στην διαπίστωση ότι το χρονικό κριτήριο αποτελεί τον κεντρικό άξονα γύρω από τον οποίο συναρθρώνονται οι διάφορες απαντήσεις που συναντάμε κατά την προσπάθεια αυτή. Με άλλα λόγια, ως «εφήμερο» ορίζεται, πρώτα απ’ όλα, αυτό του οποίου η χρονική διάρκεια είναι περιορισμένη. Σύντομη ή, σε ακραίες περιπτώσεις, ακόμα και στιγμιαία. Η ιδιότητα του εφήμερου χαρακτηρίζει συνεπώς αντικείμενα ή/και καταστάσεις προσωρινές. Περαστικές, κύριο γνώρισμα των οποίων είναι η παροδικότητα τους, δηλαδή, η απουσία μονιμότητας και ανθεκτικότητας στον χρόνο. Πρόκειται για το πρόσκαιρο -όπως μια «εφήμερη δόξα» που περνά, χάνεται και ξεχνιέται γρήγορα ή μια «εφήμερη ευτυχία» που διαρκεί. Περισσότερο ή λιγότερο, μέχρι να έρθει αναπόφευκτα η μία ή η άλλη ατυχής περίσταση να την διαταράξει- σε αντίθεση με το μόνιμο, το σταθερό, το διαρκές ή το αιώνιο.

Ο Ελληνικός Εμφύλιος- Μία ψυχαναλυτική προσέγγιση

kliniki tou efimerou