Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια (72η Έκδοση)

15 κριτικές για Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια (72η Έκδοση)

1. armosbooks– 25 Ιουλίου, 2017

   Αιμιλία Αντωνογιαννάκη
   Πολύπλοκα θέματα που αφορούν όλους μας,δοσμένα με απλό και κατανοητό τρόπο!

2. armosbooks– 25 Ιουλίου, 2017

   Ιλιάνα Παπαδάκη
   Ένα βιβλίο που μπορεί να συντροφέψει κάθε άνδρα ή γυναίκα που ονειρεύεται να γίνει γονιός και να συμβουλέψει τη νέα μητέρα και τον πατέρα. Οι ερωτήσεις καθημερινών ανθρώπων μαζί με τις αντίστοιχες απαντήσεις του γιατρού ολοκληρώνουν τις πρακτικές γνώσεις του αναγνώστη πάνω στην ανάπτυξη του εμβρύου και του μωρού και τη σχέση που είναι υγιές να αναπτύξουν γονείς-παιδιά. Για να επανδρωθούν οι μελλοντικές γενιές με πιο ισορροπημένους και ψυχικά υγιείς ανθρώπους. Με ανθρώπους λιγότερο εξαρτημένους από αντικαταθλιπτικά φάρμακα, οι οποίοι να κατακτούν την επίγνωση και την αποδοχή του εαυτού τους μέσα από ομαλές διαδικασίες.

3. armosbooks– 25 Ιουλίου, 2017

   ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΟΙΜΕΝΙΔΟΥ
   Ενα υπεροχο,απλο καισυγχρονως συνθετο βιβλιο,ιδιαιτερα χρησιμο ομως.Τι να σκεφτει κανεις πρωτα;Τα λαθη που εχει κανει αθελα του σαν γονιος ή να κλαψει οταν αντιληφθει το αναποφευκτο του χαρακτηρα του οταν αναπολησει τη δικη του παιδικη ηλικια;Πονος και γνωση,αισιοδοξια και κουραγιο για αλλαγη.Αυτο αποκομισα και το εχω συστησει και δωρισει σε ατομα που εκτιμω.

4. armosbooks– 25 Ιουλίου, 2017

   Γρηγόριος Δαβράζος
   Το βιβλίο αυτό είναι ΙΔΑΝΙΚΟ κατά τη γνώμη μου για αυτούς που πρόκειται να παντρευτούν καθώς και για νέα ζευγάρια που πρόκειται να αποκτήσουν παιδιά. Τους βοηθά να αποφύγουν χοντρά λάθη στην ανατροφή των παιδιών τους. Λάθη με πολύ δυσάρεστες επιπτώσεις για την μελλοντική ψυχική αλλά και σωματική υγεία των παιδιών τους. Δεν θεωρώ όμως ότι θα βοηθήσει ένα ενήλικα στην υπέρβαση των προβλημάτων του. Προβλημάτων που λίγο ή πολύ οφείλονται στα πρώτα χρόνια ζωής τους. Το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να τον προβληματίσει και να τον κάνει πιο ευαισθητοποιήμενο όταν γίνει γονιός. Τέλος είναι βιβλίο ευανάγνωστο, που δεν κουράζει τον αναγνώστη και το διακρίνει μια αμεσότητα. Όποιος το διαβάσει δεν θα το μετανιώσει.

5. armosbooks– 25 Ιουλίου, 2017

   Marina Germanou
   Διαβάζοντας το βιβλίο αυτό νοιώθεις ενοχές ανακαλύπτοντας την αλήθεια και πόσο πικρή αλλά δίκαιη είναι αυτή. Το ασυνείδητο της ψυχής μας είναι ο κυριότερος παράγοντας που δεν μας αφήνει να πράττουμε συνηδειτά και αυτό θέλει πραγματική δουλειά.

6. armosbooks– 25 Ιουλίου, 2017

   Γιωργος Οικονομου
   Αρκετά ενδιαφέρον αλλά και ενοχικό. Πως να φορετώσεις όλα στους γονείς για τους πρωτους μηνες της ζωής όταν δεν υπάρχει η αντίστοιχη παιδεία;

7. armosbooks– 25 Ιουλίου, 2017

   sissy dr
   ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΗΛΙΣΕ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΝΑ ΑΠΟΔΕΚΤΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΟΥ.

8. armosbooks– 25 Ιουλίου, 2017

   ΜΑΡΙΑ ΚΥΡΚΟΥ
   ΕΙΧΑ ΔΕΙ ΣΤΗΝ Τ/V TON ΚΥΡΙΟ ΓΙΩΣΑΦΑΤ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΠΕΡΙΠΟΥ 2 ΧΡΟΝΙΑ. ΑΚΟΥΓΑ ΜΕ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΡΑΤΟΥΣΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ (ΟΣΟ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΑ) ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΕΝΗ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΟΡΟΛΟΓΙΕΣ. ΑΝΑΜΕΝΩ ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ..

9. armosbooks– 25 Ιουλίου, 2017

   Αγγελική Γκόγκου
   Έχω ενθουσιαστεί,το διάβασα και θα το ξαναδιαβάσω!

10. armosbooks– 25 Ιουλίου, 2017

    ΑΡΓΥΡΗΣ ΖΑΡΚΙΝΟΣ
    Κατά τη γνώμη μου, είναι ένα από τα πέντε καλύτερα βιβλία που εκδόθηκαν το 2010… Θα έλεγα πέραν της δεδομένης επιστημονικής του ιδιότητας, είναι ακόμα πιο χρήσιμο στον μέσο απλό αναγνώστη… Σε οδηγεί σε σκέψεις αναθεώρησης πολλών πραγμάτων, όσον αφορά τους προγόνους σου, εσένα και τους απογόνους σου… Ένας πραγματικός σύντομος, απλός και απόλυτα προσιτός οδηγός ζωής…

11. armosbooks– 25 Ιουλίου, 2017

    Άλκης Γαλδαδάς, Protagon.gr
    «Το παιδί είναι ο πατέρας του ενηλίκου». Αυτή τη σκοτεινή φράση του Freud προσπαθεί να εξηγήσει μαζί με άλλα, που αφορούν την ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη του παιδιού, στις 170 περίπου σελίδες του βιβλίου του «Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια» (εκδόσεις Αρμός, 3η έκδοση), ο Ματθαίος Γιωσαφάτ, ψυχίατρος και ψυχαναλυτής. Αν και κάθε άλλο παρά καλές σχέσεις έχω με την Ψυχανάλυση και τους ψυχαναλυτές, πήγα εκείνο το βράδυ που γινόταν η παρουσίαση του βιβλίου διότι με ενδιέφερε το θέμα και ομολογώ ότι δεν έχασα. Γνώρισα έναν ήρεμο ασπρομάλλη πια γιατρό, ιδρυτή του τμήματος Παιδοψυχολογίας στο Νοσοκομείο Παίδων Πεντέλης, που έχουν δει πολλά τα μάτια του στην Αγγλία και εδώ και έχει ακόμη περισσότερα να διηγηθεί, σε μια πολύ απλή γλώσσα, σχετικά με τη συμπεριφορά των ανθρώπων όταν φτιάχνουν οικογένεια. Και ακόμη χειρότερα, όταν αποκτούν παιδιά αλλά αποδεικνύεται τότε ακριβώς ότι δεν είχαν τα προσόντα γι αυτό. Διότι, αν πιστέψουμε έστω και λίγο την ψυχαναλυτική προσέγγιση σε συνδυασμό με κάποια από τα νεώτερα δεδομένα των νευροεπιστημών, από το πώς μας φέρθηκαν οι γονείς μας τους πρώτους δώδεκα μήνες περίπου καθορίζεται το πώς θα πορευτούμε στις σχέσεις μας μετά από είκοσι και τριάντα χρόνια, με όποιους διαλέξουμε για δικούς μας συντρόφους και με τα όποια παιδιά θα αποκτήσουμε. Ο ενήλικος εαυτός μας είναι αποτέλεσμα του παιδιού που ήμασταν κάποτε, προσπαθεί να εξηγήσει ο Ματθαίος Γιωσαφάτ. Εμπειρίες από τους δώδεκα πρώτους μήνες της ζωής μας, που νομίζουμε χαμένες, αφού σε καμία ηλικία δεν πολυθυμόμαστε το τι μας συνέβαινε όντας μόλις τριών και τεσσάρων μηνών, καθορίζουν προσωπικότητα και συμπεριφορές στην ενήλικη ζωή μας! Η συμπεριφορά της μητέρας τον πρώτο χρόνο ζωής και του πατέρα από τον δεύτερο εντυπώνονται λες σαν γραφή σε πλάκα από νωπό πηλό που ψήνεται στη συνέχεια χωρίς τη δική μας θέληση. Και κάποια στιγμή, που αρχίζουμε να δημιουργούμε σοβαρές ερωτικές σχέσεις, όλες αυτές οι χαραγματιές εμφανίζονται και αποκτούν νόημα. Τη σεξουαλικότητα, την ανάγκη για δεσμό με άλλο πρόσωπο και την επαφή με άλλο σώμα την κουβαλούμε από τη στιγμή της γέννησής μας. Τον πρώτο χρόνο η σεξουαλικότητα είναι στοματικής μορφής, δηλαδή γύρω από το στόμα του παιδιού και το βοηθάει να ψάχνει με μανία το στήθος της μητέρας του άρα και την επιβίωσή του. Την ίδια στιγμή έχει ανάγκη και από χάδια, πολλά χάδια. «Η έλλειψή τους είναι η βασικότερη αιτία συζυγικής δυσαρμονίας αργότερα», γράφει ο Ματθαίος Γιωσαφάτ. Τον επόμενο χρόνο η σεξουαλικότητα γίνεται εντονότερη στον πρωκτό και την ουρήθρα. Αν το παιδί είναι ευχαριστημένο με τη μαμά του τον μπαμπά του ή έστω τη νταντά του τότε τους δίνει τα κόπρανα και τα ούρα του, αν όχι αρχίζουν τα προβλήματα. Και με την άρνηση τότε που συνοψίζεται σχηματικά στο «δεν στα δίνω» δηλαδή την άρνηση να τα… κάνει μόνο που αυτή η δυσκοιλιότητα ξαναβγαίνει στη μέση στη ζωή με τον όποιο ή την όποια σύντροφο: «δεν σου δίνω αυτά που θέλεις». Στην ερωτική μας ζωή, επιμένει ο συγγραφέας, αυτά που κάναμε στην αγκαλιά της μάνας μας τα κάνουμε και στην αγκαλιά του συντρόφου μας. «Πρόκειται για παλινδρόμηση σ’ εκείνη την περίοδο…Επαναλαμβάνουμε όλο τον κύκλο της παιδικής σεξουαλικότητας. Μετά αρχίζει η ερωτική πράξη να γίνεται πιο άγρια. Και όλοι οι άντρες, και αυτοί που δεν τα λένε, νιώθουν την ανάγκη να κάνουν κακό, να «σκίσουν» τη γυναίκα». Εννοείται πως καταδικάζει το να κοιμούνται τα παιδιά στο ίδιο κρεβάτι με τους γονείς με διάφορες δικαιολογίες και αναφέρει πως «η συνηθισμένη Ελληνίδα μητέρα, ιδίως παλαιότερα, κολλούσε στο γιό της γιατί οι σχέσεις με τους άντρες ήταν δύσκολες, η γυναίκα ήταν κατώτερη, ο σύζυγος μπορεί και να την έδερνε, οπότε ο μόνος που της έδινε σημασία, που την αγαπούσε, ο μόνος προστάτης της ήταν ο γιός της. Και τον έκανε του χεριού της». Τέλος, μια από τις πιο δυνατές φράσεις του βιβλίου είναι κατά τη γνώμη μου αυτή για τα διαζύγια: «Οι γάμοι είναι πολύ καλύτεροι από παλιά. Όλοι νομίζουν ότι είναι χειρότεροι γιατί αυξάνονται τα διαζύγια. Αυξάνονται όμως γιατί οι άνθρωποι θέλουν μια καλύτερη σχέση». Τα λέει απλά ο Γιωσαφάτ σε όλες τις σελίδες του βιβλίου με βασικό πιστεύω ότι «τον εντονότερο ρόλο στην προσωπικότητά μας παίζουν τα μικρά γεγονότα της βρεφικής ηλικίας» Ακόμη και η συμπεριφορά μας στο κρεβάτι μπορεί να καθορίζεται από αυτά! Και κάποιος φίλος που συνάντησα αμέσως μετά το τέλος της παρουσίασης, καλά περπατημένος στους δρόμους της Ψυχανάλυσης και της Ψυχολογίας, όταν τον ρώτησα πώς του φάνηκε συνόψισε τη βραδιά με λίγες λέξεις λέγοντας: «Δεν άκουσα κάτι που δεν το ήξερα έως τώρα αλλά δεν είπε και τίποτα λάθος». Από τη δική μου πλευρά θεωρώ ότι το βιβλίο σε πολλούς ανθρώπους θα είναι πολύ χρήσιμο, όταν μάλιστα είναι και τόσο απλά γραμμένο. Όμως ένα λάθος πιστεύω πως κάνει ο κ. Γιωσαφάτ τουλάχιστον σε ένα σημείο. Όταν γενικεύει με τρόπο που μου θυμίζει αστρολόγο, για τα παιδιά που βγαίνουν στους δρόμους και συγκρούονται με τα όργανα της εξουσίας. Θεωρεί ότι είναι παιιδά των Βορείων Προαστίων που δεν χόρτασαν μητρική φροντίδα στους πρώτους μήνες της ζωής τους. Φθάνει μάλιστα να γράψει: «Τα διαταραγμενα παιδιά είναι εκείνα τα βίαια που πάνε στα γήπεδα και τα σπάνε-όπως τα ‘σπασαν το Δεκέμβριο (ο τονισμός δικός μου). Νομίζω ότι εδώ μπλέκονται οι ταραξίες των γηπέδων με αυτούς που διαμαρτυρήθηκαν για το θάνατο του Α. Γρηγορόπουλου. Επίσης πιο πριν έχει γράψει: «Οι αναρχικοί είναι εκείνοι που τότε δεν δέχτηκαν αυτή την τυφλή υπακοή στους γονείς». Βιαστική κρίση νομίζω και ισοπεδωτική. (Μια απόπειρα ερμηνείας της βάρβαρης οπαδικής συμπεριφοράς με βάση τις ψυχαναλυτικές θεωρίες κάναμε στο άρθρο: Ο φανατίλας πάει ντέρμπι- 29.11.2009) Πέρα από αυτές τις αντιρρήσεις πάντως, ακόμη και για όσους ενδιαφέρει το θέμα σεξ μόνο ως απόλαυση, θεωρώ πολύ πιο χρήσιμο το βιβλίο αυτό από ένα άλλο που θα περιείχε ας πούμε τις 100 πιο θεαματικές στάσεις. Δημοσιεύτηκε στο protagon.gr http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.sex&id=5441

12. armosbooks– 25 Ιουλίου, 2017

    Γιωργος Παπαδοπουλος
    Ποτε δεν καταλαβα πως μπορει να ισχυριστει καποιος οτι κατεχει τη βιβλο της ψυχης. Η ψυχαναλυση στηριζεται σε φαινομενολογικες παρατηρησεις. Ειναι προφανως αναγκαιο να υπαρχει ενα μοντελο ψυχοδυναμικης που να εξηγει τις μακροσκοπικες συμπεριφορες. Πως μπορει καποιος να κανει ερευνα χωρις ενα μοντελο το μυαλο του? Τα μοντελα ομως, στις φυσικες επιστημες, αναπτυσονται παντα σε συγκριση με το πειραμα. Υπαρχουν πειραματα που να ελεγχουν τις θεωριες της ψυχαναλυσης? Πως ειναι συνατον ολα να καθοριζονται πριν τα εξι? Ειναι δυνατον να ισχυριζεται καποιος οτι οι πονοι της γεννας ενυπαρχουν στη ψυχοσυνθεση του ανθρωπου? Ως τι? Ως μνημες? Αφου δεν υπαρχει μνημη σε αυτη την ηλικια. Σαφης η συνδεση παιδιου και ενηλικου, αλλα καπου σταματαει. Η ψυχαναλυση γενηθηκε σε μια περιοδο που μεσουρανουσε ο Ντετερμινισμος. Ο Φρουντ προσπαθησε να δημιουργησει ενα μικροσκοπικο μοντελο της ψυχης που να εξηγει τη μακροσκοπικη συμπεριφορα του ανθρωπου. Σιγουρα καταφερε να εντοπισει καποιες βασικες αρχες, αλλα μεχρι εκει. Νομιζω οτι με βαση τις απεικονιστικες μεθοδους του εγκεφαλου και τη χρηση τους σε πειραματα πολλα βιβλια θα ξαναγραφουν. Ειναι σημαντικη η ψυχαναλυση, αλλα σε πολλα σημεια της ειναι η εξελιξη ενος μοντελου που προκυπτει απο καθαρα εγκεφαλικη επεξεργασια του μοντελου. Πολυ σημαντικη για να την αμελησει καποιος, αλλα δεν ειναι η βιβλος της ψυχης. Εκτος κι αν καποιος νομιζει οτι προερχεται απο τον αδαμ.

13. armosbooks– 25 Ιουλίου, 2017

    γιωργος Παπαθανασιου
    O Dr.Ιωσαφατ,μπορεί να μετρά ψυχές.Είναι υπέροχη δουλεία . σας ευχαριστούμε για την έκδοση του πονήματος αυτού Δρ.Γιωργος Παπαθανασιου

14. armosbooks– 25 Ιουλίου, 2017

    Η Έφη Μαυροπούλου από το critique.gr
    Για χρόνια η ψυχανάλυση αποτελούσε θέμα ταμπού, ο ψυχίατρος ήταν απαγορευμένη λέξη, ενώ ο ψυχαναλυμένος δυσκολεύονταν να παραδεχτεί ότι παρακολουθούνταν από κάποιον ειδικό. Στις μέρες μας ευτυχώς η «παρεξηγημένη» ψυχανάλυση έχει απενοχοποιηθεί. Μάλιστα τείνει να γίνει η νέα τάση. H νέα αυτή ανάγκη οδηγεί πολλές φορές στο άλλο άκρο όπου ξαφνικά βρέθηκαν όλοι να γνωρίζουν από ψυχανάλυση. Η ψυχανάλυση γίνεται παντού, μέσα από τηλεοπτικές εκπομπές, μέσα από έντυπα, από πλήθος βιβλίων αυτοβελτίωσης αμφιβόλου ποιότητας, ενώ στις προσωπικές μας σχέσεις λατρεύουμε να αλληλοψυχαναλυόμαστε. Έτσι, γίναμε όλοι ψυχολόγοι και ψυχίατροι άνευ διδασκάλου. Ευτυχώς, που υπάρχουν και οι ειδικοί που κάνουν τη δουλειά τους με σοβαρότητα. Επιτέλους, ας αφήσουμε κάτι και για αυτούς. Ένας τέτοιος εξειδικευμένος επιστήμονας είναι και ο συγγραφέας του βιβλίου. Τον Dr Ματθαίο Γιωσαφάτ δεν τον γνώριζα, μέχρι που εντελώς τυχαία παρακολούθησα μια τηλεοπτική του συνέντευξη. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα με τον καθαρό του λόγο και την ικανότητά του να απλοποιεί περίπλοκα θέματα. Ο Dr Ματθαίος Γιωσαφάτ είναι ένας διακεκριμένος ψυχίατρος, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, με μεγάλη πείρα, ένας από τους ιδρυτές της Ελληνικής Εταιρίας Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας, ιδρυτής και πρώτος Πρόεδρος της Παιδοψυχιατρικής Εταιρίας Ελλάδος, και πολλά άλλα. Στο συγκεκριμένο βιβλίο ο συγγραφέας αναλύει τη θεωρία του Φρόιντ «το παιδί είναι ο πατέρας του ενηλίκου». Δηλαδή, ο ενήλικος εαυτός μας είναι το παιδί που ήμασταν κάποτε. Περιγράφει την ψυχολογία του παιδιού ξεκινώντας από τη σύλληψη, περνά στο εμβρυακό στάδιο, φτάνοντας μέχρι τα έξι χρόνια της ζωής του, όπου σύμφωνα με το συγγραφέα αποτελεί και τη πρώτη ολοκλήρωση της προσωπικότητάς του. Υπογραμμίζει τη καθοριστική σημασία του πρώτου έτους και δίνει απαντήσεις για πολλά θέματα που απασχολούν την ενήλικη ζωή μας. Πως σχετίζεται η κατάθλιψη με τον πρώτο χρόνο της ζωής μας; H σχέση μητέρας-παιδιού πως συνδέεται με τις διαταραχές στη συμπεριφορά, με εξάρτηση από ουσίες, με προσχώρηση σε ιδεολογίες; Πως διαμορφώνεται η σεξουαλική μας ανάπτυξη; Πως πρέπει να στεκόμαστε απέναντι στην ομορφιά; Όλα αυτά επηρεάζονται καθοριστικά από τον πρώτο χρόνο της ζωής μας; Και τελικά πως ο πρώτος χρόνος της ζωής μας καθορίζει την ενήλικη ζωή μας; Το καταπληκτικό με αυτό το βιβλίο είναι ότι ενώ γράφτηκε από εξειδικευμένο επιστήμονα, μπορεί να γίνει άμεσα αντιληπτό και κατανοητό από ανθρώπους, που δεν έχουν ασχοληθεί και δεν έχουν γνώσεις επί του συγκεκριμένου αντικειμένου. Με απλή και άμεση γλώσσα καταφέρνει να κάνει τον αναγνώστη να προσεγγίσει νέα μονοπάτια για θεμελιώδη ζητήματα, που τον αφορούν και τα έχει συναντήσει πολλές φορές. Θέματα, όπως η κατάθλιψη και η σχιζοφρένεια επεξηγούνται με σαφήνεια και γίνονται κατανοητά από τον αναγνώστη. Είναι ένα βιβλίο με ροή γρήγορη, και μεστή με γλώσσα προφορική το οποίο σε συνδυασμό με την επιστημονική προσέγγιση δημιουργεί ένα άκρως ενδιαφέρον αποτέλεσμα, χωρίς να θυμίζει σε τίποτα βαρετά επιστημονικά εγχειρίδια. Ένα βιβλίο που ίσως αποτελέσει το πρώτο βήμα για νέες αναζητήσεις και πολλές απαντήσεις σε προσωπικά και υπαρξιακά ερωτήματα. Οι απαντήσεις όμως, θα έρθουν μέσα από μια διαδικασία σκέψης και προσωπικού προβληματισμού. Ένα βιβλίο εξόχως σημαντικό για όλους ανεξαιρέτως, γιατί ακόμα και αν δεν έχετε υπάρξει γονείς, σίγουρα έχετε υπάρξει παιδιά. Έφη Μαυροπούλου, http://www.critique.gr

15. armosbooks– 25 Ιουλίου, 2017

    ΝΑΤΑΣΑ ΦΑΡΜΑΚΙΔΟΥ
    ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΤΥΧΗ ΝΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΘΩ ΕΓΚΑΙΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΤΟΥ κ. ΓΙΩΣΑΦΑΤ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΩ ΠΕΡΣΙ ΣΤΟΝ ΑΡΜΟ. ΑΓΟΡΑΣΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ ΗΔΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ. ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΙΕΣΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΣΑ ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΝΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΟΤΙ ΑΓΑΠΑΣ. ΤΩΡΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΖΩ ΠΑΛΙ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟΤΕΡΑ. ΣΥΝΕΧΩΣ ΜΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. ΕΛΠΙΖΩ ΟΤΙ ΚΑΠΟΤΕ ΑΥΤΑ ΘΑ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΣΤΟ ΛΥΚΕΙΟ. ΘΕΡΜΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!