Συντροφικότητα Αποχωρισμός (3η Έκδοση)
Τρύφων Ζαχαριάδης
Στο ρόλο παιδιού, εραστή, γονιού.
Στη διαδρομή της ζωής μας «παίζουμε» τρεις βασικούς ρόλους: του παιδιού, του εραστή, και του γονιού. Σ’ αυτό το παιχνίδι, η συντροφικότητα και ο αποχωρισμός είναι εμπειρίες που προκαλούν συγκίνηση και στο σώμα και στον ψυχισμό, επειδή αφορούν πρόσωπα ή συμβάντα σημαντικά με τα οποία αναπτύσσουμε σχέσεις.
Οι άνθρωποι από φόβο ή ευχαρίστηση δοκιμάζουμε να στριμώξουμε όσο πιο πολλή συντροφικότητα χωράει στη ζωή μας. Την ποιότητα όμως την καθορίζει ο φόβος του αποχωρισμού. Έτσι όταν συναντάμε την συντροφικότητα, ο αποχωρισμός μοιάζει και είναι μια προσυμφωνημένη και αδιαπραγμάτευτη πραγματικότητα.
Με βάση τις σκιερές πλευρές του καθενός μας, στο βιβλίο αυτό, πραγματοποιείται μια διερεύνηση της συντροφικότητας και του φόβου της συντροφικότητας. της εγγύτητας και της απόστασης, της σύνδεσης και της αποσύνδεσης, που, σε κάθε τους εκδοχή, κρύβουν μέσα τους μιαν ελπίδα αγάπης.
€ 12.94 € 10.35
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (2)
| Weight | 0.25 kg |
|---|---|
| Dimensions | 14 x 21 cm |
| Συγγραφέας | Τρύφων Ζαχαριάδης |
| Σελίδες | 184 |
| isbn13 | 978-960-527-878-6 |
2 reviews for Συντροφικότητα Αποχωρισμός (3η Έκδοση);
Add a review
You may also like…
Ποιός εκπαιδεύει συναισθηματικά ποιόν
Τρύφων Ζαχαριάδης
Μια ψυχαναλυτική ανίχνευση των αλληλεπιδράσεων.
Ο καθένας μας κουβαλάει την πρώτη του οικογένεια. Αυτή είναι η εσωτερική μας ομάδα. Με σιγουριά, μια κι έχουμε εξοικειωθεί με τους ψυχικούς συναγελασμούς αυτής της οικογένειας, θα την περιφέρουμε με ασυνείδητο τρόπο −αλλά και πολύ συνειδητά κάποιες φορές− ως φυσική συμπεριφορά στους δημόσιους συγχρωτισμούς, στις εργασιακές σχέσεις, αλλά και στις ερωτικές μας συναλλαγές. Ο τρόπος που συντροφεύουμε τους φίλους, τους εραστές και τον εαυτό μας οργανώνεται ως συναισθηματική παιδεία σε αυτή την οικογένεια.
Το παιδί αναζητά πρότυπα και τα αντιγράφει. Ο απόγονος που μεγαλώνουμε, είναι ο καθρέφτης των δικών μας θετικών και αρνητικών εκδοχών. Μας παρουσιάζει καθημερινά το είδωλό μας σε μεγέθυνση. Αν για οποιοδήποτε λόγο δεν αντέχουμε κάτι στον εαυτό μας και το βλέπουμε στο παιδί μας (αφού μας μιμείται και μας αντιγράφει), αυτό πιθανώς μας θυμώνει και μας θλίβει. Τότε αναλαμβάνουμε να το αφαιρέσουμε ως συμπεριφορά από τον γιο ή την κόρη μας και όχι από τον εαυτό μας. Με ποιο τρόπο; Τιμωρώντας συχνά με σκληρότητα το παιδί μας για κάτι που εμείς του μάθαμε!
Δείτε την παρουσίαση του βιβλίου εδώ:
Φρόυντ-Γιουνγκ: Αλληλογραφία (πρόλογος: Ματθαίος Γιωσαφάτ)
Sigmund Freud – Carl Gustav Jung
Πρόλογος: Ματθαίος Γιωσαφάτ
«…Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον λοιπόν να παρακολουθήσουμε την ανταλλαγή απόψεων τόσο σε συναισθηματικό όσο και σε επιστημονικό επίπεδο, τις διαφωνίες που οδηγούν σε οριστική ρήξη και στο τέλος μιας φιλίας και μιας γόνιμης επιστημονικής συνεργασίας. Βλέπουμε, ιδίως στην αρχική περίοδο της αλληλογραφίας, δύο μεγαλοφυείς ανθρώπους που παλεύουν με τις ψυχικές τους δυσκολίες και τους εσωτερικούς τους δαίμονες και ξεκινώντας απ’ αυτές κάνουν μια κατάδυση στα βάθη της ασυνείδητης ανθρώπινης ψυχολογίας, όπως δεν είχε γίνει ποτέ στο παρελθόν σ’ αυτήν την έκταση και επιστημονική κατανόηση και πληρότητα». Ματθαίος Γιωσαφάτ
Υπάρχει οπωσδήποτε μια έξαψη όταν διαβάζεις τις επιστολές που έχουν ανταλλάξει δύο προσωπικότητες, πόσω μάλλον όταν πρόκειται για τους Φρόυντ και Γιούνγκ. Πηγή: www.lifo.gr Δείτε εδώ ολόκληρη την παρουσίαση του βιβλίου στην Lifo.
Γιατί λιποθύμησε ο Φρόυντ; Η αλληλογραφία του με τον Γιουνγκ παραμένει ένα κεφάλαιο ολοζώντανης σκέψης. Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος («Νέα» 29-9-2008)
Παθήματα Γονέων (3η Έκδοση)
Γιώργος Κίσσας – Χριστίνα Μιχαλοπούλου
Η τέχνη του να γίνεσαι γονιός είναι η δυσκολότερη και η σημαντικότερη των τεχνών. Γονείς δεν γεννιόμαστε, ούτε γινόμαστε σπουδάζοντας σε σχολεία… Γονείς μας κάνουν τα παιδιά μας και όσοι μας τοποθετούν σε γονεϊκό ρόλο. Γονείς όμως μας καθιστούν, κυρίως, τα παθήματά μας.
Η παράφραση του τίτλου από «μαθήματα γονέων» σε «παθήματα γονέων» δεν είναι τυχαία. Ενώ οι πληροφορίες για την αναπτυξιακή πορεία των παιδιών είναι πολλές και εύκολα προσβάσιμες, οι βιωματικές εμπειρίες των γονιών είναι πάντα προσωπικές.
Από τη στιγμή που το ζευγάρι ή το κάθε μέλος του ξεχωριστά φαντασιώνεται τον εαυτό του/της με μιά κόρη ή ένα γιο δίπλα, ξεκιξά η διεργασία αναβίωσης της δικής του/της παιδικής ηλικίας και εφηβείας.
Στο βιβλίο αυτό καταγράφονται παθήματα γονέων που συμμετείχαν σε τέσσερις συναντήσεις με ψυχολόγους – ψυχοθεραπευτές που δουλεύουν με γονείς και οικογένειες. Είναι μοναδικές και πολύτιμες «προσωπικές καταθέσεις» για την κατανόηση των «παθών» και διατρέχουν όλα τα αναπτυξιακά στάδια των παιδιών μέχρι την εφηβεία.
Δείτε την συνέντευξη της Χριστίνας Μιχαλοπούλου στην εκπομπή «καλό μεσημέρι»
Διαβάστε την συνέντευξη της Χριστίνας Μιχαλοπούλου στην «Ελευθεροτυπία»
Τι έγινε ρε Φωτεινή;
Τρύφων Ζαχαριάδης
Μυθιστόρημα
29 Δεκεμβρίου 1964: Η Αγγελική και η Φωτεινή, δίδυμες, τριανταπεντάχρονες, ξεδιπλώνουν την προβλέψιμη ζωή τους, αναζητώντας αισθήματα. Η πρώτη πόρνη κι η δεύτερη θρησκευόμενη νοικοκυρά. Μια δολοφονία ανατρέπει κάθε συνέχεια…
«Η Φωτεινή, μες στο μαύρο φόρεμα, στημένη στο μικρό καρεκλάκι, ασκούσε μια γοητεία στο πλήθος που μαζευόταν. Φάνταζε σαν ηρωίδα μιας άλλης εποχής. Τη μέρα ή πιο σωστά τη ζεστή νύχτα της 15ης Ιουλίου, που πραγματοποίησε εκείνη τη γεμάτη ανατροπές διαδρομή από την Αθήνα προς τη Θεσσαλονίκη, ο έρωτας κι ο θάνατος μπλέχτηκαν στο σώμα και στα συναισθήματά της. Ξόρκισαν ο ένας τον άλλον. Είχε γραφτεί έντονα η χαρά, που δεν τολμούσε μέχρι τότε να την αφήσει να πάρει θέση δίπλα της. Ο νεαρός Άρης μαζί με τον Τάκη ξεκλείδωσαν μια Φωτεινή που δούλευε χρόνια για το δισταγμό και την ενοχή. Δεν είχε αμφιβολία ότι αυτό που έκανε σήμερα, αυτό που αποφάσισε να το φτάσει στο τέλος του, ήθελε οπωσδήποτε να πετάς σαν αετός κι όχι σαν κότα…».
Το δαχτυλίδι της κυρίας Αλίξ
Τρύφων Ζαχαριάδης
Μυθιστόρημα
Ένα δαχτυλίδι, κειμήλιο, την περίοδο της κατοχής, «εισβάλει» στη καθημερινότητα μιας οικογένειας. Περνώντας από γενιά σε γενιά, ανακατεύει τα μέλη της με τον «απόηχο» της ζωής ιστορικών προσώπων του περασμένου αιώνα.
Χρόνια αργότερα, η απρόσμενη κλοπή του, υποχρεώνει τον τελευταίο εν ζωή κληρονόμο, να ξετυλίξει το κουβάρι της διαδρομής των προγόνων. Συναντά τους έρωτες τις προσδοκίες και τις μικρότητές τους. Διαρρήξεις, περίεργες συμπτώσεις κι απόπειρες δολοφονίας, δημιουργούν νέα δεδομένα στους σχεδιασμούς του για το αύριο. Το δαχτυλίδι, όπως κάθε κλειστός κύκλος, τον οδηγεί στην επανάληψη ενός βαθιά ανθρώπινου αιτήματος!
Δείτε την παρουσίαση του βιβλίου εδώ:
Να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί; (41η Έκδοση)
Ματθαίος Γιωσαφάτ
Μια ψυχαναλυτική – και όχι μόνο – προσέγγιση στα θέματα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, του έρωτα, της αγάπης, της επιλογής συντρόφου και του γάμου.
Ο γάμος ή η συντροφικότητα είναι ίσως η μόνη σχέση όπου μπορεί κανείς να ζήσει βαθιές συναισθηματικές και συχνά παιδικές ανάγκες. Όπως είναι η ανάγκη για αγάπη, για τρυφερότητα, για να μωρουδίζει κανείς, να αφήνεται, να εξαρτάται. Όλα αυτά έξω στη ζωή δεν μπορούμε να τα κάνουμε, γιατί δεν γίνεται. Η ενήλικη ζωή και η κοινωνία είναι κανονισμένη αλλιώς. Οπότε, όλες αυτές οι βαθιές, παιδικές, έντονες ανάγκες που έχουμε όλοι οι άνθρωποι, μερικοί παραπάνω, μερικοί λιγότερο, ικανοποιούνται στον «γάμο». Ικανοποιούνται όμως;
Το βιβλίο αυτό στηρίζεται στη πείρα του συγγραφέα ως ψυχιάτρου, παιδοψυχιάτρου, ψυχαναλυτή – ψυχοθεραπευτή και κυρίως στην προσωπική του εμπειρία βραχείας ή μακρότερης εμπειρίας με περισσότερα από έξι χιλιάδες ζευγάρια, που παρακολουθούσε, είτε στην Ελλάδα, τα τελευταία τριάντα χρόνια, είτε στο Λονδίνο, όπου εργάστηκε για δεκαπέντε χρόνια ως Διευθυντής της Κλινικής Παιδικής και Οικογενειακής Ψυχιατρικής Finchley, και προηγουμένως ως Υποδιευθυντής του Κέντρου Tavistock, μια από τις σημαντικότερες ψυχαναλυτικές κλινικές στον κόσμο.
Η παρουσίαση του βιβλίου.
04 Μαρ 2018 – Στα Άκρα. ΝΕΟΣ ΚΥΚΛΟΣ: «Ματθαίος Γιωσαφάτ». Καλεσμένος στην πρώτη εκπομπή του νέου κύκλου είναι ο ψυχίατρος Ματθαίος Γιωσαφάτ. «Ο γάμος αναμοχλεύει τις συγκρούσεις που έχουμε μέσα μας» υποστηρίζει ο κ. Γιωσαφάτ και το ερώτημα είναι: «Να παντρευτεί κάνεις ή να μην παντρευτεί;».
Παλαιά Βιογραφία
Τρύφων Ζαχαριάδης
Σ’ έχω καταγράψει
μ’ ανάκατα μαλλιά
στα παζάρια της πόλης
ως επεισόδιο
π’ αντιστάθηκε χαράματα.
Πάντα όφειλα να παραμονεύω
την τρυφερότητα.
Οι αποστάσεις
σαν υποχρεωτικές σχέσεις
περιφέρονται
στο δρόμο
σπέρνοντας στα δένδρα φύλλωμα
και στους ανθρώπους ρίγος.
Οι αποστάσεις
υπολογίζουν χτύπους
σ΄αυτό το συρφετό
όπου οι άθλιοι και ανάξιοι φίλοι μου
διαθέτουν μια φυσική αξιοπρέπεια.
Εγώ κι εσύ… και οι άλλοι (6η Έκδοση)
Ο Γιώργος Κίσσας συνομιλεί με τους:
Α. Ανδρουτσοπούλου, Φ. Βερβελίδου, Κ. Βλασσόπουλο, Μ.Γιωσαφάτ, Τ.Ζαχαριάδη, Χρ. Ζιούβα, π. Β. Θερμό, Ε. Καραγιάννη, Χ. Κατάκη, Δ. Κυριαζή, Χ. Μιχαλοπούλου.
Στο βιβλίο αυτό περιέχονται 11 συζητήσεις με ψυχολόγους, ψυχιάτρους και ψυχοθεραπευτές πάνω σε ζητήματα που αφορούν στο ζευγάρι και την οικογένεια.
Έρχονται στιγμές που όλοι διερωτόμαστε, κάποτε μάλιστα με αγωνία, τι σκοπό έχει τελικά η οικογένεια σήμερα. Γιατί διάλεξα αυτόν τον άνθρωπο. Πως μπορεί να διαρκέσει η σχέση μας. Οι απαντήσεις που δίνουμε, στην πράξη, καθορίζουν την ποιότητα των σχέσεων και την ισορροπία μέσα στην οικογένειά μας. Παρόμοια ζητήματα όπως, αν ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα, πόσο κρίσιμα είναι τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, ή τι σημαίνει να είμαι μητέρα ή πατέρας, είναι ζωτικής σημασίας για το μέλλον των παιδιών μας και για την ψυχική τους συγκρότηση.
Για να απαντηθούν παρόμοια ερωτήματα, έρχεται αρωγός το βιβλίο αυτό. Μιλάνε ειδικοί χωρίς να χρησιμοποιούν ειδική ορολογία, αναπτύσσοντας τις απόψεις τους με τρόπο σαφή και κατανοητό. Αυτό που το διαφοροποιεί από την πληθώρα των ανάλογων βιβλίων που κυκλοφορούν είναι ότι: Περιέχει συμπυκνωμένα τα νεώτερα επιστημονικά δεδομένα της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής για την οικογένεια, δοσμένα με γλαφυρό τρόπο μέσα από την κλινική εμπειρία κάποιων από τους πλέον γνωστούς και καταξιωμένους ψυχοθεραπευτές στην Ελλάδα σήμερα.
Related Products
Τα διαβατικά
Σωτήρης Μανωλόπουλος
Κομβικά περάσματα της εκπαίδευσης στην ψυχανάλυση
Τα κομβικά περάσματα συνιστούν σταθμούς της συμμετοχής του νέου ψυχαναλυτή στην κοινότητα και τομές που δημιουργούν ένα νέο επίπεδο ατομικότητας. Κάθε επίπεδο ταυτότητας χαρακτηρίζεται από την πολυπλοκότητα και τη διαφοροποίηση των στοιχείων της ψυχανάλυσης που εμφανίζονται και μεταδίδονται από γενιά σε γενιά. Σε κάθε μετάβαση συντελείται και ένα είδος μυητικής που πιστοποιεί τον νέο τρόπο λειτουργίας του ψυχαναλυτή. Στο κάθε πέρασμα δένονται –με τελετουργίες μύησης– οι άγνωστες άκρες των νημάτων της συνέχειας της ύπαρξης –τις οποίες τέμνει η αλλαγή–, σχηματίζοντας κόμβους της ταυτότητας. Αυτοί οι κόμβοι υφίστανται πέρα από τη γνώση, τα νοήματα που μπορούμε να εξαγάγουμε από αυτούς είναι άπειρα. Από εδώ ξεκινάμε όταν μαντεύουμε τις επαναλήψεις και το μέλλον του ψυχαναλυτή.
Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια (62η Έκδοση)
Ματθαίος Γιωσαφάτ
Το βιβλίο αυτό είναι η καταγραφή, με μικρές διορθώσεις και συμπληρώσεις, τεσσάρων διαλέξεων που οργανώθηκαν στον Αρμό, με τίτλο Μεγαλώνοντας μέσα στην οικογένεια. Η συμμετοχή του κοινού υπήρξε πολυπληθής και ζωντανή, με πολλές ερωτήσεις, που καταγράφονται στο βιβλίο μαζί με τις απαντήσεις του ομιλητή.
Είναι πολύ γνωστό και αποδεκτό σήμερα ότι η παιδική ηλικία καθορίζει σε σημαντικότατο βαθμό την όλη ανάπτυξη της προσωπικότητας και την πορεία της ζωής του κάθε ατόμου. Στα κείμενα περιγράφονται τα στάδια της ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης του παιδιού, από την σύλληψη, την εμβρυική περίοδο και τα επόμενα στάδια, μέχρι την πρώτη ολοκλήρωση της προσωπικότητας γύρω στα 5-6 χρόνια.
«Το παιδί είναι ο πατέρας του ενήλικου» είπε ο Freud, εννοώντας ότι οι εμπειρίες του παιδιού καθορίζουν την προσωπικότητά τους όταν είναι ενήλικος. Ασφαλώς παίζουν ρόλο και οι κληρονομικές καταβολές, αλλά γι’ αυτές δεν μπορούμε να κάνουμε ακόμη κάτι ουσιαστικό. Γνωρίζουμε όμως σήμερα, από την Ψυχανάλυση κι άλλες σχετικές επιστήμες, τον τεράστιο, καθοριστικό ρόλο των γονιών – και το βιβλίο επικεντρώνεται ακριβώς σ’ αυτό το ρόλο. Τι είναι σωστό, τι λάθος στη συμπεριφορά των γονιών. Πώς η συμπεριφορά αυτή καθορίζεται από την δική τους παιδική ηλικία.
Κυκλοφορούν πολλά βιβλία για τα παιδιά, πολλά καλά και πολλά επιφανειακά η λαθεμένα. Η ιδιαιτερότητα του βιβλίου αυτού είναι η ψυχαναλυτική προσέγγιση σε συνδυασμό με τα νεώτερα δεδομένα των Νευροεπιστημών, ώστε να προσφέρει λιτά και κατανοητά στο ευρύ μορφωμένο κοινό τις σύγχρονες σωστές επιστημονικές απόψεις για την ανατροφή των παιδιών.
Η λογοτεχνία στο ντιβάνι
Χάρης Μωρίκης
Διαβάζοντας λογοτεχνία με το φακό της Ψυχανάλυσης
Η ανάγνωση είναι μια περιπέτεια, που αφορά το κείμενο, τον αναγνώστη και το συγγραφέα, με αβέβαια κάθε φορά έκβαση, και γι’ αυτό συναρπαστική. Πως διαβάζουμε, ερμηνεύουμε ένα κείμενο και τι τελικά κατανοούμε απ’ αυτό; Υπάρχει ένα κείμενο και ένα αντικειμενικό «νόημα» ίδιο για κάθε αναγνώστη ή ό καθένας χτίζει το δικό του, και τελικά γίνεται ένα είδος συνδημιουργού; Τι σχέση έχει ένα κείμενο με τον ψυχικό κόσμο και το ασυνείδητο, και πως εμπλέκεται και κινητοποιείται ο αναγνώστης όταν έρχεται σε επαφή μαζί του;
Η ψυχαναλυτική θεωρία και μέθοδος φιλοδοξεί να απαντήσει στα παραπάνω ερωτήματα, διότι δεν εξαντλείται μόνον στην κλινική, θεραπευτική της διάσταση, αλλά αποτελεί ένα εξαιρετικό όχημα προσβάσεως στον συγκλονιστικό κόσμο της Τέχνης και ειδικότερα της λογοτεχνικής δημιουργίας. Εάν εφαρμοστεί με τις κατάλληλες προϋποθέσεις, μπορεί να λειτουργήσει σαν ένα επιπλέον φως, αποκαλύπτοντας άδηλες διαστάσεις ενός λογοτεχνήματος. Η ψυχαναλυτική ερμηνεία εμπλουτίζει έτσι τη δυνατότητα του αναγνώστη να αποκτήσει πρόσβαση σε αυτές και, ανεπαισθήτως, σε περιοχές του δικού του ψυχικού σύμπαντος, μεγαλώνοντας ταυτοχρόνως την απόλαυσή του.
Οι ψυχικές άμυνες και τα παράδοξά τους
Βασίλης Δημόπουλος
Δομικές και αμυντικές εργασίες του ψυχισμού
«Με ακούτε.Με ακούτε. Η μάνα μου δεν έχει πεθάνει!», μου έλεγε επαναληπτικά αλλά συναισθηματικά ψυχρά μια θεραπευόμενη την επομένη του θανάτου της μητέρας της. Από την πλευρά μου, ευρισκόμενος σε μια συναισθηματική κατάσταση όπου επικρατούσε η έκπληξη, η αμηχανία, αλλά και η αγωνία, άρχισα να αναρωτιέμαι: «Γιατί επιμένει στην αντιληπτική διάσταση των πραγμάτων («με ακούτε»). Τι έχει απογίνει το συναίσθημά της. Σε τι είδους αντικείμενο απευθύνεται.Στο παράδειγμα που αναφέρω, έχουμε ψυχική σύγκρουση ή βρισκόμαστε στον χώρο της δυσκολίας της σύγκρουσης, η οποία εκφράζεται μέσα από το παράδοξο: «η μάνα μου έχει πεθάνει αλλά δεν έχει πεθάνει». Ποιος είναι ο τόπος, εκείνο το «καταφύγιο» των ψυχικών αμυνών, στις οποίες καταφεύγουμε τόσο εκείνη όσο και εγώ.
Greek annual International Journal of Psychoanalysis 2017, Ετήσια Ελληνική Έκδοση
Περιεχόμενα
Σημείωμα του επιμελητή 2017
Διοπτρικότητα, ο εν λειτουργία νους του ψυχαναλυτή
Ψυχοσωματικό στήθος και αλεξιθυμικό στήθος: μια Μπιονική ψυχοσωματική οπτική
Φαντασιώσεις ξυλοδαρμού: Πενθημένες και απένθητες
Η χρήση του αναλυτή ως αυτιστικό σχήμα
Η καταστροφικότητα αναθεωρημένη: Επί του δοκιμίου του Winnicott «Η χρήση του αντικειμένου και το σχετίζεσθαι μέσω ταυτίσεων»
Αρνητικές ψευδαισθήσεις, όνειρα και ψευδαισθήσεις: To δομικό πλαίσιο και η αναπαράστασή του στην αναλυτική συνθήκη
Το φυσιολογικό και παθολογικό υπερεγώ του ψυχαναλυτή
Καινούργιες εξελίξεις για την εστιασμένη στην μεταβίβαση ψυχοθεραπεία
Η σεξουαλικότητα και το αντικείμενό της στο έργο του Freud
Τρία δοκίμια για την θεωρία της σεξουαλικότητας στην έκδοση του 1905
Τι μπορεί να προσφέρει η ψυχανάλυση στην τρέχουσα προσφυγική κρίση;
Εισαγωγή στην εργασία του Alfred Lorenzer, ‘‘Language, life praxis and scenic understanding in psychoanalytic therapy’’ (Γλώσσα, πράξη ζωής και σκηνική κατανόηση στην ψυχαναλυτική θεραπεία)
Γλώσσα, πράξη ζωής και σκηνική κατανόηση στην ψυχαναλυτική θεραπεία
Η ιστορία της Ida: Λύτρωση και όχι πένθος
Ψυχαναλυτική ερμηνεία της θρησκείας
Μιχάλης Κ. Μακράκης
Η πρώτη προσέγγιση της θρησκείας στην ιστορία της ψυχανάλυσης: Η θεωρία του Φρόυντ για την ψυχική πηγή της θρησκείας ως οιδιπόδεια αμφιρροπία προς το φόβο και την αγάπη
Η ερμηνεία του Freud για τη θρησκεία είναι η πρώτη στην ιστορία της ψυχανάλυσης, της οποίας ιδρυτής υπήρξε ο ίδιος. Αυτός είναι και ο λόγος που την επιλέγει εδώ ο συγγραφέας-καθηγητής, συμμετέχοντας στην 100ή επέτειο από την ίδρυσή της όπως δείχνει και η προτίμησή του γι’ αυτή από άλλες που εμφανίστηκαν μετά. Από διάφορες θεωρίες δηλαδή, πιο ολοκληρωμένες και αντικειμενικές, όπως αυτές του A.Adler, του C.Jung και του E.Fromm, των στενών συνεργατών του Freud, που, αν και απομακρύνθηκαν από το δάσκαλο εξαιτίας της έμφασής του στη libido, ακολούθησαν ωστόσο τη μέθοδό του για μία νέα προσέγγιση της θρησκείας, γράφοντας ειδικά έργα για την ψυχαναλυτική τους ερμηνεία.
Το παιχνίδι και η πραγματικότητα
Donald Woods Winnicott
Εισαγωγή: Σωτήρης Μανωλόπουλος
Μετάφραση: Γιώργος Καλομοίρης
Αυτό που κάνει την ζωή να αξίζει, πιστεύει ο πρωτοπόρος ψυχολόγος D. W. Winnicott, είναι η δημιουργική προσέγγιση του κόσμου. Από που προέρχεται, όμως, η δημιουργικότητα και πως μπορούμε να την αναπτύξουμε – είτε στον εαυτό μας είτε στους άλλους; Το παιχνίδι και η πραγματικότητα όχι μόνο απαντά σ’ αυτές τις ερωτήσεις, αλλά καταπιάνεται και με πολλές άλλες γύρω από το θεμελιώδες ζήτημα του ατομικού εαυτού και της σχέσης του με τον έξω κόσμο. Σ’ αυτό το βιβλίο-ορόσημο για την ψυχολογία του 20ου αιώνα ο Winnicott δείχνει στον αναγνώστη πως κάθε άτομο έχει την ευκαιρία να απολαύσει μια πλούσια και ικανοποιητική ζωή μέσα στην κουλτούρα της εποχής του, αν καλλιεργήσει την δημιουργικότητά του.
Δείτε την παρουσίαση του βιβλίου εδώ:
Ο Ελληνικός Εμφύλιος. Μία ψυχαναλυτική προσέγγιση (2η Έκδοση)
ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΣ: Ιωάννης Βαρτζόπουλος
ΓΡΑΦΟΥΝ:
Δημήτρης Αναστασόπουλος
Ιωάννης Βαρτζόπουλος
Χρυσή Γιαννουλάκη
Κώστας Ζερβός
Νίκος Λαμνίδης
Αντώνης Λιάκος
Αντώνης Παπαρίζος
Τάσος Σακελλαρόπουλος
Στέλιος Στυλιανίδης
Παύλος Τσίμας
Ο εμφύλιος πόλεμος παραβιάζει και διαστρέφει όλα εκείνα τα στοιχεία που συγκροτούν την ατομική και κοινωνική ζωή. Οι δε επιπτώσεις του εμφυλίου στην εξωτερική και ενδοψυχική πραγματικότητα είναι καταλυτικές. Η αναζήτηση των συνεπειών του Εμφυλίου στην ελληνική κοινωνία, εβδομήντα χρόνια μετά, είναι δύσκολο εγχείρημα. Ακόμη περισσότερο όταν η ανακίνηση του θέματος επηρεάζεται από σύγχρονες εξελίξεις. Οι εμπειρίες των ψυχαναλυτών μέσω των συνειρμών των αναλυομένων τούς προσφέρουν τη δυνατότητα να αναζητήσουν την αντίληψη που έχουν οι απόγονοι για τα βιώματα των προγόνων τους στον Εμφύλιο. Μας προσφέρουν επίσης την γνώση ενός τρόπου ασυνείδητης διαγενεακής μεταβίβασης των βιωμάτων αυτών καθώς και της συμμετοχής τους στη διαμόρφωση της ενδοψυχικής πραγματικότητας των επόμενων γενεών.
Τι λένε οι άνθρωποι στον δρόμο και τι ακούει ο ψυχαναλυτής
Σωτήρης Μανωλόπουλος
Ο ψυχαναλυτής έχει θέση στην πολιτική ζωή. Η θέση του είναι ψυχαναλυτική, δεν είναι προσωπική. Δεν τοποθετείται στο κέντρο της πολιτικής σκηνής, αλλά από μια απόσταση ακούει. Τι ακούει.
Τα τελευταία χρόνια συνειδητοποιούμε ότι ζούμε πάνω σε βαθύ ρήγμα Α-δικίας, περιμένουμε έναν τρομαχτικό σεισμό και ακούμε την βοή του. Μια ακραία άμυνα στον φόβο ότι όλα θα καταρρεύσουν είναι τα πολιτικά μορφώματα εθνικισμού και λαϊκισμού, με στοιχεία ολοκληρωτισμού και ανομίας που καταργούν την πολυπλοκότητα της ανοικτής κοινωνίας.
Η πολιτική σήμερα σχηματίζεται πέρα των γεγονότων (post fact). Τα γεγονότα είναι εναλλακτικά. Και όλα είναι σχετικά. Είναι αδύνατον να συμφωνήσουμε μεταξύ μας ποια είναι η πραγματικότητα. Το αποτέλεσμα είναι από νομιμοποίηση των πολιτών ως υποκειμένων και των θεσμών με τους οποίους οργανώνουν την κοινωνία τους.
Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε με λογικές κατηγορίες, ως εάν τα πολιτικά πράγματα να είναι εκ φύσεως οργανωμένα με λογική. Πρέπει να ακούμε διαισθητικά την μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων (Καβάφης). Η βοή έρχεται από ένα στοιχειακό προλεκτικό επίπεδο.
Στην εποχή μας αναβιώνουν στα άτομα και εξαπλώνονται στην κοινότητα βιώματα πρώιμης απόγνωσης. Ζούμε μιαν αγωνία ότι όλα θα καταρρεύσουν ανά πάσα στιγμή. Κλείνουμε τα αυτιά μας να μην ακούμε.
Δεν πιστεύουμε ότι αυτοί που γνωρίζουν, θέλουν να μας πληροφορήσουν.Πιστεύουμε ότι θέλουν να παραδοθούμε.
Πεισματικά κρατάμε την διάψευση (την μη ακοή) της πραγματικότητας. Και ζούμε ένα λιμό. Στερούμαστε την τροφή της ψυχής, το νόημα. Δεν εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον για να ανταλλάσσουμε ελεύθερα πληροφορίες, τις οποίες και αποκρύπτουμε, με αποτέλεσμα να αυξάνουμε την παράνοια και την έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ μας.
-Πώς θα δημιουργήσουμε μια δημοκρατική δημόσια σκηνή εάν δεν εκτιμούμε ο ένας τον άλλον.
-Πώς θα συναντηθούμε στην αγορά αν δεν εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο.
-Πώς θα συμφωνήσουμε ποια είναι η πραγματικότητα αν δεν συνεννοηθούμε μεταξύ μας.
-Ποια είναι τα όρια της ιδιωτικότητας. -Ποια είναι τα όρια της ελευθερίας της έκφρασης.
Ζαχαριάδης Τρύφων
Ο Τρύφων Ζαχαριάδης είναι ψυχαναλυτικός θεραπευτής και συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Bologna. Είναι Πτυχιούχος Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικών Επιστημών Νομικής σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών (1979). Προς το τέλος της δεκαετίας του ’70 στράφηκε σ’ ένα διαφορετικό πεδίο γνώσης, προσεγγίζοντας την οπτική της ψυχαναλυτικής θεωρίας με μελέτη, προσωπική ανάλυση κι εκπαίδευση. Σταδιακά η ψυχοθεραπεία οριοθέτησε το αντικείμενο της ενασχόλησής του. Υπήρξε επιστημονικός συνεργάτης στο Κέντρο Μελετών Τεκμηρίωσης και Εκπαίδευσης (ΚΕΜΕΤΕ) σε θέματα Εργασιακών Σχέσεων-Ανθρώπινων Σχέσεων 1983 – 1993. Λειτούργησε εθελοντικά ομάδα κοινωνικής θεραπείας με γονείς παιδιών ΑΜΕΑ (1986-2006). Διατηρεί την συνδιεύθυνση του Ινστιτούτου Σύγχρονης Παιδαγωγικής (1992 – σήμερα). Είναι Πρόεδρος του Ελληνικού Εκπαιδευτικού Ινστιτούτου Αναλυτικής Ψυχοθεραπείας Ομάδας και Οικογένειας, Διευθυντής του Ινστιτούτου Ψυχοθεραπείας και Συναισθηματικής Ανέλιξης, τακτικό μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπευτών Ελλάδος, καθώς και της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας (E.A.P.) της International Association for Group Psychotherapy and Group Processes, της International Family Therapy Association κ. ά.
Συνεργάστηκε ως θεραπευτής / διδάσκων με την Πανεπιστημιακή κλινική του Αιγινήτειου νοσοκομείου (2007-2009), με το Τμήμα Φιλοσοφίας Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (2011-2012), με το μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών συστηματικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (2011-2013), με το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο (2011-2013 ως εμπειρογνώμονας σε πρόγραμμα σχέσεων της σχολικής κοινότητας), καθώς και με φορείς ΚΕΘΕΑ, Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, Ίδρυμα Θεοχαράκη, Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη (Πειραιάς), Πορφυρογένειο ίδρυμα (Αγριά Βόλου), Ανοιχτό Λαϊκό Πανεπιστήμιο Κρήτης, ΕΛΚΕΠΑ, Εθνικό Οργανισμό Πρόνοιας, κ.ά.
Στα Ελληνικά Γράμματα εμφανίστηκε το 1970 με την ποιητική συλλογή ΛΥΠΕΣ, ακολούθησαν τα βιβλία Εγώ, Διηγήματα, 1972, Μετά ή 29η, Ποίηση (Ιωλκός), 1982, Περίπτωση για νηφάλιους, Νουβέλα (Comteko), 1987, Ποιος εκπαιδεύει συναισθηματικά Ποιον, Δοκίμιο (Ελληνικά Γράμματα), 2009, (επανέκδοση 2011, Τόπος), (επανέκδοση 2018, Αρμός), Παλαιά Βιογραφία, Ποίηση (Αρμός), 2015, Συντροφικότητα Αποχωρισμός, Δοκίμιο (Αρμός), 2015, Τι έγινε ρε Φωτεινή, μυθιστόρημα 2017, (Αρμός). Το δαχτυλίδι της κυρίας Αλίξ μυθιστόρημα 2019, (Αρμός).
armosbooks –
Nikolaos TENTOMAS
Μπράβο σας, είναι εξαιρετικό και με πολύ ωραίο εξώφυλλο
armosbooks –
Αποστολος Ζοθμπελουλης
mou aresei