Το παιχνίδι και η πραγματικότητα

Χριστίνα Μιχαλοπούλου – Γιώργος Κίσσας

Τι σημαίνει για έναν πατέρα να βλέπει τον γιό του να μεγαλώνει αλλά και να απορρίπτει ταυτόχρονα αυτόν που μέχρι τώρα θαύμαζε.

Πώς αισθάνεται η μητέρα όταν η κόρη της παύει να την ακούει και προτιμά τις φίλες της αλλά και πώς νιώθει η κόρη όταν την ανταγωνίζεται η ίδια η μητέρα της.

Γιατί οι γιοί συχνά αισθάνονται την ανάγκη να υπερασπιστούν την μάνα τους συγκρουόμενοι με τους πατεράδες τους.

Γιατί δεν ανησυχούμε για τα καλά και ήσυχα παιδιά που προστατεύουν την οικογένεια και τραβά την προσοχή μας ο έφηβος που κάνει piercing?

Πώς μπορεί ένας γονιός να βοηθήσει τον γιό του όταν έχει προβλήματα με τον νόμο ή την κόρη του που εθίζεται στις ουσίες.

Πώς να τα βγάλει πέρα με τις ενοχές του ο γονιός του οποίου ο/η έφηβος αρρωσταίνει σοβαρά ή διαπιστώνεται καθυστερημένα ότι υποφέρει από κατάθλιψη.

Πώς μπορεί η μητέρα να «θρέψει» την κόρη της που υποφέρει από διαταραχή διατροφής και πώς να αποσύρει τον έλεγχο από την καθημερινότητα του παιδιού της.

Τελικά το ερωτικό ξύπνημα της εφηβείας ποιούς ενηλικιώνει πρώτους, ποιούς πραγματικά ωριμάζει, τους γονείς ή τους ίδιους τους εφήβους.

Σωτήρης Μανωλόπουλος

Ο ψυχαναλυτής έχει θέση στην πολιτική ζωή. Η θέση του είναι ψυχαναλυτική, δεν είναι προσωπική. Δεν τοποθετείται στο κέντρο της πολιτικής σκηνής, αλλά από μια απόσταση ακούει. Τι ακούει.

Τα τελευταία χρόνια συνειδητοποιούμε ότι ζούμε πάνω σε βαθύ ρήγμα Α-δικίας, περιμένουμε έναν τρομαχτικό σεισμό και ακούμε την βοή του. Μια ακραία άμυνα στον φόβο ότι όλα θα καταρρεύσουν είναι τα πολιτικά μορφώματα εθνικισμού και λαϊκισμού, με στοιχεία ολοκληρωτισμού και ανομίας που καταργούν την πολυπλοκότητα της ανοικτής κοινωνίας.

Η πολιτική σήμερα σχηματίζεται πέρα των γεγονότων (post fact). Τα γεγονότα είναι εναλλακτικά. Και όλα είναι σχετικά. Είναι αδύνατον να συμφωνήσουμε μεταξύ μας ποια είναι η πραγματικότητα. Το αποτέλεσμα είναι από νομιμοποίηση των πολιτών ως υποκειμένων και των θεσμών με τους οποίους οργανώνουν την κοινωνία τους.

Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε με λογικές κατηγορίες, ως εάν τα πολιτικά πράγματα να είναι εκ φύσεως οργανωμένα με λογική. Πρέπει να ακούμε διαισθητικά την μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων (Καβάφης). Η βοή έρχεται από ένα στοιχειακό προλεκτικό επίπεδο.

Στην εποχή μας αναβιώνουν στα άτομα και εξαπλώνονται στην κοινότητα βιώματα πρώιμης απόγνωσης. Ζούμε μιαν αγωνία ότι όλα θα καταρρεύσουν ανά πάσα στιγμή. Κλείνουμε τα αυτιά μας να μην ακούμε.

Δεν πιστεύουμε ότι αυτοί που γνωρίζουν, θέλουν να μας πληροφορήσουν.Πιστεύουμε ότι θέλουν να παραδοθούμε.

Πεισματικά κρατάμε την διάψευση (την μη ακοή) της πραγματικότητας. Και ζούμε ένα λιμό. Στερούμαστε την τροφή της ψυχής, το νόημα. Δεν εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον για να ανταλλάσσουμε ελεύθερα πληροφορίες, τις οποίες και αποκρύπτουμε, με αποτέλεσμα να αυξάνουμε την παράνοια και την έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ μας.

-Πώς θα δημιουργήσουμε μια δημοκρατική δημόσια σκηνή εάν δεν εκτιμούμε ο ένας τον άλλον.

-Πώς θα συναντηθούμε στην αγορά αν δεν εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο.

-Πώς θα συμφωνήσουμε ποια είναι η πραγματικότητα αν δεν συνεννοηθούμε μεταξύ μας.

-Ποια είναι τα όρια της ιδιωτικότητας. -Ποια είναι τα όρια της ελευθερίας της έκφρασης.

Έφη Λάγιου-Λιγνού – Λήδα Αναγνωστάκη – Άνθια Ναυρίδη

στην οικογένεια και στην τάξη

Οι θεμελιωτές της ψυχαναλυτικής σκέψης, από τον Freud έως την Klein και τον Winnicott, έχουν υποστηρίξει –ήδη από τον προηγούμενο αιώνα– ότι οι βάσεις για την ψυχική και συναισθηματική υγεία τίθενται πολύ νωρίς στη ζωή του ατόμου και ότι τα πρώτα πέντε χρόνια ενός παιδιού είναι καθοριστικά για τη μετέπειτα εξέλιξή του.
Στόχος του βιβλίου είναι να αναδείξει τη θεωρία και την τεχνική των ψυχαναλυτικών παρεμβάσεων σε μικρά παιδιά, αλλά και τη δυνατότητα ευελιξίας και προσαρμογής, σε διαφορετικές ανάγκες, που αυτές προσφέρουν. Παράλληλα φιλοδοξεί να παρουσιάσει την εφαρμογή της ψυχαναλυτικής κατανόησης των μικρών παιδιών και σε μη κλινικό πλαίσιο, όπως είναι η τάξη του παιδικού σταθμού και του νηπιαγωγείου, υποστηρίζοντας την αξία της εφαρμογής ψυχαναλυτικών πρακτικών σε ποικίλες συνθήκες.

«Εκτιμώ ότι το βιβλίο αυτό πρέπει να διαβασθεί από όλους τους ψυχαναλυτικής κατεύθυνσης ψυχοθεραπευτές και ψυχαναλυτές… γιατί η πρώιμη παρέμβαση σε οικογένειες με μικρά παιδιά αποτελεί ένα από τα καλύτερα δείγματα της εφαρμοσμένης Ψυχανάλυσης…»
Αθανάσιος Αλεξανδρίδης

Διαβάστε την κριτική της Μαριαλένας Σπυροπούλου στην Καθημερινή εδώ.