1 × € 12.06
Προσφορά!
Μούσες & Δαιμόνια
Ρεπαπή Τούλα
Κείμενα για την πεζογραφία της Ελένης Λαδιά
2000 – 2018
Μούσες και Δαιμόνια, αναδύονται από τίς σελίδες των βιβλίων τής Ελένης Λαδιά, κατακτώντας και εμπνέοντας κάθε αναγνώστη. […]
[…]Τώρα, περισσότερο από ποτέ, υπάρχει μεγάλη ανάγκη, ιδιαίτερα στις νεώτερες γενιές, να μάθουν την σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία με συγγραφείς της ποιότητας της Ελένης Λαδιά, η όποια, μέσα από πλούτο γνώσεων, εμπνέει άξιες, διδάσκοντας ταυτόχρονα ήθος και γραφή.
Δείτε την παρουσίαση του βιβλίου εδώ.
€ 9.00 € 7.20
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.190 kg |
|---|---|
| Dimensions | 14 x 12 cm |
| Συγγραφέας | Ρεπαπή Τούλα |
| Αριθμός σελίδων | 106 |
Be the first to review “Μούσες & Δαιμόνια”
You may also like…
-20%
Άρθρα για την Καβαφική Ποίηση
Ελένη Λαδιά
Γ΄ έκδοση αναθεωρημένη και συμπληρωμένη
Οι λέξεις «ελληνικά», «Ελλάδα», «ελληνικός» είναι έτσι τοποθετημένες στα ποιήματα ώστε ξεχωρίζουν: λάμπουν σαν χρυσοί σφραγιδόλιθοι. Η Ελλάδα του Καβάφη διακρίνεται μέσα στους άλλους πολιτισμούς, πού κυοφόρησε η Μακεδονική κατάκτηση. Δεν είναι η ναρκισσευομένη Ελλάδα του έκτου και πέμπτου αιώνα, είναι μέλη της Ελλάδος, ποσότητες αίματος πού μεταγγίζονται στις μεγάλες φλέβες των ασιατικών χωρών. Μια Ελλάδα πού διαρκώς παλεύει και συγκρίνεται, ο σπόρος τελικώς, πού γονιμοποιεί ξένες τέχνες και εμπειρίες. Λερναία ύδρα με πάμπολλα κεφάλια στην Αίγυπτο, Συρία, Ινδίες και Βακτριανή.
-20%
-20%
Τα άλση της Περσεφόνης
Ελένη Λαδιά
Μυθιστόρημα
Τό μυθιστόρημα Τά Ἄλση τῆς Περσεφόνης ἀναδύεται ἀπό μία λέξη: ἀπό τήν προστακτική Ἔστω, ἡ ὁποία μετασχηματίζει τά δεδομένα μέ ὑποθετικό ἤ εὐχετικό τρόπο. Ἔστω… μέ τήν ὑπόθεση ἀλλάζει καί ἡ ὀπτική, ἀμφισβητεῖται ὁ χρόνος, ἡ ἔρευνα γίνεται παιχνίδι τῆς νοσταλγίας, ὁ ἔρωτας, εὐτυχής ἤ ὀδυνηρός, ἀγωγός αὐτογνωσίας, ὁ θάνατος ἡ ἄλλη μορφή τῆς ζωῆς.
Στά Ἄλση τῆς Περσεφόνης ἀναζητεῖται τό Πρόσωπο κάτω ἀπό τίς γύψινες μάσκες καί τά προσωπεῖα καί προσδοκᾶται ἡ συνάντηση μέ τόν Ἄλλον, πού στήν οὐσία εἶναι ἕνας φωτισμός τοῦ αὐθεντικοῦ μας προσώπου.
Στά Ἄλση τῆς Περσεφόνης ἀρχίζει ἡ δράση, ἐκεῖ ὅπου καταργοῦνται τά ὅρια τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Ὅπως εἶπαν κριτικοί καί ἀναγνῶστες, αὐτό τό μυθιστόρημα περικλείει τήν Ἑλλάδα, ὅλες τίς φάσεις της ἀπό τίς ρήσεις τῶν προσωκρατικῶν φιλοσόφων μέχρι τά σημερινά χωριά της. Ἡ ἑλληνική ψυχή διαχέεται στίς σελίδες του.
-20%
Νέκυια (Ομήρου Οδύσσειας λ΄) Ελένη Λαδιά
Ομήρου Οδύσσειας λ΄
[…] Στη λ΄ ραψωδία, την γνωστή ως Νέκυια, το θέμα που υπερισχύει είναι της Νοσταλγίας και του Νόστου. Από Νοσταλγία για τον Νόστο επισκέπτεται ο Οδυσσεύς τον Άδη και συνδιαλέγεται με τον μάντη Τειρεσία και τους άλλους νεκρούς. Ολόκληρη η ραψωδία αποπνέει μια ατμόσφαιρα μελαγχολίας, ο Άδης υπάρχει ως μία υποτονική συνέχεια ζωής και το παράπονο των νεκύων είναι η νοσταλγία του πάνω κόσμου. Στην Νέκυια ό ήρωας φτάνει στο αποκορύφωμα της νοσταλγίας: δρα και επιζητεί τον νόστο μέχρι που εισχωρεί στον χώρο του Άδη. Όμως αυτός ο χώρος είναι τοποθεσία ψυχοβολής. Εκεί η νοσταλγία κινδυνεύει να απολιθωθεί και να σταματήσει η δράση για τον νόστο. Στον χώρο των νεκύων ο Οδυσσεύς δεν φοβήθηκε ούτε την συγκίνηση όταν συναντήθηκε με την ψυχή της μητέρας του, ούτε τα λόγια του Τειρεσία, «τον νόστο τον μελίγευστο ζητάς, πανένδοξε Οδυσσέα, όμως αυτόν θα σου τον κάνει δύσκολο ο Θεός». Φοβήθηκε όμως ο ήρωας την απολίθωση στην επιθυμία της νοσταλγίας, απολίθωση που θα εμπόδιζε τον νόστο. Ίσως έτσι θα μπορούσαν να κατανοηθούν οι στίχοι 633-635 στο τελευταίο τμήμα της Νέκυιας. Ο Οδυσσεύς θα ήθελε να παραμείνει στον τόπο του Άδη και να δει τους ήρωες Θησέα και Πειρίθου, άλλα φοβήθηκε μήπως η τρομερή Περσεφόνη θα του έστελνε την Γοργεία κεφαλή, αυτό το φρικώδες κεφάλι, του οποίου το βλέμμα απολίθωνε τα πάντα, από ανθρώπους μέχρι νησιά. Έτσι μπροστά στον φόβο της απολίθωσης, σε μια κατάσταση διαρκούς νοσταλγίας στον χώρο του Άδη, ο Οδυσσεύς φεύγει τρέχοντας και προστάζει τους συντρόφους του να λύσουν τις πρυμάτσες των πλοίων. Η Νέκυια μεταφράσθηκε το 1986. Με τον συνεργάτη ποιητή Α. Π. Παπαδίτσα, ο οποίος από το 1987 βρίσκεται στην αντίπερα όχθη, στον χώρο των νεκύων, χρησιμοποιήσαμε την έκδοση της Οξφόρδης. Η μεταφραστική μας προσπάθεια, όπως στους Ορφικούς και τους Ομηρικούς Ύμνους, έχει σκοπό να δείξει την διαχρονικότητα της ελληνικής γλώσσας. Ακολουθήσαμε επομένως τους κανόνες που είχαμε θέσει και για τις προηγούμενες μεταφράσεις των ορφικών και ομηρικών ύμνων. Ελένη Λαδιά
Ρεπαπή Τούλα
Η Τούλα Ρεπαπή γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Μάρκετινγκ, MBA in Marketing, από το Γαλλικό Πανεπιστήμιο E.S.C.E.M. (École Supérieure de Commerce et Management) και εργάζεται ως Ακαδημαϊκός Σύμβουλος, Μεταπτυχιακών και Διδακτορικών Σπουδών, Ιδιωτικού Κολλεγίου.
Ασχολείται με την κριτική λογοτεχνίας από το 1995. Κείμενά της έχουν φιλοξενηθεί σέ υψηλού κύρους έντυπους λογοτεχνικούς χώρους: Νέα Εστία, Διαβάζω, Index, Το Κοράλλι και ηλεκτρονικούς ιστότοπους: diavasame.gr, Lesvosnews.gr, frear.gr, ενώ από τον Μάρτιο του 2014 είναι σταθερή συνεργάτις στο diastixo.gr.
-20%
Ποιητές και αρχαία Ελλάδα
Ελένη Λαδιά
Σικελιανός – Σεφέρης – Παπαδίτσας
Η σχέση του Σικελιανού με την αρχαία Ελλάδα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ένθετη: σαν να είναι δηλαδή η αρχαία Ελλάδα ένα έργο τέχνης, όπου ο ποιητής επιθέτει στοιχεία της προσωπικής του μυθολογίας.
Η σχέση του Σεφέρη με την αρχαία Ελλάδα είναι μνημονική. Είναι μια σχέση μνήμης, όπου πάνω της μετριέται το πενιχρό παρόν.
Η σχέση του Παπαδίτσα με την αρχαία Ελλάδα είναι σύμφυτη: εδώ η αρχαία Ελλάδα είναι ένας ζων οργανισμός, όπως και η νέα, είναι δηλαδή αρχαία και νέα Ελλάδα μέλη του ίδιου ζώντος οργανισμού.
Μία κατατοπιστικότατη κριτική παρουσίαση για το βιβλίο της Ελένης Λαδιά: «Ποιητές και Αρχαία Ελλάδα» από την ποιήτρια-μουσικό Χρυσούλα Αγκυρανοπούλου!
-20%
Εξ Αιγύπτου
Ελένη Λαδιά
Άγιοι των Κοπτών
Η σημερινή έρημος της Νιτρίας δεν είναι δύσβατη, όπως στον καιρό του Παλλαδίου, και το έδαφος δαμάστηκε από την ανθρώπινη ευφυϊα. Όσο όμως έμενα εκεί, αισθανόμουν ότι βρισκόμουν σ’ έναν χώρο ψυχοβολής. Χιλιάδες άνθρωποι ασκήτεψαν σ’ αυτόν, όλοι με τον ίδιο πόθο της αιωνιότητας και της όρασης του Θεού.
Αιώνες τώρα, αυτή η έρημος άκουσε βάσανα και καημούς, δέχτηκε προσευχές και μετάνοιες, είδε μαρτύρια και θαύματα. Θεοφανείες και σατανικοί πειρασμοί πάλευαν για την ανθρώπινη ψυχή, που μαρτυρικά αλλά νικηφόρα όδευε προς τον Θεό. Το ίδιο νίτρο με τις ανταύγειες του φωτός δίνει στο τοπίο μια γαλακτόχρωμη μονοτονία, και οι μικροσκοπικοί του κόκκοι κολλάνε στα μαλλιά και στο πρόσωπο, σαν να φυσάει θαλασσινός αέρας…
-20%
Το Ποικιλόγραφο Βιβλίο
Ελένη Λαδιά
Άρθρα– Ομιλίες – Δοκίμια, 1972-2012
Η λέξη “ποικιλόγραφο” δεν αναφέρεται στην ποικιλία της γραφής αλλά στα ποικίλα θέματα. Έτσι διάλεξα ως τίτλο «Το ποικιλόγραφο βιβλίο» για την ποικιλία της θεματολογίας του. Συνέλεξα κείμενά μου δημοσιευμένα σε περιοδικά και εφημερίδες, τα οποία καλύπτουν μία συγγραφική πορεία σαράντα χρόνων από το 1972 μέχρι το 2012. Γιατί όμως τα συγκέντρωσα σε αυτόν τον ογκώδη τόμο; Για να εορτάσω την σαραντάχρονη πνευματική μου πορεία; Για να αποδείξω την εργατικότητά μου, το γεγονός δηλαδή πως εκτός από τα δημοσιευμένα βιβλία μου, πού δεν είναι λίγα, είχα και παράλληλη συγγραφική δραστηριότητα; Κάποιος υποχθόνιος φόβος του θανάτου ίσως… Δεν ξέρω τι από όλα είναι. Ίσως και λίγο από όλα. Η αλήθεια όμως είναι πώς δεν ήθελα να χαθούν. Κι αν χανόταν, τι θα γινόταν; Τίποτε ουσιαστικό. Θα υπήρχε όμως μία θλίψη, όπως όταν χάνεις κάποιο ενθύμιο που σου χάρισε ένα αγαπημένο πρόσωπο. Ένα τέτοιο ενθύμιο θέλω να χαρίσω στους φίλους μου και στους αναγνώστες πού με αγαπούν. Ελένη Λαδιά
-10%
Το άγιο περιστέρι και ο Κορυδαλλός οδύνης
Ελένη Λαδιά
Διηγήματα
H συγκεκριμένη συλλογή διηγημάτων είναι διφυής. Στο πρώτο μέρος με τον τίτλο «Το άγιο περιστέρι» περιλαμβάνονται διηγήματα μυθοπλασίας, ενώ στο δεύτερο «ο κορυδαλλός οδύνης» αναφέρονται αληθινά περιστατικά, πού συνέβησαν κατά την τετραετή διδασκαλία των εθελοντικών μαθημάτων της συγγραφέως στους άρρενες κρατούμενους των Φυλακών Κορυδαλλού.
-20%
Η σημασία του Ξένου
Ελένη Λαδιά
Δοκίμιο
Το θέμα τού «Ξένου» απασχόλησε και απασχολεί αιωνίως τον ανθρωπο.Ποιος ο ορισμός του Ξένου και ποια η αντιμετώπισή του;
Η συγγραφέας του βιβλίου για να εντοπίσει την σημασία του Ξένου ανατρέχει στον Όμηρο, στον Πλάτωνα, στον Αριστοτέλη, στον Πλούταρχο, στους Στωικούς, στον Καβάφη, στην Ελληνιστική εποχή, στον Χριστιανισμό, και φτάνει στην σημερινή εποχή με το μεγάλο δίλημμα: Πρέπει να υποδεχόμαστε και να φιλοξενούμε τον Ξένο;
Ή πόσο κίνδυνο διατρέχει μια μικρή πατρίδα, όταν την κατακλύζουν εκατοντάδες πρόσφυγες και μετανάστες, κυνηγημένοι από τον πόλεμο και τις κακουχίες της δικής τους πατρίδας; Υπάρχει τελικά απάντηση στο μεγάλο αυτό δίλημμα;
-20%
Ο έτυμος λόγος
Ελένη Λαδιά
Διηγήματα
… Ο ανώνυμος άνθρωπος ένιωσε να χάνεται σ’ έναν άγνωστο κόσμο. Με βαθιά συναίσθηση πώς δεν θυμόταν το δικό του όνομα, θέλησε να μάθει το όνομα αυτής της πολίχνης, στην οποία βρέθηκε από μια παραξενιά της τύχης του. -Πώς λέγεται αυτή η πολίχνη; Κανείς από τους κατοίκους που άκουσαν, δεν απάντησε. Τον κοίταξαν μόνο απορημένοι, λες και ρωτούσε το πιο εύλογο που υπάρχει πάνω στη γη. Εκείνος επανέλαβε με φωνή παρακλητική την ερώτηση. Τότε ο σάλος ζητιάνος που χειρονομούσε ακατάπαυστα σε μια φανταστική συζήτηση, τον άκουσε και απάντησε χωρίς να τον κοιτάξει. -Το όνομα της πόλης αυτής λέγεται Υπομονή…
-20%
Σημερινές Ελληνίδες με πανάρχαια ονόματα
Ελένη Λαδιά
Προτού αρχίσω την συγγραφή του βιβλίου είχα έναν σκοπό: να πείσω τις Ελληνίδες μητέρες να βαπτίζουν τις θυγατέρες τους με τα αρχαιοελληνικά μας ονόματα. Αργότερα η ίδια η θεματολογία του με ταξίδεψε σε όλες τις γωνιές της μυθολογίας. Το ταξίδι ήταν ωραίο και μεγάλο: είδα θεούς και θεές, βασιλιάδες και βασίλισσες, νύμφες που πέθαιναν με τα δένδρα τους, μπήκα στης σπηλιές άλλων νυμφών, άκουσα τους αυλούς των ποιμένων, παρακολούθησα φονικά και αναλήψεις ηρώων στον Όλυμπο, έμαθα για έρωτες που υψώθηκαν στον ουρανό αλλά και για άλλους που μετεβλήθησαν σε άσπονδο μίσος. Δροσίστηκα από τις κρήνες και τον αέρα των βουνών, μπήκα σε θάλασσες και αντάμωσα Τρίτωνες και Νηρηίδες. Οι αρχαιαοέλληνες συγγραφείς, οι πηγές μου, με δίδαξαν πάμπολλα πράγματα με την σοφία τους. Κάθε όνομα ήταν και μία συναρπαστική ιστορία. Μαζεύτηκαν πολλές μαγευτικές ιστορίες που τις άκουγα με την προσήλωση της νυμφόληπτης ή αλαφροίσκιωτης. το ταξίδι, όμως, όσο κι αν ήταν ωραίο, ήταν μεγάλο και στο τέλος κουραστικό. Γι΄ αυτό συνιστώ: Οι χαλκέντεροι ας διαβάσουν μονομιάς το βιβλίο, οι ονειροπόλοι αποσπασματικώς.
Related Products
-20%
Άμλετ και Δον Κιχώτης
Ivan Turgenev
Οι Δον Κιχώτες ανακαλύπτουν, οι Άμλετ επεξεργάζονται. Πώς, όμως, θα μας ρωτήσουν, μπορούν οι Άμλετ να επεξεργαστούν οτιδήποτε, όταν αμφιβάλλουν για τα πάντα και δεν πιστεύουν σε τίποτα. […] Με βάση το σοφό καταμερισμό της φύσης, απόλυτοι Άμλετ, όπως και απόλυτοι Δον Κιχώτες, δεν υπάρχουν: αυτοί είναι απλά ακραίες εκφράσεις δύο διαφορετικών κατευθύνσεων, σταθμοί που οριοθετούνται από τους ποιητές σε διαφορετικές ατραπούς […] Όπως η αρχή της ανάλυσης έφτασε στον Άμλετ στα όρια της τραγικότητας, έτσι και η αρχή του ενθουσιασμού έφτασε στον Δον Κιχώτη στα όρια του κωμικού, ενώ στην ζωή το απόλυτο κωμικό και το απόλυτο τραγικό απαντώνται σπανίως.
-20%
Ρωγμές και αγγίγματα (10η Έκδοση)
Δημήτρης Καραγιάννης
Η αναζήτηση νοήματος στη ζωή δε μπορεί να αφορά μόνο κάποιους επαγγελματίες στοχαστές, αλλά αποτελεί φυσική στάση κάθε ανήσυχου πνεύματος που δεν βολεύεται στο κυνήγι της επιβίωσης. Η αναζήτηση της δυναμικής της πίστης δεν μπορεί να αφορά μόνο κάποιους επαγγελματίες θεολόγους, αλλά αποτελεί φυσική στάση κάθε ανθρώπου που δεν βολεύεται στην τήρηση μόνο κάποιων θρησκευτικών κανόνων. Η αναζήτηση της αλήθειας μέσω της αμφισβήτησης της ύπαρξης του Θεού δεν μπορεί να φορά μόνο κάποιους επαγγελματίες άθεους, αλλά αποτελεί φυσική στάση κάθε πιστού που δεν διστάζει να αναγνωρίζει την απιστία του. Η αναζήτηση του προσώπου του Θεού δεν αποτελεί μια μεταφυσική αναζήτηση, αλλά σχετίζεται με την αναζήτηση του ανθρώπινου προσώπου. Δεν είναι παραίτηση από την προσωπική ευθύνη, αλλά προσπάθεια κατανόησης της ανθρώπινης φύσης. Δεν είναι παραίτηση από την επιστημονική γνώση, αλλά αναγνώριση των ορίων της. Δεν μηδενίζει την παρούσα ζωή, αλλά αντίθετα αναζητά τη νοηματοδότησή της.
-20%
Η πολιτική σκέψη του Παπαδιαμάντη
Σαράντος Ι. Καργάκος
Ο Παπαδιαμάντης ως οξύτατος παρατηρητής και κριτής των κοινωνικών πραγμάτων ήταν αδύνατο να αγνοήσει την πολιτική. Δεν είναι αυτός πού εισέρχεται στην πολιτική άλλ’ η πολιτική είναι αυτή πού διεισδύει στο έργο του και αυτός ευθαρσώς τοποθετείται έναντι αυτής. Όσοι ταυτίζουν την πολιτική με κάποιες διακηρύξεις ή με κάποια μορφή ένταξης, ασφαλώς δυσκολεύονται να τοποθετήσουν τον Παπαδιαμάντη σε κάποιο ιδεολογικό ράφι. Ο Παπαδιαμάντης δεν πλησίασε το λαό, ήταν ο ίδιος λαός κι έμεινε ως το τέλος της ζωής του ένας απλός άνθρωπος του λαού, χωρίς να ντρέπεται για την ιδιότητα του αυτή.
-20%
Ρωτούσαν για την ταυτότητα
Πολιτισμική κρίση και ψυχική απορία στην ελληνική πραγματικότητα
Το παρόν βιβλίο βασίζεται στις εισηγήσεις των συνομιλητών της διεπιστημονικής στρογγυλής τράπεζας, η οποία πραγματοποιήθηκε στη Στοά του βιβλίου (Αίθουσα Λόγου) στις 31 Μαΐου 2002 με θέμα: «Πολιτισμική κρίση και ψυχική απορία στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα», οργανωμένη από το Ελληνικό Κέντρο Ψυχικής Υγιεινής και Ερευνών. […] Περιέχονται τα κείμενα: – Γρηγόρης Μανιαδάκης, «Χαιρετισμός εκ μέρους της Εκπαιδευτικής Επιτροπής» – Ειρήνη Βλαχάκη, «Γιατί η απορία» – Δημήτρης Σταθάκος, «Βιολογική και πολιτισμική πορεία προς ακμή και παρακμή» – Χρήστος Γιανναράς, «Σχόλιο στο κεντρικό θέμα» – Δημήτρης Κυριαζής, «Όψεις του νεοελληνικού κοινωνικού φαντασιακού: Συμβουλή στην κατανόηση της νεοελληνικής ταυτότητας»
-20%
Η θεωρία του πνευματικού σώματος στην δυτική παράδοση
G. R. S. Mead
Το βιβλίο του Μηντ περί του πνευματικού σώματος έχει μεγάλη αξία για τον ειδικό ερευνητή αλλά και για τον απλό φιλομαθή αναγνώστη, διότι συγκεντρώνει τα σπουδαιότερα αποσπάσματα που έχουν σωθεί και τα ερμηνεύει, πράγμα σπουδαιότατο για την ιστορία των ιδεών. Επί πλέον δείχνει πολύ καθαρά την εξέλιξη της χριστιανικής εννοίας της ψυχής, αλλά κυρίως της ιδέας του πνευματικού σώματος της Αναστάσεως, για το οποίο κάνει λόγο με τόση έμφαση ο Απόστολος Παύλος στην Α’ Προς Κορινθίους Επιστολή του.
-20%
Για το ιερό και το δράμα
Ιωσήφ Βιβιλάκης
Θεατρολογικές προσεγγίσεις
Η έκδοση αυτή περιλαμβάνει μελετήματα που καλύπτουν ένα ευρύ χρονικό φάσμα, από την αρχαιότητα έως τον 20ό αιώνα. Θέμα των περισσότερων κειμένων είναι το ιερό με τις διάφορες εκφάνσεις του το οποίο αναζητείται στη συμπλοκή του με το δράμα και τη σκηνή στην πατερική γραμματεία, στην εκκλησιαστική λατρεία και σε θεατρικούς συγγραφείς (όπως ο Ο’ Νήλ, ό Ουίλλιαμς ή ο Τερζάκης), αν και παρουσιάζονται έργα στα οποία κύριος σκοπός είναι η καταγραφή και η ανάδειξή τους (όπως στην περίπτωση του Μ. Καραγάτση και του Παύλου Νιρβάνα). Άλλες στιγμές η ερευνητική ματιά εστιάζει στον μαρασμό των αρχαίων θεάτρων ή στην ιδιαιτερότητα ορισμένων δραμάτων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την επτανησιακή Ευγένα του Μοντσελέζε, μία μοναδική δραματοποίηση συναξαριού, που απηχεί το θρησκευτικό θέατρο της Δύσης στα καθ’ ημάς ή στον Αυξεντιανό μετανοημένο, μια ανελέητη διαλογική σάτιρα της Χριστοκαπηλείας, που γράφτηκε στα μισά του 18ου αιώνα. Αλλού η προσοχή πέφτει στο ανέβασμα θεατρικών παραστάσεων, όπως στη σκανδαλιστική πρώτη σκηνοθεσία του «Χριστού Πάσχοντος» από τον Αλέξη Σολομό, όταν για πρώτη φορά στη νεώτερη Ελλάδα «εμφανίσθηκε» εξαϋλωμένος ο Ιησούς επί σκηνής.
-20%
Εν αινίγματι πρόσωπα
Κώστας Ζουράρις
Μαρτυρίκια προσωποκεντρικής πολιτικής
… Επομένως ο Απόστολος Παύλος, εξίσου τραγικός κυνικός, διαπιστώνει ότι, για τα εδώ και τα τώρα των ανθρώπων, τα πάντα θα είναι πάντοτε ένα αίνιγμα μέσα από καθρέφτη, κι ότι όση πραγματική ζωή ζούμε βλέποντας στον καθρέφτη, άλλη τόση αληθινή γνώση αποκτούμε «εν αινίγματι», μέσα στο αεί ρευστόν της πολιτικής… Δήλον ότι, «άρτι», σ’ αυτό το Εδώ παντοτινό Τώρα, οι άνθρωποι-πολίτες, τα ατομικά μας «δικαιώματα», τα πεφυσιωμένα «συστήματα», οι φουσκωμένες «κατακτήσεις» του πολιτισμού, το σύνολο της απληστίας μας, ή και η ευθυδικία των ισρροπιών μας, άπασα η απανταχού δομική ανισορροπία της ες αεί εριστικής μας κοινωνίας, όλοι οι άνθρωποι – πολίτες – κοινωνοί, «άρτι», και ξανά άρτι, άχρι καιρού συντελείας του ακόσμου τούτου Κόσμου, «άρτι», βλέπουμε και παραμένουμε μέσα στο Αίνιγμα… Στο περίπου, στο πτωτικόν, στο φθοροποιόν και ες αεί εφθαρμένον… Τόσο βλέποντες, τόσο «ειδότες, επαΐοντες, επιστήμονες», όσο το αίνιγμα… Τόσο βέβαιοι για τα κοινωνικά μας συστήματα, όσο το αίνιγμα…
-20%
Η κοινωνία της ορθοπεταλιάς
Γιάννης Μ. Καλιόρης
Ο αναρχοδυναμικός καπιταλισμός της νεοφιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης -που επέφερε κρίσιμη απόκλιση συμφερόντων μεταξύ κοινωνίας και οικονομίας- ενθρόνισε την αγορά «αυτορυθμιζόμενο» ρυθμιστή των κοινωνικών ανταλλαγών, προάγοντας αποφασιστικά το εμπόρευμα σε καθολική εστία της συμβολικής παραγωγής και ολοκληρώνοντας την αποϊέρωση του κόσμου δια της μετατροπής των στοιχείων του σε αξίες αγοραίες. Παράλληλα εξεθείασε το άτομο ως υποκείμενο αυτοσυνείδητο και χειραφετημένο, αυτουργό της τύχης του και νομιμοποιητική αρχή των αποφάσεων, αλλά ταυτόχρονα το κατέστησε οντότητα ευχείρωτη και ετερόνομη, μαζοποιημένη πρώτη ύλη μιας Ιστορίας δυναμοποιημένης από τη σύγχρονη τεχνοεπιστήμη στο πλαίσιο ενός ασφυκτικού οικονομικού ορισμού της πραγματικότητος και στην υπηρεσία μιας αδήριτης αναγκαιότητος για αέναη ποσοτική μεγέθυνση. Κι αυτό φαντάζει σαν ένας ακόμη ανάβαθμος της «προμηθεϊκής εποποιΐας» του Ανθρώπου, συγκαλύπτοντας έτσι την οπτική των ατόμων ως θυμάτων της Ιστορίας, που αποσταθεροποιούνται και συνθλίβονται από τους μεγάλους διασκελισμούς της, και εν προκειμένω εκβιάζονται σε έπακρον ανταγωνιστικής υπερπροσπάθειας, συμπιεζόμενα από την αυτοδυναμική ενός ανεξέλεγκτου πλέον συστήματος, που έχοντας κίνητρο το κέρδος και κινητήρα τον καθολικό ανταγωνισμό, πλήττει μεταξύ άλλων και την ίδια την ουσία της εξατομίκευσης, αποσαθρώνοντας τις συναπτικές αξίες που θα τη στερέωναν στο αυθεντικό της νόημα. Τα σύγχρονα φανερώματα της καταγωγικής αυτής αντινομίας της καπιταλιστικής κοινωνίας να εγείρει στη συνείδηση των μελών της προσδοκίες και ιδεώδη που πρόκειται αναγκαία να διαστρέψει στην πράξη, επιχειρεί να εκθέσει και το ανά χείρας βιβλίο.
-20%
Το μυστικό του Ιησού (5η Έκδοση)
Στέλιος Ράμφος
Αυτό το βιβλίο γράφτηκε εντός παρενθέσεως. Καθώς προχωρούσα στον δεύτερο τόμο της Μεταφυσικής του κάλλους σχολιάζοντας τους νηπτικούς Πατέρες, συνειδητοποίησα ότι μιλούσα για ένα χριστιανισμό μετά τον τέταρτο αιώνα, στου οποίου το δόγμα έβαζαν την σφραγίδα τους η στωική και η νεοπλατωνική κυρίως σκέψη. Μπορεί ο χριστιανισμός αυτός να αντιμετώπιζε εχθρικά την ελληνική φιλοσοφία, αλλά υιοθετούσε κρίσιμα διανοητικά της εργαλεία, όπως η διάκριση αισθητού-νοητού, και γλιστρούσε με τον τρόπο του στην σωτηριολογία της. Επέμενα δηλαδή στις εξελίξεις και προσπερνούσα το εναρκτήριο γεγονός, σαν να επρόκειτο για ταυτόσημα πράγματα. Δημιουργιόταν έτσι ένα κενό, το οποίο επιχειρώ τώρα να καλύψω με το «Μυστικό του Ιησού», ώστε τα φιλοκαλικά μελετήματα που θα ακολουθήσουν να τοποθετούνται στον δικό τους ιστορικό ορίζοντα και την στατική αποτύπωση να διαδεχθεί η ερμηνευτική δυναμική…
There are no reviews yet.