Ο Ρωμηός και το θαύμα
π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Κείμενα Νεοελληνικής Αυτοσυνειδησίας
Εντασσόμενοι στην Ενωμένη Ευρώπη, εκάμαμε τόσους πανηγυρισμούς, διότι θεωρήσαμε το γεγονός ως σωτηρία μας. Ο Θεός επέτρεψε, γι’ αυτό, να μας απογοητεύσει η Ευρώπη εκεί που στηρίξαμε ¨την πάσαν ελπίδα» μας, στα οικονομικά. Η ιστορία παίρνει την εκδίκησή της! Ξεχάσαμε τον Θεόν των Πατέρων ημών και πιστεύουμε στην απολυτοποιημένη «αξία» του οικονομισμού. Δεν ανοίξαμε καμμιά κερκόπορτα. αλλά τις πύλες της ψυχής και καρδιάς μας, για να μας αλλοτριώσει και να μας συντρίψει η σημερινή Δύση.
€ 16.42 € 13.14
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.55 kg |
|---|---|
| Dimensions | 14 x 21 cm |
| Συγγραφέας | π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός |
| Σελίδες | 312 |
| isbn13 | 978-960-527-676-8 |
Be the first to review “Ο Ρωμηός και το θαύμα”
You may also like…
Μεταλληνός π. Γεώργιος (Metallinos Georgios)
Ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός γεννήθηκε στήν Κέρκυρα (1940) καί περάτωσε ἐκεῖ τήν ἐγκύκλιο παιδεία του (1958). Ἔλαβε τά πτυχία Θεολογίας (1958-1962) καί Φιλολογίας (1964-1967) στό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν. Μετά τήν ἐκπλήρωση τῆς στρατιωτικῆς του θητείας ὡς ἁπλός στρατιώτης (1963-1965), διορίστηκε ἐπιστημονικός βοηθός στήν ἕδρα Πατρολογίας καί τό 1969 μετέβη γιά μεταπτυχιακές σπουδές στήν τότε Δ. Γερμανία (Βόννη καί Κολωνία), ὅπου ἔμεινε μέχρι τό 1975. Ἐνδιάμεσα ἔκανε σπουδές καί ἔρευνες ἀρχειακές στήν Ἀγγλία. Τό 1971 εἰσῆλθε στίς τάξεις τοῦ κλήρου στή Γερμανία καί ἔγινε διδάκτωρ Θεολογίας (Ἀθήνα) καί Φιλοσοφίας–Ἱστορίας (Κολωνία). Ἀπό τό 1984 καθηγητής στή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἐδίδαξε Ἱστορία καί Πνευματικό Βίο κατά τήν μεταβυζαντινή περίοδο, Ἱστορία καί Θεολογία τῆς Λατρείας καί Βυζαντινή Ἱστορία. Διετέλεσε Κοσμήτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς ἀπό 1-9-2004 ἕως 31-8-2007, ὁπότε καί ἀφυπηρέτησε, διατελῶν πλέον ὁμότιμος Καθηγητής. Την ποιμαντική του δραστηριότητα ἀναπτύσσει στόν πανεπιστημιακό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀντίπα στό χῶρο τῆς Ὀδοντιατρικῆς Σχολῆς.
Το ζήτημα της μεταφράσεως της Αγίας Γραφής εις την νεοελληνική
π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Κατά τον ΙΘ’ αιώνα
[…] Η παρούσα έρευνα έχει ως κεντρικόν άξονα την υπό το όνομα του Ν. Βάμβα φερομένην Μετάφρασιν της Αγίας Γραφής. Συνοπτικώτερον διαλαμβάνει περί της υπό του Αρχιμανδρίτου (και είτα Μητροπολίτου Τορνόβου) Ιλαρίωνος του Σιναΐτου χάριν της B.F.B.S. συνταχθείσης Μεταφράσεως ολοκλήρου της Α. Γρ. εν Κων/λει. Μεταξύ των δύο τούτων Μεταφράσεων υπάρχει ιστορική σχέσις. Διότι, καίτοι πρόκειται περί δύο σαφώς διακρινομένων και ανεξαρτήτων απ’ αλλήλων Μεταφράσεων, αποτελούν αμφότεραι διαδοχικά στάδια μιας και της αυτής προσπαθείας της Βιβλικής Εταιρείας προς δημιουργίαν Μεταφράσεως της Αγ. Γραφής χάριν των Ελλήνων. Επί πλέον συνδέονται αμφότεραι αι Μεταφράσεις αύται και κατά τούτο στενώς, όχι μόνον ως δύο πτυχαί του αυτού ζητήματος, αλλά και διότι η αποτυχία των επιδιώξεων της Β.Ε. δια της πρώτης ωδήγησεν εις την σύνταξιν της δευτέρας, και δη όχι πλέον εν τη Μητροπόλει της Ορθοδοξίας, τω Οικουμ. Πατριαρχείω, αλλ’ εν Επτανήσω πρώτον (1829-1833) και τέλος εν τη ελευθέρα Ελλάδι (1833 ε.), ένθα το επικρατούν πολιτικόν κλίμα εξησφάλιζε την δυνατότητα προς επιτυχίαν του εγχειρήματος. Ερευνάται ούτω το ζήτημα της Μεταφράσεως του Ιλαρίωνος εν των πλαισίω της προϊστορίας της Μεταφράσεως Βάμβα. […] (από τον πρόλογο του βιβλίου)
Λόγος ως αντίλογος
π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Θεολογικά δοκίμια
[…] Τα δέκα θεολογικά δοκίμια αυτού του Τόμου, δημοσιευμένα στα τελευταία χρόνια σε διάφορα περιοδικά και επετειακές εκδόσεις ή και αδημοσίευτα ακόμη, προσφέρουν στον αγαπητό αναγνώστη τη μαρτυρία του συγγραφέα για διάφορα θέματα, που απασχολούν τη θεολογική σκέψη της εποχής μας. Επιχειρούν να αρθρώσουν ένα θεολογικό λόγο σε συγκεκριμένες προκλήσεις, με τη γνωστή (πια) προσπάθεια του συντάκτη τους, να συνδυάζει τη «θεωρία» με την πρακτικότητα. Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός πάντοτε της (ορθοδόξου) θεολογίας: να αγγίζει τα άμεσα προβλήματα της ζωής, προσφέροντας Χριστό, δηλαδή υπαρκτή αλήθεια, στις ανθρώπινες αναζητήσεις. […]
Στα μονοπάτια της Ρωμηοσύνης
π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Σταθμοί στην ιστορική διαδρομή του ορθόδοξου ελληνισμού
Ο σημερινός Ελληνισμός πρέπει να επιζήσει όχι μόνο «για να μη χαθεί ο φυλετικός μας σπόρος», αλλά κυρίως διότι είναι ή μόνη ακόμη ελεύθερη φωνή της Ορθοδοξίας και ο φορέας της οικουμενικής αποστολής της. Για να συνεχίσει όμως αυτή την αποστολή του ο Ελληνισμός, πρέπει να γνωρίζει και να ενσαρκώνει τις ελληνορθόδοξες ρίζες του. Η Εκκλησία μας, παρά την αναπόφευκτη ασυνέπεια κάποιων εκπροσώπων της, συντηρεί τα υγιή και γόνιμα στοιχεία της εθνικής μας ταυτότητας, διατηρώντας την έξω από κάθε τάση σωβινισμού και φυλετισμού. Στην προϊούσα πολτοποίηση της εποχής μας σώζει την ελληνικότητα στα στοιχεία εκείνα που προσλήφθηκαν από την Ορθοδοξία… Είναι κατανοητό, λοιπόν, γιατί ο μακαριστός Στήβεν Ράνσιμαν κάλεσε τους Έλληνες να κρατήσουν την Ορθόδοξη ταυτότητα τους, για να έχουν μέλλον και πολιτισμική παρουσία και στον 21ο αιώνα.
Related Products
Το Κήρυγμα της Κυριακής
Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης
2003-2004
Είπεν ο Κύριος την παραβολήν ταύτην· Άνθρωποι δύο ανέβησαν εις το Ιερόν προσεύξασθαι· ο εις Φαρισαίος, και ο έτερος Τελώνης. Ο Φαρισαίος σταθείς προς εαυτόν ταύτα προσηύχετο· Ο Θεός, ευχαριστώ σοι, ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και ως ούτος ο Τελώνης. Νηστεύω δις του σαββάτου, αποδεκατώ πάντα όσα κτώμαι. Και ο Τελώνης μακρόθεν εστώς, ουκ ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς εις τον ουρανόν επάραι, αλλ’ έτυπτε το στήθος αυτού λέγων· Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ. Λέγω υμίν, κατέβη ούτος δεδικαιωμένος εις τον οίκον αυτού, ή εκείνος. Ότι πας ο υψών εαυτόν, ταπεινωθήσεται· ο δε ταπεινών εαυτόν, υψωθήσεται.
Αγιορείτικο Μεσονυκτικό
Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης
[…] Για το Άγιον Όρος γράφτηκαν τόσα πολλά και γράφονται ακόμη και θα γραφούν φυσικά πολλά και δεν ξέρω γιατί τόσο πολύ θέλω και ‘γω κάτι να γράψω ακόμη. […] Στις σελίδες που θ’ ακολουθήσουν θα καταθέσω όλη την αγάπη μου για το Περιβόλι της Παναγίας, γι’ αυτό δεν μπορώ να καταθέσω όλο τον πόνο μου, δεν μπορώ όμως και να τον κρύψω. Δέκα και χρόνια στη Σιμωνόπετρα και είκοσι στη Σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος είναι πολύ λίγα για ν’ ανιχνεύσεις τη μακρά ιστορία του πεφιλημένου Όρους, μιας παράδοσης αρχαίας, μιας πορείας ωραίας, μέσα στη νοηματισμένη σιγή, στο μυστικό θαύμα, στο έκπαγλο δέος, στο θερμό δάκρυ, που συνέχεες μέσα στην κατάνυξη ή στο ράγισμα του ατίθασου εγώ, ή στην παρόρμηση του συναισθήματος ή στον δυνατό πόνο μιας αλλοτρίωσης, μιας δίψας αξεδίψαστης, της ένδοξης αδοξίας, της ασκητικής χαρμολύπης, της νηφάλιας μέθης, της εν επιγνώσει φιλοκαλίας, της γλυκειάς θεομητροφιλίας, της βροντόφωνης σιωπής, ενός μακρόσυρτου αγιορείτικου μεσονυκτικού, στην ημίφωτη Λιτή του κεντρικού Καθολικού της ιεράς Μονής ή στο ταπεινό παρεκκλήσι της ιεράς Σκήτης, της πενιχρής Καλύβης του Χρυσορρήμονος Ιωάννου του πάνυ. Ευλογητός ο Θεός, ο θέλων πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν. (από το πρόλογο του βιβλίου)
Η ίαση ως υγείας ολοκληρία (5η Έκδοση)
π. Φιλόθεος Φάρος
Στην πρωτοπορία της ιατρικής συντελείται μια επανάσταση αντιλήψεων. Μετά από έναν αιώνα επιστήμης προσανατολισμένης προς τη νόσο και επικεντρωμένης στην παθογένεση, αναγνωρίζεται η οικολογική συνάφεια της υγείας. Επαναβεβαιώνεται η πεποίθηση των αρχαίων πολιτισμών ότι οι διαδικασίες γεννήσεως, αναπτύξεως και υγείας, καθώς επίσης εκείνες της φθοράς, της ασθένειας και του θανάτου, εξελίσσονται μέσα σε ένα σύστημα χώρου και χρόνου, η πενταγωνική περίμετρος του οποίου είναι το περιβάλλον, ο ανθρώπινος οργανισμός, οι θεραπευτικές διαδικασίες, ο τρόπος ζωής και το υπερβατό. Μετά από πολύ χρόνο, μπορούμε τώρα να δούμε πόσο διορατικός ήταν ο «δεισιδαίμων» νους. Μπορούμε να οικειοποιηθούμε τη μεγαλοφυΐα του σε μια σύγχρονη ερμηνεία. Εκκλησιαστική παράδοση και επιστημονική πρωτοπορία δείχνουν σχεδόν ομόφωνα πως πρέπει να αντιμετωπισθεί η νόσος για να είναι αποτελεσματική και ουσιαστική η θεραπεία της.
Απολογητές
Νικόλαος Τζιράκης
Συμβολή στη σχέση των Απολογιών με την αρχαία ελληνική γραμματεία
Η ιστορική ζωή του Χριστιανισμού είναι στενώς συνυφασμένη με την ιστορία των πηγών του. Μέρος των γραμματειακών πηγών του αρχέγονου Χριστιανισμού αποτελούν και τα εξεταζόμενα στην παρούσα εργασία κείμενα του β’ μ.Χ. αιώνα με επίκεντρο την αναφορά τους στην αρχαία ελληνική γραμματεία. Σε μια εποχή υποχώρησης των ανθρωπιστικών και κλασικών σπουδών, η Ορθόδοξη Θεολογία δεν καλείται να ανταποδώσει απλώς τη φιλοφρόνησή της στην κλασική ελληνική παιδεία έναντι της προσφοράς της τελευταίας στον αρχέγονο Χριστιανισμό, αλλά έχει βαρύ καθήκον να σταθεί αρωγός και συναντιλήπτωρ του σύγχρονου ανθρώπου που παραπαίει αναζητώντας το πνευματικό του στίγμα στο λυκαυγές της τρίτης μ.Χ. χιλιετίας.
Συναντήσεις
π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Ερευνητικές Ανιχνεύσεις στην ιστορία και το παρόν
[…] Ανήκω στους ερευνητές εκείνους, που πιστεύουν ότι η σύναξη των εργασιών-μελετών τους από τα διάφορα περιοδικά ή αφιερωματικούς τόμους, όπου αρχικά δημοσιεύθηκαν, σε ένα τόμο προσφέρει δυνατότητες στους φιλίστορες και φιλέρευνους να τις μελετήσουν ή και να τις αξιοποιήσουν ακόμη στις δικές τους ενασχολήσεις. Η τιτλοφόρηση του τόμου «Συναντήσεις» ανταποκρίνεται στην ταυτότητα των επί μέρους θεμάτων, διότι πρόκειται για πραγματικές ερευνητικές συναντήσεις με Πρόσωπα και γεγονότα, που σφράγισαν αποφασιστικά την ιστορία μας από το πρόσφατο παρελθόν ως σήμερα. […] (από τον πρόλογο του βιβλίου)
Η υπεροχή της εκκλησιαστικής νηστείας για την ψυχική και σωματική υγεία
«Ο γαρ τεχνίτης της διαπλάσεως ημών δώσει την χάριν και μαθήση της πείρας, ότι του ημετέρου κάλλους και της σπουδαζομένης ευμορφίας η νηστεία κομμώτρια… Ου λιμός εστίν, αλλά μικρός παρολκή· ουκ απαραίτητος τιμωρία, αλλ’ αυθαίρετος αποχή· ου δουλοπρεπής ανάγκη, αλλ’ ελευθέρα φιλοσοφία. Εύξαι και ισχύσεις…» «Νηστεία γαρ της ψυχής εστί τροφή, και καθάπερ αύτη η σωματική τροφή πιαίνει το σώμα, ούτω καλή νηστεία την ψυχήν ευτονωτέραν εργάζεται, κούφον αυτή το πτερόν κατασκευάζει, μετάρσιον αυτήν ποιεί, τα άνω φαντάζεσθαι προξενεί, ανωτέραν αυτήν των ηδονών και των ηδέων του παρόντος βίου απεργαζομένη…» […]
Φρόυντ και Ντοστογιέφσκι
Μιχάλης Κ. Μακράκης
Από τον φόβο στην αγάπη
Το τρίτο αυτό βιβλίο της σειράς «Ψυχολογία της Θρησκείας» αποτελεί κριτική της θεωρίας του Φρόυντ, σύμφωνα με το οιδιπόδειο σύμπλεγμα», για την επιληψία του Ντοστογιέφσκι ως σύμπτωμα νεύρωσης (υστερική επιληψία) εξαιτίας της ενοχής που ένιωθε για τις πατροκτονικές του τάσεις. Την ίδια ενοχή που ένιωθε και ο ήρωάς του Ντιμίτρι στο τελευταίο του έργο Αφελφοί Καραμάζοφ. Το ζήτημα όμως είναι: Μπορεί να εξηγηθεί, με βάση το «οιδιπόδειο», η ενοχή του Ντοστογιέφσκι για το φόνο του πατέρα του. Κι ακόμα περισσότερο, η καταγωγή της θρησκείας. Η ενοχή δηλαδή που ένιωσε ο πρωτόγονος για το φόνο του αρχέγονου πατέρα και ο φόβος της τιμωρίας για την ενοχή του αυτή. Ένας φόβος που μετατράπηκε αργότερα από ανάγκη για εξιλέωση σε αγάπη προς τον πατέρα αυτό, με την εξύψωσή του σε Θεό. Είναι λοιπόν ο φόβος, ο ενοχικός φόβος, που ανάγκασε τον πρωτόγονο να επινοήσει το Θεό. Ή είναι η αγάπη, όχι όμως ως προβολή του πατέρα στο Θεό, όπως θέλει ο Φρόυντ, αλλά η αγάπη στην ταύτισή της με τον ίδιο το Θεό, όπως την αντιλαμβάνεται ο Ντοστογιέφσκι. Η αγάπη αυτή που προσέλκυσε τον άνθρωπο κοντά της, ως «primus amor», αποκαλύπτοντάς του ότι «ο Θεός αγάπη εστίν»; Η θρησκειοψυχολογική αυτή θεώρηση «από το φόβο στην αγάπη», όμοια με την πορεία που ακολούθησε, μαζί με τον κεντρικό ήρωά του, τον Αλιόσα, ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι στο τελευταίο του βιβλίο, είναι η πορεία έρευνας από τον Φρόυντ στον Ντοστογιέφσκι, από τον ενοχικό φόβο στη λυτρωτική αγάπη, που ακολουθεί και ο καθηγητής Μιχ. Μακράκης στο δικό του βιβλίο. Ένα βιβλίο που γι’ αυτό και θα μπορούσε να έχει ως προμετωπίδα: «Η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον».
Το εσωτερικό φως
Mircea Eliade
Από τα πλατωνικά κείμενα και τα νεοπλατωνικά στα ινδικά, τα ιουδαϊκά, τα σουφικά, από το όραμα του Παύλου στις ησυχαστικές εμπειρίες της θέας του Θαβωρίου φωτός, στην πνευματική ζωή των ανθρώπων συναντούμε το φαινόμενο της εμπειρίας του θεϊκού φωτός, που με τη σειρά του πιστοποιεί την ενεργό παρουσία του φωτός στην ζωή του ανθρώπου και συγχρόνως δηλώνει το άνοιγμα του ανθρώπου από τον κόσμο του σκότους και της άγνοιας σε έναν κόσμο πνευματικό.
Το πένθος και το φως της ημέρας
Παντελής Β. Πάσχος
Προσευχή, κατάνυξη και ποίηση
Υμναγιολογικά Κείμενα και Μελέτες – 9
Τούτο το βιβλίο δεν είναι καρπός μελέτης και σοφίας. Ούτε οφείλει τη σύνθεσή του στη φαντασία ή την έμπνευση. Αν υπάρχει μια σοφία στις σελίδες του, είν’ εκείνη που πηγάζει από την καρδιά και τον πόνο ή τη θλίψη που την πλαταίνουν, κατά τον ψαλμωδό και το «εν θλίψει επλάτυνάς με»… Μεγάλη ανάπαυση έλαβα, διαβάζοντας τη συλλογή των κατανυκτικών πατερικών προσευχών του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, από την οποία μετέφερα εδώ (στη σημερινή γλώσσα μας) το «Προοίμιον περί Προσευχής» του μεγαλύτερου κατά τη γνώμη μου θεολόγου των νεωτέρων χρόνων, αλλά και εφτά από τις σημαντικώτερες προσευχές της συλλογής του. Επήρα, έπειτα, δέκα προσευχές από ένα χειρόγραφο της εποχής της Τουρκοκρατίας, τις οποίες αργότερα ευρήκα και σε μια Σύνοψιν Ιεράν του 1783 (Ενετίησιν αψπγ΄), φερμένη από ένα μοναστήρι της Κύπρου. Πρόκειται για ένα Κατανυκτικόν Εβδομαδάριον, όπου βγαίνει στην επιφάνεια το πένθος και η κατάνυξη της κάθε ημέρας, δηλαδή «τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου», που -όπως έλεγε ο μεγάλος Σκιαθίτης Γέροντας – δεν έχουν τελειωμό ποτέ…
There are no reviews yet.