Το πένθος και το φως της ημέρας
Παντελής Β. Πάσχος
Προσευχή, κατάνυξη και ποίηση
Υμναγιολογικά Κείμενα και Μελέτες – 9
Τούτο το βιβλίο δεν είναι καρπός μελέτης και σοφίας. Ούτε οφείλει τη σύνθεσή του στη φαντασία ή την έμπνευση. Αν υπάρχει μια σοφία στις σελίδες του, είν’ εκείνη που πηγάζει από την καρδιά και τον πόνο ή τη θλίψη που την πλαταίνουν, κατά τον ψαλμωδό και το «εν θλίψει επλάτυνάς με»… Μεγάλη ανάπαυση έλαβα, διαβάζοντας τη συλλογή των κατανυκτικών πατερικών προσευχών του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, από την οποία μετέφερα εδώ (στη σημερινή γλώσσα μας) το «Προοίμιον περί Προσευχής» του μεγαλύτερου κατά τη γνώμη μου θεολόγου των νεωτέρων χρόνων, αλλά και εφτά από τις σημαντικώτερες προσευχές της συλλογής του. Επήρα, έπειτα, δέκα προσευχές από ένα χειρόγραφο της εποχής της Τουρκοκρατίας, τις οποίες αργότερα ευρήκα και σε μια Σύνοψιν Ιεράν του 1783 (Ενετίησιν αψπγ΄), φερμένη από ένα μοναστήρι της Κύπρου. Πρόκειται για ένα Κατανυκτικόν Εβδομαδάριον, όπου βγαίνει στην επιφάνεια το πένθος και η κατάνυξη της κάθε ημέρας, δηλαδή «τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου», που -όπως έλεγε ο μεγάλος Σκιαθίτης Γέροντας – δεν έχουν τελειωμό ποτέ…
€ 10.14 € 8.11
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (1)
| Weight | 0.30 kg |
|---|---|
| Dimensions | 14 x 21 cm |
| Συγγραφέας | Παντελής Β. Πάσχος |
| Σελίδες | 160 |
| isbn13 | 978-960-527-291-3 |
| isbn | 960-527-291-1 |
1 review for Το πένθος και το φως της ημέρας;
Add a review
You may also like…
Πάσχος Β. Παντελής (Paschos Pantelis)
Ο Παντελής Β. Πάσχος γεννήθηκε στη Λευκοπηγή Κοζάνης το 1933. Ποιητής, θεολόγος. Τελείωσε το Γυμνάσιο Κοζάνης και σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1965 φεύγει με υποτροφία για μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι, όπου εκπονεί και την πρώτη του διδακτορική διατριβή στη βυζαντινή φιλολογία. Μετά συνεχίζει την ειδίκευση στη βυζαντινή υμνογραφία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και κατόπιν μεταβαίνει στη Γερμανία για να συνεχίσει εκεί τις σπουδές του. Κατά τη διάρκεια της εκεί παραμονής του, τον καλεί ο αείμνηστος Καθηγητής Ανδρέας Φυτράκης να επιστρέψει και να εργαστεί κοντά του στη Θεολογική Σχολή. Έτσι, το 1972 διορίζεται και εργάζεται ως επιμελητής, ενώ παράλληλα ολοκληρώνει και τη δεύτερη διδακτορική του διατριβή. Τακτικός καθηγητής Αγιολογίας-Υμνολογίας στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, θα αποχωρήσει το έτος 2000 λόγω ορίου ηλικίας.
Λόγος και μέλος
Παντελής Β. Πάσχος
Εισαγωγή στη βυζαντινή – λειτουργική
Υμνογραφία της Ορθοδόξου Εκκλησίας
Α΄ ΤΟΜΟΣ: Προεισαγωγικά
Υμναγιολογικά Κείμενα και Μελέτες – 6
[. . .] Η βυζαντινή υμνογραφία, πέρ’ από την όποιαν αξία της την ποιητική, είναι κυρίως λειτουργική τέχνη, η οποία εκφράζεται πάντοτε με τον λόγο και το μέλος, δηλαδή τον ποιητικό λόγο και τη μουσική, που εδώ είναι η βυζαντινή, δηλαδή καθαρά Ελληνική. [. . .] Στον τόμο τούτο – καθώς και σε όλο το έργο «Λόγος και Μέλος» -, δεν εξετάζονται άλλα βυζαντινά ποιήματα, παρά μονάχα τα λειτουργικά, όσα δηλαδή έχουν μουσική – μέλος και ψάλλονται στη θεία λατρεία, σε τακτικές ή έκτακτες Ακολουθίες. Εξετάζονται τα υμνογραφικά είδη ως λόγος, αλλά με την προϋπόθεση ότι έχουν γραφεί με τη μουσική (είτε πάνω σε προηγούμενα μουσικά πρότυπα), για να ψάλλονται. Η έννοια του αριστουργηματικού υμνογραφικού έργου, [. . .] προϋποθέτει αρμονικόν υμέναιο τέλειου ποιητικού λόγου με κατανυκτικό εκκλησιαστικό μέλος, που τονίζει και υπογραμμίζει τα πνευματικά στοιχεία του λόγου, τα οποία [. . .] ανεβάζουν την ψυχή σε άλλους κόσμους μυστικούς και ουρανούς λυτρωτικούς. [. . .]
Στη ρίζα του νερού, στην πέτρα…
Παντελής Β. Πάσχος
Η χαρμολύπη της επιστροφής
– Πρώτα-πρώτα θα σας πω για τα θεμέλια του καμπαναριού. Βλέπετε πόσα ζωνάρια και πόσα πατώματα είναι: ε, λοιπόν, τα θεμέλια είναι άλλο ένα πάτωμα προς τα κάτω, γεμάτο από κορμούς δέντρων. Διάλεξαν, μάλιστα, κ’ έκοψαν χοντρά καραγάτσια, που έχουν πολύ δυνατό ξύλο και είναι μεγάλης αντοχής, σαν τσιμέντο· τα πατήκωσαν καλά, κ’ εκεί επάνω άρχισαν να χτίζουν, με τις πιο μεγάλες πέτρες, μια μεγάλη βάση· και αυτό το κάνανε και για τη στερεότητα, μα και για να μπορεί ν’ απορροφά τα τραντάγματα και τους κραδασμούς. Και ήταν, πράγματι, σοφοί εκείνοι οι χτίστες: πέρασαν τόσα μεγάλα φορτηγά, τανκς, βαρυφορτωμένες νταλίκες από δίπλα του, τρανταζότανε όλος ο τόπος, αλλά το καμπαναριό δεν έπαθε ούτε το παραμικρό! […] Όταν τελείωσε το έργο και βγήκαν οι σκαλωσιές, όλος ο κόσμος εθαύμασε το νέο στολίδι του χωριού· με τέτοια εκκλησιά του Αη-Προδρόμου, τέτοιο μεγάλο και τεφαρίκι καμπαναριό άξιζε! Έγιναν πάλι γιορτές, με τραπέζια και κρασί παλιό, για να εγκαινιαστεί το μεγάλο έργο, που βάσταξε όπως σας είπα τρία χρόνια το χτίσιμό του, και ν’ αποχαιρετήσουμε τους μαστόρους.
Παπαδιαμάντης
Παντελής Β. Πάσχος
Μνήμη δικαίου μετ’ εγκωμίων
«…αν και ποτέ δεν εδήλωσα «Παπαδιαμαντολόγος», δεν ντρέπομαι να ομολογήσω τη βαθειά ευγνωμοσύνη και την αγάπη μου προς το άγιο πρόσωπο και το τίμιον έργο του κυρ-Αλέξανδρου. Δίχως να έχω διάθεση ν’ απαντήσω προσωπικά σε κανέναν από τους παραπάνω, έγραψα και γράφω πάντα όπως νιώθω εγώ τον Παπαδιαμάντη και το έργο του. Και σήμερα δίνω εδώ, συγκεντρωμένα, όλα όσα έγραψα για τον μεγάλο μας Δάσκαλο, σε διάφορες ευκαιρίες-επετείους, είτε σε συναξαριστική γλώσσα, είτε στην τρέχουσα λογοτεχνική. Όπως θα ιδεί ο φίλος αναγνώστης, κάθε αράδα που γράφω και κάθε στίχος ύμνου ή ποιήματος είναι όχι απλώς καρπός χειλέων, αλλά του νου και της καρδιάς· ίσως, μάλιστα, σε μερικά σημεία, περισσότερο της καρδιάς. Κι αν τα γραφόμενά μου δείχνουν κάποια οξύτητα ή επιθετικότητα, δεν είναι από πάθος ή μίσος προς την άλλη γνώμη, την άλλη θέση. Είναι περισσότερο από αγάπη προς τον άγιο Γέροντα της Σκιάθου, που δεν θέλω να τον αδικούν, ούτε να τον κακομεταχειρίζονται ψυχροί και άκαρποι τεχνολόγοι…»
Related Products
Ψυχανάλυση και ορθόδοξη θεολογία
π. Νικόλαος Λουδοβίκος
Περί Επιθυμίας, Καθολικότητας και Εσχατολογίας
Το Κήρυγμα της Κυριακής
Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης
2003-2004
Είπεν ο Κύριος την παραβολήν ταύτην· Άνθρωποι δύο ανέβησαν εις το Ιερόν προσεύξασθαι· ο εις Φαρισαίος, και ο έτερος Τελώνης. Ο Φαρισαίος σταθείς προς εαυτόν ταύτα προσηύχετο· Ο Θεός, ευχαριστώ σοι, ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και ως ούτος ο Τελώνης. Νηστεύω δις του σαββάτου, αποδεκατώ πάντα όσα κτώμαι. Και ο Τελώνης μακρόθεν εστώς, ουκ ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς εις τον ουρανόν επάραι, αλλ’ έτυπτε το στήθος αυτού λέγων· Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ. Λέγω υμίν, κατέβη ούτος δεδικαιωμένος εις τον οίκον αυτού, ή εκείνος. Ότι πας ο υψών εαυτόν, ταπεινωθήσεται· ο δε ταπεινών εαυτόν, υψωθήσεται.
Η προδομένη (από τους χριστιανούς) Εκκλησία μας
«Μοιάζει η Εκκλησία με γυναίκα που ξέπεσε από την παλιά της μεγαλοπρέπεια και διατηρεί μόνο τα σύμβολα. Έχει και τις θήκες και τα κιβώτιά της γεμάτα από κοσμήματα, αλλά έχασε τον πλούτο, όχι από αμέλεια Εκείνου που τη στόλισε από την αρχή, αλλά από την κακία και την αδιαφορία αυτών (των Ιερωμένων) που μεταχειρίζονται τις υποθέσεις της όχι όπως πρέπει». (Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης, επιστολή ΥΗ΄)
Αγιορείτικο Μεσονυκτικό
Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης
[…] Για το Άγιον Όρος γράφτηκαν τόσα πολλά και γράφονται ακόμη και θα γραφούν φυσικά πολλά και δεν ξέρω γιατί τόσο πολύ θέλω και ‘γω κάτι να γράψω ακόμη. […] Στις σελίδες που θ’ ακολουθήσουν θα καταθέσω όλη την αγάπη μου για το Περιβόλι της Παναγίας, γι’ αυτό δεν μπορώ να καταθέσω όλο τον πόνο μου, δεν μπορώ όμως και να τον κρύψω. Δέκα και χρόνια στη Σιμωνόπετρα και είκοσι στη Σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος είναι πολύ λίγα για ν’ ανιχνεύσεις τη μακρά ιστορία του πεφιλημένου Όρους, μιας παράδοσης αρχαίας, μιας πορείας ωραίας, μέσα στη νοηματισμένη σιγή, στο μυστικό θαύμα, στο έκπαγλο δέος, στο θερμό δάκρυ, που συνέχεες μέσα στην κατάνυξη ή στο ράγισμα του ατίθασου εγώ, ή στην παρόρμηση του συναισθήματος ή στον δυνατό πόνο μιας αλλοτρίωσης, μιας δίψας αξεδίψαστης, της ένδοξης αδοξίας, της ασκητικής χαρμολύπης, της νηφάλιας μέθης, της εν επιγνώσει φιλοκαλίας, της γλυκειάς θεομητροφιλίας, της βροντόφωνης σιωπής, ενός μακρόσυρτου αγιορείτικου μεσονυκτικού, στην ημίφωτη Λιτή του κεντρικού Καθολικού της ιεράς Μονής ή στο ταπεινό παρεκκλήσι της ιεράς Σκήτης, της πενιχρής Καλύβης του Χρυσορρήμονος Ιωάννου του πάνυ. Ευλογητός ο Θεός, ο θέλων πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν. (από το πρόλογο του βιβλίου)
Το εσωτερικό φως
Mircea Eliade
Από τα πλατωνικά κείμενα και τα νεοπλατωνικά στα ινδικά, τα ιουδαϊκά, τα σουφικά, από το όραμα του Παύλου στις ησυχαστικές εμπειρίες της θέας του Θαβωρίου φωτός, στην πνευματική ζωή των ανθρώπων συναντούμε το φαινόμενο της εμπειρίας του θεϊκού φωτός, που με τη σειρά του πιστοποιεί την ενεργό παρουσία του φωτός στην ζωή του ανθρώπου και συγχρόνως δηλώνει το άνοιγμα του ανθρώπου από τον κόσμο του σκότους και της άγνοιας σε έναν κόσμο πνευματικό.
Απολογητές
Νικόλαος Τζιράκης
Συμβολή στη σχέση των Απολογιών με την αρχαία ελληνική γραμματεία
Η ιστορική ζωή του Χριστιανισμού είναι στενώς συνυφασμένη με την ιστορία των πηγών του. Μέρος των γραμματειακών πηγών του αρχέγονου Χριστιανισμού αποτελούν και τα εξεταζόμενα στην παρούσα εργασία κείμενα του β’ μ.Χ. αιώνα με επίκεντρο την αναφορά τους στην αρχαία ελληνική γραμματεία. Σε μια εποχή υποχώρησης των ανθρωπιστικών και κλασικών σπουδών, η Ορθόδοξη Θεολογία δεν καλείται να ανταποδώσει απλώς τη φιλοφρόνησή της στην κλασική ελληνική παιδεία έναντι της προσφοράς της τελευταίας στον αρχέγονο Χριστιανισμό, αλλά έχει βαρύ καθήκον να σταθεί αρωγός και συναντιλήπτωρ του σύγχρονου ανθρώπου που παραπαίει αναζητώντας το πνευματικό του στίγμα στο λυκαυγές της τρίτης μ.Χ. χιλιετίας.
Βίος Αγίου Ανδρέου του Σαλού
Ο όσιος Ανδρέας ο Σαλός, Σκύθης την καταγωγή, έζησε τον ι΄ αιώνα στην Κωνσταντινούπολη όπου είχε μεταφερθεί ως δούλος και όπου έδρασε προσποιούμενος τον σάλο, τον «έξηχο», ύστερα από θεία προτροπή που έλαβε σε δράμα του. Ο παρών βίος του είναι έργο του Ιερέως Νικηφόρου, φίλου και πνευματικού του οσίου, ενός εκ των πρεσβυτέρων του ναού της Αγίας Σοφίας, και πρέπει να έχει γραφεί περί τα τέλη του ι’ αιώνα. Για τη μετάφραση λάβαμε υπ’ όψιν μόνο το κείμενο της εκδόσεως Migne PG 111, 627-888 (λείπει το κεφάλαιο 22), χωρίς να το συμπληρώσουμε με κείμενα άλλων κωδίκων. Αποφύγαμε, επίσης, γλωσσικές, ιστορικές ή άλλες παρατηρήσεις και επεξηγήσεις, εφόσον σκοπός μας δεν είναι η φιλολογική παρουσίαση του έργου, αλλά η όσον το δυνατόν πλησιέστερη μεταφορά του στη ομιλούμενη σήμερα ελληνική γλώσσα αποπειρώμενοι να διατηρήσουμε το ύφος και τη συγκίνηση που προκαλεί το έξοχο κείμενο του πρωτοτύπου. Η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη του Οσίου Ανδρέου του Σαλού την 28η Μαΐου.
Άγιον Όρος και κόσμος
Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης
Στον παρόντα τόμο περιέχονται 35 εισηγήσεις ή ομιλίες, που πραγματοποιήθηκαν σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος και του εξωτερικού, κατά την περασμένη δεκαετία, σε πανελλήνια και διεθνή συνέδρια. Το Άγιον Όρος και ό,τι έχει σχέση με αυτό, με πρόσωπα και πράγματα, είναι το κύριο θέμα των εισηγήσεων. Το Άγιον Όρος είναι ένας χώρος ποικίλα πλούσιος, ανεξερεύνητος ακόμη, που έχει πολλά να προσφέρει στους αναζητητές του γνήσιου, του ιερού, του ωραίου και του αληθινού. Τα κείμενα αυτά, άλλα δημοσιευμένα κι άλλα μη, σκόρπια καθώς ήταν, συνάχθηκαν εδώ κι αποτέλεσαν τον τόμο αυτό, που προσφέρεται προς μελέτη στους φίλους του ιερού Άθωνος, τους πολλούς κι ένθερμους φιλοαθωνίτες.
Η ίαση ως υγείας ολοκληρία (5η Έκδοση)
π. Φιλόθεος Φάρος
Στην πρωτοπορία της ιατρικής συντελείται μια επανάσταση αντιλήψεων. Μετά από έναν αιώνα επιστήμης προσανατολισμένης προς τη νόσο και επικεντρωμένης στην παθογένεση, αναγνωρίζεται η οικολογική συνάφεια της υγείας. Επαναβεβαιώνεται η πεποίθηση των αρχαίων πολιτισμών ότι οι διαδικασίες γεννήσεως, αναπτύξεως και υγείας, καθώς επίσης εκείνες της φθοράς, της ασθένειας και του θανάτου, εξελίσσονται μέσα σε ένα σύστημα χώρου και χρόνου, η πενταγωνική περίμετρος του οποίου είναι το περιβάλλον, ο ανθρώπινος οργανισμός, οι θεραπευτικές διαδικασίες, ο τρόπος ζωής και το υπερβατό. Μετά από πολύ χρόνο, μπορούμε τώρα να δούμε πόσο διορατικός ήταν ο «δεισιδαίμων» νους. Μπορούμε να οικειοποιηθούμε τη μεγαλοφυΐα του σε μια σύγχρονη ερμηνεία. Εκκλησιαστική παράδοση και επιστημονική πρωτοπορία δείχνουν σχεδόν ομόφωνα πως πρέπει να αντιμετωπισθεί η νόσος για να είναι αποτελεσματική και ουσιαστική η θεραπεία της.
Ορθοδοξία και εκσυγχρονισμός
π. Νικόλαος Λουδοβίκος
Βυζαντινή Εξατομίκευση, Κράτος και Ιστορία, στην προοπτική του ευρωπαϊκού μέλλοντος
Δύο αγάπες γεννούν και αρδεύουν αυτό το βιβλίο. Η μία, η πρώτη και η πιο απελπισμένη, είναι ο πάτριος τόπος, το θαύμα και η κατάρα του. Το θαύμα το πιο απρόσμενο και απίστευτο της τραυματισμένης του συνέχειας, της ημιθανούς αλκής του, της κατασυκοφαντημένης του πνευματικής φλόγας. Ποιος ακόμα γνωρίζει από πού αναπνέει και πώς ακόμα σύρει τα βήματά του στα τρίστρατα της Ιστορίας. Παραδομένος για αιώνες στον Τούρκο, παραδομένος, τότε και ακόμα περισσότερο σήμερα, στον αγαθό και χαώδη, στον απράγματο και ονειρικό και υπερβολικό εαυτό του με το φιλότιμο της άξαφνης μνήμης των μεγαλείων και τους νυχτερινούς τρόμους του μέλλοντος που πάντα-ανήκει-στους-άλλους, κουνάει ακόμα διστακτικά τη σημαιούλα του στο βάθος της γαλαρίας. […] (από τον πρόλογο του βιβλίου)
armosbooks –
ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΑΛΕΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
Αλήθεια, ποιος ξέρει να προσεύχεται;
Η προσευχή αποτελεί το password (pass= πέρασμα, word=λέξη) για να συνδεθούμε με τον αληθινό Θεό. Όλοι έχουμε τις προυποθέσεις για να επικοινωνήσουμε μαζί Του· αλλά πως; Τι ακριβώς είναι η προσευχή, άραγε;
Πριν λίγες μέρες, στο Βιβλιοπωλείο του Αρμού στη Θεσσαλονίκη, εντόπισα το επίμαχο βιβλίο. Ξεφυλλίζοντάς το (και γνωρίζοντας πλέον λίγα πράγματα για το password αυτό), αναρωτήθηκα αν το έχω στη βιβλιοθήκη μου. Επιστρέφοντας στο ταμείο μου, διαπίστωσα με μεγάλη χαρά υπάρχει κι έτσι ξεκίνησα να το διαβάζω, λες και ήταν μενού από εστιατόριο μια και η όρεξή μου γι’ αυτό ήταν μεγάλη, όπως η πείνα που σε δειλά-δειλά σε απειλεί, καθώς χαιδεύουν τα ρουθούνια σου όμορφες μυρωδιές από φαγητά που ετοιμάζονται με ιερότητα για να τα συναντήσεις και να δειπνήσεις μαζί τους. Μμμμ…και τί νόστιμο που είναι τελικά το βιβλίο αυτό!
Ο συγγραφέας, γνωστός και αξιόπιστος πάντοτε για το πνεύμα που τον διακρίνει όταν γράφει, μας ανοίγει -την πνευματική- όρεξη μ’ ένα κείμενο του Αγίου Νικόδημου του Αγιορείτη (Προοίμιον περί Προσευχής) για να μας εξοικειώσει με την αναζήτηση του κωδικού αυτού που λέγεται προσευχή. Αφού γίνει κατανοητό πια τί εστί Προσευχή, τότε ξεκινάει να μας γνωστοποιήσει μερικές προσευχές επιλεγμένων Αγίων της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, όπως: Ισαάκ του Σύρου, Ιωάννη του Δαμασκηνού, Εφραίμ του Σύρου, Γρηγορίου του Παλαμά κ.α.
Για μένα προσωπικά*, το ζουμί της δουλειάς αυτής (πέρα από τη συλλογή, την παρουσίαση, την εμπειρία, κλπ.) είναι η εξαιρετική μετάφραση στην καθημερινή μας (πλέον) γλώσσα, η οποία μας οδηγεί στο «κρεβάτι» του πνευματικού έρωτα για να ολοκληρώσουμε τη σχέση μας με τον Αγαπημένο, τον Κύριο· τον Θεό. Λόγω του ενθουσιασμού από την ανάγνωσή του (την οποία ομολογώ δεν έχω ολοκληρώσει ακόμα) θα ήθελα να μου επιτραπεί να πω και κάτι άλλο. Παρομοιάζω τη μετάφραση αυτή με τον συζυγικό έρωτα (που είναι μια δίχως χρήση προφυλακτικού επαφή). Είναι τόσο έντονη δηλαδή η διείσδυση μέσα στην προσευχή, αφού όμως προηγουμένως γνωρίσουμε τη σχέση που έχουν οι Άγιοι με τον Αγαπημένο. Γιατί χωρίς σχέση δεν μιλάμε για έρωτα (άρα διάρκεια) αλλά για σεξ (άρα χωρίς διάρκεια).
Τέλος, θα ήθελα να προτείνω πως αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να συμπληρώσει το βιβλίο αυτό (γιατί είναι ήδη χορταστικό) θα ήταν ίσως μερικές προσευχές και από Αγίες, γυναίκες που ερωτεύτηκαν τον Νυμφίο της Εκκλησίας και αφιερώθηκαν σ’ Αυτόν περισσότερο απ’ όσο θα έκαναν σ’ έναν άνδρα.
Το βιβλίο αυτό το θεωρώ ιδανικό και για δώρο, ειδικά σε πεινασμένους ά-πιστους, που ως ορεκτικό θα μπορούσε να τους οδηγήσει στις υπέροχες μυρωδιές, που αναβλύζουν από τις εμπειρίες αυτές των Αγίων μέσα από τις προσευχές τους, με τη βοήθεια φυσικά της εξαιρετικής και με απόλυτο σεβασμό στα κείμενα, μετάφραση του Παντελή Πάσχου.
Εύχομαι να μη μείνει κανείς νηστικός μέχρι τη Δεύτερη κι Ένδοξη Παρουσία Του και να μάθει να προσεύχεται, όπως ένας ερωτευμένος μαθαίνει ν’ αγαπάει και ν’ ανακαλύπτει τον άλλο· κάθε μέρα.
*ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Να υπογραμμίσω πως δεν διάβασα ακόμη τις προσωπικές προσευχητικές απόπειρες του συγγραφέα που αποτελούν το 3ο μέρος του βιβλίου αλλά γνωρίζω κι από άλλα έργα του πως είναι ένας αξιόπιστος φάρος που μπορεί κανείς να ακολουθήσει το φως του για να δει καλύτερα μέσα του και να βρει τον τρόπο να βγάλει και κι εκείνος τις δικές του κατανυκτικές κραυγές προς τον Κύριο, όπως ο Προφήτης Δαβίδ κ.α.