Σαββόπουλος Σάββας

Ο Σάββας Σαββόπουλος είναι ψυχίατρος και ψυχαναλυτής. Σπούδασε ιατρική στo Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Ειδικεύτηκε ως ψυχίατρος στην Γενεύη και εργάστηκε για ένδεκα χρόνια στις εκεί πανεπιστημιακές κλινικές, όπου και απέκτησε τον τίτλο του διδάκτορα της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Γενεύης. Η διδασκαλία των G. Garrone, R. Tissot, A. Andreoli, J. P. Junod, A. Gunn-Sechehaye και άλλων πάνω στις ψυχικές διαταραχές αλλά και στην σχέση ασθενούς και γιατρού υπήρξε καθοριστική. Στην ψυχανάλυση και στην ψυχοσωματική εκπαιδεύτηκε στην Γενεύη, στο Παρίσι και στην Αθήνα και μαθήτευσε κοντά στους F. Pasche, R. Diatkine, A. Green, M. Fain, O. Flournoy, G. Mercier, Ά. Ποταμιάνου και άλλους σημαντικούς ψυχαναλυτές. Είναι διδάσκων ψυχαναλυτής της Ελληνικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας, της οποίας υπήρξε διευθυντής εκπαίδευσης, και μέλος της Διεθνούς Ψυχαναλυτικής Ένωσης. Είναι ιδρυτικό μέλος, και διετέλεσε πρόεδρος, της Ελληνικής Ψυχοσωματικής Εταιρείας και τακτικό μέλος του Ψυχοσωματικού Ινστιτούτου των Παρισίων- P. Marty. Για περισσότερο από τριάντα χρόνια εργάζεται με καρκινοπαθείς ως ψυχαναλυτής-ψυχοθεραπευτής και ως επόπτης σε ογκολογικές και ψυχο-ογκολογικές υπηρεσίες. Οι κλινικές και οι θεωρητικές του έρευνες σε αυτό το πεδίο έχουν δημοσιευθεί σε διεθνή και ελληνικά περιοδικά ψυχανάλυσης και ψυχοσωματικής και έχουν ανακοινωθεί σε πλήθος σχετικών συνεδρίων. Δείτε εδώ την παρουσίαση του βιβλίου “Ο Ελληνικός Εμφύλιος”

Αφετηρία του βιβλίου είναι οι ιστορίες καρκινοπαθών, οι οποίοι, κατά την ψυχοθεραπεία τους, ανακαλύπτουν τον εαυτό τους· έναν εαυτό που αγνοούσαν· έναν εαυτό όμοιο με ήρωα παραμυθιού. Σήμερα ο καρκίνος έχει χαρακτηριστικά επιδημίας. Oι κοινωνίες επιχειρούν να τον απομονώσουν, ώστε οι απειλητικές φαντασιώσεις που διακινεί να μην στοιχειώνουν την καθημερινότητα. Οι ασθενείς αποφεύγουν να αναφέρονται σε όσα ζουν, νιώθουν και σκέφτονται, γιατί οι «απέξω» συχνά αρνούνται ακόμη και να ακούσουν την λέξη καρκίνος, ενώ αποφεύγουν τον ασθενή, σαν να πρόκειται για εστία μόλυνσης.

Όταν ο άλλος-όμοιός μας απειλείται από μια σοβαρή νόσο και παλεύει για την ζωή του, είναι απάνθρωπο να τον αποκλείσουμε σε τέσσερις τοίχους, παρέχοντας μόνο την απαραίτητη ιατρική βοήθεια, δηλαδή να τον αποξενώσουμε ουσιαστικά από την καθημερινότητα. Όσο πιο επώδυνη είναι η νόσος, τόσο μεγαλύτερη είναι η πρόσκληση-πρόκληση να βρούμε, μες στην πίκρα της μοναξιάς, το ιδιαίτερο φως της ζωής που αναβλύζει από τον άρρωστο που «συναντάμε».

savvas savvopoulos