Για την κατάργηση των κομμάτων
Simone Veil
Με σχόλιο του ΑΝΤΡΕ ΜΠΡΕΤΟΝ και επίμετρο του φιλοσόφου ΑΛΑΙΝ
Όταν υπάρχουν κόμματα σε μία χώρα, προκύπτει αργά ή γρήγορα μια τέτοια κατάσταση πραγμάτων, ώστε είναι αδύνατο να παρέμβουμε αποτελεσματικά στα δημόσια δρώμενα χωρίς να ενταχθούμε σε κόμμα και να παίξουμε το παιχνίδι. Οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται για τα κοινά, επιθυμεί να ενδιαφερθεί αποτελεσματικά. Έτσι αυτοί που έχουν ιδιαίτερη μέριμνα για το δημόσιο αγαθό, είτε παύουν να το σκέφτονται και στρέφονται σε κάτι άλλο, είτε περνούν από τη δοκιμασία των κομμάτων. Αλλά και σε τούτη την περίπτωση οι έγνοιες που παρουσιάζονται αποκλείουν τη μέριμνα για το δημόσιο αγαθό.
Τα κόμματα είναι ένας θεσπέσιος μηχανισμός, χάρη στον οποίο, σε ολόκληρη την επικράτεια μιας χώρας, δεν βρίσκεις ούτε έναν που να συγκεντρώνει την προσοχή του για να διακρίνει εν μέσω των δημόσιων πραγμάτων το αγαθό, τη δικαιοσύνη, την αλήθεια.
€ 6.97 € 5.58
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (2)
| Weight | 0.15 kg |
|---|---|
| Dimensions | 14 x 21 cm |
| Συγγραφέας | Simone Veil |
| Σελίδες | 64 |
| isbn13 | 978-960-527-647-8 |
2 reviews for Για την κατάργηση των κομμάτων;
Add a review
You may also like…
Weil Simone (Σιμόν Βέιλ)
Γεννήθηκε το 1909 σε εβραϊκή οικογένεια αγνωστικιστών. Αδερφός της ο σπουδαίος μαθηματικός André Weil. Σπουδάζει φιλοσοφία με καθηγητή των Αλαίν. Μετά την École normale supérieure διδάσκει σε διάφορα λύκεια. Παρά τη σχέση της με τον κομμουνιστικό χώρο, την χαρακτηρίζει έντονος αντισταλινισμός. Το 1932 ταξιδεύει στη Γερμανία. Λίγο μετά την επιστροφή της εγκαταλείπει προσωρινά τη σταδιοδρομία της και πιάνει δουλειά σε εργοστάσιο. Για λίγο παίρνει μέρος στον ισπανικό εμφύλιο. Το 1937 συνεργάζεται με το πολιτικοοικονομικό περιοδικό Nouveaux Cahiers υποστηρίζοντας μια γαλλογερμανική οικονομική συνεργασία. Η σχέση της με την χριστιανική πίστη και την πνευματική ζωή αποκαλύφθηκε πιο πολύ μετά το θάνατό της. Συνεργάζεται με ένα πολύ σημαντικό περιοδικό εκδιδόμενο στην ελεύθερη Γαλλία. Το 1942 πηγαίνει στην Αγγλία και ενώνει τις δυνάμεις της με τους αγωνιζόμενους ελεύθερους Γάλλους. Προσβάλλεται από φυματίωση και πεθαίνει στο Σανατόριο του Ashford τον Αύγουστο του ’43 σε ηλικία τριάντα τεσσάρων ετών.
Γουνελάς Σωτήρης (Gounelas Sotiris)
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. Παρακολούθησε μαθήματα γαλλικής και ελληνικής φιλολογίας στο Παρίσι (1970 – 1976) αλλά γρήγορα προτίμησε να προσανατολιστεί στη μελέτη της φιλοσοφίας και τη συγγραφή. Τα πρώτα του βιβλία εκδίδονται στον «Κέδρο» και είναι ποιητική γραφή σε πεζό:Σαπφώ Ι, 1976, Σαπφώ ΙΙ, 1978. Η ενασχόλησή του με τον Πλάτωνα τον βοήθησε να ανακαλύψει την ορθόδοξη χριστιανική παραδοση. Η γνωριμία με τον Π. Νέλλα το 1982 τον φέρνει στη Σύναξη. Από το 1986-1997 έχει την ευθύνη της έκδοσης του περιοδικού. Μετέφρασε: Γκενόν, Βέιλ, Μπερντιάεφ, Φλωρένσκι, Ντεσέιγ. Επιμελείται τη σειρά «Γέφυρες» στον «Αρμό» Συνεργάζεται με τα περιοδικά Σύναξη, Νέα Εστία, Θεολογία, Νέα Ευθύνη και μέχρι πρόσφατα με τις εφημερίδες Καθημερινή και Ελευθεροτυπία.
Related Products
Η πολιτική σκέψη του Παπαδιαμάντη
Σαράντος Ι. Καργάκος
Ο Παπαδιαμάντης ως οξύτατος παρατηρητής και κριτής των κοινωνικών πραγμάτων ήταν αδύνατο να αγνοήσει την πολιτική. Δεν είναι αυτός πού εισέρχεται στην πολιτική άλλ’ η πολιτική είναι αυτή πού διεισδύει στο έργο του και αυτός ευθαρσώς τοποθετείται έναντι αυτής. Όσοι ταυτίζουν την πολιτική με κάποιες διακηρύξεις ή με κάποια μορφή ένταξης, ασφαλώς δυσκολεύονται να τοποθετήσουν τον Παπαδιαμάντη σε κάποιο ιδεολογικό ράφι. Ο Παπαδιαμάντης δεν πλησίασε το λαό, ήταν ο ίδιος λαός κι έμεινε ως το τέλος της ζωής του ένας απλός άνθρωπος του λαού, χωρίς να ντρέπεται για την ιδιότητα του αυτή.
Κριτική σπουδή στο έργο του Χρήστου Μαλεβίτση
«Υπάρχουν πολύ επιθετικοί προσδιορισμοί για τον άνθρωπο αλλά ο πλέον καίριος είναι ότι ο άνθρωπος είναι θνητός. Και τούτο δεν σημαίνει απλώς πως ο άνθρωπος πεθαίνει, αλλά ότι ο άνθρωπος ζει γνωρίζοντας πως θα πεθάνει. Το ζώο ζει μη γνωρίζοντας πως θα πεθάνει. Η διαφορά είναι μεταξύ πνεύματος και φύσεως».
«Όταν ο συγγραφέας δεν έχει παρωπίδες, όταν δεν υπηρετεί ιδεοληπτικές ιδεολογίες, όταν δεν έχει σκοτισμένη ψυχή, μπορεί να γεφυρώνει τι διαφορετικές περιοχές, εκφάνσεις και εκφράσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, να υπερβαίνει τα χάσματα και ένα μπολιάζει τα ηλεκτρικά ή ηλεκτρονικά φώτα της Επιστήμης με το Άλλο Φως της ζωής…»
Το σώμα του ζώντος Χριστού
π. Γεώργιος Florovsky
Μια ορθόδοξη ερμηνεία της Εκκλησίας
Η Ορθοδοξία καλείται να δώσει μαρτυρία. Τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η Χριστιανική Δύση βρίσκεται σε διισταμένες προοπτικές, ένα ζωντανό ερώτημα απευθυνόμενο επίσης στον Ορθόδοξο κόσμο…
Η Ορθόδοξη θεολογία καλείται να δείξει ότι το «οικουμενικό ερώτημα» μπορεί να λυθεί μόνο . με την τελείωση της Εκκλησίας στην πληρότητα μιας καθολικής παραδόσεως, η οποία είναι ανόθευτη και απαραβίαστη, και η οποία εν τούτοις ανανεώνει τον εαυτό της διαρκώς και αυξάνει…
Νυν… αιωρούμαι
Κώστας Ζουράρις
Θουκυδίδης Αρχέτυπος
Ο Κώστας Ζουράρης έρχεται να καταδείξει πως η θουκυδίδεια ανάγνωση της ιστορίας όχι απλώς προϋποθέτει την τραγική ανάγνωση του κόσμου, αλλά, πολύ περισσότερο, πως αυτή είναι η μόνη δυνατή ιστορική και πολιτική επιστήμη.
Μισοτελειωμένη αφήγηση
Ματθαίος Μουντές
Μαγνητοσκοπημένες συνομιλίες με το Σωτήρη Γουνελά: Διηγήματα και ποιήματα: Μια παλιότερη συνέντευξη
Ο λόγος του Ματθαίου Μουντέ καταγράφεται ως προφορικός λόγος. Θα ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό η μετατροπή του σε γραπτό λόγο. Και ως τέτοιος προφορικός, πρέπει να διαβαστεί. Τα δυο μικρά διηγήματα και τα ποιήματα που έπονται, μπαίνουν με δική μου πρωτοβουλία. [. . .] Στο τέλος, αναδημοσιεύεται παλαιότερη συζήτηση του ποιητή με την Ελένη Σμαραγδή.
Πέρα από το άτομο
Θεόδωρος Ι. Ζιάκας
Το αίνιγμα της ελληνικής ταυτότητας
Γενική εισαγωγή
Ανασκοπώντας την ιστορική διαδρομή του Ελληνισμού διαπιστώνουμε ότι δεν είναι η εξατομίκευση που μας λείπει, αλλά το συλλογικό πνεύμα. Το τρένο της εξατομίκευσης το είχαν πάρει οι Έλληνες ήδη από την ομηρική εποχή και το εκτροχίασαν, εκεί κάπου στον τέταρτο π.Χ. αιώνα. Γνώρισαν πολύ καλά την εξατομίκευση μέχρι την έσχατη ολοκλήρωσή της: την αποσύνθεση του Ατόμου, το σοφιστικό και το σχετικιστικό πνεύμα, τον γραικυλισμό και τον μηδενισμό. Η ελληνιστική και η ρωμαϊκή εποχή χαρακτηρίζονται ακριβώς από την παρατεταμένη κρίση της ελληνικής εξατομίκευσης. Εφεξής το πρόβλημα των Ελλήνων δεν ήταν πώς θα «γίνουν άτομα», αφού ήταν ήδη, αλλά πώς θα ξεπεράσουν το δίπολο κολεκτιβισμού-ατομικισμού. Πώς θα αποφύγουν την υποστροφή στην κολεκτιβιστική βαρβαρότητα, στην οποία κινδυνεύει να καταποντιστεί η εξατομίκευση στη φάση της ολοκλήρωσής της. Ή αλλιώς: πώς θα αναπτύξουν συλλογικό πνεύμα, χωρίς να χάσουν την ατομικότητά τους. Η περιπέτεια της ελληνικής ταυτότητας είναι το διαχρονικό αυτό τάνυσμα του Ελληνισμού να υπερβεί την πόλωση ατομικισμού-κολεκτιβισμού. Κι αυτό ακριβώς προσπαθεί να συλλάβει τούτο το βιβλίο. Εξ ου και ο τίτλος του.
Βίος Αγίου Ανδρέου του Σαλού
Ο όσιος Ανδρέας ο Σαλός, Σκύθης την καταγωγή, έζησε τον ι΄ αιώνα στην Κωνσταντινούπολη όπου είχε μεταφερθεί ως δούλος και όπου έδρασε προσποιούμενος τον σάλο, τον «έξηχο», ύστερα από θεία προτροπή που έλαβε σε δράμα του. Ο παρών βίος του είναι έργο του Ιερέως Νικηφόρου, φίλου και πνευματικού του οσίου, ενός εκ των πρεσβυτέρων του ναού της Αγίας Σοφίας, και πρέπει να έχει γραφεί περί τα τέλη του ι’ αιώνα. Για τη μετάφραση λάβαμε υπ’ όψιν μόνο το κείμενο της εκδόσεως Migne PG 111, 627-888 (λείπει το κεφάλαιο 22), χωρίς να το συμπληρώσουμε με κείμενα άλλων κωδίκων. Αποφύγαμε, επίσης, γλωσσικές, ιστορικές ή άλλες παρατηρήσεις και επεξηγήσεις, εφόσον σκοπός μας δεν είναι η φιλολογική παρουσίαση του έργου, αλλά η όσον το δυνατόν πλησιέστερη μεταφορά του στη ομιλούμενη σήμερα ελληνική γλώσσα αποπειρώμενοι να διατηρήσουμε το ύφος και τη συγκίνηση που προκαλεί το έξοχο κείμενο του πρωτοτύπου. Η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη του Οσίου Ανδρέου του Σαλού την 28η Μαΐου.
armosbooks –
υιος του Ιαπετού **
\»Ακόμη και αναρχικοί που αρνούνται τον κοινοβουλευτισμό δεν πείθουν\» κύριε Λάιε, ~60 άνθρωποι, στερούμενοι ελευθεριών στην χώρα που \»γέννησε τη δημοκρατία\» ως πολιτικοί κρατούμενοι (ναι, δεν υφίστανται πολιτικές διώξεις σε δημοκρατικά καθεστώτα… ή μήπως όχι;) αναρχικοί ως επί το πλείστον προφανώς και δεν σας πείθουν. Γιατί όμως; Ίσως γιατί θέλετε να σας πιάσει κάποιος από το χεράκι και να σας πει: \»Αυτό είναι η διεκδίκηση, αυτό είναι ο κοινωνικός αγώνας\» και ύστερα ίσως να προσέθετε: \»Λόλα, να ένα μήλο. Λούλη, να μια διαδήλωση. Λελέ, να μια απεργία\»
armosbooks –
Γιώργος Λάιος
Δυστυχώς το \»μου αρέσει\» έχει φορεθεί τόσο πολύ που δεν μπορεί να δώσει την σκέψη μου για αυτό το βιβλίο. Το μέλλον μας στηρίζεται σε αυτή τη ιδέα. Πολλές φορές συζητάγαμε στην Ελλάδα για το αυτονόητο τον περιορισμό των κομμάτων γιατί δεν επιτελούν τον συνταγματικό τους ρόλο και γιατί έχουν γίνει μηχανισμοί αντίθετοι στην κίνηση των ιδεών και μαγαζιά που πουλάνε ρουσφέτια … Ακόμη και αναρχικοί που αρνούνται τον κοινοβουλευτισμό δεν πείθουν. Η Βειλ μιλάει για τα κόμματα σαν το απόλυτο κακό και αποδεικνύει γιατί.