Κάποιος να με νοιάζεται

Σοφία Κουβανίδου

Μυθιστόρημα

… Είμαστε στο κέντρο και επηρεαζόμαστε από δύο αντίθετες δυνάμεις. Τη γνωστή έλξη από τη γη, και αυτή που δεν έχει όνομα, που συχνά όμως τη νοιώθουμε, την έλξη απ’ τον ουρανό. Τη δύναμη της βαρύτητας και αυτήν της ελαφρότητας. Μας έλκουν τα ουράνια, οι αιθέρες, πολλοί θέλουμε νάμαστε πουλιά και να πετάμε από την πολλή ελαφράδα της ψυχής που δε βολεύεται πατώντας συνέχεια μόνο στο χώμα, μούλεγε ο παππούλης, σηκώνοντας το βλέμμα του, το είναι του προς τα πάνω, καθώς το περίγραμμα του προσώπου του γινόταν όλο και πιο αχνό, πιο δυσδιάκριτο… – Είναι κάποιες διαδρομές, φαίνεται, που πρέπει να κάνουμε πολλές φορές, μέχρι να δούμε ότι είναι καταδικασμένες από μια λάθος εκκίνηση, είπε στο τέλος, μειδιώντας ελαφρά, σα για να κρύψει μιά πικρία, ίσως. – Ναι, είναι κάποια ταξίδια, μάλλον, που πρέπει να τα ξανακάνουμε με τους ίδιους ανθρώπους και με τις ίδιες ακριβώς συνθήκες, για να καταλάβουμε γιατί ναυαγήσαμε… Μια παρακολούθηση των κινήσεων της ανθρώπινης ψυχής, με επικέντρωση σε στιγμές που μοιάζουν μη αναστρέψιμες. Τότε, που ένα υπέρμαχο “θέλω”, κινούμενο από το απόθεμα αυτής της εφευρετικής αγάπης που έχουμε για τον εαυτό μας, αναδύεται, και μας οδηγεί σε μια γεμάτη, πολύχρωμη ζωή…