Το βιβλίο των ωρών

O Rainer Maria Rilke (1875 –1926) είναι ποιητής και μάλιστα διαχρονικός. Η γλώσσα του είναι η Γερμανική μαζί με κάποια διανοητική επεξεργασία και ιδιόλεκτο. Ταξίδεψε πολύ, αρρώστησε, δημιούργησε οικογένεια και στο σύντομο πέρασμά του από τη ζωή, παρέμεινε οραματικός στοχαστής που οικούσε τον κόσμο μας ποιητικά. Άφησε αξιόλογο και εμβληματικό έργο και οι κατά καιρούς μελετητές του ολοένα ανακαλύπτουν πτυχές του πολυδιάστατου ταλέντου του. to vivlio ton oron. Επηρέασε δημιουργικά μεταγενέστερους διανοητές και ποιητές. Στην Ελλάδα έγινε σχεδόν αμέσως αντιληπτός˙συγκινητική είναι η ποιητική αντίδραση του Κωστή Παλαμά. Μεταφράσεις συγκεκριμένων έργων του υπάρχουν αρκετές για έναν ποιητή και πεζογράφο που δεν νοιάστηκε πολύ για την υστεροφημία του. Τον ακολουθούσε παντού η έξοχη Μούσα του, που του επιδαψίλευε δάφνινα στεφάνια αληθινής τέχνης. to vivlio ton oron

Δείτε παρουσιάσεις βιβλίων εδώ.

Ο Ρίλκε έζησε ως καλλιτέχνης μοναχός και δημιούργησε ένα είδος αισθητικής θεολογίας. Το δημιούργημά του «Το Ωρολόγιον» (Das Stundenbuch) είναι το Βιβλίο-Προσευχή.[…]

Το «Ωρολόγιον» είναι υφασμένο από μοναξιά, τρίσβαθη γαλήνη, υπομονή, πόθο για το Μεγάλο (das Große) και το απόκρημνο δύσκολο, πέσιμο και ανόρθωση, υπακοή στην παραγωγική ώρα και ευγνωμοσύνη, καθώς είναι πλημμυρισμένο από τις αναστάσιμες καμπάνες και τις κατανυκτικές Εικόνες της Ρωσίας. Παρέμεινε για όλη του τη ζωή το μέγιστο και ανυπέρβλητο έργο του. Όμως, συνέχισε να πλάθει ιερουργώντας τον επόμενο βλωμό του άρτου της ποίησής του, αναμένοντας την ανταπόκριση της απόλυτης αγάπης. […] to vivlio ton oron

Με τη δημιουργία του «Ωρολογίου» ένιωσε τη δυνατότητα ανάβασης έως την εννιάψηλη απόκρημνη κορυφή του πνεύματος. Για να θωρήσει τον υπερουράνιο τόπο του θείου γνόφου, ενώ το γεράκι έκοβε βόλτες γύρω-γύρω από τον αρχέγονο πύργο. Δεν μπόρεσε να ελευθερωθεί από τη δημιουργική ανάγκη της ποιητικής του δημιουργίας, γιατί αποτελούσε – στο βυθισμένο στα τρίσβαθα του είναι του – την έκφραση του εγγυτέρου φιλοξενουμένου ως θείου αγγίγματος του Εξώτατου. Αν ελευθερωνόταν απ’ αυτήν την ανάγκη, είχε επιθυμήσει να γίνει γιατρός, αλλά παρέμεινε στη δωρεά του ποιητικού του πλούτου από τη βύθισή του στα μύχια της σοδειάς του Εσώτατου.

Το βιβλίο