Παρουσίαση του βιβλίου του Donald Woods Winnicott “Η ανθρώπινη φύση”
Για το βιβλίο μιλούν: Κασσιανή Φελέκη , Ψυχίατρος–Μέλος της Βορειοελλαδικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας Αφροδίτη Ναθαναήλ, Ψυχίατρος–Μέλος της Βορειοελλαδικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας
Οι ιδέες του Winnicott είναι κατάσπαρτες σε πολυάριθμες κλινικές μελέτες και δημοφιλείς δημοσιεύσεις. Έκανε μία μόνο προσπάθεια να γράψει μια επισκόπηση των ιδεών του, κι αυτή είναι ακριβώς αυτό το βιβλίο. Όπως λέει στην εισαγωγή: «σκοπεύω να κάνω μια δήλωση για την ανθρώπινη φύση που να συγκεντρώνει τα διάφορα είδη εμπειριών που απέκτησα».
Το βιβλίο αυτό συνιστά μια συνολική τοποθέτηση για την ανθρώπινη φύση και την θέση της ψυχανάλυσης σε αυτή. Η ανθρώπινη φύση περιλαμβάνει τις σημειώσεις του Winnicott από διαλέξεις σε θέματα ανάπτυξης του ανθρώπου, που έκανε σε δασκάλους και φοιτητές κοινωνικούς λειτουργούς, επί 18 χρόνια. Ο Winnicott αντικατοπτρίζει το τεράστιο θέμα της ανθρώπινης φύσης από τη δική του εμπειρία. Επιστρέφοντας σε ορισμένα θέματα συνεχούς ενδιαφέροντος γι ‘αυτόν, συμπεριλαμβανομένου της υγείας και της κακής υγείας. Του σώματος και της ψυχολογικής διαταραχής, της ψυχοσωματικής και της συναισθηματικής ανάπτυξης. Της υγείας και των ενστίκτων, της καταθλιπτικής θέσης, του εσωτερικού κόσμου, της ψευδαίσθησης, της απόσυρσης και της παλινδρόμησης. Για τον Winnicott δεν είμαστε απλά ένας κρίκος της βιολογικής εξέλιξης, δεν έχουμε σώμα και επίσης ψυχική ζωή κι έναν περιβάλλοντα πολιτισμό που μας διαμορφώνει: Είμαστε ο καθένας μια μοναδική, ανθρώπινη φύση. Περισσότερα για το βιβλίο δείτε εδώΔείτε την παρουσίαση του βιβλίου στον Αρμό εδώ (VIDEO)
Ο Donald W. Winnicott γεννήθηκε στο Πλίμουθ της Αγγλίας στις 7 Απριλίου του 1896. Το 1914 ξεκίνησε σπουδές ιατρικής στο Jesus College του Κέιμπριτζ. Εξαιτίας του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές του και το 1917 κατετάγη στο Βασιλικό Ναυτικό ως στρατιωτικός ιατρός. Ασχολήθηκε με τη μελέτη της ανάπτυξης του παιδιού και άσκησε μεγάλη επιρροή στο πεδίο της θεωρίας των αντικειμενότροπων σχέσεων. Το 1923 άρχισε να εργάζεται ως παιδίατρος, και μερικά χρόνια αργότερα και ως ψυχαναλυτής παιδιών, στο Νοσοκομείο Paddington Green του Λονδίνου όπου παρέμεινε για 40 χρόνια. Σπούδασε ψυχανάλυση δίπλα στην Μέλανι Κλάιν. Το 1936 έγινε πλήρες μέλος της Βρετανικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας. Σταδιακά αποστασιοποιήθηκε από τις θεωρητικές απόψεις της Κλάιν και διατύπωσε τις δικές του θεωρίες για την ανάπτυξη του παιδιού. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, έγινε διευθυντής του Παιδικού Τμήματος στην Ψυχαναλυτική Κλινική του Λονδίνου και υπηρέτησε δύο φορές ως πρόεδρος της Βρετανικού Ψυχαναλυτικού Συλλόγου. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, έδωσε πολυάριθμες διαλέξεις για την ευημερία του βρέφους και της μητέρας και προσπάθησε να συνδέσει την ψυχανάλυση με την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Περισσότερα για τον συγγραφέα δείτε εδώ
Όλοι, ό,τι κι αν κάνουμε στη ζωή μας, δοκιμάζουμε τις δυνάμεις μας, προσπαθούμε να πλησιάσουμε το άπιαστο, να αγγίξουμε τις φτέρνες του Θεού. Προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τα κοινά όρια για όλους, να κρατήσουμε περισσότερο την αναπνοή μας και να βουτήξουμε πιο βαθιά, να δοκιμάσουμε να πετάξουμε χωρίς φτερά, να κάνουμε μια… έφοδο στον ουρανό με τα πόδια στη γη! 21+2 πρόσωπα που κατάφεραν το ακατόρθωτο μιλούν: για την εμπειρία της κορυφής, για την χαρά της αναγνώρισης, για την ουράνια μοναξιά του πρώτου, για το κόστος της επιτυχίας, για το κέρδος της αποτυχίας, για τη δύναμη των επιρροών, για την ανάγκη των επιλογών, για την απόφαση ως επαναστατική πράξη, για το ταλέντο, το χάρισμα, την συμμετοχή του περιβάλλοντος που ζούμε στην πραγματοποίηση των ονείρων μας, για τα ατυχήματα της ζωής που γίνονται η τύχη μας, για τα λάθη-ήλιους που άλλους καίνε και για άλλους φωτίζουν σκοτάδια γεμάτα κρυμμένους θησαυρούς!
Ο Θανάσης Λάλας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, έπαιξε ποδόσφαιρο, συναντήθηκε νωρίς με την τύχη του. Σε πολύ νεαρή ηλικία είχε την ευκαιρία να ζήσει δίπλα στον Στρατή Τσίρκα, έναν σπουδαίο Έλληνα συγγραφέα, και να τον καθοδηγήσει στο χώρο της ποίησης ο Μανώλης Αναγνωστάκης, ο Νίκος Καρούζος και ο Μίλτος Σαχτούρης. Στην ηλικία των 23 γνώρισε τυχαία τον Άντι Γουόρχολ και αυτή η συνάντηση άλλαξε την πορεία της ζωής του. Ξεκίνησε να παίρνει συνεντεύξεις και να επιδιώκει συναντήσεις με σημαντικούς Έλληνες καλλιτέχνες και λόγιους, άρχισε να κάνει καθημερινότητά του αυτές τις συναντήσεις. Μέχρι σήμερα έχει δημοσιεύσει 3500 συνεντεύξεις με μοναδικές προσωπικότητες από όλο τον κόσμο. Έχει δουλέψει ως δημοσιογράφος σε μεγάλα Ελληνικά περιοδικά και εφημερίδες και έχει διακριθεί ως δημιουργός νέων περιοδικών, έχει δημιουργήσει 33 καινούργια concept για περιοδικά. Σήμερα δραστηριοποιείται δημιουργικά στη ζωγραφική, την γλυπτική και συνεχίζει επιλεκτικά στην δημοσιογραφία.
Παρουσίαση του βιβλιου του Θεοφάνη Τάση “Πολιτικές του Βίου ΙΙ. Η επιμέλεια του εαυτού στην εικονιστική κοινωνία”.
Για το βιβλίο μιλούν: Βασίλης Κάλφας, καθηγητής Φιλοσοφίας Α.Π.Θ. Παντελής Σαββίδης, δημοσιογράφος και ο συγγραφέας του βιβλιου Θεοφάνης Τάσης
Ο Θεοφάνης Τάσης γεννήθηκε το 1976 στο Μόναχο όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και έλαβε το διδακτορικό του στην Φιλοσοφία με άριστα μετ’ επαίνου στο Freie Universität Berlin. Διδάσκει Σύγχρονη Φιλοσοφία στο Alpen-Adria Universität και είναι μέλος της Ανθρωπιστικής Ακαδημίας του Βερολίνου. Διετέλεσε Stanley J. Seeger Fellow στο Πανεπιστήμιο του Princeton, Marie Curie Fellow στο Université Saint-Louis στις Βρυξέλλες και Erasmus Fellow στο Freie Universität Berlin. Έχει διδάξει σε πανεπιστήμια στην Ελλάδα, στην Αυστρία και στην Γερμανία. Η ερευνά του αφορά την σχέση πολιτικής, ηθικής και ψηφιακής τεχνολογίας και περιστρέφεται γύρω από τις έννοιες εικόνα, θνητότητα και τέχνη του βίου. Τα έργα του «Πολιτικές του Βίου: Η Ειρωνεία» (Εκδόσεις Ευρασία, 2012) και «Καστοριάδης, μια φιλοσοφία της αυτονομίας» (Εκδόσεις Ευρασία, 2007) έχουν βραβευθεί με το Καυταντζόγλειο βραβείο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στα ελληνικά κυκλοφορούν ακόμη τρία έργα του: «Φάρμακον» (Εκδόσεις Ευρασία) και οι ποιητικές συλλογές «Φυσιολογικά ευρήματα» (Εκδόσεις Κέδρος) και «Απογεύματα στον καπιταλισμό» (Εκδόσεις Τυπωθήτω). Το μεταφραστικό του έργο περιλαμβάνει βιβλία των Martin Heidegger και Roberto Mangabeira Unger. Τα τελευταία χρόνια αρθρογραφεί τακτικά στην Athens Review of Books, στην Καθημερινή και στο Liberal.
Παρουσίαση του νέου βιβλίου των Lisa Motherwell & Joseph J. Shay Σύνθετα Διλήμματα στην Ομαδική Ψυχοθεραπεία
Για το βιβλίο μιλούν Πάνος Ασημάκης, Ph.D., Ψυχολόγος, Ψυχοθεραπευτής, Δ/ντης του Athens Synthesis Centre, τ. Πρόεδρος της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος. Κατερίνα Μάτσα, Ψυχίατρος. Ιωάννης Κ. Τσέγκος, Ψυχίατρος, Πρόεδρος του Ινστιτούτου Ομαδικής Ανάλυσης Αθηνών, Δ/ντης της σειράς «Σύγχρονη Ψυχοθεραπεία». Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο δείτε εδώ
Lisa Motherwell & Joseph J. Shay. Μετάφραση: Αλκυόνη Τσέγκου. H ομάδα φέρνει αντιμέτωπο τον θεραπευτή με πολλές καταστάσεις, προβληματισμούς και, τελικώς, αποφάσεις οι οποίες είναι μοναδικές στην άσκηση της ομαδικής ψυχοθεραπείας. Το ανά χείρας βιβλίο: Σύνθετα Διλήμματα στην Ομαδική Ψυχοθεραπεία, περιλαμβάνει συμβουλές και εμπειρίες των επιφανέστερων θεραπευτών ομάδας παγκοσμίως. Το έχουν επιμεληθεί δύο κορυφαίοι στοχαστές και επαγγελματίες. Στις σελίδες του οι κλινικοί θεραπευτές θα βρουν εξειδικευμένες οδηγίες για ορισμένα από τα πιο δύσκολα ζητήματα που συναντούν οι θεραπευτές ομάδας· περιλαμβάνει μια σειρά από πρακτικές τεχνικές για τη διευκόλυνση της εργασίας τους και συντελεί στη βαθύτερη και ευρύτερη κατανόηση των κορυφαίων ιδεών που στηρίζουν την άσκηση της επιτυχούς ομαδικής θεραπείας. Η ομαδική θεραπεία είναι μια σύνθετη διαδικασία. Παρά το γεγονός ότι η πρώτη έκδοση αυτού του βιβλίου είχε μεγάλη απήχηση και χρησιμοποιείται για την εκπαίδευση των θεραπευτών, τα διλήμματα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας παραμένουν. Συνεχίζουμε να συντονίζουμε ομάδες οι οποίες λειτουργούν καλά για ένα χρονικό διάστημα, αλλά ξαφνικά εκτροχιάζονται. Κάποιοι θεραπευόμενοι συνεχίζουν να μονοπωλούν τις συνεδρίες με θυμό, μομφές, ακατάπαυστη ομιλία και διαταράσσουν τη συζήτηση. Ορισμένοι προσβάλλουν την επάρκειά μας, έρχονται στις συνεδρίες διατελούντες εν μέθη και διακόπτουν τη θεραπεία απότομα. Ομάδες που πριν είχαν ενθουσιασμό και ζωντάνια μπορεί, με την πάροδο του χρόνου, να καταλήγουν σε τέλμα. Μπορεί ακόμη και να πεθάνει κάποιο μέλος της ομάδας, παραδείγματος χάριν αυτοκτονώντας. Παρ᾿ ότι η ομαδική θεραπεία, εδώ και πολλά χρόνια πλέον, έχει γίνει σημαντικό τμήμα της πρακτικής μας, αισθανόμαστε ανήσυχοι, βρισκόμαστε σε σύγχυση και τρέμουμε την επόμενη συνάντηση με τις ομάδες μας. Πώς μπορούμε να καταλάβουμε τί συνέβη και τί θα κάνουμε;
Ο καθένας μας κουβαλάει την πρώτη του οικογένεια. Αυτή είναι η εσωτερική μας ομάδα. Με σιγουριά, μια κι έχουμε εξοικειωθεί με τους ψυχικούς συναγελασμούς αυτής της οικογένειας, θα την περιφέρουμε με ασυνείδητο τρόπο −αλλά και πολύ συνειδητά κάποιες φορές− ως φυσική συμπεριφορά στους δημόσιους συγχρωτισμούς, στις εργασιακές σχέσεις, αλλά και στις ερωτικές μας συναλλαγές. Ο τρόπος που συντροφεύουμε τους φίλους, τους εραστές και τον εαυτό μας οργανώνεται ως συναισθηματική παιδεία σε αυτή την οικογένεια.
Το παιδί αναζητά πρότυπα και τα αντιγράφει. Ο απόγονος που μεγαλώνουμε, είναι ο καθρέφτης των δικών μας θετικών και αρνητικών εκδοχών. Μας παρουσιάζει καθημερινά το είδωλό μας σε μεγέθυνση. Αν για οποιοδήποτε λόγο δεν αντέχουμε κάτι στον εαυτό μας και το βλέπουμε στο παιδί μας (αφού μας μιμείται και μας αντιγράφει), αυτό πιθανώς μας θυμώνει και μας θλίβει. Τότε αναλαμβάνουμε να το αφαιρέσουμε ως συμπεριφορά από τον γιο ή την κόρη μας και όχι από τον εαυτό μας. Με ποιο τρόπο; Τιμωρώντας συχνά με σκληρότητα το παιδί μας για κάτι που εμείς του μάθαμε!
Ο Τρύφων Ζαχαριάδης γεννήθηκε στην Αθήνα. Παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Μπολόνια. Σπούδασε Δημόσιο Δίκαιο και Πολιτικές Επιστήμες στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Προς το τέλος της δεκαετίας του ’70 στράφηκε σε ένα διαφορετικό πεδίο γνώσης, προσεγγίζοντας την οπτική της ψυχαναλυτικής θεωρίας με μελέτη, την προσωπική ανάλυση και εκπαίδευση. Σταδιακά η ψυχοθεραπεία οριοθέτησε το αντικείμενο της ενασχόλησής του. Είναι διδάσκων – επόπτης στην Ελληνική Εταιρεία Αναλυτικής Ομαδικής και Οικογενειακής ψυχοθεραπείας. Τακτικό μέλος της International Association for Group Psychotherapy and Group Processes, της International Family Therapy Association καθώς και του Ερευνητικού και Ακαδημαϊκού Ινστιτούτου Αθηνών. Από το 1992 έως σήμερα διατηρεί τη συνδιεύθυνση του Ινστιτούτου Σύγχρονης Παιδαγωγικής. Έχει συνεργαστεί με την Πανεπιστημιακή κλινική του Αιγινήτειου Νοσοκομείου, με το Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με το μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών συστηματικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με του Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, καθώς και με φορείς ΚΕΘΕΑ, ΕΛΚΕΠΑ, Εθνικό Οργανισμό Πρόνοιας κ.α. Από τις Εκδόσεις Αρμός κυκλοφορούν τα βιβλία του Παλαιά Βιογραφία.Τι έγινε ρε Φωτεινή;Συντροφικότητα Αποχωρισμός (2η Έκδοση). Επίσης συμμετέχει μαζί με άλλους 10 ψυχοθεραπευτές στο βιβλίο: Εγώ κι εσύ… και οι άλλοι (5η Έκδοση)!
Τη συζήτηση συντονίζει η Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια Κατερίνα Μαγγανά.
Ο Ηλίας Γκότσης γεννήθηκε στη Μεσσηνία το 1967. Σπούδασε Κοινωνιολογία και στη συνέχεια εκπαιδεύτηκε στη Συστημική και Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία. Έχει δουλέψει για πολλά χρόνια ως οικογενειακός, ατομικός και ομαδικός ψυχοθεραπευτής. Από το 1995 εργάζεται στον ΟΚΑΝΑ, όπου από το 2002 έως το 2015 υπήρξε υπεύθυνος της Μονάδας Απεξάρτησης Εφήβων και Νέων ΑΤΡΑΠΟΣ-ΟΚΑΝΑ, ενώ τα τελευταία δύο χρόνια είναι υπεύθυνος για τις εκπαιδευτικές δράσεις του οργανισμού. Συνέντευξη του Ηλία Γκότση στα Ψυχογραφήματα
«Το βιβλίο είναι ένα βιωματικό μυθιστόρημα που μιλά για την σχέση μας με την απώλεια, τα συναισθήματα, τις αφηγήσεις για τον εαυτό μας και τη ζωή μας. Μιλά ακόμα για την μνήμη και τους ανθρώπους που κουβαλάμε μέσα μας, για την συμφιλίωση και την συγχώρεση.
Ξεκίνησε να γράφεται τον Αύγουστο του 2012, μέσα σε μια περίοδο έντονης εσωτερικής αναζήτησης και αλλαγών. Εκείνη την περίοδο με απασχολούσε το ερώτημα σχετικά με το ποιος είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής στις ιστορίες που αφηγούμαστε σε κάθε στιγμή της ζωής μας; Αυτό είναι ένα ερώτημα που μπαίνει συχνά στην κουβέντα με τους ανθρώπους σε μια ψυχοθεραπεία και συνδέεται με το πως τελικά λαμβάνουμε τις αποφάσεις για τις ζωές μας. Τα λόγια που εκφέρουμε είναι δικά μας ή είναι οι φωνές των ανθρώπων που κουβαλάμε μέσα μας; Πόσες φωνές από τον Πολυφωνικό μας εαυτό αναγνωρίζουμε; Ξεκίνησα έτσι αρχικά να γράφω ένα βιβλίο για να διαπραγματευτώ τα δικά μου ερωτήματα για την απώλεια αλλά και για την ήττα, με στόχο να μιλήσω τρυφερά για μια κοινωνία που βυθιζόταν σε μια ολένα και μεγαλύτερη συλλογική ήττα και να απαντήσω σε ένα προσωπικό επίπεδο για την θέση μου μέσα στην ιστορία μου.
Στο βιβλίο πολλά από όσα γράφω είναι λόγια των ανθρώπων που έχω δουλέψει μαζί τουςεδώ και 22 χρόνια, άλλα είναι λόγια ποιητών και συγγραφέων που εισχώρησαν βαθιά μέσα μου και τώρα πια δεν μπορώ να ξεχωρίσω σε ποιόν ανήκουν». Ηλίας Γκότσης
Ο Σολζενίτσιν έγραψε κάποτε πως: «Οι νίκες χρειάζονται στις κυβερνήσεις. Ενώ οι ήττες χρειάζονται στους λαούς… Όπως τα βάσανα και οι συμφορές χρειάζονται στους μεμονωμένους ανθρώπους. Σε αναγκάζουν να εμβαθύνεις στην εσωτερική σου ζωή και να ανυψωθείς πνευματικά». Στην ελληνική κατά-σταση των τελευταίων ετών ο λαός στην πλειονότητά του δείχνει να μην θέλει να παραδεχθή ότι χρειαζόταν την ήττα του. Ακόμη χειρότερα, μοιάζει σαν να μη θέλει να παραδεχθή την ήττα του. Τέλος, και αυτό επισφραγίζει την τραγωδία, δεν την αναγνωρίζει ως δική του ήττα. Και τούτο διότι δεν έχει πάρει ακόμη από-σταση από τα λάθη του για να τα κρίνει, αρνείται να προσέξει την μετά-σταση της διχαστικής αυτοκαταστροφικής λογικής από τα κόμματα σε ολόκληρη την κοινωνία, εξακολουθεί να αναζητά σύ-σταση επιτροπών που θα εντοπίσουν την ευθύνη των πολιτικών. Το μόνο που φάνηκε να τον ενδιαφέρει ουσιαστικά είναι να μην γίνει στάση πληρωμών. Έχει όμως ήδη επικρατήσει στάση λογικής και νηφάλιας σκέψης, διά-σταση μεταξύ λόγων και έργων, αντί-σταση στην ειλικρίνεια. Αυτό που ο Σολζενίτσιν θέτει ως αναγκαίο κακό για τους λαούς ώστε να ανυψωθούν πνευματικά, ο λαός μας μέχρι τώρα δείχνει να ισχυρίζεται με την συμπεριφορά του ότι δεν το έχει ανάγκη. Φυσικό, αφού στην φαντασίωσή του αισθάνεται ήδη ανυψωμένος: ότι δηλαδή έχει ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στους υπόλοιπους Ευρωπαίους οι οποίοι τον φθονούν και επιζητούν να τον καταστρέψουν. athina fugi pros ta ebros Σε έναν ιδανικό κόσμο θα έπρεπε να μην είναι απαραίτητες οι ήττες. Όμως είμαστε ατελείς άνθρωποι και έτσι ρέπουμε προς την αμυντικότητα, την άρνηση, τον ναρκισσισμό, το βόλεμα, την στενοκαρδία. Κατόπιν οι ήττες έρχονται ως φυσικό επακόλουθο αυτής της πολύμορφης φθοράς, ανοίγοντας δύο δρόμους: είτε περαιτέρω σκλήρυνση των χαρακτηριστικών αυτών, ενισχυμένων με το πάθος του αδικημένου, είτε μετάνοια και αλλαγή. Είναι πιθανό η ιστορία του μέλλοντος να γράψει με μελανά γράμματα το γεγονός ότι σε αυτά τα επτά χρόνια ύφεσης, μιζέριας, κηδεμονίας, και για ορισμένους συνανθρώπους μας εξαθλίωσης, ούτε η πολιτική σκηνή ούτε ο λαός στην πλειονότητά του παρουσιάζουμε σημάδια ότι επιλέξαμε τον δεύτερο δρόμο.
Eπιστημονική εκδήλωση με την ευκαιρία της ολοκλήρωσης των 14 τόμων της λαογραφικής σειράς του Β. Πούχνερ
Κατάσταση και προοπτικές της λαογραφίας
Χαιρετισμοί από τον πρόεδρο Μ. Γ. Μερακλή, τον γεν. γραμμ. Μηνά Αλ. Αλεξιάδη και τον εκδότη Γιώργο Χατζηιακώβου.
Εισηγήσεις:
Μανόλης Βαρβούνης, Θρησκευτική Λαογραφία στην Νοτιοανατολική Ευρώπη κατά το λαογραφικό έργο του Βάλτερ Πόυχνερ.
Άννα Λυδάκη, «Ώρα της αλήθειας, ώρα της ομορφιάς…». Θεωρία και αισθητική στο έργο του Βάλτερ Πούχνερ.
Ανδρομάχη Οικονόμου, Έρευνα, μελέτη και μουσειακή εκφορά του υλικού πολιτισμού: θεωρητικές – μεθοδολογικές προσεγγίσεις και εφαρμογές στην ελληνική λαογραφία.
Ιωσήφ Βιβιλάκης, Η συνομιλία λαογραφίας και θεατρολογίας.
Ρέα Κακάμπουρα, Αξιοποιώντας τη Λαογραφία του Βάλτερ Πούχνερ στο πλαίσιο μιας Κριτικής Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης.
Βασιλική Χρυσανθοπούλου, Η λαογραφία ως θεωρία και «πρακτική»: ο λαϊκός πολιτισμός από τη σκοπιά της πολιτιστικής κληρονομίας και της δημόσιας λαογραφίας.
Γιώργος Κατσαδώρος, Η υπερνίκηση του τέρατος με αφορμή τις παραμυθολογικές μελέτες του Βάλτερ Πούχνερ. Πώς διαμορφώνεται σήμερα η εικόνα του δράκοντα;
Γιώργος Κούζας, Μεταξύ φαντασίας και κοινωνικής πραγματικότητας: Παραμύθι, πολιτιστική βιομηχανία και μαζική κατανάλωση.
Βάλτερ Πούχνερ, Το στίγμα μιας προσπάθειας.
Ο Βάλτερ Πούχνερ γεννήθηκε στη Βιέννη. Σπούδασε θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και το 1972 απέκτησε τον τίτλο του διδάκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής, με μια εργασία για το νεοελληνικό θέατρο σκιών. Το 1977 ανακηρύχθηκε υφηγητής, στο ίδιο Πανεπιστήμιο, με μια διατριβή για τη γέννηση του θεάτρου στον ελληνικό λαϊκό πολιτισμό. Από τότε έχει εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα. Δίδαξε επί δώδεκα χρόνια Ιστορία Θεάτρου στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης. Από το 1989 διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στην αρχή στο Τμήμα Φιλολογίας και από το 1991 στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών. Παράλληλα εξακολουθεί να διδάσκει Θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και έχει μετακληθεί πολλές φορές ως επισκέπτης καθηγητής σε αυστριακά πανεπιστήμια. Το 1994 εξελέγη αντεπιστέλλον μέλος της αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών. Έχει δημοσιεύσει περισσότερα από 30 βιβλία και 200 μελετήματα για θέματα του ελληνικού και βαλκανικού θεάτρου, της συγκριτικής λαογραφίας, των βυζαντινών και νεοελληνικών σπουδών εν γένει, καθώς και της θεωρίας του θεάτρου και του δράματος.