Κόντογλου Φώτης (Kontoglou Fotis)

kontoglou fotis

Γεννημένος στο Αϊβαλί της Μικράς Ασίας το 1895, ο Κόντογλου αναδείχθηκε σε έναν από τους κορυφαίους Έλληνες ζωγράφους και πνευματικούς δημιουργούς του 20ού αιώνα. Νέος ταξίδεψε σε πολλές χώρες της Ευρώπης, όπου γνώρισε και σπούδασε τη «δυτική» λεγόμενη ζωγραφική, αλλά τελικά αφιερώθηκε στη βυζαντινή τέχνη και ιδιαίτερα στην αγιογραφία, που γνώρισε σε βάθος όταν επισκέφθηκε το 1923 το Άγιον Όρος. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, στη συνοικία Κυπριάδη. Ένα σπίτι που διατηρείται σήμερα ως μνημείο από την κόρη του και το γαμπρό του. Φιλοτέχνησε πολλούς φορητούς πίνακες, εικονογράφησε εκκλησίες της Αθήνας, που σήμερα θεωρούνται μνημεία βυζαντινής αγιογράφησης, συντήρησε τις τοιχογραφίες του Μυστρά. Για το σύνολο της προσφοράς του βραβεύτηκε από το κράτος και την Ακαδημία Αθηνών. Πέθανε το 1965 στην Αθήνα.
Περισσότερες πληροφορίες για τον συγγραφέα καθώς και το σύνολο των βιβλίων του που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Αρμός. Δείτε εδώ

Ο καστρολόγος.
Είκοσι χρόνια μετά τον θάνατό του, ο Φώτης Κόντογλου εξακολουθεί να μας χαρίζει πρωτόγνωρες συγκινήσεις. Κανένας ποτέ ερευνητής δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι «ξεμπέρδεψε» μαζί του. Κάθε τόσο θα διαπιστώνει ότι κάτι σημαντικό του διαφεύγει από την ενασχόληση του χαριτωμένου και πληθωρικού εκείνου πνεύματος και ταλάντου σε οιονδήποτε τομέα, με τον οποίο κατέγινε. (. . .) Έτσι κι ο «Καστρολόγος», έργο μιας ολόκληρης ζωής, που δούλευε παράλληλα με τον «δίδυμό» του «Μοναστηρολόγο» με αμείωτο κέφι πάντοτε και μεράκι, αλλά άφησε στο στάδιο της συλλογής και πρώτης κατάστρωσης του υλικού, αν και η αγάπη του για τα κάστρα είναι γνωστή και ευρύτερα παραδεκτή (. . .). Φιλοδοξία του ήταν να δώσει μια πλήρη καταγραφή των κάστρων της Ελλάδας όχι μόνον εκείνων που σώζονται, αλλά και όσων έχουν καταστραφεί και χαθεί. (. . .)

Αφιέρωματα για τον Φώτη Κόντογλου στην Πεμπτουσία

Προς αγιογράφον Ευάγγελον Μαυρικάκην
Ο Φώτης Κόντογλου έρχεται πάλι, ολοζώντανος, ανάμεσά μας με τούτο το βιβλίο. Χωρίς ψεύτικες ευγένειες και υποκριτικά τερτίπια, μιλάει σ’ ένα νεώτερό του αγιογράφο με τόση αγάπη. Νομίζει κανείς πως είναι ο Διδάσκαλος και ο Γέροντάς του. Μου θυμίζει, σε πολλά σημεία, το βιβλίο του Ρίλκε «Γράμματα σ’ ένα νέο ποιητή». Μόνο που, εδώ, η σχέση των δύο ανδρών αγγίζει -πέρ’ από το επίπεδο της τέχνης- και τον άνθρωπο, στις διαπροσωπικές σχέσεις, τις οποίες η ζωή μας κάνει να ζήσουμε. Τον Ευάγγελο Μαυρικάκη κανείς δεν τον ήξερε, παραέξω από τον τόπο του· και όμως, ο μαστρο-Φώτης του μιλάει για τα θέματα της πάντιμης Αγιογραφίας και για τ’ άλλα προσωπικά ζητήματα ωσάν να τον ήξερε από χρόνια.

kontoglou fotis