Λεβέντης Νίκος

Νίκος Λεβέντης (1947). Ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία (ποίηση, πρόζα, κριτική, μετάφραση). Συνεργάστηκε με λογής λογής περιοδικά για μισό αιώνα και δημοσίευσε αυτοτελώς τα: Πιέρ Ζαν Ζούβ. Ποίηση, Αρμός, 1997· Σκιερή πηγή (μυθιστόρημα), Εστία, 2002· Ποίηση (1971- 2007), Ίνδικτος, 2008· Τέσσερα, Πατάκης, 2014· P.J. Jouve / R. Char / S.-J. Perse, Ποίηση – Poésie, Γαβριηλίδης, 2014· Duo, Πατάκης, 2016· Με το μέτρο του στίχου (κείμενα για τη νεοελληνική ποίηση), Αρμός, 2020.
leventis nikos
Νίκος Λεβέντης (1947). Ασχολήθηκε με τη Λογοτεχνία. (Ποίηση, Πρόζα, Κριτική, Μετάφραση). Συνεργάστηκε με λογής περιοδικά σχεδόν μισό αιώνα και δημοσίευσε αυτοτελώς: Πιέρ Ζαν Ζουβ / Ποίηση. Αρμός, 1997. Σκιερή Πηγή ( Μυθιστόρημα) Εστία. 2002. Ποίηση (1971-2007) Ίνδικτος 2008. Τέσσερα. Εκδόσεις Πατάκη. 2014. Ποίηση /Poésie. Εκδόσεις Γαβριηλίδης. 2014. Duo, Εκδόσεις Πατάκη 2016 και Πέντε (Ποίηση) και Γλωσσικά Ψιχία. Τα δύο τελευταία ὑπό ἔκδοση.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ: Γραμματική τέχνη σε μια παραλογή Μήτηρ Θεού. Εκλογή και Σύνθεση Ένα ποίημα του Κ. Παλαμά και κάποιες ερμηνείες του Το δίδαγμα των παραλλαγών του Σολωμού Κ. Παλαμάς. Τρόποι και Ρυθμοί Δ. Π. Παπαδίτσας. Ως δι’ εσόπτρου Οδ. Ελύτης. Τα ελεγεία της Οξώπετρας Ζ. Λορεντζάτος. Συλλογή. Πηγές Μία Ανθολογία του Μεσοπολέμου Άφθαρτη και φθαρτή ποιητική γλώσσα του Γ. Σαραντάρη Μία μυθολογική στροφή απ’ τον «Ύμνο του Μεγάλου Νόστου» του Άγγελου Σικελιανού. Ιστορία και Ποίηση σ’ ένα ποίημα του Κ. Π. Καβάφη. Τιθωνού τύχες. Παραλλαγές ενός μεταφρασμένου στίχου. ΠΡΩΤΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ.
Συνέντευξη του Νίκου Λεβέντη στον Σταμάτη Μαυροειδή.
Στο βιβλίο αυτό συγκεντρώνονται διάφορα κριτικά κείμενα, μιας τριακονταετίας (1985-2016), όλα δημοσιευμένα και αφορούν ποιητές παλαιούς και σύγχρονούς μου. Συνέθεσα αυτά τα κείμενα μ’ ένα αίσθημα ποιητικού δικαίου, και φροντίδα να κριθούν εκ των έσω με το υλικό που στοιχειοθετεί τον ποιητικό λόγο. Ετούτη η έκδοση είναι και η οριστική.
ΠΡΟΣΠΕΛΑΖΟΥΜΕ συνήθως ἕνα ποίημα μέ μεθόδους τῆς ἐποχῆς μας. Ἡ μέθοδος ὑποδηλώνει τήν ὁδό, καί τό μονοπάτι πού θά μᾶς φέρει στό φωτισμό τοῦ ἔργου εἶναι συχνά μιά δύσβατη ἀτραπός – οἱ φυλλωσιές κρύβουν τό ξέφωτο. Ἐξάλλου ἐποχή μπορεῖ νά σημαίνει ἀμφιβολία, μετεωρισμό τῆς κρίσης, κατά τή σύγχρονη φιλοσοφική ὁρολογία ἤ πιό ἁπλά χρονική περίοδο, ὅπως τώρα πού κοντεύει μεσοκαλόκαιρο. Ὅταν οἱ τρόποι μας ἐφαρμόζονται σέ ἀρχαῖα κείμενα τό σύγχρονο βλέμμα ἐπικαλύπτει τή σοφία τῶν αἰώνων – καί πάλι ξεστρατίζουμε. Μήπως θἄ πρεπε νά ξεκινήσουμε ἀπό τήν πηγή; τ’ ἀναβλυσμα νἄναι ὁ πρῶτος ὁδηγός μας; Μ’ αὐτή τήν ἰδέα πού συνδέει δυό μακρινά κείμενα, καί ροή της εἶναι ἡ ἐνδελέχεια τῆς γλώσσας μας, προτείνω νά πᾶμε ἀναπόταμα τήν ἑρμηνεία μας, ἡ ἀγγελία πιστεύω θἄναι καλή. Θά συσχετίσω τόν πρῶτο ὁρισμό τῆς Γραμματικῆς ἀπό τόν Διονύσιο Θράκα (ἐκδ. Uhlig), μέ τή φημισμένη παραλογή, τό τραγούδι τοῦ νεκροῦ ἀδελφοῦ, στή θρακιώτικη παραλλαγή ἀπό τά Δημοτικά τραγούδια τοῦ Γ. Ἰωάννου ἤ τίς Παραλογές τοῦ ἴδιου.
leventis nikos

Βιβλιογραφία