Ποίηση

Ο Δημήτριος Κρούκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1985. Έχει σπουδάσει Φιλοσοφία και είναι φιλόλογος. Κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στη Δημιουργική στα έντυπα περιοδικά Ποίηση, Αληthεια[sic], Το Κοράλλι, Ακτή, Νέα Εστία, Νέα Ευθύνη, Εντευκτήριο καθώς και στα ηλεκτρονικά περιοδικά Diastixo και Περί ου.

Δείτε εδώ τη διαδικτυακή του βιβλίου της Ελένης Λιντζαροπούλου: “Η Φέγγουσα κόρη”. Κι εδώ τα βιβλία της Ελένης Λαδιά.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ. Poiisi vivlio I. Αποκολλημένη Μαριονέτα Τα Αντιπαθητικά Μου Χέρια Το Συναμφοτερίζον Η Γερόντισσα Κερασιά Ρητή Αλληλεξάρτηση Πάλι Και Πάλι Συγγραφικό Τρισυπόστατο Περί Κόμης Σου Η Ανείπωτη Αυτόθι Επιβίωση Διαγωνιζόμενος Μιζέρια Απείκασμα Πλούτος Επί προσωπικού Αντανάκλαση Δεύτερη Αντιμετάθεση Αυτοεξέλιξη Εκπαίδευση Εναρμόνιση Η Απερίσπαστη Όραμα Μεσημεριού Μονόδρομος Διπλής Κατεύθυνσης Απαγχονισμός Καθρέφτη Καθρεφτάκι Ξαστεριά Πολυδιάστατο Τετράγωνο Η Λέξη Να Φοβάται Τον Ποιητή Γραφιάδων Ήθος Προτεραιότητα Του Σταύρου Αγγελολογία Χαλκοκίτρινος Φόβος Στρουθοκαμηλισμός Υπόνομοι Ποινικολογία Η Είναι Μοναδικός Ευγενείας Ανάληψη Λυγερή Υπό Την Βασιλεία Σπαργανόχωμα Στράτα Στρατούλα Αιμορραγία

Αποκολλημένη Μαριονέτα. Poiisi vivlio I. Τώρα ξέμεινα ο περιττός. Εγκατέλειψα τον θεό και ο άνθρωπος με εξόρισε. Απορρίφθηκε η ικανότητα αναγνωρισιμότητας από ομοίους όλες οι νύχτες καταράστηκαν την ομορφιά. Μπουσουλάω στην περιφέρεια του φεγγαριού να ανακαλώ άδοξα πάθη ο ατυχής και λαμπυρίζω λουσμένος μαγεία τον τριγυρίζω ολόκληρο τον κύκλο σπιθαμή σπιθαμή μα στραβοπατώ από την παραζάλη και κρεμιέμαι στο αχανές από ασημένια αχτίδα θηλιά κρατώντας ισορροπία με τα χέρια με τα πόδια με κέντρο βάρους το λαιμό μου που πνίγεται από μια λωρίδα σελήνης. Μοιάζω με αστέρι. Εκκρεμής κι ετερόφωτος διατείνομαι την ελπίδα μωρουδίστικη ευχή. Σπάω σε περισσότερα κομμάτια από όσα συντίθεμαι μια αδιόρατη χρυσαφένια λεπτή λεπτή κλωστή με συγκρατεί όσο υπακούω στα ανώτερα κελεύσματα του οργανοπαίκτη που μειδιά με την όποια κίνηση μου επιτρέπουν οι ξεχαρβαλωμένοι μου αρμοί. Χαιρετώ τη γη αποχαιρετώντας την ύπαρξη απολογούμενος πίστη κι επιχειρώ τη λατρεία του ολόμαυρου διαστήματος μετά ακριβώς από το εκτυφλωτικό θάμπος όπου ξεπροβάλλει ξεχύνεται κρουνηδόν κοσμικό μελάνι παρόμοιο με σκιά όταν καταδεικνύει το ίδιο και το ίδιο της ισημερίας εγγράφοντας στο χάος αντανακλαστικά το τελείως αλλοτινό στην πίσω πλευρά του πολλά υποσχόμενου πράγματος. Το αφιλόξενο σύμπαν σώζει τον εαυτό μου που μετεωρίζεται επ’ άπειρον στο κενό λόγω έλλειψης βαρύτητας τυλιγμένος σκοτάδι και βλέμματα ρομαντικών ποιητών ατενίζοντας από ψηλά το υπό εξαφάνιση ήθος των εραστών που λογίζεται με μέτρα και σταθμά εκτός χαρτογραφημένων πλανητών.

poiisi vivlio I